บทที่ 13 เป็นเศรษฐีหมื่นหยวน

บทที่ 13 เป็นเศรษฐีหมื่นหยวน

สองพี่น้องเดินอ้อมมายังอีกหมู่บ้าน แม้จะเหนื่อยสักหน่อยแต่ก็ยอมที่จะเหนื่อยเพื่อความแน่ใจว่าจะไม่ถูกบ้านใหญ่แย่งชิงเอาของไป ในที่สุดทั้งสองก็เข้ามาถึงในหมู่บ้านด้วยการเดิน ถังอี้คุนได้ไปซื้อผ้ามาจากชาวบ้าน โดยอ้างว่าจะเอามาห่มให้น้องสาวที่ไม่สบาย แต่จริงๆ เอามาห่อโสมและเห็ดหลินจือ จากนั้นชายหนุ่มจึงว่าจ้างเหมาเกวียนไปยังร้านขายยาของหมอจางที่อยู่ในเมือง

พอเถ้าแก่จางเห็นว่า ถังอี้คุนมาเยือนที่ร้านขายยาอีกครั้งจึงทักทายด้วยความแปลกใจปนร้อนใจ “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า หรือว่าน้องสาวอาการไม่ดีขึ้น”

“เปล่าครับหมอจาง นี่ลู่เหมยน้องสาวผมเอง ตอนนี้เธออาการดีขึ้นมากแล้วครับ แต่เราสองพี่น้องมีเรื่องจะสอบถามครับ” ถังอี้คุนรีบแนะนำตัวน้องสาวให้อีกฝ่ายรู้จัก พร้อมกับกระซิบถามเพราะนี่ถือว่าเป็นเรื่องสำคัญมาก

“....” ถังลู่เหมยก้มศีรษะทักทายเล็กน้อย

“อืม มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” หมอจางถามพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย เนื่องจากเขามองว่าหญิงสาวคนนี้เหมือนไม่มีอาการป่วยอะไรเลย ซึ่งมันต่างจากอาการที่เขาได้ฟังอย่างสิ้นเชิง แถมท่าทางของชายหนุ่มก็ดูแปลกกว่าตอนที่เจอกันก่อนหน้านี้

ถังลู่เหมยเข้าใจถึงสายตาของหมอคนนี้ เธอจึงทำทียิ้มกว้างให้กับอีกฝ่าย พร้อมกับได้พูดตามแบบคนสติไม่ดี “ขายของ พี่ใหญ่ขายของ โสมเยอะมาก” หญิงสาวพูดอย่างติด ๆ ขัด ๆ เขย่าแขนพี่ชายไปด้วย ดวงตาก็ทำเป็นเปล่งประกายอย่างดีใจกับอะไรสักอย่าง

ถังอี้คุนหันกลับมามอง จึงได้เข้าใจทันทีว่าน้องสาวต้องการเก็บความลับที่เธอหายบ้าแล้วกับทุกคน ไม่เพียงแค่กับแม่หรือพ่อเท่านั้น แต่รวมถึงทุกคน ‘คงมีแค่เราสินะที่รู้ความลับนี้ของอาเหมย’ ชายหนุ่มคิดในใจ ก่อนจะเล่นละครไปกับเธอด้วย

“อาเหมยอย่าพูดเสียงดังสิ ต้องขอโทษหมอจางด้วยนะครับ น้องผมมีปัญหาด้านการสื่อสาร เธอไม่ปกติเหมือนเราครับ” ชายหนุ่มไม่ต้องการบอกว่าน้องสาวสติไม่ดี จึงเลี่ยงที่จะพูดถึง แต่คิดว่าหมอจางจะต้องมองออก เพราะเขาเป็นถึงหมอเชียวนะ

ทว่าหมอจางนั้นแม้จะพอรู้อาการของหญิงสาว แต่เขาไม่สนใจเรื่องอื่น เขาสนใจเพียงคำพูดของหญิงสาวที่เธอบอกว่าโสมเยอะมาก จึงถามด้วยน้ำเสียงปนตื่นเต้นเล็กน้อย “สิ่งที่เธอคนนี้พูดหมายความว่าอย่างไร ทั้งสองคนมีโสมมาขายเหรอ”

“เอ่อ... เข้าไปคุยที่ด้านในได้ไหมครับ ผมมีของล้ำค่าให้หมอจางดู” พูดจบถังอี้คุนก็เปิดห่อผ้าและแง้มให้หมอจางเห็นสิ่งที่เขาห่อไว้ ส่วนสาเหตุที่บอกให้ไปคุยด้านใน นั่นก็เพราะกลัวว่าจะมีคนรู้จักมาเห็น

“ได้สิ ตามฉันมา” หมอจางรีบพยักหน้ารับทันที จากนั้นจึงได้เดินนำสองพี่น้องเข้ามาด้านใน

เมื่อมาถึงเขาไม่รอช้า รีบถามออกไปทันที “เธอสองคนมีโสมมาขายเหรอ”

“ครับ ผมมีโสมกับเห็ดหลินจือมาขายให้หมอจาง”

ถังอี้คุนตอบรับ จากนั้นเขาจึงเปิดห่อผ้าและหยิบต้นโสมที่ขุดมาได้ให้หมอจางได้เห็น รวมถึงเห็ดหลินจือดอกใหญ่อีกเจ็ดดอก

“นี่มัน... โอ้ไม่น่าเชื่อ”  หมอจางพูดออกมาอย่างตกใจปนไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเอง เพราะแค่ต้นโสมเขาก็แทบจะล้มทั้งยืนแล้ว แต่นี่กลับมีเห็ดหลินจือเพิ่มมาอีกเหรอ

“พวกเธอรู้ราคาของสมุนไพรทั้งสองชนิดนี้หรือเปล่าว่ามันแพงขนาดไหน ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่โดนดักปล้น” หมอจางพูดขึ้นมาหลังจากตั้งสติได้ ก่อนจะสำรวจสินค้าตรงหน้าด้วยความตื่นเต้น นั่นก็เพราะไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว ที่มีคนเอาสมุนไพรล้ำค่าพวกนี้มาขาย

“หมอ หมอ ซื้อแพงไหม” ถังลู่เหมยเอียงหน้ามองพร้อมกับส่งเสียงถามขึ้นมาด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น ถึงแม้ว่าจะสติไม่สมประกอบ แต่ร่างเดิมก็พอที่จะเข้าใจคนพูดกัน

“แพงอยู่แล้วล่ะ” หมอจางพูดขึ้นด้วยความเอ็นดู ซึ่งเขาเข้าใจว่าหญิงสาวคนนี้สติไม่ดี น่าสงสารมาก ก่อนจะพูดต่อว่า “โสมที่เธอสองพี่น้องขุดมานั้นมีสภาพสมบูรณ์มาก และอายุไม่ต่ำกว่าห้าร้อยปี ซึ่งโสมห้าร้อยปีฉันจะรับซื้ออยู่ต้นละห้าพันหยวน ส่วนเห็ดหลินจือฉันรับซื้อดอกละสามพันหยวน ว่าแต่พวกเธอขายทั้งหมดเลยหรือเปล่าล่ะ ฉันจะได้คำนวณเงินให้”

หมอจางยินดีที่จะรับซื้อทั้งหมด เพราะนี่คือสิ่งล้ำค่าที่กว่าจะมีคนมาขายสักครั้งก็นานพอสมควร

“คะ ครับ ขายครับ” ถังอี้คุนเริ่มจะควบคุมสติไม่ได้เมื่อได้รู้ถึงราคาของที่นำมาขาย ตอนแรกเขาไม่คิดว่าจะขายได้ราคาเท่านี้ เขามองว่าทั้งหมดขายได้พันหยวนก็ดีใจแล้ว แต่โสมพวกนี้กลับขายได้ต้นละห้าพันหยวน

เฮ้อ...จะเป็นลมจริง ๆ

“โสมสิบสองต้นเป็นเงินหกหมื่นหยวน ยังมีเห็ดหลินจืออีกเจ็ดดอก เท่ากับสองหมื่นหนึ่งพันหยวน ซึ่งรวมราคาแล้วเป็นเงินแปดหมื่นหยวน เธอลองคำนวณดูนะ”

หมอจางส่งรายการที่เขียนราคาให้กับถังอี้คุน โดยที่ชายหนุ่มต้องขยี้ตาอีกครั้ง ว่าเงินเกือบแสนหยวนนี่เป็นของบ้านเขาจริง ๆ ก่อนจะหันมาสบตากับถังลู่เหมย พร้อมกับยิ้มให้อย่างดีใจ ‘อาเหมยหายป่วย แถมยังพบของล้ำค่าพวกนี้อีก ช่างโชคดีจริง ๆ’ เขาคิดในใจ

“ขาย ขายเลย” ถังลู่เหมยพยักหน้าให้พี่ชายพร้อมกับยิ้มกว้างแถมปรบมืออย่างชอบใจอีก

“จำนวนถูกต้องครับ” ชายหนุ่มตอบกลับไปทันทีที่เห็นอย่างนั้น

“ฮ่า ๆ ดีจริง ๆ นะ พี่น้องรักกันดี” หมอจางหัวเราะอย่างเอ็นดูในความรักกันของสองพี่น้อง

“ก็เรามีกันสองคนพี่น้องนี่ครับ อีกอย่างอาเหมยก็ไม่เหมือนคนอื่น ผมจึงรักเธอมากที่สุด” ถังอี้คุนตอบกลับมาอย่างมีความสุข

“ฉันเข้าใจ ว่าแต่จะรับเงินสดไปทั้งหมดไหมหรือว่าอย่างไร ถ้าจะเอาเงินสดทั้งหมดต้องรอให้ฉันไปเบิกจากธนาคารมาให้ก่อนนะ แต่ถ้าจะให้แนะนำ ฉันว่าเอาเงินสดไปให้พอที่จะใช้จะดีกว่า ส่วนที่เหลือก็ฝากไว้ในธนาคารของรัฐจะปลอดภัยกว่า” หมอจางพูดขึ้นมาอย่างหวังดี ขนาดเขาก็ไม่เก็บเงินสดไว้มากขนาดนั้น เพราะกลัวการถูกปล้น เงินทั้งหมดเขาได้ฝากธนาคารของรัฐไว้ โดยเบิกมาเพียงพอที่จะหมุนใช้เท่านั้น

“เอ่อ เอาอย่างที่เถ้าแก่ชี้แนะมาก็ดีครับ แต่เราสองพี่น้องยังไม่มีบัญชีธนาคารของรัฐเลยครับ พวกเราไม่เคยมีเงินมากขนาดนั้น เอ่อ...เถ้าแก่พอจะแนะนำผมและน้องได้ไหมครับ” ถังอี้คุนถามออกไปอย่างไม่รู้สึกอับอาย เพราะเขาเองไม่เคยเปิดบัญชีพวกนี้มาก่อนจริง ๆ  เอาง่าย ๆ แค่มีเงินในบ้านเกินสิบหยวนก็เป็นเรื่องแปลกแล้วสำหรับคนบ้านรอง

“ได้สิ เธอสองคนมีเอกสารส่วนตัวมาไหม ธนาคารของรัฐใช้แค่นั้นแหละ อีกอย่างฉันเองต้องไปเบิกเงินมาให้ ถ้าทั้งสองคนจะฝากเงินฉันจะพาไป” หมอจางพูดแนะนำอย่างใส่ใจ เขาคิดว่าเงินเกือบแสนหยวนพวกนี้ หากนำกลับบ้านคงถูกปล้นก่อนที่จะถึงปลายทางแน่ ๆ

“มี มี อาเหมยมี ฮ่า ๆ ๆ อาเหมยเก่ง พี่ใหญ่ก็มี” ถังลู่เหมยพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะชอบใจ ขณะที่กำลังพูด เธอก็ยื่นกระเป๋าที่ร่างเดิมมักจะพกติดตัวไว้เสมอให้กับพี่ชาย จากนั้นจึงหันมาพูดกับชายหนุ่มด้วยรอยยิ้ม “พี่ใหญ่มีใช่ไหม อาเหมยมีนะ นี่อยู่ในนี้” พูดไปเธอก็ตบกระเป๋าตัวเองไปด้วยอย่างแข็งขัน

ถังอี้คุนที่รู้ว่าน้องหายจากอาการนี้แล้ว พอเห็นเธอเล่นละครก็หลุดยิ้มออกมาและเล่นละครไปกับเธอ

“อาเหมยเก่งมาก พี่เอามาด้วย นี่ไง” พูดจบชายหนุ่มก็หยิบเอกสารประจำตัวออกมาให้เธอดู เพราะวันนี้เขาเข้าเมืองมาทำงานในตลาดมืดก็ต้องพกเอกสารนี้อยู่แล้ว เลยไม่ยุ่งยากถ้าจะต้องไปเปิดบัญชีที่ธนาคารของรัฐ