บทที่ 8 ฉันกลายเป็นคนตาบอดไปแล้ว

บทที่ 8 ฉันกลายเป็นคนตาบอดไปแล้ว

นางหยางเจี่ยยังคงไม่หยุดที่จะบ่นด่าลูกสะใภ้ต่อ

“ดูเธอสิ ไม่มีความรับผิดชอบเลยสักนิด ถ้าไม่อยากอยู่ก็ไปตายซะ จะให้บ้านซ่งมีลูกสะใภ้ที่ไร้ค่าแบบนี้ทำไมกัน ฉันไม่มีทางยอมให้เธอทำให้ครอบครัวบ้านซ่งของฉันเสื่อมเสียหรอกนะ”

ได้ยินที่แม่สามีพูดแบบนี้ หญิงสาวก็ได้แต่กัดฟันอย่างพยายามระงับความโกรธที่กำลังจะลุกลาม เธออยากจะตะโกนกลับไปว่า ‘นี่ไม่ใช่ความผิดของฉัน! ฉันเป็นคนป่วย!’

แต่ก็รู้ดีว่าในสถานการณ์แบบนี้แม่สามีไม่ฟังเธอแน่นอน

คิดได้แบบนั้นเธอค่อย ๆ คลำไปที่ขอบเตียงแล้วหยั่งเท้าลงไป แต่เพียงลุกเดินได้ก้าวแรกก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างแล้วล้มลงไป

“โอ๊ย!” เสียงร้องดังขึ้นอย่างเจ็บปวด พร้อมกับร่างของเธอล้มลงไปกองกับพื้น ดวงตาที่มองไม่เห็นอะไรเลยทำไม่สามารถรู้ได้ว่า เมื่อครู่นี้เธอนั้นชนเข้ากับอะไร

“เห็นไหม บอกแล้วว่าเธอทำตัวไม่เอาไหน แล้วจะนอนอยู่ที่พื้นนี่อีกนานแค่ไหนกัน” นางหยางเจี่ยนอกจากไม่ช่วยแล้ว ยังบ่นเสียงดังขึ้นอีกครั้ง

“พอเถอะ ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะไม่ให้เธออยู่ที่นี่อีกต่อไป ถ้าเธอไม่ทำให้ชีวิตของทุกคนดีขึ้น ฉันก็จะให้อาเฟยส่งเธอกลับบ้านพ่อของเธอ”

ได้ยินแม่สามีของร่างนี้พูดแบบนั้นหญิงสาวได้แต่ก่นด่าในใจ  ‘นี่เหรอคือขอให้โชคดีของเธอน่ะหลินเพ่ยหลัน นี่เรียกว่าโชคดีตรงไหนกัน ฉันต้องมาใช้ชีวิตในร่างที่ตาบอดของเธอ แถมยังต้องมาทนฟังแม่สามีขี้บ่นคนนี้ด้วยอีกเหรอ’

เพิ่งจะเข้าร่างนี้มาได้เพียงไม่นาน แต่เธอก็รู้สึกถึงความหดหู่ที่ค่อย ๆ ถาโถมเข้ามา แม้จะพยายามหาทางออกจากสถานการณ์ที่แสนยากลำบากแต่แม่สามีก็ยังไม่หยุดบ่น

 ‘สวรรค์!! ช่วยอวยพรให้ฉันสามารถปรับตัวและค้นหาวิธีใช้ชีวิตใหม่ในร่างของหลินเพ่ยหลันให้ได้สักหน่อยเถอะ แต่ตอนนี้เราต้องรีบลุกขึ้นก่อน’

หญิงสาวได้แต่ภาวนาในใจอย่างมีความหวังแม้จะเป็นเรื่องยากก็ตาม

ทว่ายังไม่ทันที่จะได้พยุงตัวเองลุกขึ้นยืน จู่ ๆ ร่างของเธอก็ลอยขึ้นจากพื้นเพราะซ่งเฟยหลงมาอุ้มไว้ จากนั้นเขาก็วางเธอลงบนเตียงอย่างเบามือ

ในขณะที่เสียงบ่นของนางหยางเจี่ย ยังคงดังต่อเนื่องไม่ยอมหยุด แม้จะเห็นว่าลูกสะใภ้ของตนมีสภาพที่ไม่สู้ดีนัก แต่นางกลับไม่ใส่ใจและยังเปิดปากด่าสะใภ้ไร้ประโยชน์ของตัวเองไม่หยุด

“เห็นไหม เธอทำได้แค่ตื่นนอนแล้วก็นอนต่อ ไม่มีประโยชน์อะไรเลย จะเอาแต่มานอนหลับสบายอยู่แบบนี้ได้ยังไง ในเมื่อคนอื่นในบ้านยังต้องทำงานหนักอยู่ ช่างไม่มีความละอายใจเอาเสียเลย” เสียงของนางหยางเจี่ยเต็มไปด้วยความไม่พอใจแม้จะอยู่ต่อหน้าลูกชายตัวเองก็ตาม

หลินเพ่ยหลันได้แต่หลับตาอยู่บนเตียง ไม่รู้จะตอบแม่สามีอย่างไรดี เธอรู้สึกเหนื่อยล้าและเจ็บปวดใจจากการที่ต้องฟังคำบ่นไม่หยุดของผู้หญิงคนนี้ แต่อยู่ ๆ เสียงทุ้มของซ่งเฟยหลงก็ดังขึ้น ทำให้เธอเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ

“แม่ครับ หยุดเถอะ” เขาพูดเสียงเข้มขึ้นมาอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป ก่อนจะหันไปมองแม่ของเขาแล้วพูดต่อ

“เพ่ยหลันไม่สบายเพราะเธอเพิ่งจะจมน้ำมา แม่เห็นสภาพเธอแบบนี้แล้วยังจะมาใช้งานเธออีกเหรอ จะไม่ให้คนป่วยได้พักผ่อนเลยหรืออย่างไรกัน”

คำพูดของเขาทำให้บรรยากาศในห้องนิ่งเงียบไปชั่วขณะ นางหยางเจี่ยจ้องมองลูกชายด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปาก แต่ดูเหมือนว่าผู้เป็นแม่จะยังไม่ยอมแพ้

“ทำไมลูกถึงปกป้องมันนัก” เสียงของนางหยางเจี่ยเริ่มดังขึ้นอีกครั้งเมื่อตั้งสติได้ “ไม่เห็นหรือว่ามันนอนอยู่ที่นี่ก็ทำให้ทุกคนเดือดร้อน ไม่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่นบ้างเลยเหรอ”

ซ่งเฟยหลงขมวดคิ้วกับคำถามนั้น แน่นอนว่าเขาเข้าใจความรู้สึกของแม่ แต่การด่าทอหลินเพ่ยหลันในสภาพนี้มันไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ

“เพ่ยหลันแค่กำลังไม่สบาย เธอต้องการเวลาพักเพื่อฟื้นตัว แม่ควรคิดบ้างว่าเพ่ยหลันก็เป็นคนคนหนึ่งที่ต้องการการพักผ่อน ไม่มีใครอยากจะอยู่ในสภาพแบบนี้หรอกนะ แล้วปกติเธอก็ช่วยทำงานบ้านทุกอย่างไม่ใช่หรืออย่างไร ไม่ได้เอาแต่นอนสบายอย่างที่แม่พูดมา” ซ่งเฟยหลงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

คำพูดของเขามีน้ำหนักมากพอที่จะทำให้นางหยางเจี่ยต้องหยุดชะงัก แม้นางจะยังคงส่งสายตาไม่พอใจให้กับลูกชายอยู่ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะอ่อนลงบ้างแล้ว

หลินเพ่ยหลันรู้สึกถึงการปกป้องจากชายที่ได้ชื่อว่าเป็น สามีของร่างนี้ เธอรู้สึกขอบคุณเขาในใจ ความรู้สึกนั้นสร้างพลังบางอย่างในตัวเธอขึ้นมา แม้จะไม่รู้ว่าจะสามารถปรับตัวในสภาพนี้ได้อย่างไรก็ตาม แต่การมีคนที่คอยยืนอยู่ข้างเธออย่างซ่งเฟยหลง ก็นับว่าดีมากแล้วสำหรับเธอในตอนนี้

อันที่จริงแล้วตั้งแต่หลินเพ่ยหลันเพิ่งแต่งงานเข้ามาใหม่ ๆ ซ่งเฟยหลงก็ไม่ได้คิดจะให้เธอแตะต้องงานบ้านเลยแม้แต่น้อย เพราะถึงอย่างไรเธอก็ตาบอดมองไม่เห็น เขากลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้น หากเธอต้องทำอะไรที่ต้องใช้ความระมัดระวัง หรือการใช้ชีวิตประจำวันที่ต้องใช้เครื่องมืออันตราย เช่น การทำอาหาร การทำความสะอาด หรือแม้แต่การเดินในบ้าน หากเธอไม่ระมัดระวังก็อาจทำให้เกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิดได้

แต่หลินเพ่ยหลันกลับยืนกรานว่าเธอสามารถทำได้เพราะอยู่ที่บ้านเดิมก็เป็นเธอที่ทำงานบ้านทุกอย่าง แม้ในใจจะรู้ว่าตัวเองมีข้อจำกัด แต่เธอก็ไม่อยากเป็นภาระ เพราะที่ผ่านมานั้นเธอรู้สึกว่าตนเองได้สร้างความยุ่งยากให้กับเขามากพอแล้ว

เมื่อซ่งเฟยหลงเห็นว่าเธอยืนยันหนักแน่นเช่นนั้น เขาก็จำต้องยอมปล่อยให้เธอทำในสิ่งที่ต้องการ แม้จะยังไม่สบายใจอยู่บ้าง แต่ก็อยากให้หลินเพ่ยหลันรู้สึกมีค่าในบ้านนี้บ้าง เพราะเขารู้ดีว่าเธอรู้สึกถึงความด้อยค่าและอึดอัดใจในการใช้ชีวิต ภายใต้สายตาของนางหยางเจี่ย ที่ไม่เห็นด้วยกับการที่เขาแต่งเธอเข้าบ้าน

แต่จนแล้วจนรอด ถึงหลินเพ่ยหลันจะพยายามทำดีแค่ไหน แม่ของเขาก็ไม่พึงพอใจอยู่ดี เสียงบ่นจากนางหยางเจี่ย ยังคงดังลอยเข้ามาในหูเธออยู่ตลอดเวลา

แม่พยายามหว่านล้อมเกลี้ยกล่อมเขาทุกวันว่าให้รีบหย่าเสีย เพราะนางเชื่อว่าลูกสะใภ้คนนี้เป็นภาระของครอบครัว ในเมื่อสามารถมองเห็นความไม่สมบูรณ์แบบของหลินเพ่ยหลันได้ แม่สามีจึงคอยพูดถึงข้อเสียของเธออยู่เสมอ ทั้งในเรื่องการทำงานบ้านที่อาจจะไม่เรียบร้อยและความพิการที่ทำให้หลินเพ่ยหลันดูไม่มีค่า ไม่มีใครต้องการแม้แต่ครอบครัวเดิมของเธอ

“อาเฟย ลูกฟังแม่อยู่หรือเปล่า” หยางเจี่ยพูดเสียงดังขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นลูกชายเงียบไป

“ครับ” เสียงของนางทำให้ซ่งเฟยหลงหลุดออกจากภวังค์ความคิด

“อาเฟย ลูกจะปล่อยให้คนอย่างนั้นอยู่ในบ้านเราไปถึงเมื่อไรกัน” เสียงนางดังกังวานในบ้าน ก่อนจะพูดต่อว่า

“ลูกควรหาภรรยาใหม่ที่มีสภาพสมบูรณ์กว่านี้ ไม่ใช่คนตาบอดที่ไม่มีประโยชน์และทำให้ครอบครัวอับอายอย่างนี้”