บทที่ 12 มันคืออะไรกันแน่

บทที่ 12 มันคืออะไรกันแน่

หลังจากสามีออกไปแล้วหญิงสาวยังคงนั่งเหม่อลอยอยู่บนที่นอนสักพัก พยายามจับต้นชนปลายว่า สรุปแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นมันเป็นอย่างไรกันแน่

เมื่อคืนที่เธอได้เข้าไปในห้างสรรพสินค้านั้นเป็นความฝันหรือว่าเป็นความจริง ถ้าหากว่าเป็นความฝันแล้วลิปสติกแท่งนี้จะมาอยู่ในมือของเธอได้อย่างไร และถ้าเป็นความจริงแล้วมันก็ออกจะแปลกเกินไปหน่อยแล้ว

หลินเพ่ยหลันคิดอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อรู้สึกว่าคิดเท่าไรก็หาคำตอบไม่ได้จึงได้วางความคิดนั้นลง จากนั้นจึงไปเตรียมเสื้อผ้ามาให้สามีเอาไว้เปลี่ยนเพื่อใส่ไปทำงาน

“เสื้อผ้าของพี่ฉันวางเอาไว้ให้ที่โต๊ะหน้าห้องน้ำนะคะ” หลินเพ่ยหลันตะโกนบอกสามีที่ตอนนี้กำลังอาบน้ำอยู่

“ครับ เดี๋ยวพี่จัดการต่อเอง” เสียงของซ่งเฟยหลงตะโกนกลับออกมาจากห้องน้ำ

หลังจากที่เตรียมข้าวของต่าง ๆ ให้สามีเรียบร้อยแล้วเธอจึงเดินเข้าไปในครัวเพื่อที่จะเตรียมอาหารเช้าอย่างง่าย ๆ เมื่อเปิดตู้เพื่อหยิบแป้งออกมาจะทำหมั่นโถว สักพักก็มีเสียงของพี่สะใภ้ดังมาจากทางด้านหลัง

“เช้านี้ทำอะไรเหรอเพ่ยหลัน” จ้าวจินเยว่ถามขึ้นอย่างใส่ใจ

“ทำหมั่นโถวค่ะ กินกับน้ำแกง” หลินเพ่ยหลันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสดใส

“มาเถอะพี่ช่วย” พูดจบก็เดินมารับถุงแป้งจากมือของน้องสะใภ้

จากนั้นสองสะใภ้ก็ช่วยกันทำอาหารเช้า

งานบ้านตอนเช้าเป็นอะไรที่ยุ่งมากและเร่งด่วนจนตอนนี้หลินเพ่ยหลันลืมเรื่องความฝันเมื่อคืนไปแล้ว อย่างไรเสียงานตรงหน้าก็สำคัญกว่า เรื่องความฝันเอาไว้คิดที่หลังก็ไม่เป็นไร

ในคืนถัดมาหลินเพ่ยหลันคิดว่าตัวเองอาจจะยังคงฝันเช่นเดิม ทว่าก็ต้องผิดหวังเพราะตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมาเธอก็ไม่ได้ฝันแบบนั้นอีก ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบลิปสติกแท่งนั้นที่ได้เก็บเอาไว้แล้วคิดว่า บางทีจมูกของเธออาจจะเพี้ยนไปเอง นี่คงไม่ใช่ลิปสติกแบรนด์นั้นจริง ๆ หรอก คงเป็นของเจ้าของร่างเดิมที่เผลอวางเอาไว้เท่านั้น

เช้าวันนี้ก็เป็นเหมือนเช่นทุกวัน หญิงสาวตื่นตั้งแต่เช้าจากนั้นก็จัดการเตรียมข้าวของให้สามีเพื่อให้เขาเตรียมตัวไปทำงาน หน้าที่ที่สำคัญอย่างหนึ่งของเธอก็คือทำอาหารใส่กล่องให้สามีเอาไปกินที่คอมมูนด้วย ซ่งเฟยหลงทำงานที่คอมมูนต้องใช้แรงเยอะเลยจะกินเยอะเป็นพิเศษ เรื่องนี้หลินเพ่ยหลันรู้ดีเธอจึงตั้งใจทำกับข้าวใส่กล่องให้เขาเต็มกล่องทุกวัน

“เพ่ยหลัน วันนี้ทำอะไรเป็นอาหารเช้าเหรอ” เสียงของจ้าวจินเยว่ดังมาเช่นเคย เพราะทุก ๆ เช้าเธอจะมาช่วยหลินเพ่ยหลันทำอาหาร

“วันนี้จะทำกวางตุ้งผัดน้ำมันค่ะ เห็นเมื่อวันก่อนพี่เฟยหลงบอกอยากกิน” หญิงสาวตอบกลับไปโดยที่ยังวุ่นวายกับการทำอาหาร

 “ดีเลย เดี๋ยวพี่ช่วยหั่นผักนะ เพ่ยหลันไปเตรียมอย่างอื่นเถอะ” จ้าวจินเยว่บอกก่อนจะไปหยิบผักกวางตุ้งจากในตะกร้าออกมาล้าง

เมื่อมีคนช่วยแล้วหลินเพ่ยหลันก็ทำอะไรได้เร็วขึ้น ดังนั้นจากที่คิดว่าจะทำอาหารแค่อย่างเดียว แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่ายังมีเนื้อหมูตากแห้งที่เธอทำเก็บไว้อยู่

“พี่สะใภ้ ฉันว่าจะทำเนื้อหมูแห้งย่างให้เพิ่มอีกอย่างหนึ่งด้วยค่ะ” หลินเพ่ยหลันพูดพร้อมกับยิ้มออกมาแม้จะมองไม่เห็น

“อืม...เป็นความคิดที่ดีนะ แล้วเนื้อหมูแห้งอยู่ไหนล่ะ” จ้าวจินเยว่พยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะถามขึ้นเมื่อมองไม่เห็นเนื้อ

“อยู่ในตู้ค่ะ ชั้นบนสุด” หฅญิงสาวตอบกลับ

จากนั้นสองสะใภ้ก็ช่วยกันทำอาหารกันอย่างขยันขันแข็ง เมื่ออาหารทั้งหมดเสร็จแล้ว จ้าวจินเยว่ก็แบ่งไว้เพื่อเอาไปจัดขึ้นโต๊ะอาหารให้ทุกคนได้กินพร้อมกัน อีกส่วนหนึ่งก็แบ่งใส่กล่องไว้สำหรับทุกคนที่ต้องไปทำงานที่คอมมูน จะเอาไปกินด้วยตอนพักเที่ยง

 “อาหารเช้ากับอาหารเที่ยงเป็นอย่างเดียวกัน พวกพี่จะไม่เบื่อใช่ไหมคะ” หลินเพ่ยหลันเอ่ยถามขณะหยิบกล่องอาหารใส่มือให้ซ่งเฟยหลง

“ไม่เบื่อหรอก พวกพี่น่ะกินอะไรก็ได้ ขอแค่กินแล้วมีแรงทำงานก็พอ” ซ่งเฟยหลงตอบกลับอย่างอ่อนโยน

ในขณะที่รับกล่องอาหารมานั้นมือของเขาก็สัมผัสเข้ามือของหลินเพ่ยหลันเล็กน้อย เธอรู้สึกตกใจจึงนิ่งค้างไปพักหนึ่ง ทำตัวไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี

“เป็นอะไรไปเหรอ” ซ่งเฟยหลงถามอย่างงุนงง สำหรับเขาไม่ได้คิดอะไรตอนที่มือของทั้งสองสัมผัสกัน เพราะมันก็เป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น เมื่อก่อนเขาก็สัมผัสเธอมากกว่านี้ก็ไม่รู้สึกอะไร

“ไม่มีอะไรค่ะ พวกพี่รีบไปทำงานเถอะค่ะ เดี๋ยวไปสาย” หลินเพ่ยหลันรีบปรับสีหน้าและบอกให้เขารีบไปทำงาน

“ถ้าอย่างนั้นพี่ไปก่อนนะ เพ่ยหลันเองก็พักผ่อนเถอะ งานบ้านอันไหนทำไม่ได้ก็ไม่ต้องทำ ทำแค่ที่ทำไหว” ซ่งเฟยหลงบอกกับเธอพลางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ทว่าเขาลืมไปว่าหลินเพ่ยหลันมองไม่เห็น

“นั่นสิ อันไหนทำไม่ได้ เดี๋ยวฉันกับพี่สะใภ้ใหญ่จะกลับมาทำเอง” ซ่งชุนเป้ยที่ยืนอยู่ด้วยพูดขึ้น

“ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ” หลินเพ่ยหลันเองก็รับปากอย่างว่าง่าย

จากนั้นทั้งสี่คนเดินออกจากบ้านไปยังทิศทางของคอมมูน ว่าไปแล้วสี่คนนี้ถือเป็นกำลังสำคัญของบ้านซ่งเพราะอยู่ในวัยที่งานได้ ความจริงแล้วก็มีซ่งตงลี่พ่อสามีอีกคน แต่ว่าตอนนี้เขาไม่ได้ไปทำงานด้วยเพราะป่วยหนัก ส่วนนางหยางเจี่ยนั้นตอนนี้ก็ร่างกายไม่แข็งแรงและแก่เกินกว่าที่จะไปทำงานใช้แรงงานที่คอมมูนแล้ว ลูก ๆ จึงให้นางอยู่บ้าน

ดังนั้นช่วงนี้แม่สามีของหลินเพ่ยหลันจึงไม่ค่อยได้มาด่าหรือเหน็บแนมเธอสักเท่าไร เพราะต้องดูแลสามีที่กำลังป่วยอยู่ ลำพังต้องดูแลสามีนางก็เหนื่อยและวุ่นวายมากพอแล้ว จึงไม่ค่อยมีเวลามาพ่นวาจาใส่ลูกสะใภ้ อีกทั้งหลินเพ่ยหลันเองก็ไม่ค่อยไปป้วนเปี้ยนให้นางหยางเจี่ยเห็น ซึ่งไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เจ้าของร่างเดิมมักจะไปวนเวียนให้นางเห็นอยู่บ่อย ๆ เนื่องจากเกรงว่าเผื่อแม่สามีมีอะไรเรียกใช้ จะได้ไปทำให้ได้เลยทันที

เจ้าของร่างนี่ก็ช่างใสซื่อเกินไปจริง ๆ หลินเพ่ยหลันนึกย้อนไปถึงความทรงจำในอดีตของเจ้าของร่างนี้ ตอนนั้นที่เธอมักจะป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ ๆ แม่สามี เพราะอยากจะช่วยเหลือสิ่งที่พอทำได้เพราะหวังจะได้ความเห็นใจกลับมาบ้าง แต่มักจะได้ผลตอบรับกลับมาเป็นคำพูดเหน็บแนมเสมอ

“ทำไม ที่จะมาอยู่ใกล้ฉันก็เพราะคิดจะเอาใจฉันน่ะเหรอ” นางหยางเจี่ยพูดพลางเบะปากใส่ ถึงแม้ว่าหลินเพ่ยหลันจะมองไม่เห็นแต่ว่าจากการฟังน้ำเสียงเธอก็รู้ได้ว่าแม่สามีกำลังรู้สึกเหยียดหยามเธอ

“เปล่านะคะ ฉันเพียงแค่จะมาดูว่าแม่มีอะไรจะให้ฉันทำหรือเปล่า” หลินเพ่ยหลันคนเดิมก้มหน้าพูดอย่างถ่อมตัว

“มีหรือไม่มี เธอก็แหกตาดูเอาเองสิ เรื่องแค่นี้คิดเองไม่เป็นเหรอไง” นางหยางเจี่ยพูดก่อนจะฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง “อ้อ...ฉันลืมไปว่าเธอตาบอด เธอคงแหกตาดูอะไรไม่ได้”

เจ้าของร่างได้แต่ยืนนิ่งไม่กล้าพูดว่าอะไร ในใจของเธอนั้นเจ็บปวดอยู่ลึก ๆ จากคำพูดของแม่สามี เรื่องที่เธอตาบอดแม้จะเป็นความจริง แต่เธอก็ไม่คิดว่าแม่สามีจะต้องดูถูกเธอถึงขนาดนี้

“ฉันบอกอาเฟยไปตั้งไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่าให้หย่ากับเธอซะ เพราะเธอมันเป็นสะใภ้ที่ไม่มีประโยชน์ แต่งเข้ามาก็ไม่เห็นว่าจะทำอะไรได้” นางหยางเจี่ยยังคงพูดต่ออย่างไม่คิดถนอมน้ำใจอีกฝ่าย

“ฉัน...” หลินเพ่ยหลันกำลังจะเอ่ยปากพูดแต่ก็ต้องหยุดลง

“ไม่ต้องพูดอะไร รีบไปไกล ๆ เลยไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ” นางหยางเจี่ยตวาดใส่พร้อมกับโบกมือไล่โดยลืมไปว่าลูกสะใภ้คนนี้นั้นตาบอด

เจ้าของร่างได้ยินดังนั้นก็รีบผละออกมาจากแม่สามีของเธอ ความรู้สึกเจ็บปวดยังคงแล่นอยู่ในใจ เธอไม่รู้จะทำอย่างไรในเมื่อพยายามอย่างถึงที่สุดแล้วแม่สามีก็ยังไม่ยอมรับเสียที แต่ถ้าหากต้องหย่ากับสามีแล้วกลับไปอยู่บ้านเดิมชีวิตของเธอ คงต้องเลวร้ายกว่านี้อีกแน่ ๆ คิดไปแล้วน้ำตาก็ซึมออกมาจากหางตาและไปแอบร้องไห้คนเดียวเงียบ ๆ