บทที่ 20 ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป

บทที่ 20 ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป

หลินเพ่ยหลันค่อย ๆ ดึงมือออกมาแล้วจับข้อมือตัวเองก็รู้สึกถึงกำไลที่มีจี้หยกจึงทำให้แปลกใจมาก

‘หรือว่านี่จะเป็นมิติที่คนอื่นไม่สามารถมองเห็นได้นอกจากเรา’ เธอจับข้อมือแล้วคิดในใจอย่างคลายกังวล

“น่าสนใจนะคะ” คิดอย่างนั้นก็พูดขึ้นมาพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ส่วนในหัวก็คิดแล้วว่าจะค้าขายอะไรในตลาดมืดดี โดยไม่สนใจเสียงหยอกล้อของพี่สะใภ้

ในมิติของเธอนั้นเป็นห้างสรรพสินค้าที่มีสินค้ามากมาย เรียกได้ว่าครบวงจรเลยก็ว่าได้ หากเธอจะเอาของจากในห้างสรรพสินค้าออกไปขายที่ตลาดมืดนั้นเป็นความคิดที่ดีเลย อีกทั้งของที่เอาออกมา ก็สามารถหยิบออกมาได้ไม่จำกัด เพราะฉะนั้นไม่ต้องเป็นห่วงว่าของจะหมด แต่เธอจะต้องเลือกของที่ไม่ต่างจากยุคนี้จนผิดสังเกต

จ้าวจินเยว่และซ่งชุนเป้ยเห็นหลินเพ่ยหลันมีรอยยิ้มก็อดที่จะเอ็นดูไม่ได้ อีกส่วนก็อดสงสารเธอไม่น้อยที่เธอตาบอด ไม่มีโอกาสได้เห็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นบนโลกใบนี้

“เอาเป็นว่าวันหลังพี่จะพาไปเดินเที่ยวอีกนะ แต่ว่าช่วงนี้ต้องพักก่อน พวกเราไม่ค่อยมีเงินเท่าไร” จ้าวจินเยว่พูดขึ้นมาอย่างเอ็นดู

“ขอบคุณค่ะพี่สะใภ้” หลินเพ่ยหลันตอบรับอย่างยินดี