ตอนที่ 8 แขกคนสำคัญ

บรรยากาศในสวนสาธารณะทำให้จางซูเจินไม่อยากกลับไปที่บ้านสกุลเยี่ยเลยแม้แต่นิด แม้พยายามมองข้ามคำพูดถากถางจากเยี่ยหงแล้ว แต่การได้ยินคำพูดแง่ลบผ่านหูก็อดรู้สึกอึดอัดใจไม่ได้

บางทีนี่อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้จางซูเจินคนนั้นไม่อยากอยู่บ้าน เพราะหากอยู่แล้วไม่สบายใจเป็นตนก็ไม่อยากอยู่เหมือนกัน

ทั้งสองนั่งเล่นอยู่ที่สวนนั้นสักพัก เมื่อเห็นว่าเด็กหญิงกำลังง่วงเพราะคงได้เวลานอนกลางวันตามประสาเด็ก เธอก็แบกลูกสาวขึ้นขี่หลังเดินกลับไปที่บ้าน

จางซูเจินตั้งใจว่าจะพาเยี่ยซิ่วอิงเข้านอนแล้วก็จะเตรียมตัวหุงข้าวเอาไว้ต้อนรับแขกในตอนเย็น

แต่พอกลับไปถึงก็พบว่าแม่สามีจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว และมีสีหน้าที่บึ้งตึงราวกับจะตำหนิว่าเธอมัวแต่เที่ยวเดินเตร็ดเตร่ ใช้การพาลูกเดินเที่ยวเป็นข้ออ้างไม่มาช่วยหุงข้าวทั้งๆ ที่รับปากเอาไว้แล้ว

เธอจึงพาเยี่ยซิ่วอิงเข้าไปนอนในห้อง แล้วกลับออกมาเพื่อที่จะช่วยงานอย่างอื่น

“มีอะไรให้ฉันช่วยอีกไหมคะ”

“ไม่ต้องหรอก เชิญเธอไปแต่งหน้าแต่งตัวสวยๆ อย่างที่ชอบทำเป็นประจำเถอะ” ประโยคเหน็บแนมด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ กับสายตาที่มองด้วยความรังเกียจ ทำให้ซูเจินต้องสงบปากสงบคำเอาไว้

สักพักก็มีเสียงเรียกดังมาจากหน้าประตูบ้าน เยี่ยหงรีบเปลี่ยนสีหน้าขึ้นมาทันที เผยรอยยิ้มด้วยความดีใจนั้นออกมาอย่างเปิดเผย แล้วเดินออกไปเปิดประตูบ้านเพื่อต้อนรับผู้มาเยือนทั้งสอง

คุณนายเฉินที่พูดถากถางเธอเมื่อวานนี้ก็มาด้วย ที่ว่าคุณนายเฉินก็หมายถึงเพื่อนบ้านคนนี้นี่เอง แล้วคนที่ตามมาก็คงเป็นหลานสาวของเธอ

เฉินอี้หรูมีใบหน้าจิ้มลิ้มสะสวย ร่างอรชรอยู่ในชุดกี่เพ้าสีฟ้าหม่นที่ตัดด้วยเนื้อผ้าธรรมดาดูสวยแบบเรียบง่าย ผมเปียทั้งสองข้างที่ถักลงมาซึ่งกำลังเป็นที่นิยมของหญิงสาวในยุคนี้ทำให้เธอดูไร้เดียงสา

ทั้งสามพูดคุยทักทายกันราวกับไม่ได้เจอกันมานานเป็นชาติ ทั้งๆ ที่คุณนายเฉินก็อยู่ข้างบ้านแท้ๆ

จางซูเจินเดาเอาจากการสนทนาว่าเฉินอี้หรูอยู่อีกหมู่บ้าน แต่จะมาเยี่ยมเฉินเหม่ยสัปดาห์ละครั้ง และทุกครั้งที่มาก็ได้นัดหมายเอาไว้ว่าเธอจะอาสาเป็นคนมาลงมือทำอาหารเย็นให้ครอบครัวเยี่ย เพื่อตอบแทนบุญคุณของเยี่ยหลี่เฉียงที่เคยช่วยเธอเอาไว้เมื่อครั้งที่ถูกอันธพาลรังแก

‘ช่วยครั้งเดียวแต่ตอบแทนเป็นสิบเป็นร้อยครั้ง ดูก็รู้ว่าอยากได้สามีคนอื่น’ จางซูเจินได้แต่นึกในใจ

ใบหน้าที่อ่อนหวานและรอยยิ้มที่อ่อนโยนนั้นดูภายนอกก็ดูเป็นคนดีอยู่หรอก แต่ตามที่เยี่ยซิ่วอิงบอก อีกฝ่ายไม่น่าจะใช่คนดีขนาดนั้น

แต่ตราบใดที่ยังไม่แตะต้องลูกสาวของเธอ เธอก็จะไม่แสดงอคติอะไรกับผู้หญิงคนนี้

ป้าหลานสกุลเฉินไม่ได้นำกับข้าวที่ทำเสร็จพร้อม รับประทานมา หากแต่ถือวัตถุดิบของสดทั้งเนื้อสัตว์และผักต่างๆ เข้ามาทำที่นี่แทน

อีกฝ่ายคงจะตั้งใจอยากแสดงฝีมือทำอาหารของตนให้เยี่ยหงชื่นชม และเห็นว่าตนเองเป็นคนทำจริงๆ

“แม่กับน้าเฉินไปนั่งคุยกันดีกว่า เดี๋ยวฉันจะเป็นลูกมือช่วยอี้หรูทำกับข้าวเอง” จางซูเจินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน

“ไม่เป็นไร ฉันชอบทำคนเดียวมากกว่า” หญิงสาวปฏิเสธน้ำใจออกมา ที่ริมฝีปากอิ่มเอิบยกมุมปากยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่เสแสร้ง

“ไม่ได้หรอก หากฉันไม่ทำก็จะมีคำพูดให้ได้ว่าฉันไม่ช่วยอะไรเลย” จางซูเจินยิ้มกลับแล้วแย่งของในมือเฉินเหม่ยมาถือเอาไว้ เดินนำหน้าเข้าไปในครัว ท่ามกลางสายตาไม่พอใจของคนสามคน

“สะใภ้เยี่ยพูดแบบนี้ ตั้งใจจะบอกว่าแม่สามีชอบจับผิด เมื่อวานก็ด่าว่าฉันปากเน่า สงสารแต่หลี่เฉียง เมื่อไหร่จะหย่ากับผู้หญิงคนนี้เสียที” คุณนายเฉินพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เสแสร้งว่าเห็นอกเห็นใจ

“เพราะสงสารเสี่ยวอิงน่ะสิ ถ้าไม่มีลูกด้วยกันป่านนี้ก็คงหย่าไปแล้ว...หากได้ลูกสะใภ้ที่แสนดีอย่างอี้หรูฉันก็คงเบาใจไปนานแล้วล่ะ” ในตอนท้ายประโยค เยี่ยหงหันมาพูดกับเฉินอี้หรูแล้วส่งยิ้มให้

“ท่านป้าเยี่ย ท่านอย่าพูดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เลยค่ะ” หญิงสาวก้มหน้าลงอย่างเอียงอาย หากเยี่ยหลี่เฉียงหย่าเมื่อไหร่ เธอจะครองตำแหน่งสะใภ้สกุลเยี่ยอย่างไม่รีรอ

จางซูเจินรู้ว่าแม่สามีจงใจพูดเสียงดังให้ตนได้ยิน เฉินอี้หรูเองก็ยิ้มรับอย่างเอียงอาย ส่วนนางเฉินข้างบ้านก็ชอบยุแยงถากถาง คงอยากให้หลานสาวแต่งเข้าสกุลเฉินจนตัวซีดสั่น

เธอคาดเดาเอาไว้ไม่มีผิด เยี่ยหงอยากให้เธอกับลูกชายหย่ากันแล้วแต่งงานใหม่กับเฉินอี้หรู ความกดดันนี้บางทีก็อดสงสารสะใภ้เยี่ยตัวจริงไม่ได้

เฉินอี้หรูเดินเข้ามาในครัวแล้วเริ่มก่อฟืนเพื่อเตรียมตัวทำอาหาร แล้วยื่นตะกร้าผักมาให้เธอช่วยล้าง “หากอยากช่วยก็ไปล้างผักสิ ที่นี่ไม่ใช่บ้านสกุลจางที่เธอจะงอมืองอเท้าไม่ทำอะไร”

เธอรับผักเหล่านั้นมาแล้วนำไปล้างตรงลานซักล้างใกล้กับห้องน้ำที่หลังบ้าน ก่อนจะนำกลับเข้ามาวางเอาไว้ที่โต๊ะ “ให้ฉันทำอะไรอีก”

“คนที่ไม่มีแม่คอยสอนงานบ้านงานเรือนอย่างเธอจะทำอะไรเป็นบ้างล่ะ ขนาดผู้ชายยังไม่มีใครอยากสู่ขอ หากไม่มอมเหล้าพี่หลี่เฉียงก็คงไม่ได้มายืนตรงนี้หรอก” อีกฝ่ายพูดนอกเรื่องไม่เกี่ยวกับคำถาม

“ฉันถามว่ามีอะไรให้ช่วย แล้วเธอจะมาพูดถึงครอบครัวหรือตัวฉันทำไม” จางซูเจินสูดลมหายใจเข้า พยายามควบคุมอารมณ์

เริ่มเข้าใจถึงความเกรี้ยวกราดของจางซูเจินอีกคนแล้ว ถูกยั่วยุแบบนี้มีหรือว่าจะไม่บันดาลโทสะออกมา แล้วยังจะเพื่อนบ้านปากเสียและแม่สามีชอบแขวะนั่นอีก ไม่นับสามีที่เย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็งที่แค่อยู่ใกล้ก็อึดอัดแล้ว

“รับความจริงไม่ได้หรือไง พอแม่เธอเสียพ่อเธอก็มีภรรยาใหม่ เลี้ยงดูเธอไม่ยอมให้ลำบาก พอลุงจางเสียไปอีกคนก็ถูกแม่เลี้ยงยึดสมบัติ จนต้องหาสามีสักคนมาอุ้มชู เธอเลยใช้แผนสกปรกจนพี่หลี่เฉียงของฉันต้องรับผิดชอบเธอเพื่อรักษาหน้าสกุลจาง” เฉินอี้หรูฉลาดพอที่จะพูดด้วยระดับเสียงที่ให้ได้ยินกันเพียงสองคนเท่านั้น

จางซูเจินได้รับรู้เรื่องราวของสะใภ้เยี่ยตัวจริงก็อึ้งไปสักพัก ชีวิตเธอก็ผ่านความยากลำบากมาพอสมควร ไม่อย่างนั้นมีหรือว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะเข้าหาผู้ชายเพื่อให้แต่งงานออกจากบ้านของตน

เฉินอี้หรูเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปก็คิดว่าพูดทิ่มแทงใจดำได้สำเร็จ แล้วเริ่มยั่วโทสะเพื่อให้มีการทะเลาะเกิดขึ้นจะได้เรียกร้องความสงสารจากเยี่ยหง

“หากไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรได้ก็กลับออกไปเถอะ ฉันทำคนเดียวได้ ผู้หญิงที่เก่งงานบ้านงานครัวอย่างฉันไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้หรอก”

“ฉันเชื่อว่าเธอเก่ง เธอทำได้ แม้กระทั่งมายั่วยวนสามีของคนอื่นทั้งๆ ที่เขายังไม่หย่าเธอก็ยังทำได้แนบเนียน ไม่มีใครเก่งเกินเธอแล้วอี้หรู” ริมฝีปากสวยอิ่มเปล่งประโยคเสียดแทงหัวใจออกมา

เฉินอี้หรูกำตะหลิวในมือแน่น อยากกรีดร้องออกมาแต่ก็ต้องรักษาอาการเอาไว้

“เธอมันก็แค่ภรรยาที่สามีไม่รักเท่านั้น”

“ไม่รู้สิ ถ้าเขาไม่รักเขาคงหย่าไปแล้ว ไม่ต้องให้ฉันเอาเรื่องลูกมาอ้างหรอก อีกอย่างเราก็มีความสุขกันทุกค่ำคืน ป้าเยี่ยของเธอจะมารู้เห็นอะไรด้วยล่ะ ในเมื่อก็นอนกันคนละห้อง” จางซูเจินพูดลอยหน้าลอยตา คิ้วโก่งเลิกขึ้นยกสูงแล้วยิ้มอย่างคนที่อยู่เหนือกว่า

แขกคนสำคัญถึงกับโกรธจนตัวสั่น สงสัยว่าถ้ายังอยู่ในนี้และปะทะคารมกัน อาหารคงไม่เสร็จแน่

“ในเมื่อเธอไล่ฉัน ฉันไม่ช่วยก็อย่ามาว่าฉันทีหลังก็แล้วกัน” จางซูเจินตั้งใจพูดเสียงดังให้สองคนในห้องโถงได้ยิน จากนั้นก็เอียงคอยิ้มกวนโมโหอีกฝ่ายไปหนึ่งที ก่อนจะเดินออกจากห้องครัว

เฉินอี้หรูมองตามด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความโกรธจัด แต่เมื่อนึกได้ว่าอย่างไรเยี่ยหงก็เข้าข้างตนเองอยู่แล้วก็พยายามใจเย็นลง

เพราะหากแม่สามีไม่เอ็นดูมีหรือว่าเธอจะทนอยู่ภายใต้ความกดดันนี้ได้นาน

************************