ตอนที่ 9 แม่ดอกบัวขาว

อาหารที่เฉินอี้หรูทำเสร็จทันเวลาที่เยี่ยหลี่เฉียงเลิกงานพอดี เขายิ้มทักทายให้เธอตามมารยาท ก่อนจะเดินเข้าห้องไปเพื่อเก็บกระเป๋าเอกสาร

เมื่อเข้าไปถึงห้องนอน ก็เห็นว่าจางซูเจินกำลังปลุกให้เยี่ยซิ่วอิงตื่น

“เสี่ยวอิงคนดีของแม่ ตื่นได้แล้ว ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว ลูกจะขี้เซาเกินไปแล้วนะ” น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนแสดงความรักใคร่

ปลายจมูกมนคลอเคลียที่แก้มปลุกให้เด็กหญิงตื่นขึ้นมา แต่เยี่ยหลี่เฉียงเข้าใจว่าเธอเสแสร้งเพราะรู้ว่าตนเดินเข้ามาในห้อง จึงแสดงความรักต่อลูกให้เขาเห็น

‘คิดว่าผมไม่รู้ทันแม่ดอกบัวขาวอย่างคุณหรือ’

เมื่อลูกสาวตื่นแล้ว จางซูเจินก็อุ้มเด็กขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มทักทายสามีเพื่อเอาใจอีกฝ่าย ไหนๆก็สัญญาเอาไว้แล้วว่าเธอจะเป็นคนที่ดีกว่าเดิม แม้จะไม่อยากทักแต่ก็ต้องทักทาย เพราะต้องเจอกันไปอีกนาน

“กลับมาแล้วเหรอคะ เอางานกลับมาทำที่บ้านอีกแล้วสินะ” เธอชำเลืองมองกระเป๋าเอกสารที่เขานำมาวางที่โต๊ะทำงานพลางยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

 “แม่ขาหนูปวดฉี่” เยี่ยซิ่วอิงบอกมารดา

จางซูเจินจึงแล้วพาเด็กหญิงไปเข้าห้องน้ำ ก่อนจะพามานั่งร่วมโต๊ะอาหารค่ำพร้อมหน้ากับทุกคน

“ดีนะเสร็จทันเวลาพอดี สงสารอี้หรูมากที่ต้องทำอาหารคนเดียว” เยี่ยหงพูดขึ้นมาด้วยความเห็นใจ

“ปกติเวลาน้าอี้หรูมา ย่ากับยายเฉินก็เข้าไปช่วยทำอาหารไม่ใช่เหรอคะ” เยี่ยซิ่วอิงถามขึ้นมาตามซื่อ

“เอ่อ ก็คราวนี้แม่ของหลานบอกให้ย่ากับยายเฉินนั่งพักแล้วจะเข้าไปช่วยน้าอี้หรูเอง แต่ทำได้แค่ล้างผักก็ออกมาจากครัวเลย เฮ้อ...ย่าไม่น่าเชื่อใจแต่แรก”

เยี่ยหงอึกอักไปเล็กน้อยก่อนจะตอบคำถามหลานสาว โดยให้เหตุผลเข้าข้างเฉินอี้หรูแล้วใส่ความลูกสะใภ้ของตนเอง

“เธอไล่ฉันออกไปเองค่ะ อี้หรูบอกว่าชอบเข้าครัวคนเดียว หากมีฉันช่วยเธอทำไม่ถนัด” จางซูเจินพูดเสียงเรียบ

เฉินอี้หรูแสร้งทำตาโตด้วยความตกใจ “ฉันไม่ได้พูดอย่างนั้นนะคะ เอ่อ...”

หญิงสาวแกล้งพูดแก้ตัวแล้วรีบก้มหน้าลงไป แสดงถึงความรู้สึกที่หวาดกลัวให้คนอื่นเห็นใจ เป็นการแสดงซ้อนการแสดงที่น่าหมั่นไส้เสียเหลือเกิน

แต่ไม่ใช่ว่าเยี่ยหลี่เฉียงจะดูไม่ออก เขารู้จักเฉินอี้หรูมานานและรู้ว่าอีกฝ่ายพยายามจะเข้ามาตีสนิท เพราะมารดาของเขาไปให้ความหวังว่าเขาจะหย่ากับภรรยาเพื่อมาแต่งงานกับเธอ

แต่เพราะภรรยาของตนก็ใช่ย่อย จึงไม่พูดอะไรออกมาเพื่อปกป้องอีกฝ่าย เพราะต่างก็เจ้าเล่ห์แสนร้ายพอกันทั้งสองคน

“ผมหิวแล้ว กินข้าวกันเถอะ” เขาพูดตัดบทแล้วนั่งลงข้างภรรยากับลูกสาวที่ดูเหมือนว่าวันนี้สดใสขึ้นมาก

“มีอะไรดีๆ หรือเปล่าเสี่ยวอิง เล่าให้พ่อฟังบ้างสิ” เขาหันไปถามเด็กหญิงที่เอาแต่ยิ้มให้มารดา

“วันนี้แม่พาหนูไปเดินเล่นที่สวนค่ะ แล้วสัญญาว่าวันหน้าจะพาไปอีก หนูจะได้อวดแม่กับคนอื่นบ้าง” เด็กหญิงพูดด้วยความตื่นเต้น แล้วลดยิ้มลงเมื่อเห็นสายตาของย่าที่มองมารดาของตนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“มีอะไรให้น่าภูมิใจเล่าเสี่ยวอิง แม่ของหลานนิสัยไม่ดี ชอบเล่นพนันเสี่ยงโชค วันๆ ชอบแต่งตัวสวยออกไปข้างนอก อวดไปก็อายเปล่าๆ” เยี่ยหงพูดฉีกหน้าลูกสะใภ้กลางโต๊ะอาหาร

เป็นไปตามที่เด็กหญิงคาดเอาไว้ ดวงตาสั่นไหวเมื่อผู้เป็นย่าพูดถึงมารดาของตนในทางไม่ดี ย่าก็เลี้ยงดูมาเธอจึงรักย่ามาก แต่มารดาก็เป็นผู้ให้กำเนิดและเธอก็น่าสงสารกว่าที่ใครจะรู้

จางซูเจินมองหน้าสามี แม้จะเกลียดชังเธอแค่ไหนแต่อย่างน้อยเขาก็ควรปกป้องเธอบ้างในฐานะแม่ของลูก การประจานคนในครอบครัวต่อหน้าคนอื่นแบบนี้มันใช่เรื่องที่สมควรเสียที่ไหน

คราวนี้เยี่ยหงผิดอย่างเห็นได้ชัดเจน ส่วนเฉินเหม่ยก็ลอบยิ้มกับหลานสาว แสดงอาการสาแก่ใจออกมาด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์และเยาะเย้ยนั้น

“แม่ครับ...กินข้าวเถอะ” เขาพูดแค่นั้น ไม่ได้ปกป้องเธอเลยแม้แต่นิด

เยี่ยหงกินอาหารฝีมือของเฉินอี้หรูแล้วชื่นชมออกมาไม่หยุด อีกฝ่ายก็ยิ้มรับอย่างเขินอายและยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“ปลาทอดนี้อยู่ไกลไป ฉันหยิบให้นะคะ” จางซูเจินพูดกับสามีด้วยน้ำเสียงที่เอาใจ เก็บความขุ่นเคืองที่มีต่อเขาไว้ก่อน

เมื่ออยู่ต่อหน้าลูก เยี่ยหลี่เฉียงก็ไม่ได้แสดงอาการอะไร เขารับอาหารนั้นเอาไว้ รู้สึกเหมือนทุกอย่างกลับมาเป็นปกติแล้วที่เธอคีบอาหารให้เขาแบบนี้

“กินเยอะๆ นะคะ...สามี” เธอพูดแล้วปรายตามองไปยังเฉินอี้หรูที่ชะงักตะเกียบในมือ

ดวงตาหงส์มองจ้องที่เฉินเหม่ยสลับกับเฉินอี้หรู ก่อนจะหันไปมองแม่สามีที่กำลังทำหน้าไม่พอใจอยู่

แล้วไงล่ะ เธอเป็นภรรยาทำไมจะเรียกสามีของตนเองไม่ได้ มันจะได้เป็นการตอกย้ำให้เฉินอี้หรูรู้เอาไว้ว่า เยี่ยหลี่เฉียงมีภรรยาแล้ว!

“เอ่อ พี่หลี่เฉียงคะ สัปดาห์หน้าฉันมีสอบวิชาภาษาอังกฤษ ฉันไม่มั่นใจเอาเสียเลย ฉันเลยอยากให้พี่ช่วยแนะนำให้ฉันได้หรือไม่” เฉินอี้หรูปรับสีหน้าให้ยิ้มแย้ม หันไปคุยกับเยี่ยหลี่เฉียงโดยใช้การสอบมาอ้าง

“ถ้าสงสัยตรงไหนก็ถามได้ ไม่ต้องเกรงใจ” เยี่ยหงรับปากแทนลูกชายโดยไม่รอคำตอบ

“จริงสิ งั้นหลานมาพักกับป้าช่วงที่เตรียมตัวสอบ หลี่เฉียงเลิกงานแล้วก็ให้เขาช่วยสอน มะรืนนี้วันหยุดก็จะได้เรียนด้วยกันทั้งวัน” นางเฉินหันไปพูดกับหลานสาวแล้วยิ้มให้แก่กัน

“ดีเหมือนกันนะ” เยี่ยหงพูดอย่างเห็นด้วย

“ก็ดีนะคะ ฉันจะได้ทำกับข้าวให้พี่หลี่เฉียงกินทุกวันเพื่อเป็นการตอบแทน” เฉินอี้หรูกล่าวด้วยน้ำเสียงที่นุ่มเบา

กิริยาแสดงความเขินอายนั้นดูเสแสร้งจนจางซูเจินแอบเหยียดริมฝีปากแล้วกลอกตาขึ้นด้วยความเอือมระอา

ช่วยจากอันธพาลก็มาทำอาหารให้กิน ช่วยสอนภาษาอังกฤษก็จะทำอาหารให้กิน ไม่มีฝีมือทางด้านอื่นนอกจากเรื่องการทำอาหารแล้วหรืออย่างไรกัน ถึงต้องตอบแทนด้วยวิธีนี้ แต่จะว่าไปหากตอบแทนด้วยร่างกายได้ป่านนี้เธอก็คงทำไปแล้ว

เยี่ยหงเองก็ดูพออกพอใจ เพราะนอกจากไม่ต้องลงมือทำอาหารเองแล้ว ยังไม่ต้องเปลืองวัตถุดิบของตัวเองอีก ไม่รู้ว่าที่ถูกใจหญิงสาวคนนี้เพราะกิริยาที่อ่อนหวานแต่ภายนอกนั้น หรือเพราะเห็นแก่ได้กันแน่

“ไม่เป็นไรเลยครับ อันที่จริงไม่ต้องมาทำกับข้าวตอบแทนแบบนี้บ่อยๆ เลย ผมเกรงใจมากเลยครับน้าเฉิน” เยี่ยหลี่เฉียงพูดปฏิเสธทางอ้อม

เขาเองก็อึดอัดใจไม่น้อยเวลาที่มารดาและคุณนายเฉินพยายามให้เขาสนิทสนมกับเฉินอี้หรู

“รีบกินนะเสี่ยวอิง กินเสร็จเราจะได้ไปอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน” จางซูเจินหันไปแกะก้างออกจากชิ้นปลาทอดให้ลูก เพราะน่าจะเป็นอย่างเดียวที่เด็กหญิงกินได้ นอกนั้นมีแต่อาหารรสเผ็ดทั้งนั้น เฉินอี้หรูคงลืมนึกถึงว่ามีเด็กร่วมรับประทานอาหารด้วย

“หนูไม่อยากกินแล้วค่ะ แม้แม่จะแกะปลาให้แต่มันก็ไม่อร่อยเลย น้าอี้หรูทำแต่ของชอบพ่อทั้งนั้นไม่มีอะไรที่หนูชอบกินสักอย่าง น้ำแกงไก่ตุ๋นก็เผ็ดจนลิ้นชา” เด็กหญิงพูดออกมาตามตรง

เยี่ยหงและเฉินเหม่ยถึงกับพูดไม่ออก เพราะอาหารตรงหน้าก็บ่งบอกอยู่แล้วว่าทำเอาใจเพียงแค่เยี่ยหลี่เฉียงคนเดียว และทุกอย่างก็มีรสจัดมากด้วย

เยี่ยหลี่เฉียงเองก็คิดแบบเดียวกัน เฉินอี้หรูตั้งใจจะทำอาหารเอาใจตนอย่างชัดเจน แต่ถึงอย่างนั้นตามมารยาทผู้น้อยต้องเคารพผู้ใหญ่ เขากำลังจะสั่งสอนลูกสาวแต่ภรรยาก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน

“เสี่ยวอิง ลูกต้องเคารพผู้ใหญ่ไม่พูดให้น้าเขาแบบนี้อีก” จางซูเจินพูดสอนลูก แม้จะชอบใจกับสิ่งที่เด็กหญิงออกความเห็นแต่ก็ต้องสอนให้มีมารยาท

“หนูขอโทษค่ะ” เยี่ยซิ่วอิงกล่าวคำขอโทษ แล้วหันมามองหน้ามารดา ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องห้ามตน มารดาไม่ได้เกลียดเฉินอี้หรูหรอกหรือ

“เสี่ยวอิงของแม่เป็นเด็กดี นี่จ้ะปลาทอดแม่แกะก้างออกให้แล้ว ลูกต้องกินนะไม่อย่างนั้นลูกจะปวดท้องตอนกลางคืน” เธอสอนลูกสาวอย่างใจเย็น

รอยยิ้มที่อ่อนหวานและการสั่งสอนจากแม่เป็นสิ่งที่เยี่ยซิ่วอิงไม่คุ้นเคย แต่เธอก็รู้สึกได้ถึงความหวังดีของมารดาแล้วจำใจต้องกินอาหารนั้นต่อ

เด็กน้อยไม่ชอบหน้าเฉินอี้หรูเอาเสียเลย อาหารอร่อยแค่ไหนก็รสชาติกร่อยทุกครั้ง

เยี่ยหลี่เฉียงไม่คิดว่าภรรยาจะสอนลูกได้ดีเช่นนี้ แล้วยังใจเย็นขึ้นมาก ไม่ได้โวยวายกลางโต๊ะอาหารอย่างที่เคยทำแทบทุกครั้งที่เฉินอี้หรูมาเยือนที่นี่

ขนาดอีกฝ่ายขอความช่วยเหลือจากตนให้ช่วยด้านการสอบ แต่ก็ยังวางตัวเฉยไม่ได้ขัดเลยแม้แต่นิด ผิดจากนิสัยหึงหวงของเธอมาก

“เสี่ยวอิงคงถูกใครสอนให้พูดแบบนี้” ประโยคตัดพ้อของเฉินอี้หรูนั้น เหมือนจะพูดเป็นนัยว่าเธอเป็นคนสอนให้ลูกพูด

จางซูเจินหันไปยิ้มให้แก่เธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เอ็นดูหญิงสาวที่อายุห่างจากตนไม่กี่ปี

“อี้หรูอย่าได้คิดมากไป ไม่มีผู้ใหญ่ที่ไหนสอนให้เด็กพูดจาไม่ดี หรือว่าสอนให้อยากได้ในสิ่งที่เป็นของคนอื่นหรอกนะ จริงไหมคะแม่ น้าเฉิน”

เยี่ยหงและเฉินเหม่ยต่างชะงักไปอย่างพร้อมเพรียงกัน ได้แต่รักษาอาการไม่ให้แสดงความร้อนตัวออกมา ถ้าไม่ยอมรับเสียอย่างใครจะว่าอะไรตนได้

“เวลากินไม่พูด เวลานอนไม่คุย รีบกินข้าวเถอะ” เยี่ยหลี่เฉียงพูดตำหนิภรรยา

จางซูเจินจึงเงียบไป ในขณะที่เฉินอี้หรูส่งรอยยิ้มที่เย้ยหยันมาให้ แต่หญิงสาวก็เหยียดยิ้มกลับแบบไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด

************************