ตอนที่ 13 เห็นใจ

ในสวนสาธารณะแถวบ้าน ที่มีผู้คนทยอยเข้ามาเดินเล่นกันมากจนเริ่มหนาตา โดยเฉพาะเด็กๆ ที่มารวมตัวกันแล้วจับกลุ่มกันวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน

หลังจากแนะนำตัวกันไปแล้ว หยางซินและซ่งเหลียนยังคงเกี่ยงกันที่จะตั้งคำถามกับจางซูเจินในเรื่องที่พวกเธออยากรู้

“ถามมาเถอะค่ะ” จางซูเจินพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจจนทั้งสองรู้สึกเกรงใจที่จะถาม

“เอ่อ ฉันจะถามว่าเธอน่ะ ล่อลวงหลี่เฉียงเพื่อให้เขารับผิดชอบแต่งงานด้วยจริงหรือเปล่า”

คำถามที่ตรงไปตรงมานั้นทำให้จางซูเจินนิ่งเงียบไป ก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกับคำตอบที่จริงใจ

“ใช่ ฉันรักหลี่เฉียง เลยทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แต่งงานกับคนที่ฉันรัก” ประโยคที่จางซูเจินสารภาพออกมา ไม่เพียงทำให้หญิงสาวทั้งสองเอามือทาบอกด้วยความตกใจ

แต่เยี่ยหลี่เฉียงที่เลิกงานแล้ว เขาจำได้ว่าภรรยาและลูกจะมาที่สวนแห่งนี้จึงแวะมาหา พอได้ยินเข้าแบบนั้นก็ถึงกับมือไม้สั่นด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก

มือหนาเดี๋ยวกำเดี๋ยวคลาย เท้าจะก้าวไปหาแต่ก็ขาแข็งทื่อเดินไม่ออก ได้แต่มองทั้งสามจากด้านหลัง ไม่มีความกล้าที่จะเดินไปหาอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก บอกไม่ถูกว่าเพราะเหตุใด

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขารู้สึกใจเต้นกับคำพูดของภรรยา หรือเพราะรับรู้เรื่องราวที่ได้ยินเมื่อคืนนี้จึงทำให้เขาเปิดใจมองเธออย่างไร้อคติมากขึ้น

ริมฝีปากหนายกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยอย่างห้ามใจไม่ได้ พอนึกได้ว่าตนเผลอยิ้มก็รีบหุบยิ้มลง แล้วตัดสินใจถอยออกมาจากสถานการณ์ที่น่าอายนั้นก่อนที่ภรรยาจะเห็น

“ฉันไม่โกรธนะ หากเธอทั้งสองไม่อยากพูดคุยกับผู้หญิงอย่างฉัน” จางซูเจินพูดออกตัวด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม หลังจากยอมรับความจริงออกไป

“เอ่อ เราไม่โกรธหรอก แค่ไม่คิดว่าเธอจะยอมรับความจริงน่ะ” หยางซินพูดแล้วหันซ้ายหันขวา ดูครอบครัวอื่นที่เริ่มทยอยมาที่สวน กลัวว่าจะได้ยินในสิ่งที่ตนเองจะพูด

เธอหันกลับมามองหน้ากับซ่งเหลียนแล้วพยักหน้าให้แก่กัน ก่อนจะกระซิบบอกจางซูเจินเสียงเบาให้ได้ยินแค่สามคน

“พวกเราสองคนก็วางยากำหนัดพี่ชายตัวเอง เพราะเราสองคนเป็นเพื่อนรักกัน เลยอยากให้อีกฝ่ายเป็นครอบครัวเดียวกันน่ะ”

พูดจบทั้งสองก็ยกมือป้องปากหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ทำให้จางซูเจินพลอยขบขันไปด้วย

“เธอสองคนเปิดเผยดี ฉันชอบ” จางซูเจินบอก แล้วหันไปดูเยี่ยซิ่วอิงเป็นระยะ

เห็นบุตรสาวชี้มาทางตนให้เพื่อนๆ ดู จึงโบกมือให้เด็กน้อยเป็นการทักทาย แลดูเด็กหญิงมีความสุขเป็นอย่างมาก

“แล้วเรื่องที่เขาลือว่าชอบออกไปเล่นพนันล่ะ” หยางซินถามขึ้นมาอีกคำถาม

คราวนี้จางซูเจินลังเลที่จะตอบ เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่สมควรพูดออกมา เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่ทุกคนมองเธอนั้นเป็นจริงหรือว่าคำพูดเยี่ยซิ่วอิงเป็นจริงกันแน่ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายถามจึงต้องให้เหตุผลตามความจริงตามที่ตนเข้าใจ

“พวกเธอก็รู้ใช่ไหมว่าแม่สามีไม่ค่อยชอบหน้าฉัน” ทั้งสองพยักหน้าตามที่จางซูเจินถาม แล้วจ้องใบหน้าของเธอเพื่อรอฟังส่วนที่เหลือต่อ

“สกุลจางที่ฉันจากมาตอนนี้ไม่มีใครแล้ว แม่สามีก็ยังผลักไส หากไม่ติดที่มีเสี่ยวอิงป่านนี้หลี่เฉียงคงหย่าจากฉันไปแล้ว แต่ก็ไม่แน่หรอก...ก็อย่างที่ทุกคนรู้ เรื่องหลานสาวคุณนายเฉินน่ะ” น้ำเสียงของเธอแสดงความสั่นเครือเล็กน้อยที่ปลายเสียง

จางซูเจินรับบทบาทของสะใภ้แสนรันทดของสกุลเยี่ย โยนหินถามทางทั้งสองว่าจะรู้เรื่องอี้หรูหรือไม่

“ใช่ คุณนายโจวเคยพูดว่า ป้าเฉินอยากให้หลานสาวแต่งงานกับหลี่เฉียง แล้วป้าเยี่ยก็สนิทสนมกับสองป้าหลานนั้นมาก หรือข่าวลือที่ว่าป้าเยี่ยเตรียมสะใภ้เข้ามาแทนเธอจะเป็นเรื่องจริง” หยางซินพูดแล้วมองหน้ากับซ่งเหลียนด้วยสายตาที่ลุกวาว

“ฉันไม่แน่ใจหรอก รู้เพียงแต่ว่าฉันไม่มีบ้านให้กลับ หากวันหนึ่งต้องหย่าร้างไปแล้วก็อยากมีเงินทุนสักก้อนเอาไว้ตั้งตัว ฉันเลย...” จางซูเจินไม่ได้พูดต่อ ทำเหมือนจะร้องไหน

อยู่ในสังคมที่เต็มไปด้วยจริตมารยาและผู้คนชอบใส่ใจเรื่องของเพื่อนบ้าน เธอก็ต้องมีจริตกลับไปเพื่อเอาตัวรอด

“ไม่ต้องเล่าแล้ว ฉันเริ่มเข้าใจแล้วล่ะ” ซ่งเหลียนพูดปลอบใจแล้วเอามือวางที่ตักของอีกฝ่าย

เยี่ยซิ่วอิงที่หันมาทางมารดาเห็นว่ามีสีหน้าที่เศร้าหมอง จึงวิ่งกลับมาหาพร้อมกับเด็กๆ ที่เป็นลูกของสะใภ้ซ่งและสะใภ้หยางวิ่งตามมาด้วย

“แม่ร้องไห้อีกแล้ว เป็นอะไรไหมคะ กลับบ้านเลยดีหรือเปล่า” เสียงเล็กๆ นั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย

“ร้องไห้อีกแล้ว...หมายความว่าแม่ของเสี่ยวอิงร้องไห้บ่อยเหรอ” เด็กชายวัยไล่เลี่ยกันถามขึ้น

“ย่าทำให้แม่ร้องไห้บ่อยๆ นั่นแหละ” เยี่ยซิ่วอิงพูดตามประสาเด็กน้อย ทำให้ซ่งเหลียนกับหยางซินยิ่งเห็นอกเห็นใจเพื่อนใหม่ที่ตนเพิ่งทำความรู้จัก

“เสี่ยวอิง แม่บอกกี่ครั้งแล้ว อย่าพูดให้ย่าแบบนั้น ผู้น้อยต้องเคารพผู้ใหญ่ อย่าให้แม่ได้ยินลูกพูดถึงย่าแบบนี้อีกนะ” จางซูเจินหันไปสั่งสอนลูกสาวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

เยี่ยซิ่วอิงพยักหน้าเชื่อฟังคำพูดของมารดา แต่ก็สลดลงไปเล็กน้อย

“นี่ลูกกวาด เอาไปแบ่งเพื่อนๆ นะ แล้วเป็นเด็กดีล่ะ” จางซูเจินหยิบลูกกวาดหลากสีออกมาจำนวนหนึ่งมอบให้แก่ลูกสาว

ตอนนั้นเองที่เยี่ยซิ่วอิงยิ้มกว้าง รับลูกกวาดเหล่านั้นมาแล้ววิ่งไปแจกจ่ายให้แก่เด็กคนอื่นๆ เพื่ออวดว่ามารดาของตนนั้นใจดีจริงๆ

หยางซินและซ่งเหลียนมองกิริยาที่อ่อนโยนนั้น เธอก็เป็นมารดาที่ใจดีคนหนึ่ง เหตุใดข่าวลือที่ออกมามีแต่เรื่องเสียหายทั้งนั้น

“อาเจิน ต่อไปนี้หากมีอะไรก็มาพูดปรึกษากับพวกฉันได้นะ พวกเราไม่รังเกียจเธอหรอก และรู้ว่าที่เธอทำทุกอย่างล้วนมีเหตุผลทั้งนั้น”

“ใช่ อย่างที่อาซินบอก เธอมีอะไรก็ระบายกับพวกเราได้นะ พวกเราอยู่ข้างเธอ” ซ่งเหลียนก็พูดปลอบใจเธออีกเสียง

“ขอบใจพวกเธอมากนะ ฉันอยู่ที่นี่ไม่มีเพื่อนเลย ได้พูดคุยกับพวกเธอฉันสบายใจขึ้นมาก” จางซูเจินพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้แก่ทั้งคู่

การผูกมิตรในครั้งนี้ นอกจากจะทำให้มีคนมองจางซูเจินในแง่ดีขึ้นมาแล้ว ก็ตั้งใจจะให้สหายทั้งสองช่วยกระจายข่าวเรื่องความน่าเห็นใจของเธอออกไป

ดูสิว่าเฉินเหม่ยและเยี่ยหงยังจะยัดเยียดเฉินอี้หรูให้แก่เยี่ยหลี่เฉียงอีกหรือไม่

และอีกเหตุผลที่เธอทำแบบนี้ก็เพื่อปูทางให้จางซูเจินคนนั้น เพราะหากวันหนึ่งต้องกลับไปยังมิติที่จากมา จางซูเจินคนเดิมก็จะได้มีเพื่อนคอยพูดคุย และมีคนรับฟังเข้าใจเธอ บางทีทุกอย่างอาจจะดีขึ้นแล้วเธอก็จะเป็นแม่ที่ดีของเยี่ยซิ่วอิงต่อไปได้

ดวงตาของคู่งามยิ้มแย้มอย่างจริงใจให้กับสหายใหม่ทั้งสอง ก่อนจะหันไปมองเด็กๆ ที่วิ่งเล่นกันในสวนด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักใคร่

เยี่ยซิ่วอิงเป็นเด็กที่น่าสงสารมาก ตอนนี้กำลังวิ่งเล่นอย่างมีความสุข เธออยากให้เด็กคนนี้มีความสุขแบบนี้ตลอดไป อยากให้รอยยิ้มที่สดใสนี้คงอยู่ไม่ว่าเธอจะอยู่หรือไม่ก็ตาม

“ถ้าประเทศของเราไม่ออกกฎห้ามมีลูกคนที่สองป่านนี้เราก็คงมีลูกสาวอีกคน จับแต่งตัวน่ารักอย่างเสี่ยวอิงไปแล้ว ฉันอยากได้ลูกสาวมากเลยล่ะอาเจิน” สะใภ้ซ่งแล้วมองดูลูกชายของเธอวิ่งเล่นกับเยี่ยซิ่วอิงด้วยสายตาที่เอ็นดู

จางซูเจินเพิ่งนึกได้ว่าในปีที่ตนมาอยู่เป็นช่วงที่ประชากรล้นประเทศ รัฐบาลจึงมีการกำหนดให้หนึ่งครอบครัวมีบุตรเพียงหนึ่งคนเท่านั้น เพื่อจัดสรรทรัพยากรให้เพียงพอแก่ประชาชน

“หรือที่เธอถูกป้าเยี่ยเกลียด เพราะไม่มีลูกชายงั้นหรือ” หยางซินถามเธอในเชิงที่ตนก็สงสัย

“ไม่รู้สิ แต่จะมีอีกคงไม่ทันแล้ว” จางซูเจินตอบอย่างไม่คิดอะไร คิดว่าเขาคงกลัวเสียภาษีลูกคนที่สองแพงมากกว่าจึงไม่ได้มีทายาทด้วยกัน

“กฎนั้นชนบทได้รับการยกเว้นมิใช่หรือ สามารถไปขออนุญาตมีอีกคนได้กรณีที่มีลูกคนแรกเป็นผู้หญิง ถ้าอยากได้ลูกอีกคนเธอลองให้สามีไปขอดูสิ” ซ่งเหลียนให้คำแนะนำ

พวกตนได้ลูกชายทั้งคู่ หากจะขอลูกใหม่ก็คงไม่ได้แล้ว แต่สำหรับคนที่มีลูกสาวคนแรกยังไม่มีทายาทสืบสกุลอย่างจางซูเจินกับเยี่ยหลี่เฉียง พวกเขาสามารถขออนุญาตมีลูกคนที่สองเพิ่มได้

“ไม่รู้สิ สถานการณ์ตอนนี้ฉันยังไม่กล้ามีลูกเพิ่มหรอก” จางซูเจินได้แต่ปฏิเสธด้วยเหตุผลนั้น ให้เข้าใจว่าเธอเป็นเพียงสะใภ้น่ารังเกียจที่รอวันหย่าร้าง

แต่ลึกๆ ในใจก็คิดว่า จะมีลูกกับเขาได้อย่างไรเธอไม่ใช่จางซูเจินของยุคนี้เสียหน่อย และอีกอย่างจางซูเจินคนนี้ก็ยังบริสุทธิ์อยู่แท้ๆ

************************