ตอนที่ 15 ซูเจินการละคร

เยี่ยหงเรียกให้จางซูเจินไปล้างถ้วยชามที่หลังบ้าน โดยที่ตนเองก็แยกพาเยี่ยซิ่วอิงไปอาบน้ำ ที่ทำแบบนี้ก็เพื่อเปิดโอกาสให้ลูกชายได้อยู่กับหญิงสาวที่ตนอยากให้มาแทนที่ลูกสะใภ้แสนร้าย

“แต่แม่คะ อี้หรูชักชวนให้ฉันเรียนไปด้วยกัน ฉันอยากเรียนมากกว่าค่ะ เรียนเสร็จฉันจึงจะไปล้างให้” จางซูเจินตั้งใจที่จะปฏิเสธด้วยเหตุผลที่อยากเรียนรู้ แต่จริงๆ อยากไปขัดคอทั้งสองต่างหาก

“เธอจะรู้ภาษาอังกฤษไปทำไมกัน ความรู้ก็ไม่มี เรียนไปก็ไม่รู้เรื่องหรอก ไปล้างถ้วยน่ะดีแล้ว ฉันเองก็จะได้ช่วยอาบน้ำให้เสี่ยวอิง” เยี่ยหงไม่ยอม

เธออยากให้เฉินอี้หรูมีโอกาสใกล้ชิดกับลูกชายตนให้ได้มากที่สุด

จางซูเจินรู้อยู่แล้วว่าอย่างไรเยี่ยหงก็ยังคงจะกีดกันตน และแสดงออกชัดเจนว่าสนับสนุนให้เฉินอี้หรูเข้ามาวุ่นวายภายในบ้าน

เธอต้องทำทุกอย่างเพื่อปกป้องสิทธิ์ของตัวเอง อย่างน้อยกะเพื่อสวัสดิภาพของเยี่ยซิ่วอิง ไม่ให้ย่าใจร้ายต้องหาแม่เลี้ยงมาดูแลเด็กหญิง

เพราะเท่าที่ดูแล้วเฉินอี้หรูไม่ได้ต้องการลูก แต่เธอต้องการพ่อเด็กมากกว่า 

“ว่าอย่างไร จะไปล้างถ้วยหรือจะให้ฉันต้องไปล้างเอง” 

“ค่ะ” เธอตอบรับอย่างสุภาพแล้ว ยกกะละมังใส่ถ้วยชามไปล้างที่หลังบ้านแล้วเผยรอยยิ้มออกมา

เยี่ยหงหันไปมองดูเฉินอี้หรูและลูกชายของตน ที่ตอนนี้กำลังใช้โต๊ะอาหารในการนั่งพูดคุยกัน รอยยิ้มที่ยินดีปรากฏขึ้นบนใบหน้าเต็มไปด้วยความพอใจ

“ไปกันเถอะเสี่ยวอิง ย่าจะพาไปอาบน้ำ” เธอบอกแก่หลานสาว

“หนูอยากอาบน้ำพร้อมแม่มากกว่าค่ะ” เธอตอบแล้วเดินไปนั่งข้างบิดา โดยที่ผู้เป็นย่าก็คว้าแขนเอาไว้ไม่ทัน

แม้จะเป็นเด็กแต่ก็ไม่ใช่จะไม่รู้เรื่อง ทำไมตนจะมองไม่ออกว่าผู้เป็นย่าตั้งใจจะทำอะไร

ยิ่งใบหน้าผิดหวังของมารดาตอนที่ยกกะละมังออกไปที่หลังบ้าน เด็กหญิงก็เข้าใจว่ามารดากำลังตกอยู่ในความเศร้า และอยากทำหน้าที่ขัดขวางแผนการของทั้งย่าและเฉินอี้หรูแทนมารดา

เฉินอี้หรูชักสีหน้าไม่พอใจเมื่อเด็กหญิงมานั่งแทรกกลางระหว่างตน ในขณะที่เยี่ยหลี่เฉียงรู้สึกโล่งในที่ไม่ได้นั่งเพียงลำพังกับอีกฝ่าย

“เสี่ยวอิง มาอาบน้ำกับย่าเร็วเข้า เย็นมากแล้ว ค่ำกว่านี้อากาศจะยิ่งหนาวเดี๋ยวไม่สบายเอา”

“ไม่เป็นไรครับแม่ ให้เสี่ยวอิงนั่งตรงนี้เถอะ” เมื่อลูกชายออกปาก ผู้เป็นมารดาก็ไม่อยากขัดเพราะว่าวันนี้เยี่ยหลี่เฉียงดูจะต่อต้านเธอกว่าทุกวัน

นั่นเพราะเขาบอกตนไปแล้วว่าไม่สะดวกใจที่จะพบกับเฉินอี้หรูบ่อยๆ แต่เธอก็ยังดึงดันที่จะเอาหญิงสาวเข้ามาในบ้าน ไม่ฟังคำพูดของลูกชายแม้แต่น้อย

เยี่ยหงไม่รู้จะทำอย่างไรจึงเดินไปหลังบ้านแล้วหาเรื่องตำหนิลูกสะใภ้ที่ล้างถ้วยชามอยู่

“เธอคงสอนให้เสี่ยวอิงไปรบกวนอาหลี่กับอี้หรูสินะ” น้ำเสียงที่ส่อเสียดดังมาจากด้านหลัง จางซูเจินนับหนึ่งถึงสิบในใจก่อนจะหันไปยิ้มให้กับแม่สามี

“ฉันจะเอาเวลาไหนไปบอกให้เสี่ยวอิงทำแบบนั้นล่ะคะ ในเมื่อฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่จะให้เธอมาอีกทั้งๆ ที่หลี่เฉียงก็บอกแล้วว่าเขาอึดอัด”

น้ำเสียงที่สุภาพแต่เต็มไปด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูออกว่าอีกฝ่ายกำลังเสแสร้ง มันเป็นการเปิดศึกของแม่สามีและลูกสะใภ้อย่างเห็นได้ชัด

“หึ นึกแล้วเชียวว่าเธอจะแสร้งทำเป็นคนดีกลับตัวได้เพื่อให้ฉันกับอาหลี่ตายใจ ไม่กี่วันก็เผยตัวตนที่แท้จริงออกมา นังแพศยา” คำด่าทอที่กดเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคนทำให้จางซูเจินยิ้มรับอย่างขบขัน

“แค่ฉันปกป้องสิทธิ์ของภรรยา ถึงขั้นมองไม่ดีและด่าทอฉันแบบนี้เลยหรือคะ แม่ไม่ชอบฉันก็ยังพอทนได้ แต่การที่แม่เอาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในบ้านของเรา ให้ความหวังเธอว่าจะได้มาแทนที่ฉัน แบบนี้มันผิดกฎหมายไม่ใช่หรือคะ”

ประโยคนั้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ยียวนทำให้นางเยี่ยถึงกับโกรธจนตัวสั่น

“ฉันทำดีเท่าไรก็ไม่เคยอยู่ในสายตาแม่ หรือจะให้ฉันยั่วยวนหลี่เฉียงให้เขาลุ่มหลงแล้วต่อต้านแม่หนักขึ้น...เรื่องที่แม่ไปแจ้งทางการวันนั้น คุณนายเฉินป่าวประกาศไปทั่วจนมาเข้าหูฉัน สหายใหม่พวกเธอเล่าให้ฟังฉันก็ยังตกใจไม่หาย ถ้าหลี่เฉียงรู้เข้าแล้วละก็...”

“นี่เธอขู่ฉันหรือ ซูเจิน” แม่สามีกัดฟันพูด ไม่ให้เสียงเล็ดลอดไปถึงห้องโถงที่มีลูกชายนั่งอยู่

“แม่หยุดเถอะนะคะ คุณนายเฉินเธอไม่ได้หวังดีกับครอบครัวเราหรอก ทำดีต่อหน้าลับหลังก็เอาไปพูดเสียหาย เรามาปรับตัวเข้าหากันจะดีกว่า ดีไหมคะ” เธอพยายามหว่านล้อมแม่สามี ในขณะมือทั้งสองยกกะละมังที่ล้างเสร็จขึ้นไปวางบนชั้นวาง

“คนที่กล้าหลับนอนกับผู้ชายเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองโดยไร้ซึ่งความรัก งานบ้านไม่ยอมทำ อาหารก็ทำไม่เป็น จะให้ฉันเอ็นดูและยอมรับเธอมันจะไม่ง่ายไปหน่อยหรือ” อยู่ๆ เยี่ยหงก็พูดเสียงดัง

เธอใช้ลูกไม้พูดต่อว่าตอบโต้ลูกสะใภ้ ชิงเป็นฝ่ายออกตัวก่อน เพื่อให้รู้ว่าเธอไม่กลัวคำขู่เรื่องที่แจ้งทางการ

เยี่ยหลี่เฉียงและเฉินอี้หรูได้ยินเสียงดังมาจากหลังบ้าน แม้ได้ยินไม่ถนัดนักแต่ก็พอเดาได้ว่าทั้งสองกำลังมีปากเสียงกัน

แต่เขาไม่อยากใส่ใจในตอนนี้ อยากรีบสอนหญิงสาวตรงหน้าให้รีบจบ เพราะอีกฝ่ายคิดคำถามมาได้ไม่กี่หัวข้อ คงเป็นเพราะเธอไม่รู้จะถามอะไรเพียงแต่หาเรื่องเข้ามาตีสนิทเท่านั้น

จางซูเจินยิ้มออกมาเมื่อแม่สามีนั้นไม่ยอมสงบศึกง่ายๆ “ไม่ใช่ว่าฉันทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจแม่หรอกหรือคะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ทำอะไร” เธอตอบกลับไปด้วยแววตาที่ต่างจากทุกครั้ง สร้างความกดดันให้อีกฝ่าย

“ฉันขอแม่ดีๆ แล้วนะคะ ฉันไม่อยากร้ายเลย ฉันให้แม่เลือกอีกครั้ง เชื่อฉันเถอะค่ะ แม่ไม่อยากให้ฉันร้ายหรอก” จางซูเจินพูดเสียงเบา

รอยยิ้มนั้นน่ากลัวพอๆ กับแววตาที่เธอฉายแววโรจน์ออกมา แต่ก่อนจางซูเจินร้ายกาจแบบเปิดเผย อารมณ์ร้อน โดนพูดยั่วยุนิดหน่อยก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ ทำให้ตนใช้โอกาสนี้คอยยั่วยุลูกสะใภ้อยู่บ่อยครั้ง

แต่ตอนนี้เธอกลับดูร้ายกาจในแบบคนที่เจ้าเล่ห์ และดูน่ากลัว น่ากลัวจนหญิงวัยกลางคนรู้สึกเย็นวาบที่แผ่นหลังเมื่อถูกแววตาที่เอาจริงเอาจังนั้นจ้องมองมาอย่างไม่ลดละ

“เลิกพูดขู่ฉันได้แล้ว น่ารังเกียจ”

“แม่รักหลี่เฉียงลูกชายแม่ ไม่อยากให้อยู่กับคนร้ายกาจแบบฉัน... แต่ฉันเองก็รักเสี่ยวอิง และไม่อยากให้คนอย่างเฉินอี้หรูมาวุ่นวายกับลูกของฉันเช่นเดียวกัน” เธอพูดประโยคนั้นพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างทำผมตัวเองให้ยุ่งเหยิง ตามแบบฉบับตัวร้ายในละครที่ตนเคยดูมา

รอยยิ้มที่เผยออกมาดูน่ากลัวและแผ่ความกดดันเข้าสู่หัวใจของแม่สามีอย่างเต็มที่ ก่อนที่ริมฝีปากอิ่มน้ำจะเปล่งน้ำเสียงที่น่ากลัวออกมา

“ดังนั้นหากฉันร้าย ฉันก็ทำเพื่อลูก”

“นั่นเธอคิดจะทำอะไรเป็นบ้าไปแล้วเหรอ” เยี่ยหงถอยหลังกรูดด้วยความตกใจ

จางซูเจินไม่พูดจา เธอทำหน้าเรียบนิ่งแล้วเดินผ่านแม่สามีเข้าไปในบ้าน เดินเข้าไปอุ้มเยี่ยซิ่วอิงจากตักผู้เป็นบิดาด้วยอาการที่เซื่องซึม รับบทคนที่ถูกแม่สามีทำร้าย

“แม่คะ ทำไมแม่ถึง...” เด็กหญิงยังพูดไม่จบ เยี่ยหลี่เฉียงก็เงยหน้ามองภรรยา แววตาของเธอดูเศร้า ทรงผมยุ่งเหยิง ไม่พูดไม่จาแล้วอุ้มเยี่ยซิ่วอิงออกไป

เยี่ยหลี่เฉียงมองตามด้วยสายตาที่ห่วงใย เฉินอี้หรูลอบยิ้มอย่างสะใจเพราะคิดว่าเยี่ยหงเป็นคนทำ

“ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาโกหกใส่ความอะไรแม่” เยี่ยหงเดินเข้ามาหลังจากที่ตั้งสติได้ รีบพูดออกตัวเพราะคิดว่าอีกฝ่ายมาฟ้องอะไรลูกชายของตน

เขาไม่สนใจคำพูดของมารดา แล้วหันไปพูดกับเฉินอี้หรู “ตรงนี้ก็ตามที่อธิบายไป หากไม่เข้าใจตรงไหนก็อ่านหนังสือหน้านี้ มีอธิบายไว้หมดแล้ว” เขาพูดเป็นทำนองไล่เธอกลับบ้าน

น้ำเสียงและสถานการณ์ในตอนนั้นบ่งบอกว่าเขาต้องการให้เธอรีบออกไป เฉินอี้หรูกลัวว่าเขาจะไม่พอใจจึงรีบยิ้มรับแล้วขอตัวกลับในทันที

“ขอบคุณพี่หลี่เฉียงมาก วันนี้ฉันได้ความรู้เยอะเลย” เธอกล่าวขอบคุณแล้วหันไปโค้งศีรษะเล็กน้อยให้เยี่ยหงก่อนจะเดินยิ้มร่าออกไป

เมื่อหญิงสาวเดินพ้นประตูบ้านไปแล้ว เยี่ยหงก็หันมาจะอธิบายกับลูกชายถึงความร้ายกาจของสะใภ้ แต่ว่าเขาก็ไม่รับฟัง

“อาหลี่ คือว่า...”

“ผมเหนื่อย ขอตัวก่อนนะครับ” เขาบอกอย่างสุภาพแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอน รู้สึกว่าครั้งนี้มารดาของตนทำเกินไปจริงๆ

************************