ตอนที่ 14 ผู้นำครอบครัว

เมื่อกลับไปถึงบ้าน จางซูเจินก็เพิ่งจะนึกออกว่าเธอพลาดช่วงเวลาในการช่วยแม่สามีในการทำอาหารเย็นไปแล้วอย่างไม่น่าให้อภัย

อาหารที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะนั้นถูกปรุงด้วยฝีมือของเยี่ยหง เยี่ยหลี่เฉียงเองก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมจะมานั่งรับประทานมื้อค่ำแล้ว

ในตอนนั้นเธอนึกตำหนิตัวเองในใจ อุตส่าห์รับปากกับสามีแล้วแท้ๆ ว่าจะปรับปรุงตัวเป็นคนใหม่ แต่ดันพลาดจนได้เพราะมัวแต่พูดคุยกับสหายใหม่ทั้งสอง และเยี่ยซิ่วอิงเองก็วิ่งเล่นอย่างสนุกสนานจึงไม่ได้ขัดลูกในตอนนั้น

จริงๆ หากเด็กหญิงไม่เหนื่อยแล้วชวนกลับบ้านเธอก็ยังไม่ได้จะกลับเสียด้วยซ้ำ

“ขอโทษค่ะแม่ พอดีว่าฉันได้เพื่อนใหม่แล้วคุยเพลินไปหน่อย” หญิงสาวกล่าวขอโทษด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดอย่างจริงใจ ไม่ได้กล่าวโทษลูกสาวที่วิ่งเล่นจนเกือบจะมืดค่ำ

“ฉันชินกับพฤติกรรมของเธอแล้ว ไม่ต้องมาขอโทษฉันหรอก” น้ำเสียงที่เอ่ยประโยคนั้นบ่งบอกถึงความไม่พอใจอยู่ลึกๆ

“รีบมากินข้าวก่อนสิ กินเสร็จค่อยไปอาบน้ำ” เยี่ยหลี่เฉียงพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงปกติ

เป็นน้ำเสียงปกติของคนทั่วไป แต่มันไม่ปกติสำหรับเธอ เพราะมันไม่มีความเย็นชาแฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้น

และเหมือนเธอจะเห็นแววตาของเขาที่อ่อนโยนขึ้น แม้จะไม่มีรอยยิ้มที่มุมปาก แต่หญิงสาวก็รับรู้ได้ถึงบางสิ่งที่เปลี่ยนไป แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไร คิดแต่เพียงว่าเขาคงจะมีเรื่องดีๆ ในที่ทำงาน

‘หรือไม่ก็คงเป็นเพราะเฉินอี้หรู’ ตอนนี้จางซูเจินเพิ่งสังเกตว่ามีถ้วยขาวเพิ่มขึ้นมาอีกชุด

ความคิดเธอยังคงไม่ทันหาย ก็ตามด้วยภาพของเฉินอี้หรูที่เดินถือจานอาหารจานสุดท้ายมาวางไว้ที่โต๊ะ ที่แท้อาหารเย็นวันนี้ก็เป็นฝีมือของเธอไม่ใช่เยี่ยหงหรอกหรือ

“กลับมาแล้วหรือเสี่ยวอิง วันนี้น้าทำอาหารสำหรับเธอด้วยนะ รีบมากินข้าวด้วยกันก่อนสิเด็กดี” เฉินอี้หรูทักทายเด็กหญิงเสียงหวานอย่างเอาใจ

ใบหน้างามยิ้มสดใสพูดเชิญชวนราวกับตนเองเป็นเจ้าของบ้าน พลางปรายตามาที่เธอแล้วยิ้มที่มุมปากเหมือนจะเยาะเย้ยอะไรบางอย่าง

จางซูเจินถึงกับพูดไม่ออก ขนาดเมื่อเช้านี้ลูกชายของเธอพูดแล้วแท้ๆ ว่าอึดอัดกับการที่ให้เฉินอี้หรูมาทำกับข้าวให้ เยี่ยหงเองก็เงียบไปเหมือนจะคิดได้ แต่สุดท้ายก็ยังชักศึกเข้าบ้านอยู่ดี

“วันนี้ทำไมเธอถึงได้มาล่ะ” จางซูเจินถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่แสร้งทำเหมือนประหลาดใจ รู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงคนนี้อย่างไรก็จะเอาสามีเธอไปเสียให้ได้

ริมฝีปากบางจิ้มลิ้มรับกับจมูกโด่งมนคลี่ยิ้มออกมาแล้วตอบด้วยน้ำเสียงที่มีจริต “ฉันมีนัดกับพี่หลี่เฉียงน่ะ จริงๆ เธอก็มาร่วมเรียนกับพวกเราด้วยก็ได้นะจะได้มีความรู้ เผื่อเวลาพี่หลี่เฉียงเรียกใช้งานก็จะได้ช่วยเหลือเขาได้”

เฉินอี้หรูพูดด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสา แต่ประโยคนั้นมันเป็นการดูถูกความรู้ความสามารถของเธอชัดๆ

เธอไม่รู้หรอกว่าจางซูเจินคนก่อนจะเรียนหนังสือถึงระดับไหนและมีความรู้ด้านภาษาอังกฤษหรือไม่

แต่สำหรับตัวเธอในยุคปัจจุบันภาษาอังกฤษนั้นเป็นภาษาที่สำคัญ และเธอก็พูดมันได้ดีในระดับหนึ่งทีเดียว

“ก็ดีนะคะ เพราะว่าคุณเสียเวลามาสอนอี้หรูจนไม่ได้พิมพ์เอกสาร นับวันนี้ก็สองคืนแล้ว ดังนั้นหากฉันเรียนด้วยจะได้มีความรู้ อย่างน้อยก็ช่วยคุณพิมพ์เอกสารได้ อย่างนี้ก็น่าจะดีไม่น้อย” เธอหันไปหาสามีแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

นั่นก็เพื่อทำให้เฉินอี้หรูรู้ตัวว่าเธอทำให้เยี่ยหลี่เฉียงเสียเวลามากแค่ไหน รวมไปถึงเยี่ยหงด้วย เธอจะได้รู้เสียทีว่าการพาเฉินอี้หรูเข้ามาที่บ้านทำให้ลูกชายเสียผลประโยชน์อะไรบ้าง พูดขนาดนี้ถ้ายังคิดไม่ได้ก็คงเกินเยียวยาทั้งคู่

ใบหน้างามที่อ่อนเยาว์ในวัยสาวเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน พร้อมกับริมฝีปากจิ้มลิ้มที่เม้มแน่นด้วยความโกรธแต่ก็ระงับความรู้สึกไว้ไม่ได้พูดออกมา ก่อนที่จะทำเหมือนว่าตัวเองรู้สึกผิดแล้วหันไปหาเยี่ยหงเพื่อหาพรรคพวก

“ป้าเยี่ย ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองมารบกวนพี่หลี่เฉียง ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ” น้ำเสียงที่สั่นเครือเพื่อเรียกความสงสารนั้น เฉินอี้หรูสามารถทำมันได้ออกมาดีเลยทีเดียว

เยี่ยหงได้แต่เอามือแตะไหล่เพื่อปลอบใจ เมื่อเห็นสายตาที่เรียบเฉยของลูกชายแล้ว เธอก็ไม่รู้ว่าจะเอาเหตุผลอะไรมาพูด

“ไม่เป็นไรหรอกอี้หรู ให้อาหลี่สอนวันนี้ให้เสร็จพรุ่งนี้วันหยุดเขาก็จะได้ทำงานทั้งวันดีไหม” พูดจบ เมื่อเยี่ยหงก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นพลาดไปแล้ว

เธอน่าจะบอกให้อี้หรูกลับไปก่อนในวันนี้ แล้วพรุ่งนี้วันหยุดให้เธอมานั่งเรียนกับลูกชายของตนเองใหม่จะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งวัน

จางซูเจินยิ้มที่มุมปากด้วยความพึงพอใจ เมื่อสิ่งที่ตนเองวางกับดักล่อเอาไว้นั้นเป็นไปตามแผนอย่างง่ายดาย

เยี่ยหลี่เฉียงรู้สึกว่าภรรยาของตนนั้นดูเจ้าเล่ห์ขึ้นมาก แต่ความเจ้าเล่ห์นั้นก็เป็นประโยชน์กับเขาเองเช่นกัน

 เพราะจริงอย่างที่เธอบอกเขาเสียเวลากับเฉินอี้หรูจนพลาดที่จะทำงานของตัวเองเมื่อคืนนี้

แต่มันเป็นเขาเองไม่ใช่หรือที่เลือกที่จะไม่ทำ นั่นก็เพราะว่ารอให้ภรรยาทำอะไรบางอย่างแต่มันก็ไม่เกิดขึ้น ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกอายตัวเองที่เมื่อคืนนี้อยู่ๆ ก็โกรธที่เธอไม่ยอมทำในสิ่งที่เขาคาดการณ์เอาไว้

“ก็ดีเหมือนกันครับแม่ ผมจะได้รีบสอนอี้หรูให้เสร็จภายในวันนี้ เพราะพรุ่งนี้ผมน่าจะนั่งทำงานของผมทั้งวันเพราะมีกำหนดส่งในวันจันทร์นี้” เยี่ยหลี่เฉียงพูดย้ำชัดตามที่มารดาพูด

เฉินอี้หรูจึงได้แต่ยิ้มรับ รู้สึกว่าวันนี้ตนเองพลาดท่าให้แก่จางซูเจิน แล้วมองเยี่ยหงเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ครั้งนี้หญิงวัยกลางคนเองก็ไม่สามารถที่จะแก้ไขคำพูดของตนเองได้

“เอาไว้ให้พี่เขาสอนวันนี้ให้จบก่อน หากไม่เข้าใจตรงไหนก็ค่อยเอามาถามวันหน้า” เธอพูดช่วยได้เพียงเท่านั้น เพราะหากจะให้กลับคำว่าพรุ่งนี้ให้มาก็จะเสียคำพูดของผู้ใหญ่

แต่เฉินอี้หรูก็ยังไม่เป็นที่พอใจ เพราะหากเธอมีคำถามเยอะเกินไปเขาก็จะมองว่าเธอไม่ฉลาดและไม่ตั้งใจเรียน

ตำแหน่งคนโง่ปล่อยให้จางซูเจินรับไปคนเดียวก็พอ ในสายตาของเขาเธอต้องทั้งสวย ฉลาด ดูแลงานบ้านงานเรือน เป็นผู้หญิงที่คู่ควรกับเขา

“กินข้าวกันเถอะ” เยี่ยหงเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ค่อยสู้ดีนัก จึงตัดบทด้วยการชักชวนให้คนอื่นๆ ลงมือกินอาหาร

สายตาของหญิงวัยกลางคนมองยังลูกสะใภ้ของตน รับรู้ได้ว่าตั้งแต่ที่กลับมาวันนั้นอีกฝ่ายก็เปลี่ยนไป จนอดนึกระแวงไม่ได้ว่า จางซูเจินจะรู้ว่าตนเองเป็นคนแจ้งทางการให้ไปบุกค้นบ่อนพนันใต้ดินในวันนั้น เธอจึงคิดแค้นแล้วกำลังหาวิธีเอาคืนตนด้วยการทำดีให้ทุกคนตายใจแล้วจะลงมือในภายหลัง

“จริงสิซูเจิน เพื่อนใหม่ที่เจอกันที่สวนคงไม่ใช่พวกเล่นพนันในบ่อนด้วยกันหรอกนะ” จู่ๆ คำถามที่ประจานลูกสะใภ้ก็ถูกถามออกมากลางโต๊ะอาหาร

เยี่ยหลี่เฉียงไม่เคยต่อว่ามารดาที่จะพูดสั่งสอนหรือเหน็บแนมจางซูเจินเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้อีกฝ่ายพูดต่อหน้า ‘คนนอก’ อย่างเฉินอี้หรูเป็นครั้งที่สองแล้ว

ทั้งเมื่อวานและวันนี้ แม่ของเขาพยายามจะตอกย้ำความผิดของเธอให้ต้องอับอาย

“แม่ครับ อี้หรูเป็นคนนอกเธอไม่ควรได้รับรู้เรื่องนี้ด้วย” เขาปรามมารดาทางอ้อมในฐานะผู้นำครอบครัว

ตามธรรมเนียมแล้วหากบ้านไหนที่สามีเสียชีวิตลูกชายจะเป็นผู้นำครอบครัวแทนบิดา ที่ผ่านมาเขาพยายามจะไม่ใช้สิทธิ์เหล่านี้ แต่ครั้งนี้เขารู้สึกอยากปกป้องจางซูเจินโดยไม่มีเหตุผล

เยี่ยหงจึงเงียบไป ในขณะที่เฉินอี้หรูได้ยินคำว่าคนนอกแล้วก็น้อยใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

************************