ตอนที่ 12 แม่ที่แสนดี

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเช้าวันนี้ ทำให้เยี่ยหงและเยี่ยหลี่เฉียงดูไม่เจริญอาหารนัก

คนหนึ่งรู้สึกผิดที่ต้องบอกความรู้สึกตามตรงกับมารดา และรู้สึกผิดที่ต้องบอกความจริงเรื่องที่เฉินเหม่ยแอบนินทาลับหลังให้รู้ทั้งที่ปิดบังมานาน

ส่วนอีกคนก็รู้สึกผิดหวังที่เพื่อนบ้านที่ตนวางใจ เอาตนไปพูดนินทาเสียหายว่าเห็นแก่ได้ ทั้งๆ ที่คุณนายเฉินและหลานสาวเป็นฝ่ายเสนอข้อตกลงทำอาหารให้แต่แรก

อีกทั้งรับรู้ความรู้สึกอึดอัดใจของลูกชายว่าเกิดจากแม่อย่างตน ก็ยิ่งทำให้รู้สึกแย่ไปอีกเป็นเท่าตัว แต่ถึงอย่างนั้นในใจก็ยังอยากได้เฉินอี้หรูมาเป็นสะใภ้มากกว่าจางซูเจินอยู่ดี

“แม่ขา วันนี้ไปเดินเล่นกันนะคะ” เยี่ยซิ่วอิงที่กินอาหารเสร็จแล้วบอกมารดา

“ได้สิ เอาไว้เราทำงานบ้านช่วยย่าเสร็จแล้ว ตอนบ่ายเสี่ยวอิงนอนกลางวันให้เต็มที่ ตอนเย็นแม่จะพาไปนะ” เธอมีข้อแม้กับลูกสาว

น้ำเสียงและกิริยาที่อ่อนโยนของเธอ พร้อมกับประโยคที่บอกเขาในวันนั้นว่าเธอจะปรับปรุงตัวใหม่ ทำให้เยี่ยหลี่เฉียงรับรู้ได้ว่าตอนนี้เธอเปลี่ยนไปมาก...มากราวกับเป็นคนละคน

“เดี๋ยวฉันเอาซาลาเปาใส่กล่องให้ไปกินที่บริษัทนะ เผื่อหิวระหว่างวันคุณจะได้หยิบมันขึ้นมากิน” เธอหันไปบอกสามีที่กินเหลือทั้งโจ๊กและหมั่นโถวครึ่งก้อนที่วางไว้

“อืม” เขาพยักหน้ารับด้วยสีหน้าที่เย่อหยิ่ง

เมื่อคืนนี้เธอเมินและไม่สนใจเขาเลยสักนิด แต่โชคดีที่ตื่นเช้ามายังคงเอาใจเขาอยู่ ค่อยสมเป็นเธอขึ้นมาหน่อย

เขามองดูภรรยาเดินเข้าไปในครัว สักพักก็กลับออกมาพร้อมกับกล่องใส่อาหารที่ผูกด้วยผ้าอีกชั้นอย่างสวยงาม

อุ้งมือหนายื่นไปรับกล่องอาหารนั้นเอาไว้ ตอนที่มือแตะถูกกันเขารู้สึกดีอย่างประหลาด ในขณะที่จางซูเจินเธอไม่ได้คิดอะไรเพราะยุคสมัยใหม่นั้นการแตะมือกันระหว่างเพศตรงข้ามบางครั้งก็ถือเป็นเรื่องปกติ

“เอาไปทั้งสี่ก้อนเลยนะ เอาไว้ก็ไม่มีใครกิน” ประโยคที่ตามมานั้นพูดราวกับว่าซาลาเปานั่นไม่มีคนต้องการแล้วจึงนำให้แก่เขา

ใบหน้าที่เย็นชาอยู่แล้วก็ยิ่งบึ้งตึงหนักกว่าเดิม

“อืม” เขาตอบรับด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความหงุดหงิดเล็กน้อย

จางซูเจินไม่เข้าใจว่าเขาจะหงุดหงิดใส่เธออะไรนักหนา ในเมื่อเธอก็อุตส่าห์ทำให้อาหารให้เขา กว่าจะเรียนรู้วิธีการ กว่าจะผสมแป้ง ปั้นแป้ง ทำไส้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด

เยี่ยหงเองก็ไม่ได้อยากจะสอนตน เพียงแต่ครั้งนี้ตนตื๊อจนอีกฝ่ายรำคาญ จะแกล้งสอนให้ทำไม่อร่อยก็ไม่ได้เพราะกลัวเสียวัตถุดิบ จึงต้องสอนอย่างจำใจสอนไปด้วยบ่นไปด้วย

“ถ้าคุณไม่อยากกิน....”

เธอยังพูดไม่จบเขาก็พูดแทรกขึ้นมา “ผมเลือกได้เหรอ ในเมื่อไม่มีใครกิน ผมก็จะเอาไปกินเอง เศรษฐกิจแบบนี้เราจะฟุ่มเฟือยไม่ได้หรอก”

ประโยคราบเรียบแต่แฝงไปด้วยคำพูดที่ฟังเหมือนประชดประชันนั้นทำให้เธองุนงง แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะคนเดียวที่เธอต้องสนใจมีเพียงเยี่ยซิ่วอิงคนเดียวเท่านั้น

“ผมไปทำงานก่อนนะครับแม่ พ่อไปแล้วนะเสี่ยวอิง” เขาหันไปบอกมารดาที่กำลังมีสีหน้ากังวลใจ ก่อนจะหันไปบอกลูกสาวที่กำลังเก็บโต๊ะอาหารช่วยมารดาอย่างขะมักเขม้น

เยี่ยหงยิ้มออกมาบางๆ อย่างรู้สึกผิดต่อลูกชาย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ตั้งใจทำงานนะอาหลี่ เย็นนี้แม่จะทำผัดเปรี้ยวหวานของโปรดลูกให้”

“ตั้งใจทำงานนะคะพ่อ” เสี่ยวอิงเองก็บอกพ่อของตัวเอง

เขายิ้มรับแล้วมองจางซูเจินที่กำลังเก็บถ้วยข้าว

เยี่ยหลี่เฉียงไม่ได้คาดหวังคำพูดอะไรจากภรรยา แต่ตอนที่เขาลุกขึ้นกำลังจะหันหลังไปเธอก็พูดขึ้นมา

“ขับรถดีๆ นะคะ ถ้าหิวก็กินซาลาเปาด้วย เสี่ยวอิงบอกว่าคุณชอบ ฉันเลยตั้งใจทำให้”

“อืม” เขาตอบรับคำพูดนั้น

พอเจ้าของร่างสูงโปร่งในชุดสูทสั่งตัดแบบชาติตะวันตกก้าวพ้นจากประตูบ้าน เขาก็ยิ้มออกมาที่มุมปากในจังหวะที่เฉินอี้หรูเดินออกจากบ้านพอดี ทำให้เธอคิดว่าเขายิ้มให้

หญิงสาวสงวนท่าทีทำเป็นไม่เห็นรอยยิ้มนั้น แล้วจูงจักรยานออกไปที่ถนน ตั้งท่าเตรียมตัวปั่นจักรยานไปเรียน ทำตัวปกติเพื่อให้เขาแอบมองเธอทีเผลอเพราะคิดว่าจะน่าดึงดูดใจกว่า

รอยยิ้มของเยี่ยหลี่เฉียงยังคงไม่จางหายขณะที่เขาเดินไปขึ้นรถโดยไม่สนใจเพื่อนบ้านสาว

ตอนที่เธอปั่นจักรยานผ่านหน้าเขาไป รอยยิ้มที่มีเสน่ห์นั้นทำให้นักศึกษาสาวมีความหวัง และมีกำลังใจที่จะต่อสู้เพื่อแย่งชิงให้เขามาเป็นของตัวเอง

ภายในบ้านเยี่ยหงมองลูกสะใภ้อย่างไม่พอใจ กับประโยคที่พูดกับลูกชายของตน “เธอจะเอาหน้าอะไรนักหนา เธอจะทำมันออกมาได้อย่างไรถ้าฉันไม่ได้สอน พูดมาได้ว่าตั้งใจทำให้อาหลี่”

จางซูเจินไม่คิดว่าแค่ประโยคเล็กน้อยเท่านั้นก็จะทำให้แม่สามีเดือดดาลใส่ตนได้

“แม่ก็ออกตัวแต่แรกอยู่แล้วว่าเป็นคนสอนฉัน เยี่ยหลี่เฉียงก็น่าจะรู้ได้ค่ะ” เธอตอบอย่างสุภาพและใจเย็นที่สุด

จางซูเจินคนนั้นคงจะถูกแรงกดดันแบบนี้ทุกวันจนถึงจุดที่ทนไม่ไหว กลายเป็นคนเก็บกดและเกรี้ยวกราดจนคุมสติไม่ได้ เอาอารมณ์ไปลงกับลูก

แม้จะเป็นสิ่งที่ผิดแต่ก็เข้าใจได้ เพราะเธออยู่ที่นี่แค่ไม่กี่วันก็ยังแทบระเบิดแล้ว แต่เธอไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น เธอจะไม่มีวันเกรี้ยวกราดใส่ลูกแน่

คนเก่าจะมีปมอะไรที่ทำให้กลายเป็นคนร้ายกาจแบบนี้ก็ช่าง แต่จางซูเจินคนนี้จะไม่มีวันยอมทำร้ายจิตใจอันบริสุทธิ์ของเยี่ยซิ่วอิงแน่

เยี่ยหงรู้สึกไม่พอใจมาก ช่วงนี้ลูกสะใภ้ทำตัวดีมากขึ้นเท่าไรก็หมายถึงว่าลูกชายเธออาจจะมองเธอดีขึ้นมากเท่านั้น

ตนจะไม่ยอมให้จางซูเจินอยู่อย่างสงบสุขแน่

ในตอนเย็นหลังจากที่ปล่อยให้ลูกสาวนอนกลางวันจนเต็มอิ่มแล้ว จางซูเจินก็พาเยี่ยซิ่วอิงไปที่สวนสาธารณะตามที่เคยตกลงกันเอาไว้

ตอนที่ออกมาก็สวนกับเฉินอี้หรูที่ปั่นจักรยานกลับมาจากมหาวิทยาลัย

หญิงสาวทั้งสอบสบตากัน ต่างฝ่ายต่างไม่ถูกชะตากันแล้วไม่ได้ทักทายอะไร เธอรีบพาลูกสาวเดินตรงไปที่สวนแล้วร้องเพลงด้วยกันอย่างมีความสุข

“ให้แม่แต่งตัวสวยแบบนี้ ไม่กลัวจะโดนเพื่อนว่าแม่เอาแต่แต่งตัวสวยไม่ทำงานเหรอ” เธอถามเด็กหญิง เพราะเมื่อคืนนี้เยี่ยหงได้พูดเรื่องนี้เอาไว้

“ไม่ค่ะ แม่ของหนูสวยและใจดี เพื่อนๆ ต้องอิจฉาแน่” เด็กหญิงพูดอย่างภูมิใจ

จางซูเจินไม่ได้กังวลใจเรื่องเด็กคนอื่นๆ หรอก แต่วีรกรรมเธอในอดีต อาจจะทำให้พ่อแม่ของเด็กๆ อาจจะไม่ชอบใจในตัวเธอนัก

“แม่คะ หนูไปวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ นะคะ”

เมื่อไปถึงลานกว้างในสวน บรรยากาศที่หนาวเย็นในช่วงนี้ก็ยังคงเต็มไปด้วยเด็กๆ ที่มาวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน

เยี่ยซิ่วอิงวิ่งไปร่วมกลุ่มกับเด็กๆ วัยไล่เลี่ยกัน แล้วจับกลุ่มกันวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน

สายตาหลายคู่ของผู้ใหญ่ที่พาลูกหลานมาวิ่งเล่น มองมายังจางซูเจินที่ดูสวยโดดเด่น แล้วหันไปซุบซิบกัน ดูก็รู้ว่ากำลังพูดถึงในทางไม่ดีเสียมากกว่า

ดวงตาหงส์ปรายตามองไปอย่างเป็นมิตร แล้วยิ้มให้คนที่เพิ่งซุบซิบนินทาตนเมื่อครู่ ตอนนี้ตนเป็นแม่คนแล้วจะมาท้าชนคนอื่นอย่างเมื่อก่อนได้ที่ไหน

ตราบใดที่ยังอยู่ยุคที่ทุกคนยังแปลกหน้าสำหรับเธอ เธอก็ต้องเป็นมิตรกับทุกคน ทั้งเพื่อเอาตัวรอดและเพื่อไม่ให้ใครพูดไม่ดีจนเข้าหูเยี่ยซิ่วอิง

เมื่อเห็นว่าจางซูเจินยิ้มให้ หญิงสาวทั้งสองจึงเดินเข้ามาเพื่อพูดคุยด้วย

“เธอคือสะใภ้เยี่ย แม่ของเสี่ยวอิงเหรอ” คำถามที่ตรงไปตรงมาของคนยุคนี้เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่ง

“ใช่ค่ะ ฉันคือจางซูเจิน” หญิงสาวตอบรับ พร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนหวาน

“ฉันหยางซินสะใภ้สกุลซ่ง  ส่วนนี่คือ ซ่งเหลียนสะใภ้สกุลหยาง” ทั้งสองแนะนำตัว

จากรายละเอียดคงเป็นเพื่อนกันแล้วแต่งเข้าบ้านของอีกฝ่าย มิน่าเล่าดูเข้าขากันดี แถมยังมีนิสัยที่อยากรู้อยากเห็นเหมือนกัน

“ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ พอดีว่าพวกเราน่ะได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเธอมามาก ก็เลยอยากรู้จากปากเธอเอง พวกเราไม่อยากตัดสินใครด้านเดียวน่ะ” ซ่งเหลียนออกตัวถามตามตรง แล้วจ้องมองรอคอยคำตอบจากเธอ

จางซูเจินมองความอยากรู้อยากเห็นของทั้งสอง แล้วคิดอะไรบางอย่างออก จึงยิ้มออกมาอย่างเต็มใจ

“จะถามเรื่องอะไรหรือคะ หากฉันตอบได้ฉันก็จะตอบ”

************************