ตอนที่ 11 ผิดคาด

เมื่ออาบน้ำเข้ามาในห้องนอน เยี่ยหลี่เฉียงก็พบว่าภรรยาและลูกสาวได้หลับไปแล้ว

หากมองอย่างไม่มีอคติแล้ว จางซูเจินก็เป็นผู้หญิงที่น่าสงสารคนหนึ่ง สกุลจางหลังจากขาดเสาหลักไป ลูกของภรรยาเก่าอย่างเธอก็ถูกรังแกจากแม่เลี้ยง

‘แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะทำแบบนั้นกับผมได้’ เมื่อพยายามจะมองเธอในแง่ดี แต่อคติภายในใจก็พวยพุ่งออกมาจากความรู้สึกที่พยายามเก็บซ่อนไว้

วันนั้นเขามีงานเลี้ยงที่เจ้านายชาวต่างชาติจัดขึ้นที่ร้านอาหาร ขากลับเมามากและถูกจางซูเจินพาไปที่โรงแรมเพื่อมีสัมพันธ์กัน

เขาต้องแต่งงานกับเธอเพื่อรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น พยายามทำให้ชีวิตคู่ดีขึ้นแต่อีกฝ่ายก็ขยันสร้างแต่เรื่องให้มารดาเขาไม่พอใจ

จะว่าไปจางซูเจินเริ่มชอบเสี่ยงโชคก็ตอนที่เธอคลอดเยี่ยซิ่วอิงแล้ว จะเป็นไปได้หรือไม่ว่าที่เธอทำแบบนั้นเพื่อเตรียมทุนรอหย่าจากเขาจริงๆ อย่างที่ลูกสาวพรั่งพรูออกมาเมื่อตอนหัวค่ำ

เยี่ยหลี่เฉียงสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆ นั้นออกไป แล้วแทรกด้วยความคิดที่ว่า ผู้หญิงคนนั้นชอบเหลือเกินเวลาที่เขาหลับแล้วเธอจะเป็นฝ่ายปลุกเร้าอารมณ์แล้วร่วมรักกันโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัวอยู่บ่อยครั้ง ผู้หญิงแบบนี้นะหรือคือคนน่าสงสาร

โดยเฉพาะวันที่เฉินอี้หรูมาเยือนแบบนี้ เธอจะต้องลุกขึ้นมายั่วยวนเขาในยามดึกแน่

เยี่ยหลี่เฉียงรู้ชะตากรรมของตนดี วันนี้เขาจึงไม่เอางานออกมานั่งทำ แล้วเตรียมตัวเข้านอนเก็บแรงเอาไว้ให้ภรรยาได้กระทำอย่างที่เธอปรารถนา

เพราะแม้จะอยากดิ้นรนขัดขืน แต่ทุกครั้งก็เพราะกลัวลูกจะตื่นจึงต้องสมยอมเธออยู่เรื่อยไป

การขยับตัวของจางซูเจินทำให้เยี่ยหลี่เฉียงตื่นขึ้นมาในตอนกลางดึก เขายังไม่ลืมตาขึ้นมา ฟังเสียงประตูเปิดแล้วปิดลงจึงลืมตาขึ้น

เธอคงออกไปทำธุระที่ห้องน้ำด้านนอก อีกเดี๋ยวคงจะกลับมาแล้วทำสิ่งนั้นกับเขาแน่

สักพักจางซูเจินก็กลับเข้ามา เขาแกล้งหลับแล้วยิ้มเยาะในใจว่าอย่างไรอีกฝ่ายก็คงไม่ทิ้งนิสัยเดิม แสดงอาการหึงหวงเฉินอี้หรูแล้วจะมาระบายกับเรือนร่างของเขา

‘คืนนี้ผมคงไม่รอดสินะ’

เตียงที่ยวบลงจากอีกฝั่ง สักพักตามมาด้วยเสียงกรนเบาๆ ของภรรยา ทำให้เยี่ยหลี่เฉียงที่แกล้งหลับถึงกับต้องลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง

จางซูเจินเปลี่ยนไป เธอไม่สนใจเขาเลยสักนิด เมื่อตอนเย็นก็ยังคีบอาหารเอาใจเขาอยู่เลย หรือว่าเธอใช้เขาเป็นเครื่องมือปั่นหัวอีกฝ่ายเท่านั้น

ตอนนี้หัวใจที่เคยเย็นชานั้นร้อนรนอย่างน่าประหลาด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอเปลี่ยนไป หรือเป็นเพราะเธอใช้เขาเป็นเครื่องมือ จึงทำให้รู้สึกหงุดหงิดอยู่แบบนี้

“ให้ตายสิ” เขาเผลอสบถออกมา

จางซูเจินงัวเงียลุกขึ้นนั่งแต่ยังไม่ลืมตา “พูดอะไรกับฉันหรือเปล่า” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่ยังไม่ตื่นดีนัก

เยี่ยหลี่เฉียงเงียบไป เธอเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไรออกมาจึงทิ้งตัวนอนลงไปอีกรอบ ขยับเข้าไปกอดเยี่ยซิ่วอิงแล้วหลับไปอีกครั้ง

ครั้งนี้สามีหนุ่มถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่กลัดกลุ้มอยู่ในใจ พลิกตัวขยับไปมาเพราะความกระวนกระวายใจที่ไม่สามารถอธิบายถึงสาเหตุได้

************************

อาหารเช้าวันนี้นำข้าวที่เหลือจากเมื่อคืนมาต้มเป็นโจ๊กเห็ดหอม โดยที่เยี่ยหงสอนให้ลูกสะใภ้ทำอย่างไม่เต็มใจนัก แต่ทนคำพูดรบเร้าต่อหน้าหลานสาวไม่ไหวจึงต้องยอม

นอกจากโจ๊กแล้ว แม่สามีก็ยังสอนให้เธอทำหมั่นโถว นั่นก็เพราะกลัวว่าเยี่ยหลี่เฉียงจะกินไม่อิ่ม จึงทำเพิ่มอีกอย่าง

“วันนี้ย่าสอนแม่ทำโจ๊กเห็ดหอม แล้วทำซาลาเปาไส้ผักกับหมั่นโถวสีเหลืองจากฟักทองน่ากินดีไหม” เธอถามลูกสาวแล้วหยิบหมั่นโถวให้

“มีซาลาเปาด้วย กำลังอยากกินอยู่พอดี”

เยี่ยหลี่เฉียงที่แต่งตัวเสร็จแล้วเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหาร แล้วมองซาลาเปาที่น่ากินนั้นไม่วางตา

“แม่ทำโจ๊กน่ะ แต่กลัวลูกไม่อยู่ท้องเลยถือโอกาสสอนให้สะใภ้ทำหมั่นโถวด้วย แป้งเหลือเธอก็เลยทำซาลาเปาน่ะ” เยี่ยหงบอกอย่างกระตือรือร้น

“หมั่นโถวสีเหลืองจากฟักทอง แม่ทำเองเลยนะคะ อร่อยมากเลยค่ะพ่อ กินกับโจ๊กอุ่นๆ เข้ากันได้ดี” เยี่ยซิ่วอิงชื่นชมฝีมือของมารดา น้ำเสียงสดใสและความสุขในยามเช้าของหลานสาวทำให้ผู้เป็นย่าไม่อยากพูดขัดให้เสียใจ

“เป็นอะไรไปลูก สีหน้าไม่ค่อยดีเลย หรือว่าเมื่อคืนนี้มีใครชวนทะเลาะหรือเปล่า อี้หรูมาที่นี่ทีไรก็เอาแต่หาเรื่องทะเลาะทุกที” เธอหันไปถามบุตรชาย แล้วปรายตามาทางลูกสะใภ้

จางซูเจินไม่ตอบโต้อะไร ใบหน้าเธอยิ้มแย้มพูดคุยกับเยี่ยซิ่วอิงเหมือนไม่ได้ยินที่อีกฝ่ายพูด เธอพยายามอดทนกับแรงกดดันนี้ เท่าที่เธอยังทนไหวก็จะทนให้ถึงที่สุด

“ไม่มีอะไรครับ เมื่อคืนนี้ตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วนอนไม่ค่อยหลับ” เขาพูดพร้อมกับทำหน้าบึ้งตึง เย็นชาใส่ภรรยาหนักกว่าทุกวันที่ผ่านมา

จางซูเจินไม่ได้หันมามองหรือสนใจเขาเลย เอาแต่พูดคุยกับลูกสาว มันยิ่งทำให้เยี่ยหลี่เฉียงรู้สึกเหมือนถูกเธอเมิน

“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้วันหยุดลูกก็นอนพักผ่อนให้เต็มที่นะ” เยี่ยหงบอกด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย

แววตาที่มองลูกชายนั้นยังคงคิดว่าลูกชายยังคงเป็นเด็กเสมอในสายตาผู้เป็นแม่ จางซูเจินก็รับรู้ได้ถึงความรักนั้น แต่ความรักที่มีก็ไม่ควรทำร้ายใคร โดยเฉพาะลูกสะใภ้ที่เป็นคนในครอบครัว

หญิงสาวเข้าใจดีว่า เยี่ยหงทำร้ายจิตใจของจางซูเจินคนนั้นมามาก เพราะอคติต่อวิธีการเข้ามาเป็นสะใภ้ และความรักที่มีต่อลูกชายอยากให้เจอผู้หญิงที่ดี

แต่การใส่ร้ายว่าเธอไม่ช่วยทำงานบ้านนั้นกลับถูกเปิดเผยโดยเยี่ยซิ่วอิง ทำให้ตนมองเยี่ยหงเปลี่ยนไป

“จริงสิ วันนี้ได้นัดอี้หรูเอาไว้หรือเปล่า ถ้ายังแม่จะได้นัดเวลาให้ ลูกสะดวกตอนไหน” เยี่ยหงถามลูกชายจนเขาชะงักไปเล็กน้อย

“ผมว่าอี้หรูคงไม่ได้อยากเรียนหรอกครับ เธอแค่หาเรื่องจะคุยกับผมมากกว่า ทางที่ดีผมว่าไม่ต้องให้เธอมาทำกับข้าวที่บ้านเราอีก ผมบอกตรงๆ ว่าผมรู้สึกอึดอัด” เขาพูดตรงๆ กับมารดา แล้วสังเกตปฏิกิริยาของภรรยา แต่เธอก็ยังคงนิ่งเฉย

“อาหลี่...” คำพูดที่ตรงไปตรงมา ไม่ได้ถนอมน้ำใจมารดาอย่างเช่นทุกครั้งทำให้หญิงวัยกลางคนเอามือทาบอก

เป็นครั้งแรกที่เยี่ยหลี่เฉียงพูดความในใจออกมาตรงๆ ทำเอาผู้เป็นมารดาถึงกับพูดไม่ออกด้วยความน้อยใจ

“นี่ลูก...” เธอพูดเสียงเครือแล้วพูดอะไรไม่ออก เหมือนมีก้อนจุกที่ลำคอ

“ย่ารู้ไหมคะว่าน้าอี้หรูเคยพูดกับหนูว่า ย่าจะช่วยให้พ่อหย่ากับแม่ แล้วเธอจะมาเป็นแม่เลี้ยงของหนู หนูไม่เอาแม่เลี้ยงเด็ดขาด เสี่ยวอิงมีแม่เป็นแม่คนเดียวเท่านั้น” เด็กหญิงพูดออกมาหลังจากฟังผู้ใหญ่คุยกันอยู่นาน

ก่อนหน้านี้มารดาเองก็เคยระบายเรื่องที่ถูกแม่เลี้ยงคอยรังแก เธอจึงไม่อยากตกอยู่ในสภาพเดียวกันและไม่อยากให้พ่อกับแม่ต้องแยกทาง

“นี่ใครสอนหลานให้พูดแบบนี้” คำถามนั้นมีคำตอบอยู่แล้ว แต่ถามออกมาเพื่อประชดเหน็บแนมเสียมากกว่า เพราะอย่างไรความผิดนี้ก็โยนไม่พ้นตัวของลูกสะใภ้แน่

“หนูพูดความจริง ย่ารู้ไหมว่าย่าโจวพูดถึงย่าว่ายังไง ย่าชอบเอาเรื่องแม่ออกไปพูดในทางไม่ดีแล้วบอกว่าสักวันก็จะหย่าให้น้าอี้หรูมาเป็นลูกสะใภ้แทน แล้วย่าโจวยังบอกอีกว่ายายเฉินเอาย่าไปพูดว่าเห็นแก่ได้ ให้เขามาทำกับข้าวให้กินทั้งเนื้อทั้งผัก แต่ตัวเองหุงแค่ข้าว” เยี่ยซิ่วอิงที่ได้ยินเรื่องที่ผู้ใหญ่คุยกัน เอาออกมาเล่าเพื่อปกป้องแม่ของตน

“นี่หลานชอบโกหกเหมือนแม่ของหลานตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” เยี่ยหงพูดด้วยความรู้สึกเสียใจ

เธอยังคงโทษว่าทุกอย่างมาจากการสั่งสอนของจางซูเจิน เด็กตัวแค่นี้จะพูดขึ้นมาเองได้อย่างไรถ้าไม่มีผู้ใหญ่คอยเสี้ยม

“เสี่ยวอิงพูดจริงครับ” คราวนี้เยี่ยหลี่เฉียงตัดสินใจพูดเข้าข้างลูกสาว เขาฉีกหมั่นโถวกินไปได้แค่ครึ่งชิ้นกับโจ๊กไม่กี่คำก็วางลง

“ผมพาลูกไปเดินเล่นที่สวน ตอนนั้นคุณนายโจวพูดออกมาจริงครับ แต่ที่ผมไม่บอกแม่เพราะไม่อยากให้ไม่สบายใจ” เขาบอกมารดาตามตรง

เยี่ยหงทำหน้าผิดหวัง คงไม่คิดว่าจะถูกเฉินเหม่ยเอาไปนินทาว่าตนเห็นแก่ได้ แล้วแบบนี้จะสู้หน้าใครได้

************************