ตอนที่ 10 จางซูเจิน

หลังจากมื้ออาหารที่เต็มไปด้วยบรรยากาศอึดอัดใจนั้นจบลง เยี่ยหลี่เฉียงก็แยกมานั่งสอนความรู้ด้านภาษากับเฉินอี้หรูตามที่เธอขอเอาไว้

‘พูดขนาดนั้นแล้วแต่ไม่ยอมกลับบ้านของตัวเองไป’ จางซูเจินรู้ว่าทั้งป้าทั้งหลานนั้นหน้าหนาเหลือทน  แล้วเยี่ยหงยังชวนให้คุณนายเฉินไปเดินเล่นย่อยอาหารนอกบ้าน เพื่อปล่อยให้สองคนพูดคุยกันตามลำพังอีก

เธอล้างถ้วยชามอยู่นอกบ้านโดยมีลูกสาวตัวน้อยมานั่งช่วยล้าง เด็กหญิงร้องเพลงที่เธอเคยสอนไปด้วยอย่างอารมณ์ดี มือน้อยๆ ประคองถ้วยข้าวล้างน้ำสะอาดแล้วคว่ำไว้อย่างระมัดระวัง

“เสี่ยวอิงของแม่เก่งที่สุด” เธอมอบคำชมนั้นให้แก่ลูกสาว

รอยยิ้มและแววตาที่อบอุ่นของมารดาทำให้เยี่ยซิ่วอิงรู้สึกดีมากขึ้นทุกๆ ครั้งที่ได้อยู่ใกล้

“แม่เคยเล่าให้หนูฟังว่ายายใจดีและรักแม่มาก แม่เองก็ใจดีและรักหนูเหมือนยายใช่ไหมคะ”

“แม่เคยเล่าเรื่องยายให้ลูกฟังด้วยเหรอ” จางซูเจินถามยิ้มๆ ในมือก็ทำงานไปด้วย

“แม่ชอบร้องไห้บ่อยๆ ค่ะ ทุกครั้งที่ร้องไห้ก็จะเล่าเรื่องยายและเรื่องตาออกมา บางครั้งหนูก็ฟังจนหลับไป” คำพูดที่ไร้เดียงสานั้นทำให้จางซูเจินประหลาดใจ

ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ระบายความในใจกับลูกสาวของตนอย่างนั้นหรือ

“แล้วแม่เล่าว่ายังไงบ้าง ลูกลองเล่าให้แม่ฟังหน่อยสิ” เธอแกล้งถามเหมือนว่าไม่ได้สนใจนัก

เยี่ยซิ่วอิงเมื่อเห็นว่ามารดาไม่ได้ต่อว่าเธอที่เอาเรื่องที่อีกฝ่ายร้องไห้กับตนมาเล่า จึงเล่าต่อไปอย่างสบายใจตามประสาเด็กน้อยช่างพูด

“แม่บอกว่าพอยายเสียไป แม่ก็มีแม่เลี้ยงใจร้ายมาดูแล ตารักแม่มากไม่เคยให้แม่ต้องลำบาก แต่พอตาเสียไปเธอก็รังแกแม่ ใช้งานเยี่ยงทาสและพยายามจะขายแม่ให้แต่งงานกับคนอื่น”

“ชีวิตแม่น่าเศร้าขนาดนั้นเลยเหรอ” จางซูเจินหัวเราะออกมาให้ฟังดูเป็นเรื่องน่าขำ แต่ภายในใจเริ่มซึมซับสาเหตุของความเจ้าอารมณ์และความร้ายกาจของผู้หญิงคนนั้นไปด้วย

“แม่เลยทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แต่งงานกับพ่อ เพื่อออกมาจากบ้านนั้น ครั้งหนึ่งแม่เคยร้องไห้เรื่องที่ย่าด่าว่าแม่ไม่ทำอะไรเลย แม่บอกว่าไม่ใช่ไม่ทำแต่ทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจย่าเลยสักอย่าง แล้วย่าก็บอกพ่อว่าแม่ไม่ช่วยอะไรเลย ย่าทำให้พ่อ...ไม่รักแม่” เยี่ยซิ่วอิงเลี่ยงที่จะพูดคำว่าเกลียดออกไป แต่นั่นก็ยังฟังดูสาหัสอยู่ดี

จางซูเจินถึงกับชะงักมือ ที่ผ่านมาทุกคนเข้าใจผู้หญิงคนนั้นผิด และมองเธอในแง่ลบเพราะแม่สามีที่มีอคติกับลูกสะใภ้อย่างนั้นเหรอ

“แล้วเรื่องที่แม่ชอบออกไปข้างนอก ออกไปเสี่ยงดวงแล้วเกรี้ยวกราดใส่ลูกล่ะ” เธอคิดว่าเรื่องพวกนี้ก็อาจเข้าใจผิดเช่นเดียวกัน

“นั่นเป็นความจริงค่ะ” เยี่ยซิ่วอิงตอบเสียงเบาเพราะกลัวมารดาจะโกรธกับคำตอบของตน

จางซูเจินเห็นท่าทางนั้นจึงหัวเราะออกมาเบาๆ ให้รู้ว่าเธอไม่ได้คิดอะไร “ถ้าอย่างนั้นแม่จะไม่ทำสิ่งไม่ดีอีก ดีไหม”

“ค่ะแม่” เยี่ยซิ่วอิงยิ้มออกมาอย่างโล่งอก

“แม่นี่แย่จริงๆ ทั้งเล่นพนัน ทั้งขโมยเงินพ่อของลูกไป ทั้งชอบหนีเที่ยว” จางซูเจินตำหนิตัวเอง

“แม่จะออกไปข้างนอก เฉพาะตอนที่ย่าด่าแม่แล้วทะเลาะกันเสียงดังค่ะ ส่วนเรื่องขโมยเงินไปเล่นพนัน...” เด็กน้อยมีความลังเลในน้ำเสียง ไม่ได้พูดออกมาให้จบประโยค

แววตาที่สั่นไหวราวกับจะร้องไห้ทำให้จางซูเจินรู้สึกรับรู้ถึงความเศร้า “เรื่องไหนไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่าหรอก” เธอบอกบุตรสาวเสียงนุ่ม

เธอลุกขึ้นยกถ้วยจานที่ล้างเสร็จไปวางที่ชั้นวางเพื่อผึ่งลมให้แห้ง ก่อนจะหันมาปลอบใจบุตรสาว

“แม่บอกว่าที่นี่ไม่มีใครต้องการแม่ แม่จะหาเงินให้ได้เยอะๆ แล้วแม่จะหย่ากับพ่อไปอยู่ที่อื่นค่ะ...แต่หนูรักและต้องการแม่นะคะ แม่อย่าไปได้ไหม”

สิ้นเสียงนั้นเด็กหญิงก็ร้องไห้ออกมา จางซูเจินรู้แล้วว่าเยี่ยซิ่วอิงทำไมถึงรักแม่ของเธอ เพราะเด็กน้อยเป็นคนเดียวที่รับฟังมารดาและรับรู้ความเศร้าของเธอมาโดยตลอด

แม้จะไม่ได้อยากรับฟังหรือไม่ได้ตั้งใจจะฟัง แต่จางซูเจินคนนั้นเลือกจะระบายความรู้สึกทุกอย่างกับลูกสาว นั่นเพราะชีวิตเธอไม่เหลือใครที่ไว้ใจได้

เยี่ยซิ่วอิงตัวแค่นี้ก็ต้องมารับรู้เรื่องราวที่เป็นด้านลบ สะสมความเศร้าและอารมณ์ที่แปรปรวนของมารดา ถึงจางซูเจินจะน่าสงสารแค่ไหน ไม่มีใครให้ระบายความเศร้า ก็ไม่ควรมาระบายให้เด็กต้องรับรู้

ความเกรี้ยวกราด โมโหร้าย การแอบร้องไห้กับเด็กและระบายความอัดอั้นทุกๆ อย่างออกมา มันเป็นอาการของคนที่เป็นโรคซึมเศร้าในปัจจุบัน

“ไม่ร้องนะคนดี เรื่องราวไม่ดีที่ผ่านมาขอให้ลูกลืมมันไปได้ไหม หลังจากนี้เราจะมาสร้างความทรงจำดีๆ ต่อกัน แม่จะไม่โมโหใส่ลูกแล้ว จะไม่พูดอะไรแย่ๆ ให้ลูกรับรู้อีกแล้ว และจะไม่ไปไหน ตกลงไหม”

แม้รู้ว่าประโยคสุดท้ายเธออาจจะทำไม่ได้ แต่อย่างน้อยตอนนี้ก็อยากให้เยี่ยซิ่วอิงจำภาพของมารดาผู้แสนดีเอาไว้

“ค่ะแม่” เด็กหญิงยกแขนเสื้อปาดน้ำตาออกแล้วส่งยิ้มหวานให้มารดา

เยี่ยหลี่เฉียงที่ยืนฟังอยู่ในครัวตั้งแต่แรก เขานิ่งคิดด้วยความรู้สึกสับสน ไม่เคยรับรู้เรื่องราวอีกด้านของภรรยามาก่อน

แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะมองเธอดีขึ้น เพราะเธอก็เป็นฝ่ายเข้าหาเขาด้วยวิธีสกปรกแต่แรก

เขาหลบออกจากที่ซ่อนแล้วเดินออกไปตรงลานซักล้างด้านนอกทำเหมือนเพิ่งเดินมาถึง

“เสี่ยวอิง ค่ำแล้วไปอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอนได้แล้ว” เขาบอกลูกสาวด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน

“ลูกศิษย์คุณกลับไปแล้วเหรอ” จางซูเจินถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายใช้เวลาน้อยกว่าปกติ

“เธอยังไม่ได้เตรียมคำถามมาน่ะ ผมเลยให้กลับไปก่อน” เขาตอบเสียงเรียบ

“แปลกจังเลยนะคะ อยากถามแต่ไม่มีคำถาม” เธอประชดเขา อยากให้อีกฝ่ายดูออกเหลือเกินว่าผู้หญิงคนนั้นมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง

ทำไมเยี่ยหลี่เฉียงจะดูไม่ออก ทั้งจุดประสงค์ของเฉินอี้หรู ทั้งคำพูดประชดประชันของภรรยา แต่เขาก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ นอกเหนือจากความเย็นชาที่มีให้ภรรยาเหมือนอย่างเคย

“พาลูกไปอาบน้ำเถอะ ค่ำมากแล้ว” เขาบอกเสียงเรียบ แล้วหันไปยิ้มกับลูกสาวอีกครั้ง พร้อมทั้งวางมือที่ศีรษะน้อยๆ นั้นอย่างอ่อนโยน

จางซูเจินมองใบหน้าที่เปลี่ยนไปมานั้นด้วยสายตาที่ไม่พอใจนัก

สามีคนนี้เย็นชากับเธอแต่หันไปยิ้มแย้มกับเด็กหญิง คนหนึ่งแสดงความรักอย่างออกนอกหน้า อีกคนก็แสดงความเฉยชาออกมาอย่างเปิดเผย

เย็นชา สมกับฉายาภูเขาน้ำแข็งที่เธอแอบตั้งให้

“แม่คะ เราไปอาบน้ำกันเถอะ” เยี่ยซิ่วอิงกระตุกแขนเสื้อมารดาที่กำลังยืนจ้องหน้าบิดาอยู่ ทำให้จางซูเจินหันกลับมาสนใจลูกสาว

“อากาศเย็นมากแล้ว แม่จะต้มน้ำอุ่นให้อาบนะ” เธอบอกเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

จากนั้นก็จูงมือเยี่ยซิ่วอิงเข้าไปในบ้านเพื่อเตรียมชุดที่จะนำไปเปลี่ยนในห้องน้ำ

เยี่ยหลี่เฉียงมองดูแผ่นหลังของภรรยา นึกถึงคำสนทนาระหว่างแม่ลูกเมื่อครู่นี้ก็อดเก็บมาคิดไม่ได้

บางทีทุกอย่างที่เกิดขึ้นหลังการแต่งงาน อาจจะมาจากอคติของมารดาเขาส่วนหนึ่งก็ได้ รวมถึงอคติที่เขามีต่อเธอด้วย

************************