บทที่ 39 แฟน=เมีย

บทที่ 39 แฟน=เมีย

บดินทร์แสยะยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดีตลอดเวลาที่อาบน้ำ ภาพห้วงเวลาที่มีความสุขฉายเข้ามาในหัวเขาตลอดเวลาจนไม่อาจหุบยิ้มได้

"พี่ดิน" จู่ๆ แป้งปั้นก็เอ่ยเรียกเขา บดินทร์เอี้ยวหน้ากลับไปมองประตูห้องน้ำซึ่งเป็นกระจกฝ้า เห็นเงาแป้งปั้นยืนอยู่หน้าประตูก็รีบขานรับ

"มีไร"

"แป้งหิวข้าวค่ะ"

"อืม เดี๋ยวทำให้กิน"

"ค่ะ" เมื่อได้คำตอบแล้วแป้งปั้นก็เดินมานั่งลงบนเตียงนอนที่เพิ่งผ่านศึกมาเมื่อครู่ เธอดึงผ้าห่มผืนหนามาห่อตัวเองไว้ นั่งทำตาปริบๆ สลับกับทำหน้าเหยเกเมื่อตอนที่ขยับตัว ใจกลางความเป็นสาวเธอร้าวระบมและยังแสบๆ คันๆ "ถ้าคุณพ่อรู้เรื่องเรากับพี่ดิน พี่ดินจะถูกยิงไหมเนี่ย ไหนจะพี่อชิ ไหนจะคุณอาคนอื่นๆ อีก.." แป้งปั้นทำหน้าเศร้าเมื่อนึกถึงวันที่ทุกคนรู้ความจริง แต่เธอไม่ทันได้มองว่าบดินทร์เปิดประตูออกมาแล้ว

"ทำหน้าเศ้ราทำไม เสียใจที่ทำได้ไม่นานเหรอ"

"อะไร แป้งแค่เป็นห่วงพี่ดินต่างหาก ถ้าคุณพ่อกับคุณอารู้พี่ดินตายคาตีนแน่"

"พ่อกับอาโหดเหรอ" บดินทร์ถามหน้านิ่ง แป้งปั้นเม้มริมฝีปากแล้วคลี่ยิ้มบางๆ อย่างนึกสนุก เธอส่ายหน้าปฏิเสธ

"ไม่โหดค่ะ ไม่มีใครโหดเลย"

"อืม รอยยิ้มเธอมันโหดกว่าคำพูดอ