บทที่ 39 แฟน=เมียบดินทร์แสยะยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดีตลอดเวลาที่อาบน้ำ ภาพห้วงเวลาที่มีความสุขฉายเข้ามาในหัวเขาตลอดเวลาจนไม่อาจหุบยิ้มได้"พี่ดิน" จู่ๆ แป้งปั้นก็เอ่ยเรียกเขา บดินทร์เอี้ยวหน้ากลับไปมองประตูห้องน้ำซึ่งเป็นกระจกฝ้า เห็นเงาแป้งปั้นยืนอยู่หน้าประตูก็รีบขานรับ"มีไร""แป้งหิวข้าวค่ะ""อืม เดี๋ยวทำให้กิน""ค่ะ" เมื่อได้คำตอบแล้วแป้งปั้นก็เดินมานั่งลงบนเตียงนอนที่เพิ่งผ่านศึกมาเมื่อครู่ เธอดึงผ้าห่มผืนหนามาห่อตัวเองไว้ นั่งทำตาปริบๆ สลับกับทำหน้าเหยเกเมื่อตอนที่ขยับตัว ใจกลางความเป็นสาวเธอร้าวระบมและยังแสบๆ คันๆ "ถ้าคุณพ่อรู้เรื่องเรากับพี่ดิน พี่ดินจะถูกยิงไหมเนี่ย ไหนจะพี่อชิ ไหนจะคุณอาคนอื่นๆ อีก.." แป้งปั้นทำหน้าเศร้าเมื่อนึกถึงวันที่ทุกคนรู้ความจริง แต่เธอไม่ทันได้มองว่าบดินทร์เปิดประตูออกมาแล้ว"ทำหน้าเศ้ราทำไม เสียใจที่ทำได้ไม่นานเหรอ""อะไร แป้งแค่เป็นห่วงพี่ดินต่างหาก ถ้าคุณพ่อกับคุณอารู้พี่ดินตายคาตีนแน่""พ่อกับอาโหดเหรอ" บดินทร์ถามหน้านิ่ง แป้งปั้นเม้มริมฝีปากแล้วคลี่ยิ้มบางๆ อย่างนึกสนุก เธอส่ายหน้าปฏิเสธ"ไม่โหดค่ะ ไม่มีใครโหดเลย""อืม รอยยิ้มเธอมันโหดกว่าคำพูดอ
บทที่ 40 หวงคนตัวเล็กเบิกตากว้างกับสิ่งที่ได้ยิน เธอผลักหน้าบดินทร์ออกแล้วรีบเดินไปเก็บชุดนักเรียน บดินทร์แค่นหัวเราะตามหลังอย่างพอใจ เมื่อแป้งปั้นเก็บเสื้อผ้าและเปลี่ยนชุดเสร็จเขาก็ไปส่งเธอที่บ้าน"ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยไม่ได้รึไง" บดินทร์ว่าให้เสียงเข้มเมื่อถอดหมวกกันน็อกออกแล้วแป้งปั้นยังทำหน้าบึ้งตึง หัมคิ้วมนย่นเข้าหากันยุ่งแล้วสะบัดหน้าหนี"บอกว่าจะมาเองไงคะ พี่ดินดื้อกับแป้งอีกแล้วนะ""ดื้อแล้วจะทำอะไร จะลงโทษเหรอ?" บดินทร์แกล้งถามแป้งปั้นทั้งที่รู้ว่าเธอไม่ทำอะไรหรอก แต่ทว่าเขาคิดผิด แป้งปั้นกระตุกยิ้มแล้วหันหลังเดินเข้ามาในบ้านโดยที่ไม่บอกกล่าวบดินทร์สักคำ "ยัยเด็กดื้อ" อันธพาลหนุ่มยิ้มบางๆ แล้วขับรถออกมาจากหน้าบ้านแป้งปั้นเบิร์ดนั่งไขว่ห้างสูบบุหรี่อยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขาพ่นควันบุหรี่ออกจากปากขณะที่สายตาจับจ้องไปที่คนตัวเล็กที่กำลังเดินเข้ามาในบ้าน ท่าทางหวาดกลัวของแป้งปั้นทำให้ผู้เป็นพ่อจับผิดได้ทั้งที่ไม่ทันได้เอ่ยถามอะไร"ไหนลองอธิบายให้พ่อฟังหน่อยสิ ว่าไอ้หนุ่มขับบิ๊กไบก์มันเป็นใคร แล้วทำไมลูกกับมันต้องตัวติดกันขนาดนั้น""คะ..คุณพ่อให้คนตามแป้งตลอดเลยเห
บทที่ 41 อยากเป็นคนที่ดีขึ้น"..!!" โอโซนชี้หน้าบดินทร์กับแป้งปั้น สีหน้าเขาตอนนี้ทั้งอึ้งทั้งไม่อยากเชื่อกับหูตัวเอง "มึงกับ..น้องแป้งเป็นแฟนกัน?" เขาเอ่ยถามอีกครั้ง"อืม""ให้ตายเถอะ กูคนเดียวไหมที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไอ้เหี้ยขุน มึงรู้ไหมเนี่ย" โอโซนหันมาถามขุนเขาเสียงเข้ม ขุนเขาพยักหน้าหงึกๆ แล้วชูนิ้วชี้ขึ้น"คนแรกเลย""หือ กูตกข่าวได้ไงก่อน""มึงไม่ได้ตกข่าวหรอก แต่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้" บดินทร์พูดขึ้นบ้าง ขุนเขาพยักพเยิดหน้าเบาๆ กับสิ่งที่บดินทร์พูด"กูกับไอ้ขุนรู้กันสองคน?""อืม""ว้าว..แอบมาคบกันจนได้" โอโซนยิ้มให้แป้งปั้น"แต่มึงห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นอีก เข้าใจไหม กูไม่อยากให้ใครรู้ว่ากูกับแป้งปั้นกำลังคบกันอยู่ ขอร้องมึงก็ได้ห้ามบอกใคร" ขุนเขาพยักหน้าให้โอโซนพลางทำท่ารูดซิปปาก โอโซนพยักหน้ารับหงึกๆ พร้อมกับทำท่ารูดซิปปากตามขุนเขาด้วย ไม่นานเพื่อนคนอื่นๆ ก็มาถึง"ทำไงถึงล้มแบบนี้วะเนี่ย แม่งกูเป็นห่วงแทบแย่" ปกป้องรีบเดินเข้ามาหาบดินทร์ตามด้วยปรินกับธันวา ทุกคนต่างทำหน้าเป็นกังวลที่เห็นเพื่อนบาดเจ็บแบบนี้"กูโอเค ไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดนั้น แล้วพวกมึง..""ไอ้โชนโทรหา ถ้ามั
บทที่ 42 ความลับไม่มีในโลก"ปกติพี่ดินเป็นคนเลวเหรอ" แป้งปั้นนั่งลงบนเก้าอี้พลางเอียงคอมองหน้าบดินทร์อย่างสงสัย "หรือก่อนหน้านี้พี่ดินเป็นคนไม่ดีคะ แต่ก่อนหน้านี้พี่ดินนิสัยไม่ดี ปากร้ายด้วยนะ""หึหึ..เด็กโง่ ฉันหมายถึงอยากเป็นคนที่ดีพอให้พ่อเธอวางใจ ฉันเป็นผู้ชาย พอจะมองออกว่าพ่อเธอหวงเธอมากขนาดไหน และสายตาที่ท่านมองเธอก็มีแต่ความเป็นห่วง" บดินทร์จับมือแป้งปั้นไว้แน่นหมายจะยกขึ้นมาหอมแต่ก็คิดได้ทันว่าเพื่อนอยู่ด้วย "อยากกลับบ้านไหม ฉันไม่เป็นไรมากแล้ว อยู่กับหมอไม่ต้องห่วงหรอก""ไม่อยากกลับตอนนี้ค่ะ""ทำไม ไม่กลัวพ่อดุเอาเหรอ""ไม่กลัวค่ะ คุณพ่อเข้าใจแป้ง" บดินทร์ถอนหายใจเบาๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดอะไรเลย เข้าใจความรู้สึกของพ่อแป้งปั้นดีด้วยซ้ำว่ากำลังคิดอะไรอยู่"ฉันไม่อยากทำให้ความสัมพันธ์ของพ่อลูกลดลง เธออย่าเอาแต่ใจจนลืมไปว่าพ่อเธอก็เป็นห่วงเธอนะ เข้าใจไหม""พี่ดิน..ไม่ได้อยากให้แป้งอยู่เป็นเพื่อนเหรอ""อยากให้อยู่ แต่ฉันก็ไม่อยากให้เธอทะเลาะกับพ่อ แต่ฉันรู้ว่าตัวเองควรอยู่ตรงไหน และเธอก็ห้ามทำให้พ่อตัวเองผิดหวัง เข้าใจไหม""ค่ะ แป้งเข้าใจแล้ว แป้งจะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง แต่แป้งก็จะไม่ท
บทที่ 43 ณดลบดินทร์ได้แต่ทำหน้าระอาใจใส่เพื่อนๆ ต่างจากปกป้องกับปรินที่เดินเข้ามามองหน้าเขาด้วยความตื่นเต้น"นี่มึงกับน้องแป้ง…""อืม" บดินทร์ยอมรับตรงๆ แล้วมองหน้าเพื่อนทั้งสองคนอย่างเป็นคำสั่งให้พวกเขาออกไปให้ห่างจากเตียงผู้ป่วย "กูกับแป้ง เราสองคนกำลังศึกษาดูใจกันอยู่""ว้าว! สวยหรูมาก หมายถึงคำพูดมึงอะ ถึงว่าช่วงนี้เปลี่ยนไปแปลกๆ" ธันวาปรบมือให้เบาๆ แล้วส่งยิ้มให้แป้งปั้น"พี่ๆ อย่าแซวพี่ดินเลยนะคะ" ทันทีที่แป้งปั้นเอ่ยขอทุกคนก็หุบยิ้มแล้วมองหน้าเธอ ก่อนจะหันมาทำหน้านิ่งใส่บดินทร์แล้วพูดขึ้นพร้อมกัน"นี่น้องแป้งขอไว้หรอกนะ ไม่งั้น…ยันลูกบวช" พูดจบก็หัวเราะลั่นจนบดินทร์ทนไม่ได้จับหมอนเขวี้ยงใส่"แรงเยอะแบบนี้สงสัยหายดีแล้วมั้งเนี่ย" ขุนเขาพูดกลั้วหัวเราะแล้วหลบไปนั่งบนโซฟา ตามด้วยโอโซนกับปรินที่รีบปลีกตัวไปนั่งเบียดกันบนโซฟาตัวเดียว ธันวากับปกป้องยิ้มให้กันเล็กน้อยแล้วนั่งลงบนเตียงผู้ป่วย มองหน้าบดินทร์ด้วยสีหน้ากวนๆ"วันนี้ก็คงได้กลับบ้านแล้วนะคะ""พี่ว่าแบบนั้นแหละ แต่ตอนนี้คงอยากให้น้องแป้งป้อนข้าวอยู่แน่ๆ" โอโซนเอ่ยแซวแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่บดินทร์ แป้งปั้นยิ้มบางๆ เธอเอี้ยว
บทที่ 44 ก่อกวนแป้งปั้นกับโอโซนเดินเข้ามาในห้องก็พบว่าทุกคนได้ช่วยกันเก็บของเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่บดินทร์ที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้องน้ำ เธอจึงนั่งรอเขาอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง"เดินดีๆ หน่อย อย่าซ่าให้มาก" ปกป้องทำเสียงดุเพื่อนรักแล้วพยุงบดินทร์มาที่เตียง จังหวะนั้นปรินก็เข้ามาพอดี เขาวางถุงขนมและแก้วน้ำไว้บนโต๊ะ"เมื่อกี้กูเห็นแวบๆ เหมือนเห็นไอ้เหี้ย.." ธันวาส่ายหน้าไปมาเบาๆ เป็นการห้ามปรามปรินไม่ให้พูดชื่อบุคคลคนนั้น แป้งปั้นที่ตั้งใจฟังรีบหันไปมองหน้าธันวาด้วยความสงสัย"เป็นอะไร" บดินทร์เอ่ยถามแป้งปั้นเสียงเรียบ"เปล่าค่ะ พี่ดินกินขนมไหม เดี๋ยวแป้งป้อนเอง" บดินทร์ส่ายหน้าปฏิเสธ "ลืมไปว่าพี่ดินไม่ชอบกินขนมหวานนิ" เธอพูดเสียงเบา"ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ แต่ตอนนี้ฉันไม่หิวอะไร สงสัยเป็นเพราะได้น้ำเกลือมั้ง" เขาตอบอย่างยิ้มๆ เพื่อไม่ให้เธอน้อยใจแล้วเอนตัวไปซบไหล่แป้งปั้น ออดอ้อนเธอต่อหน้าเพื่อนๆ จนโอโซนอดที่จะแซวไม่ได้"เสือมันอ้อนแบบนี้เหรอวะ""หุบปากไปเลยไอ้สัตว์!" บดินทร์แยกเขี้ยวใส่เพื่อนที่ตั้งท่าจะแซวอีกทำให้พวกเขารีบหุบปากแล้วหันมาคุยกันเงียบๆ "พรุ่งนี้ฉันไม่มีเรียนตอนเช้า เธอมีเรี
บทที่ 45 เผชิญหน้าตอนนี้บรรยากาศมันเปลี่ยนไปพร้อมกับความน่าอึดอัด บดินทร์ปิดปากเงียบกริบ ไม่แม้แต่จะอธิบายอะไรให้แป้งปั้นฟัง เธอเองก็ไม่อยากเซ้าซี้อะไรเขามาก"แป้งว่าแป้งกลับก่อนดีกว่าค่ะ""เดี๋ยว!" ชายหนุ่มรั้งตัวแฟนสาวมากอดไว้แน่น และแนบใบหน้าลงกับหน้าอกแป้งปั้น "…" บดินทร์กอดแป้งปั้นแน่นขึ้นและหลับตาลงช้าๆ โดยไม่พูดอะไร'อย่าหวั่นไหวกับอะไรที่ถาโถมเข้ามาในชีวิตฉันได้ไหม..ขอร้อง'เขาขอร้องแป้งปั้นในใจและคลายอ้อมกอดออกช้าๆ"กลับบ้านดีๆ นะ ฉันคงไม่ได้ลงไปส่งเธอหน้าบ้าน""ค่ะ แป้งให้คนที่บ้านมารับ ไม่ต้องห่วงหรอก" บดินทร์พยักหน้ารับหงึกๆ แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบากแล้วรั้งตัวแฟนสาวเข้ามากอดและหอมขมับบางหนักๆ ทำเหมือนที่เคยทำ"ไม่ต้องห่วงฉันนะ""ค่ะ"'จะรีบจัดการกับความรู้สึกนี้ให้เร็วที่สุด ขอบคุณที่..เธออยู่ข้างๆ ฉันตลอด'คำพูดมากมายที่เขาไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ ทำได้เพียงสวมกอดแป้งปั้นเท่านั้น และหวังว่าเธอจะเข้าใจในการกระทำเขา"กลับแล้วนะคะ""อืม.." บดินทร์คลายอ้อมกอดออกช้าๆ และมองแป้งปั้นเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร เขาพ่นลมหายใจออกหนักๆ ที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจตัวเอง และกระแทกตัวนั่งลงบ
บทที่ 46 กำลังใจจากแฟนพอได้ยินสิ่งที่บดินทร์บอกหัวใจดวงน้อยก็สั่นไหว เป็นอีกครั้งที่เธอได้เห็นบดินทร์ในมุมแบบนี้ซึ่งไม่รู้ว่าคนอื่นได้เห็นแล้วหรือยังมือเรียวยกขึ้นมาประคองใบหน้าคมคายไว้หลวมๆ แล้วแป้งปั้นก็ก้มหน้าลงมาจูบริมฝีปากหนาหยักได้รูปเบาๆ แป้งปั้นเปลี่ยนจากรสจูบนุ่มนวลเป็นหนักหน่วงขึ้นจนบดินทร์รู้สึกแปลกใจ"อ๊ะ! พี่ดิน..""จะยั่วกันว่างั้น?" บดินทร์ผละริมฝีปากออกแล้วแสยะยิ้มมุมปากเมื่อเห็นท่าทางเขินอายของแป้งปั้น "ทำไม เมื่อกี้จูบฉันแบบนั้นคือยังไง" เขาแกล้งถามแล้วกอดเอวคอดไว้หลวมๆ ไม่ให้แป้งปั้นเดินไปไหน"ไม่ได้ทำอะไร แค่จูบเฉยๆ.." เธอปฏิเสธเสียงเบาและไม่ยอมมองหน้าบดินทร์ "พี่ดินปล่อยก่อน" แป้งปั้นขืนตัวออกจากพันธนาการแต่บดินทร์กลับกอดเธอไว้แน่นกว่าเดิมแล้วเปลี่ยนให้แป้งปั้นนอนราบลงกับเตียง เด็กสาวหลับตาแน่น"ทำไม เมื่อกี้ยังกล้าจูบฉันอยู่เลย ทำไมตอนนี้อายแล้วล่ะ""ก็เมื่อกี้แป้งแค่จูบพี่ดินเพื่อให้พี่ดินมั่นใจว่าแป้งไม่หวั่นไหวกับผู้ชายคนนั้นแน่นอน" บดินทร์ชะงักกับคำตอบคนตัวเล็ก ก่อนจะหลุดยิ้มแล้วเลื่อนใบหน้าลงไปหอมแก้มนวลฟอดใหญ่"มันอาจเป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันกลัว""พี่ดินกลัวขน