บทที่ 1

EP.1

"โต๊ะเก้า ช้างโปร น้ำแข็งเล็กหนึ่งค่ะ" ฉันบอกกับพี่เบสพนักงานจัดออเดอร์แล้ววางรายการในตะกร้า รอไม่นานของที่แจ้งไว้ก็ถูกยื่นออกมาจากช่องรับของขนาดกว้างเมตรกว่าพร้อมกับรอยยิ้มหวาน ๆ  ของคนที่อยู่ด้านใน

"ขอบคุณค่ะ"

เครื่องดื่มที่ลูกค้าสั่งถูกวางไว้บนโต๊ะก่อนที่ฉันจะเดินไปหยิบน้ำแข็งถังเล็กมาให้อีกรอบ จากนั้นจึงค่อย ๆ  เทเครื่องดื่มให้กับลูกค้าผู้ใหญ่วัยทำงานที่มีเพื่อนทั้งผู้หญิงและผู้ชายร่วมโต๊ะเดียวกันราวหกคน

"น้องเนยบริการโต๊ะสิบสองหน่อย" เสียงจากพี่ปายผู้จัดการของร้านเอ่ยปากบอกตอนที่กำลังเดินไปประจำจุดของตัวเองเพื่อรอให้บริการลูกค้าในร้าน

ร้านนี้เป็นสถานบันเทิงที่ค่อนข้างอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยพอสมควร 

เหตุผลที่ฉันเลือกมาทำงานเสริมที่นี่ก็เพราะไม่อยากเจอเพื่อนและคนรู้จักที่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน ซึ่งร้านนี้ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นวัยทำงาน จึงมีโอกาสน้อยมากที่จะเจอเพื่อนในมหาวิทยาลัย

เพราะฉันยังเรียนอยู่ปีหนึ่งการหางานทำช่วงกลางวันจึงเป็นเรื่องที่ยากพอสมควรเนื่องจากติดกิจกรรมอะไรหลายอย่าง ทั้งรับน้องคณะ รับน้องสาขา ไหนจะกิจกรรมชมรมที่นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งถูกบังคับให้ต้องเข้าร่วมทุกคนอีก

จึงทำได้แต่แอบมาทำงานตอนกลางคืน ถึงจะเหนื่อยล้ากับการพักผ่อนน้อยแต่มันก็จำเป็นจึงหยุดไม่ได้

"รับอะไรดีคะ" ฉันยืนข้างโต๊ะแล้วเตรียมจดรายการก่อนเงยขึ้นและเลื่อนสายตาไปมองลูกค้าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเพราะเขาไม่ตอบคำถามเลยแม้แต่คำเดียวอาจจะมีปัญหาอะไรหรือเปล่านะ

"..." 

"พะ...พี่นธี!" 

คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้มองด้วยสายตาที่ไร้อารมณ์จะสื่อ ไม่ได้ตกใจเท่ากับฉันที่แทบเข่าทรุด จากที่คิดว่าร้านนี้เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

มันยิ่งย่ำแย่กว่าเดิมเพราะฉันดันมาเจอกับพี่ชายเพื่อนสนิทของตัวเอง

"เธอ" เขาพูดแค่นั้นแล้วมองชุดที่ฉันใส่ก่อนจะเบือนหน้าหนี มันไม่ได้โป๊เปลือยอะไรแต่มันรัดรูปจนเห็นสัดส่วนชัดเจนและฉันก็มั่นใจพอสมควรกับรูปร่างของตัวเอง ทำไมพี่นธีต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยล่ะ เขาทำให้ฉันเสียความมั่นใจนะ

 ชุดยูนิฟอร์มของร้านนี้สำหรับผู้หญิงคือเดรสไหมพรมสีดำแขนยาวแต่ความสั้นของมันเลยขาอ่อนลงไปนิดเดียว จึงเผยให้เห็นเนื้อท่อนขาขาวเนียนที่โผล่พ้นออกมาอยู่มาก

"พี่อย่าบอกใครได้มั้ย นินก็รู้ไม่ได้" ฉันกำสมุดและปากกาไว้แน่นเหงื่อเริ่มซึมออกมาจนรู้สึกชื้น "เนยจำเป็น"

"..." ใบหน้าคมหันมาขมวดคิ้วใส่แล้วเบือนหน้าไปทางอื่นอีกครั้งพร้อมกับตอบสั้น ๆ  แต่เจ็บจุกถึงหัวใจ  "ไม่ได้ชอบเสือก"

ฉันไม่ได้แปลกใจกับคำพูดของเขานักหรอกเพราะปกติก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว บางคำที่เอ่ยออกมาฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจความหมายซักนิดต้องมาคิดคาดเดาเอาเองเพราะมันช่างสั้นเหลือเกิน 

เราไม่ได้สนิทกันจนรู้ทุกเรื่องแค่ได้เจอบ่อย ๆ  เพราะเป็นพี่ชายของญานินเพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่เรียนมัธยมจนถึงตอนนี้เราก็มาเรียนสาขาและคณะเดียวอีก

"ค่ะ" ฉันตอบอย่างเข้าใจ ไม่ชอบเสือกแปลว่าเขาคงไม่เอาไปพูดให้ใครฟัง "พี่เอาอะไรดี"

ที่จริงฉันเคยชอบเขาตอนเรียนมัธยม แต่มันก็แค่ความชอบแบบเด็ก ๆ  ในตอนนั้นเพราะพี่เขาดูดีไปหมดทุกอย่าง เรียกได้ว่าเพอร์เฟคเลยก็ว่าได้

แต่เด็กสาวธรรมดาคนหนึ่งที่แอบปลื้มคนหล่อ เรียนดีและมีดีกรีเป็นนักกีฬาของโรงเรียนมันก็เป็นแค่เรื่องเพ้อฝันไม่ต่างกับชอบดาราศิลปินเกาหลีหรอก

"Johnnie Walker Blue Label" 

"ค่ะ" ฉันตอบรับแล้วเดินไปสั่งกับพี่เบสก่อนกลับมาพร้อมขวดเครื่องดื่มราคาค่อนข้างจะแพงหากเทียบกับชนิดอื่น ๆ  ที่ลูกค้าส่วนใหญ่สั่งกัน จึงต้องถือมันมาอย่างทะนุถนอมและมีเพื่อนพนักงานอีกคนถือแก้วพร้อมกับน้ำแข็งตามมาด้วย

"..." พี่นธีนั่งเงียบไม่ชวนคุยฉันก็ไม่อยากรบกวนเขานักจึงเงียบตาม มือหนารับแก้วเครื่องดื่มไปวางด้านหน้าของตัวเอง สายตาของเขามองดูแก้วนั้นนิ่งไม่รู้คิดอะไรอยู่

"พี่มาคนเดียวเหรอคะ" 

"..." เขาเงยหน้าขึ้นมามองเหมือนอยากพูดออกมาว่าฉันกำลัง 'เสือก' อย่างนั้นแหละแต่ก็ยังใจดีตอบเสียงเบา "คนเดียว"

"มีอะไรเรียกเนยได้เลยนะคะ เดี๋ยวไปดูโต๊ะอื่นก่อน" ว่าแล้วฉันก็โค้งให้เขาเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินออกมาด้วยรองเท้าส้นสูงเกือบห้านิ้วที่ตอนนี้มันค่อนข้างทำให้เดินคล่องแคล่วขึ้นกว่าวันแรกที่มาทำงาน

จวบจนเที่ยงคืนกว่าก็ถึงเวลาเลิกงาน ฉันออกมานอกร้านเพื่อเรียกรถเหมือนทุกครั้งที่มาทำงานที่นี่ ในหนึ่งสัปดาห์ฉันจะทำงานแค่สี่วัน หยุดวันพุธ วันศุกร์และเสาร์เพราะมีกิจกรรมรับน้องในวันพุธค่อนข้างหนัก ส่วนวันศุกร์กับเสาร์เป็นวันหยุดที่เลือกเอง

ซึ่งต้องไปขอร้องพี่ปายอยู่นานกว่าเธอจะยอมเพราะเย็นวันศุกร์กับวันเสาร์ลูกค้าค่อนข้างแน่นร้านฉันไม่อยากเจอคนรู้จักเอา

แต่สุดท้ายแม้จะเป็นวันปกติก็มาเจอจนได้...

"..." สายตาเย็นชาของพี่นธีทำให้ฉัน ต้องหยุดฝีเท้าลง แล้วมอง คนที่ยืน สูบบุหรี่ อยู่ด้านนอกร้านก่อนจะเดินเข้าไปหาช้า ๆ 

"พี่ยังไม่กลับเหรอ" ฉันถามแล้วมองบุหรี่ในมือเขา พึ่งรู้ว่าเขาทำเรื่องแบบนี้ด้วย

"กำลัง" คำตอบสั้นห้วนของเขา ทำให้ฉันต้องพยักหน้ารับรู้

"กลับด้วยได้มั้ยคะ" ฉันพูดแล้วส่งยิ้มกระพริบตาปริบ ๆ  เป็นการขอร้อง "น่าจะทางผ่านไปคอนโดพี่"

ที่จริงฉันรู้ที่อยู่คอนโดของเขาอยู่แล้วเพราะเคยไปส่งญานินแต่ไม่เคยขึ้นไปบนห้องเพราะเลือกที่จะรอด้านล่างไม่อยากรบกวนเจ้าของห้องที่น่าจะชอบความเป็นส่วนตัว

"..." พี่นธีไม่ตอบเขาทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าบี้มัน ขายาว ๆ  ก้าวออกไปโดยไม่พูดอะไร ฉันจะคิดว่าเขาตกลงแล้วกันนะ คิดได้ดังนั้นจึงรีบวิ่งตามร่างสูงแล้วถือวิสาสะเข้าไปนั่งบนรถของเขาทันที

"ไปทางคอนโดญานินเลยค่ะอยู่ตรงข้ามกัน" ฉันบอกแล้วยิ้มกว้างส่งให้เขา 

พี่นธีแค่ปรายตามองมาแล้วขับรถออกไปเงียบ ๆ   แอบหายใจไม่ทั่วท้องอยู่เหมือนกันเพราะตอนที่ทั้งรถเงียบกริบอย่างกับฉันนั่งมากับเจ้าตัวหุ่นยนต์อย่างนั้นแหละ

"ขอบคุณค่ะ" ฉันกล่าวขอบคุณเมื่อรถมาจอดหน้าหอตัวเองรีบ ก้าวลงจากรถทันทีเพราะตอนนี้ดึกมากแล้วไม่อยากรบกวนเขามากนัก

หอพักของฉันราคาถูกที่สุดในย่านนี้ห้องขนาดเล็กพอให้ได้พักผ่อนแบบไม่ต้องคิดมากเรื่องค่าเช่า เพราะฉันต้องรับผิดชอบตัวเองหลังจากที่'พ่อแท้ ๆ  ' ตัดความช่วยเหลือฉันเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมด

"..." เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้นตอนที่ฉันกำลังจะเปิดประตู สัญชาตญาณการถูกคุกคามทำให้ฉันรีบหันไปมองก่อนจะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ

ไอ้วี!