บทที่ 3

EP.3

ปัจจุบัน

"พี่นธี เนยขอติดรถไปข้างนอกด้วยได้มั้ย" ฉันมองเขาด้วยแววตาแห่งการร้องขอ ซึ่งเขาอาจจะไม่เข้าใจว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น

"อือ" พูดจบเขาก็หันไปทางไอ้พี่วีแล้วบอกเสียงเรียบ "กูไปก่อนนะ"

"เดี๋ยวพี่ไปส่งก็ได้น้องเนย ไม่ต้องไปรบกวนคนอื่นหรอก" ไอ้สารเลวนั่นพูดแล้วยิ้มออกมา หากเป็นคนอื่นคงไม่รู้สึกอะไรและมองเป็นพี่ชายต่างสายเลือดที่แสนดี แต่ฉันมองรอยยิ้มนั้นแล้วรับรู้ได้ถึงการหมายจะคุกคามอยู่ตลอดเวลาของมัน

"ไม่ต้อง...ค่ะ" ฉันพูดเสียงเรียบแล้วรีบเดินลงจากบันไดโดยมีพี่นธีเดินตามมาเงียบ ๆ   

พอมาถึงรถของเขาบ่อน้ำตาของฉันมันก็แตกทันที รีบนั่งลงกอดเข่าตัวเองและซุกหน้าลงปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมาด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้

มันตกใจจนตั้งตัวไม่ทันเลย

ทั้งที่คิดว่าการหนีสิ่งเลวร้ายมาอยู่ที่นี่มันจะทำให้ชีวิตฉันดีขึ้น แต่มัจจุราชที่แฝงมาในรูปแบบพี่ชายคนนั้นกลับตามฉันมาถึง ตรงนี้

ฉันไม่คิดจะหาคำตอบว่ามันมาอยู่นี่ได้ยังไง แต่ฉันควรหาทางไปจากมันให้ได้ดีกว่า

"..."ได้ยินเสียงฝีเท้าของพี่นธีเดินมาหยุดอยู่ข้างตัวฉัน เขาไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว ไม่คิดจะถามหรือสงสัยอะไรเลยนั่นอาจเป็นเพราะเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว

"ขอบคุณนะคะที่เอามือถือมาคืน..." ฉันเงยหน้าขึ้นจากเข่า ปาดน้ำตาตัวเองออกลวก ๆ   แล้วพูดโดยที่ไม่ได้แหงนมองว่าตอนนี้เขาทำหน้าแบบไหนและมองฉันยังไง

การที่เขายืนอยู่ข้าง ๆ  ตอนนี้กลับทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาด แต่จะให้รบกวนเขามากกว่านี้มันคงจะเกินไป

"เนยไม่รบกวนพี่แล้วค่ะ เดี๋ยวเดินไปเอง" ฉันปาดน้ำตาออกจากแก้มอีกครั้งเพราะมันไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล รีบเดินหันหลังออกมาจากตรงที่เขายืนมองอยู่

"ขึ้นรถ" คำพูดสั้น ๆ  ที่เหมือนคำสั่งทำให้ฉันหยุดชะงักแล้วหันไปมองเขาอีกครั้ง "จะไปส่ง"

"..." ฉันเม้มปากแน่นพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งบนรถเขา

แล้วพี่นธีก็ออกรถขับพาฉันมาร้านสะดวกซื้ออย่างที่ขอ เขาไม่พูดอะไรเลยเหมือนใช้ความคิดอยู่คนเดียวจนฉันเองก็ไม่กล้าส่งเสียงใด ๆ  รบกวน

"ขอบคุณนะคะ" เป็นอีกครั้งที่ฉันต้องกล่าวขอบคุณเขาในเวลาไม่กี่นาที

"..." 

ฉันรีบลงจากรถก่อนจะเดินไปหย่อนตัวลงตรงม้านั่งที่อยู่หน้าเซเว่น เวลานี้ยังมีคนเดินเข้าออกเพราะอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยและนักศึกษาหลายคนเพิ่งจะกลับจากการไปท่องราตรี

ตรงนี้คือจุดที่ไม่ยอมหลับไหลและมันคงเป็นที่ที่ดีที่สุด

ฉันนั่งอยู่ตรงนี้เกือบยี่สิบนาที รถของพี่นธีก็ไม่ขยับเขยื้อนไปไหนจึงต้องลุกขึ้นไปหาเขาอีกรอบเพราะความสงสัย เคาะกระจกเบา ๆ  สองสามทีเขาก็เลื่อนมันลงมองฉันพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น

"พี่ไม่กลับเหรอ"

"แล้วไม่กลับ?" เขาถามย้อน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันมาก เปิดเบา ๆ  ว่าสะดุ้งมิขึ้นกว่าเดิม

"ไม่ค่ะ เนยว่าจะอยู่นี่ ยังไม่อยากกลับ" ฉันตอบแล้วหลุบตาต่ำลง

"..." ได้ยินเสียงถอนหายใจเบา ๆ  ก่อนจะพูดออกมา "ขึ้นมา"

"คะ?" ยิ่งคุยด้วยฉันยิ่งไม่เข้าใจ พูดให้มันยาวกว่านี้ไม่ได้หรือไงนะ "จะไปส่งเนยเหรอคะ ไม่เป็นไร พี่กลับเลย"

"ขึ้นมา" เขาย้ำคำนั้นอีกครั้งน้ำเสียงที่ดุกว่าเดิม

"..." ฉันชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก็ขึ้นไปนั่งบนรถเขาอีกรอบ "จะไปไหน ถ้าจะไปส่งหอเนยไม่ไปค่ะ"

"กลับคอนโด"

"คอนโดพี่เหรอคะ?!" จะว่าไปแล้วถ้าเป็นคอนโดพี่นธีรู้สึกว่าจะมีห้องรับรองด้านล่างซึ่งสามารถไปนั่งพักผ่อนตรงนั้นได้ ฉันเคยไปส่งญานินหลายครั้งจนจำได้ "เนยไปนั่งเล่นที่ห้องรับรองแขกก็ได้"

ฉันพูดแล้วยิ้มออกมา เขาก็ยังคงเงียบเหมือนเดิมแล้วขับรถออกไปจนถึงคอนโด

"เขาไม่ให้เข้า" พี่นธีบอกแล้วหันไปมองห้องรับรองที่ถูกล็อกเอาไว้ ไม่ใช่ว่าเขารู้อยู่แล้วหรอกเหรอ... แต่ทำไมยังปล่อยให้ฉันมาที่นี่

"เนยนั่งอยู่แถวนี้ก็ได้ค่ะ" ที่จริงฉันอยากจะไปขอความช่วยเหลือจากญานิน แต่ก็ไม่อยากให้ใครรับรู้ชีวิตที่น่าอับอายแบบนี้เลย

ฉันไม่อยากเอาความทุกข์ใจของตัวเองไปทำให้เพื่อนรู้สึกสงสารหรือลำบากใจ

"ขึ้นไปบนห้อง" คำพูดสั้น ๆ  แต่กลับมีอิทธิพลกับฉันอยู่ตลอด

"ไม่เป็นไรค่ะเนยไม่อยากรบกวนแล้ว" พอฉันพูดจบคนที่ยืนอยู่ก็ตวัดสายตาคมเข้มนั้นมามอง เหมือนกับจะบอกว่าที่ฉันทำมานี้มันเกินคำว่ารบกวนไปแล้วและถ้าไม่ลุกไปด้วยเขาคงเริ่มหงุดหงิดอย่างแน่นอน

อย่างน้อย ๆ  เขาก็คงจะดีกับฉันในฐานะเพื่อนของน้องสาวตัวเอง จะทิ้งเอาไว้แบบนี้ก็คงจะดูใจร้ายเกินไปล่ะมั้ง

สุดท้ายก็ต้องยอมลุกขึ้นและตามเขาขึ้นไปบนห้อง

แววตาคู่นั้นที่มองมาออกจะเย็นชาด้วยซ้ำไป ผู้ชายอย่างพี่นธีคงไม่คิดจะทำอะไรคนอย่างฉันหรอก ต่างจากไอ้หมอนั่นที่สายตาของมันแทบจะกินฉันไปทั้งตัวจนน่ารังเกียจ

"เนยขอนอนตรงนี้นะคะ" ฉันชี้ไปที่โซฟาตัวยาวแล้วยิ้มออกมาแต่คนที่มองอยู่กลับทำหน้านิ่งเหมือนเคยแล้วเดินไปทางอื่นเหมือนไม่ใส่ใจ

เมื่อเห็นว่าเขาเงียบจึงถือว่าอนุญาตแล้วและเดินไปจับจองพื้นที่สำหรับพักกายในคืนนี้ทันที ถ้าให้กลับไปที่หอคิดว่าคงไม่ปลอดภัยแน่

เมื่อไหร่จะหลุดพ้นสักที

พี่นธีเข้าไปอาบน้ำและออกมาในชุดลำลองเป็นกางเกงวอมสีขาวกับเสื้อยืดสีดำ ที่จริงก็อยากจะอาบบ้างแต่ถ้าขออีกก็เกรงใจเหมือนกัน

"ผ้าเช็ดตัวอยู่ในตู้" เขาบอกแค่นั้นเหมือนรู้ทันความคิดฉัน แล้วเดินไปทิ้งตัวนอนบนเตียง คงง่วงเต็มทน แล้วก็เงียบไปในที่สุด

พอชะเง้อคอมองก็เห็นเขานอนคว่ำหลับตาพริ้มกับหมอนใบใหญ่จึงย่องไปเปิดตู้อย่างเบามือหยิบเอาผ้าเช็ดตัวที่เหมือนยังไม่ถูกใช้งานออกมา

"ขอยืมเสื้อกับกางเกงได้มั้ยคะ"

"..." เขาครางตอบรับในลำคอเบา ๆ   นึกว่าหลับสนิทไปแล้วซะอีกแค่แกล้งถามดูเท่านั้นเอง

พอออกมาก็เห็นพี่นธีนอนท่าเดิมตอนนี้คงหลับสนิทไปแล้วเพราะเขานอนนิ่งมากราวกับหยุดหายใจ

กว่าจะได้นอนก็เป็นเวลาตีสองกว่า โชคดีที่โซฟาตัวนี้กว้างและนุ่มกว่าเตียงที่หอพักราคาพันกว่าของฉันอีก จึงค่อนข้างหลับสบายพอสมควร

วันต่อมา

ฉันตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่รู้สึกหลับเต็มอิ่มกว่าคืนไหน ๆ   ผ้าห่มปริศนาถูกอยู่บนตัวฉันโดยไม่รู้ที่มา มันสร้างความอบอุ่นจนทำให้หลับยันเช้าจากตอนแรกที่หนาวเหน็บเพราะความเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในห้อง

แกร๊ก!

เสียงเปิดประตูของพี่นธีที่อยู่ในชุดเมื่อคืนดังขึ้น เขาเข้ามาพร้อมกับข้าวสองกล่องจากนั้นก็เอามันไปวางบนโต๊ะกินข้าว

"ข้าวผัดหมู คงกินได้" เขาพูดแค่นั้นแล้วนั่งแกะกล่องข้าวกินเงียบ ๆ 

"เนยรบกวนเยอะเกินไปแล้ว"

"..." เขาไม่ตอบแต่นั่งกินข้าวกล่องนั้นอย่างไม่สนใจ ฉันเคยเห็นตอนเขาพูดเยอะกว่านี้นะ แต่กับเพื่อนสนิทอย่างพี่ทศกัณฐ์หรือไม่ก็กับน้องสาวอย่างญานินเท่านั้น

เมื่อเห็นว่าตัวเองตื่นสายกว่าเจ้าของห้องจึงลุกขึ้นมานั่งตรงข้ามเขาแล้วดึงเอาข้าวอีกกล่องมาทานเงียบ ๆ 

"พี่นธีชอบแมวมั้ย" ชวนคุยเพื่อคลายความอึดอัด

"ทำไม"

"ตอนเข้ามาเนยเห็นแมวน้อยตัวนึงน่าสงสารมากอยู่แถว ๆ   ข้างบันได"

"แล้ว?" เขามองมาแบบนิ่งเงียบจนฉันแอบเกรงตัวไปด้วย แต่สายต่คู่นั้นก็เต็มไปด้วยคำถาม

"พี่ไม่อยากเลี้ยงมันเหรอ มันน่าสงสาร เหมือนมันจะอดอยาก" 

"เลี้ยงไม่เป็น" เขาตอบแล้วตักข้าวเข้าปากคำโตและเคี้ยวมันอย่างเนิบนาบ

"เนยช่วยเลี้ยง" ฉันยิ้มกว้างส่งไปให้คนหน้านิ่งแต่พี่นธีกลับมองฉันแค่แว่บเดียวแล้วก้มหน้ากินข้าวต่อเหมือนไม่ใส่ใจ

"..."