บทที่ 4

EP.4

"ขอบคุณสำหรับที่พักและข้าวฟรีค่ะ" ฉันบอกแล้วยิ้มให้คนหน้านิ่งก่อนจะเดินไปหยิบของตัวเอง "เสื้อผ้าพี่ถ้าเนยซักแล้วจะเอามาคืนนะ"

"อืม" เขาตอบแค่นั้นแล้วก้มหน้าเล่นมือถืออยู่ตรงโซฟาต่อ 

"เนยไปแล้ว ลาก่อนค่ะ" ฉันบอกก่อนจะหมุนตัวกลับมาทางประตู

"เดี๋ยว" เสียงของพี่นธีดังขึ้นอีกครั้ง

"คะ"

"ห้องตรงข้ามว่าง เผื่อเธออยากย้าย" เขาบอกโดยที่ไม่ได้มองมาทางฉัน

"เนยจ่ายไม่ไหวหรอกค่ะ ว่าจะลองหาไกล ๆ  มหา'ลัยดูห้องราคาถูกคงมี"ฉันยิ้มบาง  ๆ   แล้วมองใบหน้าด้านข้างของเขา 

ทำไมเหมือนจะอ่านความคิดฉันออกอย่างนั้นแหละ เพราะฉันก็คิดอยู่ว่าจะทำยังไงดีกับเรื่องย้ายหอ คงอยู่ที่เดิมไม่ได้อีกแล้ว

"ค่าเช่าพันกว่า" เขาบอกเสียงเรียบ

ฉันทำตาโตเมื่อได้ยินประโยคนั้น คอนโดนี้ฉันเคยได้ยินจากญานินว่าค่าเช่าเจ็ดพันขึ้นและนั่นแค่ห้องที่แทบจะไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใด ๆ 

เมื่อกี้หูฉันแว่วหรือเขากำลังอำเล่น

"ห้องพี่ค่าเช่าหมื่นกว่า ห้องตรงข้ามพันกว่ามันคงมีอะไรซักอย่างมั้ยคะ" ฉันพูดแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างกลัว ๆ 

"ยังไม่มีใครตาย" เขาปรายตามามองฉันเหมือนอยากจะพูดว่า 'อย่ามาคิดไร้สาระ'

"ทำไมมันถูกล่ะคะ"

"เจ้าของห้องรวยแล้ว" เขาบอกแล้วหันกลับไปมองมือถือเหมือนเดิม "อยู่ต่างประเทศ"

"พันกว่าจริงเนยจะย้ายมาวันนี้เลย" ฉันพูดทีเล่นทีจริงแต่สีหน้าพี่นธีกลับจริงจังยิ่งกว่าอะไรแล้วหันมาบอกฉัน

"ก็ไปเก็บของ" 

"หา!?"

"ฉันไม่ชอบการพูดซ้ำ" เขาหยัดตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบกุญแจ "จะไปส่ง"

"..." 

เป็นการย้ายหอที่ปุ๊บปั๊บและเร็วยิ่งกว่าความคิดของฉันอีก ไม่ถึงสิบนาทีฉันก็มายืนอยู่หน้าห้องตัวเองโดยที่มันยังคงเปิดแง้มไว้เพราะเมื่อคืนเอาแต่หนีไอ้ผู้ชายคนนั้นจนลืม กุญแจยังเสียบคาอยู่ตรงประตู

แต่ห้องฉันมันไม่มีของมีค่าอะไรให้ต้องเป็นห่วงหรอก แพงสุดก็แค่คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊กที่ใช้มาตั้งแต่ขึ้นมอปลาย

ฉันเพิ่งจะเดินไปบอกเจ้าของหอว่าจะย้ายออกจากห้อง ทีแรกป้าก็โวยวายใหญ่แต่พอฉันบอกว่าไม่รับค่าประกันห้องคืนแกก็เงียบไปและปัดมือไล่ฉันอย่างเสียอารมณ์

"พี่นั่งรอในห้องก่อนก็ได้ค่ะ แล้ว...เนยจะติดต่อเจ้าของห้องยังไง กุญแจห้อง สัญญาเช่าล่ะ"

"เขียนทีหลัง" เขาเบียดตัวเข้าไปในห้องกวาดสายตามองห้องนอนขนาดย่อมของฉันแล้วเดินไปหยุดอยู่ปลายเตียงก่อนจะหย่อนตัวนั่งลง

"เนยจะรีบเก็บค่ะ หรือว่าพี่จะกลับก่อนก็ได้เพราะเนยคงใช้เวลา" ฉันบอกแล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงตู้เสื้อผ้าอย่างชั่งใจ

ยังคงคิดว่ามันไม่ใช่ความจริง ฉันอาจจะฝันไป

เพี๊ยะ

"โอ้ย~..." ฉันลูบแก้มตัวเองปอย ๆ  หลังจากที่ตบดูเพื่อทดสอบว่ามันคือความจริงไม่ใช่ความฝัน คอนโดหรูค่าเช่าพันกว่าเนี่ยนะ พี่นธีคงไม่แกล้งหลอกให้ขนของเล่นใช่มั้ย

"ทำอะไร" เขาขมวดคิ้วยุ่งเมื่อฉันหันไปมอง 

"เปล่าค่ะ" ยิ้มแห้ง

"เป็นโรคจิตเหรอ ชอบทำร้ายตัวเอง" นี่คงเป็นประโยคที่ยาวที่สุดในรอบสองวันที่เราคุยกันมา แต่มันยังเป็นคำพูดที่ไม่ค่อยน่าฟังเหมือนเดิม

แต่คำพูดเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไงกันนะ ทำอย่างกับเขารู้ว่าฉันเคยทำร้ายตัวเองอย่างนั้นแหละ หรือว่า เขาคือ คนที่ช่วยชีวิตวันนั้น

"พี่นธีไม่มีแฟนเหรอ" ฉันเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วเริ่มเก็บเสื้อผ้าของตัวเอง 

ที่จริงของในห้องฉันมันไม่ได้มีอะไรหรอกเพราะฉันมาเรียนที่นี่มีเพียงกระเป๋าเดินทางใบเดียวเท่านั้น

"ไม่" เขาตอบแค่นั้นและฉันก็ไม่ได้หันไปมองว่าเขาทำสีหน้าแบบไหน

"ทำไมล่ะคะ พี่น่าจะมีคนชอบเยอะ เพื่อนเนยยังชอบเลย สาว ๆ  อักษรมีแต่คนกรี๊ด" เพื่อนที่ว่าฉันหมายถึงยัยใบเฟิร์นที่มันปลื้มพี่นธี พอรู้ว่าเป็นพี่ชายยัยนินแทบจะเป็นลมล้มพับ "หรือมีคนที่ชอบแล้ว"

"ไม่อยากมี ไม่ชอบผูกมัด" เขาตอบแล้วทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนสีหวานแหววของฉันพร้อมกับหลับตาลงแล้วพูดออกมาอีกประโยค "ไม่อยากวุ่นวาย"

"..." ฉันเงียบแล้วแอบมองเขาที่หลับตาเอาแขนวางพาดบนหน้าผากของตัวเอง "แปลว่าอยากมีแบบไม่ผูกมัดถูกมั้ย"

"..." เขาไม่ตอบหลับตาอยู่แบบนั้นจนฉันคิดว่าเขาคงอยากพักผ่อนจึงปล่อยให้เขานอนไปไม่กล้ารบกวนอีกจนกระทั่งเก็บของเสร็จ

"เรียบร้อยแล้วค่ะ" ฉันบอกพี่นธีแต่เขากลับไม่ขยับตัวเลยแม้แต่น้อย หรือปล่อยให้หลับไปก่อน ที่เขาง่วงแบบนี้ก็เป็นเพราะฉันที่มัวแต่ถ่วงเวลาทั้งคืน

ฉันทรุดตัวลงนั่งกับพื้นข้างเตียงเพราะเตียงนี้มีขนาดแค่สามฟุตครึ่งทำให้เขาคนเดียวนอนแทบจะเต็มพื้นที 

พี่นธีขยับพลิกตัวนอนหันมาทางฉันที่กำลังจ้องหน้าเขาอยู่อย่างใช้ความคิด ทำให้มองเห็นใบหน้าหล่อเหล่าชัดเจนในระยะไม่ถึงเมตร

นี่คงเป็นระยะที่ใกล้ที่สุดที่ได้มองหน้าเขาตั้งแต่รู้จักกันมา เขาดูดีกว่าตอนนั้นที่ฉันแอบปลื้มอีก

ทำไมอยู่ ๆ  พี่นธีถึงดีกับฉันนะ หรือมันก็แค่ความบังเอิญที่ทำให้เขามาเจอฉันในสถานการณ์ตกอับแบบนี้ แล้วทำไมเขาถึงทำเหมือนกับรู้ว่าฉันกำลังหนีอะไรอยู่เลยล่ะ

"..." เพราะมัวแต่จ้องเขาอยู่นานและคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนไม่รู้ตัวว่าเจ้าของใบหน้าหล่อเหลานั้นกำลังลืมตาขึ้นมามองอยู่ รู้ตัวอีกทีเขาก็พูดออกมาเล่นเอาฉันตกใจหลุดจากความคิดฟุ้งซ่าน "มองอะไร"

"คะ! ปะ...เปล่าค่ะ เห็นยุงกำลังเกาะหน้าพี่" ว่าแล้วฉันก็แกล้งตบไปที่แก้มเขาทันที

เพี๊ยะ

"...!" พี่นธีขมวดคิ้วแล้วยกมือขึ้นมาลูบแก้มตัวเองก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นจากที่นอนหันกลับมามองฉันอย่างเอาเรื่อง

"มันบินไปแล้ว ไม่ทันค่ะ" ว่าแล้วฉันก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินไปที่กระเป๋าของตัวเอง "เนยเก็บของเสร็จแล้ว ไปกันเถอะ"

รังสีอัมหิตที่ส่งผ่านมาทางสายตาทำให้ฉันต้องรีบหาทางหนีทันที เขาจะโกรธฉันมั้ยเนี่ย คนฉลาดอย่างพี่นธีต้องไม่เชื่อแน่ว่าเมื่อกี้นี้ฉันตบยุง

ตอนนี้นั่งนิ่งมองฉันเหมือนอยากจะกระทืบด้วยหรือเปล่านะ ฉันไม่กล้าหันไปมองเลย

"..." เขานั่งเงียบอยู่นานแต่สุดท้ายก็ยอมลุกจากเตียงแล้วเดินมาหยิบกระเป๋าใบใหญ่ของฉันไปเงียบ ๆ   

เมื่อเห็นเขาเดินนำไปแล้วจึงรีบถือกระเป๋าอีกใบและดึงผ้าปูที่นอน หมอนมาไว้ในอ้อมแขน เดินไปหยิบกระเป๋าโน้ตบุ๊คแล้วรีบวิ่งตามเขาออกไปอย่างทุลักทุเล

เหตุผลที่ของใช้ฉันมีแค่นี้ก็เพราะหลังจากเหตุการณ์ในคืนนั้นเมื่อหลายเดือนก่อน ฉันก็ตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งโดยที่ไม่มีใครอยู่ข้างกายและไม่ได้รับรู้เลยว่าคนที่เข้ามาช่วยฉันในวันนั้นเป็นใคร

โชคดีที่เขาหยิบมือถือและสัมภาระที่เป็นกระเป๋าเดินทางของฉันมาไว้ให้ด้วย ถามพยาบาลและหมอก็บอกไม่ได้ว่าใครคือคนช่วยเอาไว้

เกิดเป็นความรู้สึกบางอย่างติดค้างอยู่ที่ไม่ได้ขอบคุณเขาแล้วยังไม่รู้ตัวตนของเขาอีกจนถึงวันนี้ ทำได้แค่ขอบคุณเขาในใจทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องวันขึ้นมา ถ้าเขาไม่เข้ามาช่วยไว้ฉันคงไม่มีชีวิตรอดมายืนอยู่ตรงนี้ได้...