บทที่ 6

EP.6

"อายุเท่าไรหนู ดูเด็กอยู่เลย"

"สิบเก้าค่ะ" ฉันตอบแล้วคลี่ยิ้มออกมาเพียงนิดตามมารยาท

"โอ้ ยังเด็กอยู่เลยนี่ ร้อนเงินเหรอ" คำถามนั้นทำให้ฉันหายใจฝืด ๆ

จะเรียกว่าร้อนเงินไหมไม่รู้ แต่ฉันต้องหาเลี้ยงตัวเองและเรียนไปด้วย เงินเก็บที่แม่ฝากไว้ให้ตั้งแต่เด็กตอนนี้มันเริ่มน้อยลงเรื่อย ๆ จึงต้องพยายามหามาเติมมันเผื่อฉุกเฉิน

ฉันจะไม่กินข้าวเช้าและบอกกับตัวเองว่าที่เป็นแบบนี้เพราะตื่นสาย แต่เหตุผลหลักคือมันประหยัดไปได้หนึ่งมื้อ หากมาทำงานที่ร้านฉันก็จะได้กินข้าวฟรี ๆ อีกมื้อตอนเย็น

"ไม่ค่ะ" ฉันตอบตรงข้ามกับความเป็นจริง 

"อืม นึกว่าร้อนเงิน มีอะไรที่พอช่วยได้ไหมล่ะ บอกพี่ได้นะ" ชายคนนั้นยิ้มหวานแล้วมองฉันตาเป็นมัน เกลียดสายตาแบบนี้ที่สุดเลย

มันทำให้ฉันคิดถึงไอ้สารเลวนั่น

คำว่า 'พี่' มันใช้กับคนอายุรุ่นพ่อได้ด้วยเหรอ 

"ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เป็นไร" ฉันตอบแค่นั้นก่อนจะยิ้มอีกครั้ง แล้วรับแก้วเครื่องดื่มที่ชาย 'แก่' คนนั้นยื่นมาให้เติม

"พี่เขาใจดีนะ ถ้าน้องมีปัญหาก็บอกพี่เขาได้ เขาชอบช่วยเด็กน่ะ" เพื่อนเขาอีกคนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันเสริมแล้วยิ้มกริ่ม

ฉันทำได้เพียงฝืนยิ้มและภาวนาในใจให้ผ่านพ้นช่วงเวลานี้ไปโดยเร็วที่สุด แต่ดูเหมือนมันคงอีกนานพอสมควรเพราะตอนนี้เพิ่งจะสี่ทุ่มครึ่งเท่านั้นเอง

จังหวะที่ฉันยื่นแก้วส่งไปให้ลูกค้าก็พยายามจะแตะต้องแกล้งจับมือถือแขนตลอด ความรู้สึกอึดอัดและรังเกียจเริ่มก่อตัวขึ้นทีละนิด

ฉันหันไปมองพี่นธีอยู่บ่อย ๆ เหมือนกลัวว่าเขาจะหายไป แต่เขาก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม นั่นมันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยในที่ตรงนี้เขาก็เป็นคนเดียวที่น่าจะทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย

จนกระทั่งเวลาเกือบเที่ยงคืนเขาก็ทำท่าจะลุกขึ้น เวลานั้นฉันเริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะกลัวว่าเขาจะกลับและไม่รู้ว่าคนพวกนี้จะทำอะไรหลังจากเมามายขึ้นมา

ด้วยฐานะและอิทธิพลจากคำว่า 'วีไอพี' ไม่รู้ว่าฉันจะเจออะไรและเจ้าของร้านก็คงจะไม่เห็นค่าฉันมากกว่าเงินของคนพวกนี้แน่ ๆ 

"..." พี่นธีลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วหันมามองทางฉันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเบือนหน้าหนีไปแล้วเดินออกจากร้าน เขาคงไม่เห็นว่าฉันกำลังส่งสายตาขอร้องว่าอย่าเพิ่งไป

"ขอตัวสักครู่ค่ะ..." ฉันโค้งศีรษะให้ลูกค้าแล้วทำท่าจะเดินไปจากตรงนั้นแต่ชายแก่วัยเกือบหกสิบนั่นกลับดึงข้อมือฉันเอาไว้แล้วกระชากลงไปนั่งบนตัก

"ปล่อยนะ !" ฉันขัดขืนและผลักมันออกเต็มแรงอย่างไม่ชอบใจแต่ไอ้แก่นั่นก็ไม่ยอมปล่อย 

"ไม่เอาน่าหนู อยากทำงานแบบนี้ก็อย่าเล่นตัวนักสิ" ไอ้แก่ด้านหลังพูดแล้วพยายามจะคลอเคลียซอกคอฉันด้วยความน่ารังเกียจ

ปึก !

"อ๊ากกก ! นังนี่ !" 

ฉันแทงศอกไปที่คางของมันเต็มแรงจนหน้าหัน ทำให้เพื่อนร่วมโต๊ะพากันตกใจจากที่ตอนแรกหัวเราะชอบใจกันใหญ่ที่เห็นฉันอยู่ในเงื้อมมือของเพื่อนพวกมัน

"หนูไม่ชอบ อย่ามาทำแบบนี้ !!" พูดจบฉันก็วิ่งออกจากตรงนั้นทันที จนพี่ปายเจ้าของร้านรีบวิ่งเข้ามาดูแขกวีไอพีและหันมาบอกฉันเสียงแข็ง

"ไปรอที่ห้องประชุมงาน ก่อเรื่องจนได้ ! รู้ไหมว่าวีไอพีสำคัญกับร้านขนาดไหน" คนที่ฉันคิดว่าใจดีมาตลอดพูดขึ้น

"..." ฉันยืนนิ่งด้วยขอบตาที่ร้อนผ่าวพลางมองตามหลังพี่ปายไปด้วยความรู้สึกสับสน

ฉันควรอยู่รอเพื่อให้เขาด่าทอเรื่องที่ฉันไม่ยอมไอ้แก่นั่นเหรอ ขนาดเป็นผู้หญิงด้วยกันยังไม่เห็นคุณค่ากันบ้างเลย

"ฮึก..." แม่... เนยควรทำยังไงดี 

"..." อยู่ ๆ แขนของใครสักคนก็ยกขึ้นมาวางบนบ่าเล็กที่กำลังสั่นเทาจากการร้องไห้สะอื้น ฉันเกือบจะปัดท่อนแขนน่าสงสัยออกแต่เสียงเข้มคุ้นหูกลับดังขึ้นมาเสียก่อน "กลับ"

พี่นธีพูดเสียงเรียบแล้วปรายตาลงมามองฉัน ก่อนจะเอาแขนที่พาดบนบ่านั้นดันตัวฉันเดินไปข้างหน้าจนมาถึงนอกร้าน

"พี่นธี..." ฉันก้มหน้าลงและหันไปกอดเขาทันทีที่เดินออกมาถึงรถ หยาดน้ำตาไหลลงอาบแก้มราวกับธารน้ำจนเลอะชุ่มเสื้อของคนพี่เป็นดวงซึ่งดูไม่ดีเท่าไร

"โง่" เขาพูดแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้ผลักไสฉันออก ใช้มือที่พาดอยู่โอบไหล่ฉันไว้หลวม ๆ "รู้ว่าต้องเจอแบบนี้แล้วยังจะมาทำ"

เขาทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยอีกครั้งหลังจากที่เจอเรื่องแย่ ๆ ถึงแม้สิ่งที่ออกจากปากหยักตรงหน้าจะเป็นคำด่าแต่ฉันก็ไม่โกรธเลยสักนิดเดียว

พี่นธีพูดถูกที่ว่ามาทำงานแบบนี้ยังไงก็ต้องเจอเรื่องพวกนี้ แต่จะทำยังไงในเมื่อฉันไม่มีทางเลือกและคิดว่าจะไม่เจอคนพวกนี้ในเร็ววัน

"ฮึก ทำไมเนยต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้ด้วย" ฉันยังคงร้องไห้อยู่ตรงแผงอกกว้าง บ่นเรื่องที่เขาอาจจะฟังไม่เข้าใจออกมา "จะไม่มีใครเห็นค่าเนยเลยเหรอ มีแต่คนหวังจะทำร้าย ฮือ ~" 

"..." ได้ยินเสียงถอนหายใจของเขาดังออกมาหลังจากที่ยืนฟังฉันร้องไห้โวยวายหลายนาที

"ขอโทษค่ะ" ฉันค่อย ๆ ดันตัวออกจากคนร่างสูงเมื่อสติกลับคืนมาแล้วรีบปาดน้ำตาออกจากแก้มแบบลวก ๆ "เนยทำให้พี่เสียเวลาอีกแล้ว เสื้อเปื้อนด้วย"

"..." พี่นธีมองดูฉันแล้วไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

"เนยนึกว่าพี่จะกลับก็เลยกลัว คนพวกนั้นพยายามจะลวนลาม เนยก็เลยทำร้ายเขา" ฉันก้มหน้ามองพื้นพลางกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อไล่น้ำตาที่เหมือนจะเอ่อคลอขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าเขากลับไปก่อน ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อจากนั้นแล้ว

"เธอไม่ผิด จะร้องทำไม"

"คะ ?"

"กลับได้แล้ว ง่วง" รุ่นพี่บอกเสียงนิ่งแล้วหันหลังเดินไปที่รถ ฉันจึงรีบเดินตามไปและนั่งบนรถของเขาเหมือนเมื่อวานราวกับหนังเรื่องเดิมที่ฉายซ้ำ 

"ขอบคุณนะคะ" พอถึงหน้าห้องฉันก็หันไปบอกพี่นธีที่กำลังจะเปิดประตูห้องตัวเอง 

"ไปดูไอ้นั่นหน่อย" เขาบอกเสียงเรียบแล้วมองฉัน คงจะหมายถึงน้องแมวละมั้ง ตอนแรกก็ยังไม่เข้าใจเพราะเขาชอบประหยัดคำพูดเกินไป

จริงสิฉันลืมน้องแมวไปเลย

"ค่ะ" ถึงแม้ตอนนี้จะเที่ยงคืนเกือบตีหนึ่งแล้วแต่ฉันก็ยังคงตาโตเมื่อพูดถึงสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของเรา

น่าจะเรียกว่า 'ของเรา' ได้นะเพราะเขาให้ฉันเลี้ยงด้วย

พอเข้ามาในห้องเจ้าเหมียวตัวน้อยก็วิ่งมาหาทันที มันหยุดอยู่ที่เท้าของฉันก่อนจะเอาแก้มเอียงเข้ามาถูคลอเคลียและร้องเหมียว ๆ อย่างเป็นมิตร

"พี่เอามันอาบน้ำหรือยังคะ" ฉันนั่งลงไปและอุ้มเจ้าเหมียวจนได้กลิ่นตัวหอมฉุยขึ้นมาถึงได้รู้ว่ามันอาบน้ำและแปรงขนมาแล้ว "พี่เลี้ยงได้ไหมเพราะแมวขนมันจะร่วง ยิ่งตอนผลัดขนจะยิ่งเยอะ ต้องแปรงขนบ่อย"

"เธอก็มาดู" พูดจบเขาก็เอื้อมมือมาลูบหัวน้องแมวที่ฉันอุ้มไว้บ้าง "มาให้อาหารด้วย"

สรุปคือให้ฉันเลี้ยงแต่แมวอยู่ห้องเขาเนี่ยนะ

"งั้นให้น้องแมวไปอยู่ห้องเนยไหม จะได้ไม่รบกวนพี่" ฉันพูดแล้วลูบขนเหมียวเบา ๆ จนเจ้าตัวนุ่มเคลิ้มและหลับตาพริ้ม

"เจ้าของห้องนั้นไม่ให้เลี้ยง" 

"นั่นสิ เนยลืมคิดเลย" ฉันวางน้องลงพื้นมันก็เดินนวยนาดไปนอนที่พรมหน้าโซฟาทันที "ซื้อกระบะทรายมาด้วยไหมคะ"

"คืออะไร"

"ก็ห้องน้ำแมวไง พี่จะให้มันเข้าห้องน้ำไหน" พอฉันถามพี่นธีก็ขมวดคิ้วยุ่งพลางมองฉันด้วยสายตาที่สื่อว่า 'เธอว่าฉันโง่เหรอ ก็คนมันไม่รู้'

"ถึงบอกว่าให้เลี้ยงเอง"

"พรุ่งนี้เนยไปซื้อมาก็ได้ค่ะ มีอีกหลายอย่างเลย"

"ว่างกี่โมง" พี่นธีเดินไปนั่งตรงโซฟาแล้วหยิบมือถือขึ้นมาดู

"คะ ?" ฉันหันไปถามด้วยความสงสัยแล้วก็เข้าใจความหมายทีหลัง "พรุ่งนี้เนยว่างบ่ายโมงค่ะ" 

"เจอกันหน้าคอนโดฯ"

"...ค่ะ"