ตอนที่ 12 เผลอช่วยเด็กน้อยที่จะกลายเป็นตัวร้ายในวันข้างหน้า

“องค์ชายเฮลิออสมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิอีเมอร์สันชายวัยกลางอายุราว50ปีผู้มีเรือนผมสีบลอนด์สว่างไสวเหมือนกับอาร์มิสและมีนัยน์ตาสีอเมทิสต์เหมือนกับเฮลิออส ใบหน้านิ่งขรึมไร้อารมณ์ถึงแม้ว่าจะทำงานเอกสารกองเท่าภูเขาอยู่แต่ก็ไม่แสดงถึงความเหน็ดเหนื่อยออกมาเลยแม้แต่น้อย

อีเมอร์สันวางปากกาพร้อมกวาดตามองต่อคนที่มาเยือน

“ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท...”

“ได้ข่าวว่าเจ้ามาถึงเมืองหลวงแรมเดือน ทำไมถึงพึ่งจะมาเข้าเฝ้าเรา” อีเมอร์สันเอ่ยเสียงเรียบนิ่งนัยน์ตาสีอเมทิสต์จ้องมองราวกับตานกอินทรี ทั้งดุดัน และน่าเกรงขาม

“กระหม่อมเหนื่อยล้ากับการเดินทาง เลยต้องการพักผ่อนให้ร่างกายแข็งแรงดี อีกอย่างกระหม่อมอยากเที่ยวชมเมืองหลวงที่ไม่ได้กลับมาแสนนานด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“เราเข้าใจได้ ขอบใจที่เจ้าชนะสงครามแดนเหนือและกลับมาที่เมืองหลวง ผลงานที่เจ้าสร้างไว้เพื่อจักรวรรดิเราจะตอบแทนให้สมกับที่เจ้าทำไว้”

เฮลิออสยกยิ้มราวกับว่าคำพูดของอีเมอร์สันเป็นอย่างที่เขาคาดหวังไว้

“กระหม่อมไม่ได้อยากได้อะไรเป็นพิเศษ แค่อยากกลับมาอยู่ในที่ที่เคยอยู่ก็เพียงพอแล้ว...”

อีเมอร์สันรู้ความต้องการของเฮลิออสลูกชายของตนเป็นอย่างดี การมาเยือนของเขาในวันใกล้แต่งตั้งมกุฎราชกุมารของอาร์มิสเป็นการประกาศถึงเหล่าขุนนางให้สับสนว่าจะเลือกสนับสนุนใคร แล้วยิ่งเฮลิออสนั้นได้สร้างผลประโยชน์ให้แก่จักรวรรดิคอสมอสไซรัสอย่างใหญ่หลวงมีหรือที่ขุนนางจะเริ่มไม่ให้ความสนใจกับองค์ชายผู้เคยถูกลืมเลือน

“เรื่องนั้นจะยังไม่ถือว่าเป็นรางวัลคุณงามความดีที่เจ้าทำหรอก ถ้าต้องการสิ่งใดก็บอกเราได้ทุกเมื่อ...”

เป็นเวลาหลายปีจริงๆ ที่เขาไม่ได้พบหน้าลูกชายคนโตตั้งแต่วัยเยาว์ ยิ่งโตก็ยิ่งใบหน้าคล้ายกับยูเรียนจนบางครั้งเขาก็รู้สึกเศร้าหมองเมื่อมองใบหน้าและเส้นผมสีน้ำเงินเข้ม อีเมอร์สันก้มหน้ามองเอกสารหวังว่าจะไม่ต้องมองใบหน้านั้นให้ขุ่นเคืองใจก่อนจะกล่าวถามเพิ่มเติมเฮลิออสอีกครั้ง “เฮลิออสปีนี้เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว...”

“อีก 5 เดือน ก็32 แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

มันคงเป็นเรื่องปกติที่องค์จักรพรรดิจำอายุของลูกตนเองที่เคยทอดทิ้งไม่ได้ เพราะขนาดท่านแม่ที่เคยเป็นคนรักของท่าน ท่านยังไม่เคยสนใจไยดี

“เจ้าไม่คิดเรื่องแต่งงานบ้างหรือ”

เฮลิออสขมวดคิ้ว

“กระหม่อมกำลังศึกษาเหล่าเลดี้ในเมืองหลวงอยู่พ่ะย่ะค่ะ”

มาเมืองหลวงไม่ทันไรก็จะโดนจับแต่งงาน ทว่าก็เป็นการดีอยู่เหมือนกันเพราะการแต่งงานก็เป็นสิ่งที่เขาคิดไว้แล้ว

“เราจะไม่บังคับเลือกคู่ครองเจ้าแล้วกัน เราจะให้สิทธิ์เจ้าเลือกคู่ครอง ถ้าพึงพอใจเลดี้คนไหนก็มาแจ้งให้เราทราบ”

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท... ถ้าเช่นนั้นกระหม่อมขอตัวก่อน”

ร่างสูงก้มน้อมรับพร้อมยกยิ้มพึงพอใจ เท่านี้จักรพรรดินีก็คงอยู่ไม่เป็นสุข และคงมีคนเสียใจกับการแต่งงานของเขาเป็นแน่

ปัจจุบัน

หลังจากที่ได้ช่วยเหลือทาส 4 คน มีเพียงคนเดียวที่มีความสามารถเป็นนักแปรธาตุ เคียร่าพาพวกเด็กมาพักอาศัยที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งเซอร์เออร์วินเป็นคนจัดเตรียมไว้ให้

เหล่าเด็กๆ ยังคงหวาดระแวงแต่พอได้กินอาหารจนอิ่มท้องก็เริ่มผ่อนคลายลง เด็กหนึ่งในสี่ที่ดูเหมือนว่าจะโตที่สุดได้เอ่ยถามกับเคียร่าในระหว่างที่เด็กคนอื่นผล็อยหลับไป

“ท่านนักบุญ...ทำไมถึงช่วยพวกเราไว้เหรอครับ พวกเราเป็นแค่ทาสต่ำต้อย...” เด็กชายสวมเสื้อผ้ามอมแมมตัวซูบผอมส่วนสูงเท่าไหล่ของเคียร่าเอ่ยถามด้วยแววตาเศร้าหมอง

เคียร่าถอดหน้ากากออกเพื่อแสดงความจริงใจต่อเด็กชาย ดวงตาสีแดงทับทิมมองอย่างอ่อนโยน

“ทาสก็เป็นคน และเด็กน้อยไม่ควรโดนกระทำเช่นนี้...”

“ผมไม่ใช่เด็กน้อย ผมบรรลุนิติภาวะแล้วครับ”

เคียร่าชะงัก

“จะ เจ้าอายุ18แล้วงั้นหรือ เจ้าชื่ออะไร...” น้ำเสียงกระอักกระอ่วนเอ่ยถาม ไม่คิดว่าเด็กตัวเท่านี้จะอายุเท่ากับโรส

“เรย์มอนด์ ครับ”

พอได้ยินชื่อและมองดูสีผมกับดวงตาของเด็กคนนี้ให้แน่ใจ ผมสีดำขลับตาสีเทาและสีผิวสีแทน เรย์มอนด์ นักเล่นแร่แปรธาตุหรือพ่อมดดำผู้เป็นปรปักษ์ต่อวิหารเป็นตัวประกอบในนิยายซึ่งกลายเป็นตัวร้ายทำให้ประชาชนและนักบวชล้มป่วยตายโดยไม่ทราบสาเหตุ เบื้องหลังตัวละครตัวนี้มีเล่าแค่ว่าเขาถูกนักบวชตามล่าหลังจากหนีออกมาได้จากตระกูลขุนนางหนึ่งและนักบวชได้ฆ่าน้องของเขาตายทั้ง3คน เรย์มอนด์ จึงเกิดความแค้นและกลายเป็นพ่อมดดำ

เคียร่าคิดไม่ถึงเลยว่าจะเผลอช่วยตัวร้ายอีกคน และถ้าความสามารถของเขามันเป็นผลดีกับเธอ เธอก็จะชุบเลี้ยงเด็กพวกนี้ไว้ จะไม่ให้เขากลายเป็นตัวร้ายเหมือนในนิยายเด็ดขาด

“เรย์ อยากให้น้องได้อยู่อย่างปลอดภัยไม่ต้องกังวลเรื่องปากท้องไม่ต้องกลัวถูกตามล่าไหม... ข้อเสนอของข้าคือให้พวกเจ้าอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ ส่วนเจ้าก็มาทำงานให้ข้าพร้อมได้รับเงินเดือนไว้เลี้ยงดูเหล่าน้อง ๆ”

เคียร่าให้ข้อเสนอที่ดีจนเรย์ไม่อาจปฏิเสธได้

เขาพยักหน้าตอบรับ

“ให้ผมทำงานอะไรเหรอครับ...”

“ถ้าตอนนี้ข้าอยากให้เจ้าพักผ่อนและกลับมาแข็งแรงให้ไวๆ แล้วหลังจากนี้โรสจะเป็นคนมอบหมายงานที่ถนัดให้เจ้าทำ”

เคียร่าหันไปทางโรสซึ่งนางกำลังจัดแจงจับเด็กน้อยทั้ง3คนให้นอนเป็นที่เป็นทาง พอโรสได้สบตากับผู้เป็นนายเธอรีบลุกขึ้นเดินมาอยู่ข้างๆ เรย์ พอได้เทียบส่วนสูงของทั้งคู่แล้ว โรสก็ยืดตัวตรงและเผยยิ้ม คิดไม่ถึงเลยว่าตัวเธอผู้สูงแค่160เซนติเมตรจะเจอเด็กรุ่นราวเดียวกันที่เตี้ยกว่า

“โรส...เอวา....” เคียร่าเอ่ยเสียงเข้มขึ้นเพื่อให้โรสเลิกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “ข้าฝากโรสดูแลเรย์หน่อยนะ หวังว่าทั้งคู่จะเข้ากันได้ดี พวกเจ้าอายุเท่ากันด้วยนิ สนิทกันไวๆ ล่ะ”

“นายหญิงจะมาที่นี่อีกไหมครับ”

“คุณหนูคงไม่มีเวลามาแล้ว ถ้าเจ้าไม่รีบโตพอที่จะใช้งานได้นะ” โรสเอ่ยแทรกขึ้นพร้อมเชิดหน้ายิ้มเยาะอย่างเหนือกว่า

เรย์เงยหน้ามองโรสพร้อมจ้องเขม็งใส่ เขารู้สึกไม่ชอบใจที่โรสมองเขาแล้วยิ้มหัวเราะกับส่วนสูงของตน

“ข้าคงไม่มีเวลา แต่ถ้าร่างกายเจ้าแข็งแรงดีแล้วไว้ข้าจะเรียกหานะ”

เรย์พุ่งเข้ากอดต่อผู้มีพระคุณ เขารู้สึกซาบซึ้งกับท่านผู้นี้ที่ช่วยเหลือเขาและน้อง ๆ ถ้าไม่มีท่านผู้นี้เขากับน้องคงได้ตายสักวันในโกดังใต้ดิน

“ขอบคุณนะครับนายหญิง ผมจะรีบแข็งแรงเร็วๆ ครับ”

เคียร่าสวมกอดอย่างอ่อนโยน พร้อมจุ๊บหน้าผากเด็กน้อยเพื่อให้กำลังใจ

แววตาโรสร้อนผ่าวด้วยความอิจฉาอย่างรุนแรง

ทำไมเด็กนั้นถึงหันมาแสยะยิ้มให้ข้า ต้องการเยาะเย้ยงั้นหรือ...ได้...แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!

ราชวังตำหนักจักรพรรดินี

โต๊ะน้ำชาจักรพรรดินีแคโรลีนและเลดี้แอมเบอร์

“ไปงานเลี้ยงกับองค์ชายอาร์มิสเป็นอย่างไรบ้าง” หญิงสาวเรือนผมสีน้ำตาลอมแดงเอ่ยถามแอมเบอร์เด็กสาวที่เปรียบเสมือนหลาน ถึงแม้ว่าจักรพรรดินีจะมาจากตระกูลเบลซเช่นเดียวกันกับแอมเบอร์แต่ก็ถือว่าไม่มีเชื้อสายเดียวกัน เพราะว่าจักรพรรดินีเป็นบุตรบุญธรรมของ ดยุกเบลซคนเก่า

“องค์ชายอาร์มิสปฏิบัติดีกับหม่อมฉันเพคะ ทว่าหลังจากที่องค์ชายได้ไปคุยกับเลดี้เคียร่าเพียงลำพังก็ดูท่าอารมณ์ไม่คงที่เท่าไหร่ จากที่หม่อมฉันได้ถามองครักษ์ที่เฝ้าหน้าประตู เหมือนว่าทั้งคู่จะทะเลาะกันและเลดี้เคียร่าได้ขอเลิกกับองค์ชายเพคะ”

แอมเบอร์ติดสินบนองครักษ์นายหนึ่งของอาร์มิสเพื่อคอยจับตาดูอาร์มิสตามคำสั่งจักรพรรดินี

จักรพรรดินีแคโรลีนยกยิ้มด้วยความพึงพอใจ

“แปลว่าอาร์มิสเลิกกับเคียร่า คราเรนซ์แล้วงั้นหรือ”

“เหมือนว่าองค์ชายอาร์มิสจะไม่ยอมนะเพคะ หม่อมฉันรู้สึกว่าตั้งแต่เลดี้เคียร่าตกน้ำเมื่อครานั้นนางก็เริ่มเปลี่ยนไป”

“ก็ไม่เสียแรงที่ข้าส่งคนไปสั่งสอน แต่ลูกชายของข้าก็ช่างหัวรั้นเหลือเกิน”

“หม่อมฉันคิดว่าอีกไม่นานองค์ชายอาร์มิสจะคิดได้เพคะ” แอมเบอร์ยกยิ้มเล็กน้อย

เธอก็หวังว่าเสี้ยนหนามที่เป็นภัยของเธอจะยอมถอยลงแต่โดยดี