ตอนที่ 4 นักบุญหญิงนอกรีต

 

“เข้ามา”

 เสียงทุ้มหนักแน่นเอ่ยกับข้ารับใช้ ประตูบานใหญ่เปิดออกให้หญิงสาวผมสีเงินเข้ามาภายในห้องทำงานของดยุกคราเรนซ์

“สวัสดีค่ะ ท่านดยุก เพื่อไม่เป็นการรบกวนเวลาอันมีค่าของท่าน ข้ามีเรื่องแจ้งให้ทราบค่ะ”

เคียร่าย่อตัวทำความเคารพกับชายวัยกลางคนผู้มีเรือนผมสีบลอนด์เข้มเหมือนกับอัลเบิร์ตและฟานา

“ข้าอยากได้หญิงรับใช้ส่วนตัวค่ะ ข้าเป็นถึงเลดี้ ของตระกูลคราเรนซ์และเป็นคนรักขององค์รัชทายาทแต่กลับไม่มีหญิงรับใช้ส่วนตัว ข้าคิดว่ามันเสียเกียรติของชนชั้นสูงค่ะ ”

ดยุกขมวดคิ้ว พลางครุ่นคิดกับคำพูดของเคียร่า แม้ว่าเขาจะไม่ชอบเธอขนาดไหนก็ตาม แต่ถ้าเพื่อตำแหน่งและอำนาจที่มากขึ้น เขาต้องให้เธอเป็นพระชายาให้ได้เพื่อจะทำให้เธอเป็นหุ่นเชิดให้เขาอยู่ในจุดสูงสุดและเป็นผู้ที่มีอิทธิมากกว่าตระกูลอื่นๆ

“ข้าจะบอกหัวหน้าแม่บ้านหาให้แล้วกัน”

“ข้าต้องการเลือกเองค่ะ ข้าอยากหาคนที่เด็กกว่าข้าค่ะ ”

“งั้นเจ้าก็ไปเลือกเอง จบเรื่องแล้วก็ออกไป”

“ขอบคุณค่ะท่านดยุก”

 เคียร่าย่อตัวเล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องไป

ไม่กี่วันต่อมาหัวหน้าแม่บ้านก็เรียกเคียร่าให้ไปคัดเลือกหญิงรับใช้ ตาคู่สวยกวาดตามองเด็กสาวที่ยืนเรียงกันเป็นแถว พลันก็ไปสะดุดกับเด็กสาวเรือนผมสีน้ำตาลซึ่งอยู่ปลายสุดของแถว 

เด็กสาวที่ก้มหน้าก้มตาอยู่เงยหน้ามองขึ้นทันทีเมื่อเคียร่าหยุดเดินมาอยู่ตรงหน้า ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ

ท่าทีที่ลุกลี้ลุกลนเหมือนกระต่ายตื่นตูม พอได้เห็นท่าทางน่ารักของเด็กสาวแล้วเคียร่าก็เผลอยิ้มหวานออกมา

“ชื่ออะไรงั้นรึ”

“ช...ชื่อโรส เอวา ค่ะ”

“ข้าเลือกโรสนะ ตามมาที่ห้องข้าด้วย”

“ว่าไงโรส ข้าคิดว่าเจ้าคงจำข้าไม่ได้สินะ”

เคียร่าเอ่ยทักทายหญิงรับใช้คนใหม่พร้อมยกน้ำชาดื่ม

โรสเดินกรู่เข้ามาพร้อมนั่งคุกเข่าลงอยู่เบื้องหน้า สีหน้าดูสดใสมากกว่าเมื่อตอนเจอกันในครั้งแรก

“ท่านนักบุญ… ไม่สิ ! คุณหนูเคียร่า... ข้าตกใจมากเลยนะคะที่เห็นท่านเป็นคุณหนูชนชั้นสูง ตั้งแต่ข้าได้เข้ามาในคฤหาสน์คราเรนซ์ ข้าก็คอยมองหาท่านนักบุญอยู่ตลอด ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้มารับใช้ใกล้ชิดขนาดนี้ ”

“ข้าหวังว่าเจ้าจะจำข้าไม่ได้... เปลี่ยนแค่สีผมมันคงไม่ได้ผลสินะ”

“ไม่หรอกค่ะ ถ้าเป็นคนอื่นคงจำไม่ได้เพราะว่าคุณหนูแตกต่างจากตอนเป็นท่านนักบุญมากๆ แบบว่าตอนเรือนผมสีดำออร่าดูน่าเกรงขาม แต่พอเป็นคนหนูเคียร่าดูสดใสสว่างไสวเหมือนพระอาทิตย์ แต่ข้าน่ะ ไม่มีทางลืมรอยยิ้มของคุณหนูผู้มีพระคุณได้หรอกค่ะ”

“ขอบใจนะโรส ลุกขึ้นมานั่งก่อนเถิด ข้ามีเรื่องจะวานเจ้าน่ะ”

โรสลุกขึ้นนั่งอย่าว่าง่าย พลันแสดงสีหน้าจริงจังมากขึ้น คงจะคิดว่าคุณหนูจะมอบหมายงานอะไรให้ทำ

“เจ้าคงได้ยินมาบ้างแล้วจากสาวใช้ว่าข้าอยู่จุดไหนของตระกูลคราเรนซ์ ข้าเป็นเพียงแค่ลูกสาวบุญธรรมที่ถูกเมินจากดยุกและดัชเชส เลยถูกปฏิบัติไม่ดีสักเท่าไหร่ทว่าตอนนี้สถานการณ์อาจจะดีขึ้นมานิดหน่อยเนื่องจากข้าเป็นคนรักขององค์ชายอาร์มิส เจ้าคิดเห็นอย่างไร ข้าจะให้เจ้าถามคำถามที่ข้าพอตอบให้ได้”

“ข้าพอจะเข้าใจสถานการณ์บ้างแล้ว สิ่งที่ข้าสงสัยคือคุณหนูมีเป้าหมายอะไรคะ ”

“เป้าหมายตอนนี้คือการรวบรวมอำนาจ”

“งั้นทำไมคุณหนูถึงไม่เปิดเผยตนเองล่ะคะว่ามีพลังศักดิ์ศักดิ์ คุณหนูคงได้อำนาจมากขึ้น อีกทั้งอาจได้ความเคารพนับถือมากมายจากวิหารและเหล่าประชาชน”

“ถ้าข้าเปิดเผยตอนนี้ข้าก็ต้องไปอยู่ที่วิหาร ข้ายังไม่อยากไปอยู่ที่นั่น ตอนนี้สิ่งที่ต้องการมันมีมากกว่านั้น  ”

“ถ้ามีสิ่งใดต้องการ ที่ข้าพอช่วยได้บอกได้เลยนะคะ”

“สิ่งที่ต้องการตอนนี้คงเป็นหาเงินกระมัง เราคงต้องช่วยกันหาแล้วล่ะ ข้ากับโรสน่ะ”

          เคียร่ายิ้มหวานให้โรสก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบขวดน้ำยาโพชั่นสีฟ้าที่ได้มาจากร้านค้าลาลาบู ร้านขายยาของนักบวชเก่าซึ่งขายเฉพาะกับเหล่าขุนนางและพวกเศรษฐี 

          เคียร่ารู้สึกสงสัยโพชั่นที่โรสนำไปขายกับตระกูลบารอนด์ วาเลีย ตระกูลนี้เป็นที่รู้กันว่าเป็นสาวกของวิหารศักดิ์สิทธิ์ซึ่งไม่น่าจะยุ่งเกี่ยวทำการค้ากับนักเล่นแร่แปรธาตุ เพราะว่าโลกนี้นักเล่นแร่แปรธาตุเป็นสิ่งผิดธรรมชาติจากพระผู้เป็นเจ้า การรักษาควรมาจากนักบวชในวิหารเท่านั้น

มีหลายตระกูลขุนนางที่ยังเป็นปรปักษ์กับวิหารศักดิ์สิทธิ์ จึงหันไปพึ่งพาโพชั่นแทนการเรียกนักบวชของวิหารศักดิ์สิทธิ์ให้ไปรักษา

“โรสลองดูโพชั่นขวดนี้หน่อยสิ”

โรสหยิบขวดขึ้นมาเปิดฝาสูดดมกลิ่น พลันดวงตากลมเบิกกว้าง

 “นี่มันเป็นโพชั่นแบบเดียวที่ข้านำไปขายกับบารอนด์วาเลียค่ะ! มันคล้ายคลึงกับของข้ามาก ทั้งที่โพชั่นนั้นเป็นสูตรที่ข้าคิดค้นขึ้นเอง...”

 มือเล็กกำขวดแน่น อารมณ์ขุ่นเคืองจนไม่อาจเก็บสีหน้าไว้ได้

“โพชั่นนี้ข้าได้มาจากร้านลาลาบู เป็นธุรกิจลับของบารอนด์วาเลีย ดูเหมือนว่าโรสจะถูกหลอกและถูกลอกสูตรน้ำยาโพชั่นแล้วล่ะ เขาคงมีนักเล่นแร่แปรธาตุที่มีความสามารถอยู่ใกล้ตัว... แต่ไม่ต้องกังวลไปเราจะไปเช็กบิลเอาค่าตอบแทนคืนกัน”

“เช็กบิลคืออะไรหรือคะคุณหนู”โรสเอียงคอทำหน้าตางงงวยกับคำไม่คุ้นหู

“เก็บกวาดพวกคนชั่วไงล่ะ ”

เคียร่าแสยะยิ้มร้ายออกมาจนโรสมองเธอด้วยสีหน้าตื่นตระหนกตกใจ

……

ยามค่ำคืนเงียบสงบมีเพียงเสียงคร่ำครวญของหญิงรับใช้ที่ยื้อดึงดันกับผู้เป็นนายของตนอยู่ตรงหน้าต่างบานใหญ่ เรือนผมสีดำขลับกระทบแสงจันทร์จนเป็นประกายสีน้ำเงิน หญิงสาวนั่งห้อยขาอยู่ริมหน้าต่าง

“คุณหนูจะไม่ให้ข้าไปด้วยจริงเหรอคะ” เสียงออดอ้อนของโรสก็ไม่มีทีท่าว่าจะช่วยให้เคียร่าใจอ่อนลง

“วันนี้ไม่ได้ ข้าได้งานใหญ่มาจากยายเฒ่า อย่าเศร้าไปเลยโรส...ข้ารู้ว่าเจ้าสนุกที่ได้ออกไปเป็นผู้ช่วยนักบุญ และก็ขอบใจยาที่ช่วยทำให้ข้านะ จะกลับก่อนรุ่งเช้าอย่าได้เป็นห่วงเลย... ”

เคียร่ากระโดดลงออกจากหน้าต่างลงถึงพื้นอย่างปลอดภัย พลังศักดิ์เริ่มปรับตัวเข้ากับร่างกายจนเริ่มสามารถควบคุมให้คล่องตัวได้มากขึ้น แม้จะกระโดดลงมาจากที่สูง ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บมาก

          เป็นเวลากว่า 3 สัปดาห์ เธอเตรียมพร้อมทุกอย่าง เพื่อรอคอยที่จะได้พบกับชายผู้นั้นในคราบนักบุญหญิงนอกรีตแคลร์รีน  ในช่วง3สัปดาห์เธอได้ออกไปที่ถนนเซียนน่า รับงานจากยายเฒ่าที่หาลูกค้ามาให้แบบไม่ได้พักเหนื่อยจนชื่อเสียนักบุญแคลร์รีนเริ่มโด่งดังไปทั่วตรอกเมืองหลวงในเวลาอันสั้น มีอยู่หลายโรคภัยที่นักบุญฝึกหัดหรือนักบวชระดับสูงไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ จนหลาย ๆ คนต้องหันไปพึ่งโพชั่นหรือถอดใจ ทว่าแล้วพลังนักบุญของเธอมันมีมหาศาลกว่าที่คิด มันสามารถรักษาโรคภัยได้และยังปัดเป่าคำสาปบางประเภทได้อีกด้วย แต่ก็มีบางโรคไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ อย่างเช่นโรคสภาวะทางจิตใจที่อาจจะต้องรักษาร่วมกับการทานยา ซึ่งตัวยาเธอใช้ความรู้จากชาติที่แล้วมาเป็นส่วนช่วยในการสร้างยารักษาร่วมกับโรส

โรงแรมเอลลีน ถนนเซียนน่า

“ห้องพิเศษ 1/1”

หญิงสาวเรือนผมสีดำขลับเป็นที่คุ้นเคยของพนักงานต้อนรับ เคียร่าเอ่ยรหัสลับ รู้เฉพาะพนักงานร้าน สำหรับห้องพิเศษซึ่งมีไว้สำหรับลูกค้าของนักบุญนอกรีตเท่านั้น

เคียร่าก้าวเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบนสุดของโรงแรม เธอหยุดอยู่ตรงหน้าห้องท้ายสุดทางเดิน พร้อมสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ มือยกขึ้นเคาะประตู3ครั้งก่อนประตูจะถูกเปิดขึ้น เผยให้เห็นชายร่างสูงยืนหันหน้าออกไปทางริมหน้าต่าง

ปัง! เสียประตูถูกปิดลงเสียงดังจนทำให้หญิงสาวถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย เธอหันไปมองประตูก็เห็นเงาดำแว็บหนึ่ง ยกมือขึ้นขยี้ตา ทวนภาพเมื่อสักครู่

“นักบุญนอกรีตแคลร์รีน ข้าได้ยินชื่อเสียงของเจ้าว่าเก่งกาจมากกว่านักบวชในวิหารระดับสูง โรคที่ไม่หายก็กลับทำให้หายได้ ข้าอยากจะรู้ว่ามันเป็นเพียงแค่ข่าวโคมลอยหรือเปล่า” เสียงทุ้มนิ่งเอ่ยบอกพร้อมเลื่อนเก้าอี้ไม้หย่อนกายนั่งลงอย่างน่าเกรงขาม รับรู้ถึงออร่ามืดครึ้มแผ่กระจายทั่วภายในห้อง

เคียร่าก้มหัวเล็กน้อยทำความเคารพต่อลูกค้า “เป็นไปตามข่าวลือจริง ๆ ค่ะ ข้าได้ยินมาจากยายเฒ่าแล้วว่าโรคที่ท่านต้องการรักษาคือโรคนอนไม่หลับใช่ไหมคะ”

“ใช่ ข้าก็ไม่ได้หวังอะไรกับเจ้ามากหรอก... ทว่าถอดหน้ากากออกเสีย ข้าไม่ไว้ใจกับคนที่ปิดบังใบหน้าต่อหน้าข้า”

เคียร่าถอดหน้ากากออกพลันก็เกิดรอยยิ้มประหลาดจากชายเบื้องหน้า

เขาลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเคียร่า ฝ่ามือหนาเชยคางเรียวสวยให้เชิดหน้าขึ้น ดวงตาอเมทิสต์แสดงความก้าวร้าวจ้องมาที่เธออย่างไม่ลดละก่อนจะแสยะยิ้มออกมา

“แคลร์รีนสินะ จะรักษาข้ายังไงดีล่ะ”

มือเล็กยกขึ้นจับฝ่ามือใหญ่ให้เลิกจับใบหน้าตน ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบนิ่งพร้อมคลี่ยิ้มจาง

          “เชิญนอนที่เตียงค่ะ”

โรคที่องค์ชายเฮลิออสประสบเจอเป็นสภาวะซึมเศร้าผลกระทบจิตใจในวัยเด็กจากการโดนคุมขังให้อยู่แต่ในหอคอยเพียงลำพังเนื่องจากต้องปกปิดการมีตัวตนเป็นลูกนอกสมรสขององค์จักรพรรดิอิเมอร์สัน เขาถูกจักรพรรดินีแคโรลีนกักขังตั้งแต่อายุ 8 ขวบจนถึงอายุ 12 ปี จักรพรรดินีก็ได้ให้กำเนิดองค์ชายอาร์มิสผู้มีสิทธิ์ขึ้นครองราชย์อันชอบธรรม

          แต่ความหวาดกลัวต่อองค์ชายเฮลิอออสยังไม่จางหาย จักรพรรดินีจึงออกคำสั่งให้องค์ชายไปอยู่ชายแดนเหนือหนาวเหน็บที่มีแต่สงครามหวังว่าจะให้องค์ชายตายในสนามรบ ทว่าองค์ชายกลับมีชีวิตรอดมาได้ทุกครั้งและได้รับชัยชนะจากสงครามยืดเยื้อนานถึง22ปี จนกลายเป็นซอร์ดมาสเตอร์หนึ่งเดียวในจักรวรรดิคอสมอสไซรัส

เนื่องจากชนะสงครามจักรพรรดิอีเมอร์สันจึงเรียกตัวองค์ชายกลับมาพระราชวัง เพื่อตกรางวัลให้กับผู้นำทัพ

          “ท่านมีนามว่าอะไรหรือคะ ข้าอยากทราบนามผู้ที่เป็นลูกค้า”

“เอียออส”

ร่างสูงนอนลงบนเตียง เคียร่าจึงใช่มือแตะที่หัวของเขาอย่างเบามือ เธอหลับตาลงพลันก็เกิดออร่าสีดำแผ่ออกมา ชายที่นอนราบเริ่มมีสีหน้าเจ็บปวดทรมานจนเหงื่อเริ่มไหลออกตามขมับ

พลันภาพในอดีตของเฮลิออสก็ผุดขึ้นมา เผยให้เห็นหญิงสาวเรือนผมสีน้ำเงินเปรอะเปื้อนได้ด้วยเลือดสีแดงสด เธออยู่ในท่าคุกเข่าซึ่งมีดาบยาวเสียบไว้กลางหลัง ร่างบอบบางอ่อนแรงกำลังโอบกอดเด็กชายตัวน้อยไว้แนบแน่น

“เฮลิ... จำที่แม่บอกไว้ได้ไหม ถ้าลูกเจอหมีตัวใหญ่ต้องแกล้งตายนะ..” เสียงแผ่วเบาเอ่ยบอกกับลูกชายผู้เป็นแก้วตาดวงใจ แม้ในช่วงชีวิตสุดท้ายเธอก็ยังคงยิ้มให้กับลูกชาย

“ม..แม่..ฮะ.. ” น้ำเสียงเล็กหวาดผวากัดปากกลั้นใจไม่ให้มีเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมา

ฉับ! ทันใดนั้นศีรษะของผู้เป็นแม่ก็ขาดสะบัดจากคมดาบยาวของชายร่างใหญ่

ภาพศีรษะผู้เป็นแม่กระเด็นออกจากบ่ายังคงติดตาเฮลิออสอย่างไม่มีวันเลือนหายไป...