ตอนที่ 5 แลกเปลี่ยนผลประโยชน์

 

“อึก.. นี่เจ้า!จะรักษาข้าหรือทำให้ข้าตายกันแน่ ! ” เฮลิออสเปล่งเสียงดังกังวานด้วยความโมโห เขาผุดลุกขึ้นนั่งพร้อมกระชากแขนของเคียร่าอย่างแรง

“ใจเย็นก่อนค่ะ ข้าจะอธิบายเกี่ยวกับโรคของท่านให้ฟังค่ะ” น้ำเสียงหนักแน่นของหญิงสาวทำให้เฮลิออส ค่อย ๆ ปล่อยแขนเล็กลง

“ถ้าเจ้าปลด ข้าจะฆ่าเจ้าแน่”

“ที่ท่านเป็นอยู่คือโรคจากสภาวะจิตใจบอบช้ำจากอดีตค่ะ มันคือความเครียด วิตกจริต การรักษามี3วิธีค่ะ วิธีแรก ให้ข้าใช้พลังช่วยท่านให้นอนหลับสบายในทุกคืนที่ท่านต้องการนอนแต่จะไม่หายขาด 1ครั้ง ต่อ1คืน วิธีที่ 2 ดื่มยาที่ข้าทำขึ้นมาเฉพาะ มันจะช่วยให้พลังของข้าที่ใช้กับท่านมีผลยาวนานถึง1อาทิตย์ ทว่ามันก็จะมีผลข้างเคียงตามมา และวิธีสุดท้าย การรักษาสภาวะจิตใจให้กลับมาเป็นปกติ ก็คือการเอาชนะเหตุการณ์ในอดีตที่ฝังใจ วิธีนี้ท่านจะหายขาด”

“เฮอะ ข้าน่ะไม่ได้บอบช้ำอะไรแบบนั้นสักหน่อย  แต่ทำไมถึงต้องดื่มยาด้วย ข้าไม่ยักรู้ว่านักบุญสามารถทำยาได้ ยาที่มีผลข้างเคียงเนี่ยนะ ไม่ใช่ยาพิษหรอกหรือ”

“ไม่ใช่ยาพิษแน่นอนค่ะ ข้าจะทำให้ท่านเชื่อเอง ส่วนผลข้างเคียงก็แค่รุ่มร้อนตอนดื่มเฉยๆ”

เคียร่าหยิบขวดออกจากกระเป๋าพร้อมเปิดฝาออกยกดื่มขึ้นเพื่อพิสูจน์

“เห็นไหม ข้าดื่มแล้ว ทีนี้ก็ตาท่าน”

“ไม่ ข้าต้องรอดูก่อน”

เคียร่าขมวดคิ้วลง เธอไม่คิดเลยว่าองค์ชายจะขี้ระแวงมากขนาดนี้ จึงตัดสินใจฉับพลันยกขวดยาอมน้ำไว้ในปากก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างประคองหน้าชายหนุ่มที่นั่งอยู่เบื้องหน้า ประกบปากป้อนยาใส่ปากของเฮลิออส

อึก อึก แค่กๆ  เฮลิออสผละปากออกพร้อมกับสำลักยารสชาติขมปนหวาน รู้สึกเหมือนได้กลิ่นชาหอมหวานจาง ๆ จากยาที่กลืนลงคอ

“เจ้า ! ทำบ้าอะไรเนี่ย !” มือใหญ่ยกขึ้นป้องปากใบหน้าขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงลามไปถึงใบหู

“ก็ท่านไม่ยอมดื่มเอง ข้าก็เลยใช้วิธีเรียบง่ายและได้ผลดีกว่าไหน ๆ ไม่ต้องร่ายเวทรักษาให้เสียเวลา เพราะข้าร่ายตอนป้อนยาให้ท่านแล้ว ถ้าข้าเสียมารยาทก็ขออภัยด้วยค่ะ”

“ยาอะไรของเจ้า รู้สึกร้อนเป็นบ้า” เฮลิออสเริ่มมีเหงื่อออกตามร่างกายพร้อมรู้สึกร้อนวูบวาบข้างใน เขาจึงปลดกระดุมเสื้อเพื่อคลายร้อน

“เป็นผลข้างเคียงแค่ตอนดื่มยาค่ะ อีกสักพักก็หายแล้ว” เคียร่าเบือนหน้าหนีออกเล็กน้อย ภายในใจของเธอก็เริ่มรู้สึกร้อนรุ่มทันทีที่เห็นกล้ามอกขาวผ่องและร่องซิกแพคเป็นชั้น บ่งบอกถึงร่างกายกำยำที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนัก

“ยุ่งยากจริงๆ แล้วทำไมเจ้ายังดูปกติ นี่...หันไปมองอะไรตรงนั้น มองหน้าข้าตอนข้าพูดด้วยเดี๋ยวนี้”

ฝ่ามือหนาจับใบหน้าเรียวให้หันกลับมามองหน้าตน  เผยให้เห็นใบหน้าแดงก่ำของหญิงสาว

ความร้อนรุ่มเหมือนถูกปะทุขึ้นเมื่อทั้งสองสบตากัน ใบหน้าคมปากอมชมพูบวกกับใต้ขอบตาดำคล้ำของชายหนุ่ม เสน่ห์บางอย่างดึงดูดราวต้องมนต์สะกดที่ไม่อาจละสายตาไปได้ไหน

องค์ชายทำไมถึงดูเซ็กซี่จัง... หรือเป็นเพราะผลข้างเคียงของยาที่ทำให้ข้ามีความคิดแปลกๆ ไม่คิดว่าเลยว่าผลข้างเคียงจะรุนแรงต่อความรู้สึกขนาดนี้ ข้าคงต้องให้โรสปรับสูตรยาแล้ว

“ท่านอยากคลายร้อนไหมคะ”

“มีวิธีหรือ ไหนบอกข้ามาสิ”

เคียร่ายื่นหน้าเข้าไปประกบริมฝีปากแดงระเรื่ออย่างแผ่วเบา และถอนจูบออกอย่างเชื่องช้า

เหมือนว่าเธอได้ทำเรื่องบ้าๆไปแล้ว 

เฮลิออสตกใจเล็กน้อย แม้จะสัมผัสไม่กี่วิ ก็รู้สึกถึงใจเต้นแรงโครมคราม

“ท่านเอียออส ข้าอยากทำข้อตกลงกับท่านค่ะ”

 “อยากนอนกับข้าหรือไง ท่านนักบุญ”

เขาแสยะยิ้มร้ายออกมา รู้สึกชักถูกใจหญิงสาวกล้าหาญคนนี้เสียแล้ว

เคียร่าส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่ใช่ค่ะ ข้าแค่ต้องการข้อแลกเปลี่ยนบางอย่าง”

“ไม่ใช่แล้วจูบข้าก่อนทำไม”

“ก็แก้คลายร้อนไงคะ ท่านคิดไปถึงไหน ไม่น่าจะร้อนแล้วนะคะ ข้าร่ายเวทรักษาให้ท่านไปแล้ว”

“…”

เธอก็สงสัยตัวเองเหมือนกันว่าจูบเขาไปทำไม เหมือนว่าใบหน้าของเขามันดึงดูดแปลก ๆ อีกทั้งเขายังดูดื้อรั้นจนเธอก็นึกอยากแกล้ง เพราะตอนเขาหน้าแดง มันดูน่ารักชอบกล

“อืม... ข้อตกลงอะไรรีบว่ามาสิ ตอนนี้ข้ารู้สึกอยากจะนอนแล้ว”

ร่างบางลุกออกจากเตียงเขยิบไปนั่งเก้าอี้ข้างเตียงนอน

“ข้ารู้ว่าท่านเป็นหัวหน้าหน่วยของทหารรับจ้างจากแดนเหนือ ที่ติดตามองค์ชายเฮลิออสกลับมาเมืองหลวง”

“ยายเฒ่าบอกสินะ”

“เป็นปกติที่ข้าต้องรู้ข้อมูลลูกค้าก่อนอยู่แล้ว ข้าอยากให้ท่านช่วยข้าตามหาหลักฐานธุรกิจลับของตระกูลวาเลีย เกี่ยวกับน้ำยาโพชั่นซึ่งถูกวางขายกับร้านลาลาบู ท่านพึ่งกลับมาจากแดนเหนืออาจจะยังไม่ทราบเกี่ยวกับธุรกิจผิดกฎหมายของผู้ที่ทรยศต่อวิหารศักดิ์สิทธิ์ แต่สิ่งที่ข้าต้องการจริง ๆ คือการเอาคืนบารอนด์วาเลียที่ลอกเลียนสูตรยากับคนของข้าไป  ”

“ก็เลยต้องการหลักฐานไปขู่ว่างั้น เรื่องแค่นี้ทำได้อยู่แล้ว แล้วค่าตอบแทนล่ะ”

“ข้าจะให้ท่านเป็นลูกค้าพิเศษค่ะ เรียกใช้ข้าได้ทุกเมื่อที่ต้องการ มีนักบุญรักษาส่วนตัวท่านคงอายุยืนยาวขึ้นนะคะ ตราบใดที่ท่านยังให้ในสิ่งที่ข้าต้องการ”

“ผลประโยชน์ซึ่งกันและกันสินะ ข้าตกลง สัปดาห์หน้าข้าจะเอาหลักฐานมาให้”

เคียร่าคลี่ยิ้มเมื่อตกลงผลประโยชน์ร่วมกันได้แล้ว เลยไม่ต้องมีเหตุจำเป็นต้องคุยต่อ อีกอย่างเธอก็รู้สึกง่วงมาก ๆ อาจเป็นผลจากการดื่มยานอนหลับไป

“งั้นข้าขอตัวกลับก่อนนะคะ หวังว่าท่านจะนอนหลับฝันดี...”

หญิงสาวลุกขึ้นยืนพร้อมสวมผ้าคลุมและใส่หน้ากากปกปิดใบหน้า เธอเดินเปิดประตูแล้วออกจากห้องไป

“เออร์วิน เข้ามาได้แล้ว...” เสียงทุ้มต่ำเรียกลูกน้องคนสนิท ทันใดก็มีร่างสูงเข้ามาจากทางหน้าต่าง

“ฝ่าบาทเป็นอย่างไรบ้าง นักบุญหญิงผู้นั้นรักษาให้หายดีได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่น่าจะหายขาดได้แต่นางก็พอช่วยบรรเทาข้าได้บ้าง เจ้าคงได้ยินข้อตกลงของข้ากับนางแล้ว ไปตามสืบแล้วเอาหลักฐานมาให้ข้า ”

  “พ่ะย่ะค่ะ”

เฮลิล้มตัวนอนลง นิ้วเรียวลูบไล้ริมฝีปากพลางกระตุกยิ้มมุมปาก

นางชังกล้าจริง ๆ

……

“จดหมายจากองค์ชายอาร์มิสมาแล้วค่ะคุณหนูเคียร่า”

โรสยื่นซองจดหมายตราประทับสีทองให้กับเคียร่าที่นั่งอ่านหนังสืออยู่

มือเรียวเล็กเปิดซองอ่านจดหมายพลันระบายยิ้มออกมา

“ข้าคงต้องไปพระราชวังแล้วล่ะ เลือกชุดที่เรียบง่ายให้ข้าด้วยนะ”

โรสเห็นผู้เป็นนายของตนยิ้มหวานทันทีเมื่อได้อ่านจดหมายของชายผู้เป็นคนรักก็รู้สึกปลื้มใจกับผู้เป็นนายไปด้วย

คุณหนูดูท่าจะคิดถึงองค์ชายมากเป็นแน่ กว่าจะได้รับอนุญาตให้ออกจากคฤหาสน์ก็ต้องรอคำสั่งจากดยุกหรือไม่ก็รอจดหมายขององค์ชายให้ไปพบ ข้าอยากจะเห็นคุณหนูมีความสุขมากกว่านี้จัง

ชุดเดรสเปิดไหล่สีขาวเรียบง่ายทว่ากลับดูสวยสะดุดตา ผมสีเงินถูกรวบขึ้นเผยให้เห็นลำคอระหงผิวขาวนวลราวกับหิมะ เคียร่าขึ้นรถม้าตระกูลคราเรนซ์พร้อมออกเดินทางมุ่งไปยังพระราชวัง

“อารมณ์ไหนเพคะถึงชวนข้ามาปิกนิกในสวนเช่นนี้”

เบื้องหน้าเป็นสวนดอกไม้นานาชนิดบรรยากาศรอบข้างรายล้อมไปด้วยต้นไม้และกอหญ้า มีเพียงแค่หนุ่มสาวสองคนอยู่ตามลำพังไร้คนรับใช้ข้างตัวที่มักจะตามประกบองค์ชายอยู่ตลอดเวลา

“ข้าอยากใช้เวลาร่วมกับเคียร่าน่ะ เป็นไงชอบสวนที่ข้าจัดให้ไหม”

อาร์มิสโอบกอดเคียร่าจากทางด้านหลัง ใบหน้าหล่อเหลาซุกไหล่บางของหญิงคนรัก

“ชอบเพคะ ข้าขอบคุณองค์ชายมาก ๆ นะคะที่ทำเพื่อข้า”

เคียร่าจับแขนอาร์มิสที่กอดเอวไว้แน่น เธอค่อย ๆ ดึงมือเขาออก รู้สึกว่าไม่อยากปล่อยใจให้กับเขาไปมากกว่านี้แล้ว ทว่าเธอเองก็ไม่สามารถปฏิเสธเขาได้ในช่วงนี้

“เจ้าไม่ชอบให้ข้ากอดแล้วเหรอ” เขาเอ่ยเสียอ่อนระทวยเหมือนกับว่ากำลังน้อยใจ

“ข้าว่ามันคงไม่ดีเท่า...” ยังไม่ทันเอ่ยจบประโยค หางตาก็เหลือบมองไปเห็นชายผมสีน้ำเงินยืนกอดอกอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่ด้วยใบหน้าเรียบเฉย ถึงจะเหลือบมองไปแวบเดียวก็พอรู้ได้ว่าชายผู้นั้นเป็นใคร อีกทั้งสายตาของชายผู้นั้นก็มองตรงมายังเธอกับอาร์มิส

มือเรียวเล็กลูบใบหน้าคมอย่างอ่อนโยนพร้อมส่งยิ้มหวานปลอบใจเขา

“ข้าอยากให้องค์ชายทำมากกว่านี้เพคะ”

อาร์มิสยิ้มละมุนพลันใบหน้าเริ่มเป็นสีแดงระเรื่อ

“ข้าจะทำตามใจเลยนะเคียร่า...”

อาร์มิสโน้มหน้าลงพรมจูบริมฝีปากบางอย่างนุ่มนวล ลิ้นร้อนดันเข้าไปในโพรงปากอุ่น ตวัดปลายลิ้นเกี่ยวพันลิ้นเล็ก ดูดดึงแลกเปลี่ยนความหวานให้กันและกัน มือหนาเริ่มซุกซนค่อย ๆ เลื่อนขึ้นจับหน้าอกอิ่มฟูพอดีฝ่ามือ ร่างกายหญิงสาวสะดุ้งขึ้นเล็กน้อยจากการรุกล้ำไม่ทันตั้งตัว เลยเผลอถอนจูบออก

“เป็นอะไรไปเคียร่า...” อาร์มิสเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้าตกใจ แต่มือก็ยังคงโอบกอดเอวเธอจากทางด้านหลัง ส่วนอีกข้างยังคงจับหน้าอกของเธอไม่ปล่อย

“องค์ชายช่วยเอามือออกไปก่อนได้ไหมคะ”

“ไม่ได้หรอก ข้อชอบเรือนร่างเจ้ามากขนาดไหน สัมผัสเท่านี้เองไม่มีใครเห็นหรอก เมื่อก่อนไม่ว่าจะเป็นบนรถม้า หรือในสวนเจ้าก็ตามใจข้าตลอดไม่ใช่หรือ”

อาร์มิสคลี่ยิ้มออกมาก่อนจะพรมจูบที่ซอกคอไล่ลงมาจนถึงหัวไหล่ขาวอมชมพู

ภาพครั้นอดีตก็ผุดขึ้นมา นิสัยบางอย่างของอาร์มิสที่เธอลืมไปชั่วขณะ ถึงแม้เขาจะรักเธอมากและเมื่อก่อนเธอก็รักเขามาก  แต่พฤติกรรมเอาแต่ใจโดยไม่ถามความสมัครใจ มันทำให้เธอรู้สึกอึดอัด แต่ก็ยอมเขาเรื่อยมา เพราะความไร้เดียงสาที่อยู่แต่ในโลกแคบ ความรักที่เรามีให้กันเปรียบเสมือนคนรักที่ยื่นยาพิษให้โดยที่ก็รู้ว่าถ้าดื่มเข้าไปอาจถึงตายได้ แต่ด้วยความรักอันใสซื่อที่มีต่อเขา เธอก็พร้อมจะรับมันด้วยดี

เคียร่าค่อย ๆ หลับตาลง เธอปล่อยให้อาร์มิสรุกล้ำพื้นที่ส่วนบนตามใจชอบ มือหนาจับใบหน้าเรียวก่อนจะจุมพิตอีกครั้ง เขาเริ่มใช้มือราบละล้วงเข้าไปในชุดเดรส บีบเคล้นหน้าอกแนบเนื้อ นิ้วมือลูบไล้ยอดอกคลึงไปมาจนหญิงสาวร่างบางส่งเสียงครางเล็กน้อยในลำคอ

เครียร่าผละปากกอบโกยอากาศหายใจ เสียงหอบถี่พร้อมดวงตาเริ่มมีน้ำใสคลอเบ้า

          อาร์มิสที่เห็นใบหน้าใสซื่ออ่อนแอ ก็หยุดการกระทำทุกอย่างลง มือจับชุดเดรสที่หลุดร่วงลงมาเผยให้เห็นเนินอกขาวเล็กน้อย ดึงแขนเสื้อของเธอขึ้นกลับมาให้เป็นดั้งเดิมก่อนจะยกมือปาดน้ำตาบนใบหน้าสวย

“คงได้เวลากลับแล้ว ไว้วันหลังข้าจะส่งจดหมายไปหาอีก”

อาร์มิสรู้สึกถึงลางสังหรณ์ เหมือนว่ามีใครคนอื่นจับจ้องมาที่เขา นั่นจึงทำให้เขาต้องหยุดการกระทำที่จะเลยเถิดไปมากกว่านี้ลง

……

พอได้ขึ้นรถม้าและได้อยู่คนเดียว เคียร่าก็ได้ทบทวนเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น ณ เวลานี้ บางอย่างยังคงเป็นไปตามนิยาย แต่ก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงไปทีละนิดละน้อย และหลังจากผ่านเหตุการณ์นี้ไปคงไม่อาจคาดเดาอนาคตของตัวเองอย่างแม่นยำได้อีกแล้ว  หวังว่าเขาคนนั้นจะเดินตามแผนที่เธอวางไว้

เอี๊ยด ! ปึก!  เสียงรถม้าหยุดกะทันหันและเสียงร้องของคนขับรถม้าตะโกนร้องเสียงดัง

มาแล้วสินะ โจรลักพาตัว

ปัง! เสียงเปิดประตูรถม้าพร้อมชายสวมฮู้ดปิดบังใบหน้า

“กรี๊ดดดด” ปึก!  ชายชุดดำปิดปังหน้าตาได้ตบท้ายทอยของหญิงสาวจนสลบ ก่อนจะพาเธออุ้มออกจากรถม้าไปยังรถม้าอีกคัน...