ตอนที่ 11 องค์ชายทั้งสอง

ทหารนายหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นตระหนกเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของบารอนด์วาเลียอย่างรีบร้อน

ปัง!

“ท่านบารอนด์! มีคนบุกรุกโกดังชั้นใต้ดินมันเผาโกดังมอดไหม้ไปทั่วแล้วขอรับ!! พวกทาสหนีออกหายไปหมดไม่เหลือแม้แต่คนเดียวเลยครับ!”

เสียงประตูดังขึ้นทำให้บารอนด์ตื่นจากภวังค์ เขารีบลุกออกจากเตียงนอนเปิดหน้าต่างเพื่อตรวจสอบสิ่งที่ทหารพูด พื้นที่โกดังซึ่งมองเห็นได้ชัดเกิดไฟไหม้ควันฟุ้งลอยเหนือชั้นบรรยากาศ

“ใครกันมันกล้ามาหยามข้าขนาดนี้! ดูแลประสาอะไรวะ! รีบไปจับตัวคนบุกรุกมาให้ข้า!!” เสียงโวยวายของชายวัยกลางคนด่ากราดด้วยความโกรธเกรี้ยว

“คือว่า...ผู้บุกรุกได้ทำร้ายทหารของเราจนแน่นิ่งไปหมดแล้วครับ...” ทหารตัวใหญ่แสดงความหวาดเกรงมือไม้สั่นปากสั่นเทา

“อะไรกัน! มันมีกันเยอะงั้นเหรอ!”

“มีผู้ชาย 2 คน คะ ครับ.. มันลอบทำร้ายทหารของเราทีละคน ก่อนจะรู้ตัวพวกทหารก็สลบกันไปหมดแล้วครับ!”

ปัก!!! เสียงถีบหลังบารอนด์จากคนชุดดำที่ลอยตัวเข้ามาจากทางหน้าต่าง ตัวบารอนด์ได้กระเด็นตามแรงถีบนอนกลิ้งส่งเสียงโอดครวญอยู่บนพื้นพรมผืนหรู

“จะ เจ็บ..” บารอนด์หันไปมองหาความช่วยเหลือจากทหาร ทว่าทหารคนนั้นก็ได้สลบไปแล้ว คนชุดดำสองคนที่บุกรุกเข้ามาได้มัดเชือกบารอนด์ผูกมือไขว้หลังไม่ให้ดิ้นหนี

“พวกเจ้าเป็นใครกัน!”

“อย่ากลัวไปเลยท่านบารอนด์ ข้าไม่ได้อยากจะมาทำร้ายท่านนะ แค่อยากจะมาเจรจานิดหน่อย” หญิงชุดดำสวมหน้ากากเอ่ยกล่าว

“ต้องการอะไร พวกแกมาทำกับข้าแบบนี้ไม่ตายดีแน่!!”

“ยังจะปากเก่งอีก ยังไม่รู้สถานะตัวเองตอนนี้งั้นหรือ ท่านบารอนด์ไม่ห่วงลูกสาวที่ถูกมัดอยู่อีกห้องเลยรึ”

โรสตบหน้าบารอนด์ไปหนึ่งทีด้วยความอดกลั้นมานาน ในที่สุดเธอก็ได้ปลดปล่อยความแค้นคนที่ทำร้ายร่างกายพ่อของเธอจนเกือบตาย

“ตบอีกเลย เอาให้ความโมโหของเจ้าเบาลง” เคียร่าในชุดดำบอกกับโรส ทว่าโรสกับส่ายหัวเบาๆ

“แค่นี้แหละค่ะ ข้าไม่อยากเจ็บมือ”

เคียร่าอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันมาส่งสายตาน่าเกรงขามกับบารอนด์ เธอโยนกระดาษหลักฐานใส่หน้าของชายวัยกลางคนซึ่งใบหน้าของเขาบวมเป่งไปข้างหนึ่งจากแรงตบของโรส

บารอนด์เหลือบมองอ่านเอกสารที่กระจัดกระจายอยู่ตรงหน้า

“นี่มันอะไรกัน พวกแกไปเอาสิ่งนี้มาได้ไง ต้องการอะไร!”

“ก็หลักฐานคนทรยศต่อวิหารยังไงล่ะ ไหนจะเรื่องผิดกฎหมายจากราชอาณาจักรอีก เรื่องมากมายขนาดนี้ถ้าเอาไปแจ้งฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งก็คงโดนโทษประหารเหมือนกัน อืม...ดูสิ มีทั้งลักลอบค้าทาส จำหน่ายยาผิดกฎหมาย ไหนจะหนีภาษีอีก ถ้าข้าไปแจ้งต่อวิหารท่านบารอนด์และครอบครัวคงล่มสลาย”

“ตะ ต้องการสิ่งใด ขอร้องอย่าไปแจ้งความเลยเถิด..”

เคียร่าชูเอกสารสัญญาให้บารอนด์อ่าน “ถ้าท่านบารอนด์ประทับตราและเซ็นตรงนี้ ท่านก็จะได้อยู่ปกติสุขเหมือนเดิม”

“จ่ายเดือนละหมื่นเหรียญทองจะไม่แพร่งพรายให้กับราชอาณาจักรและวิหารศักดิ์สิทธิ์ จ่ายจนกว่าจะผู้ถือครองสัญญาจะพอใจ และถ้ามีการทำผิดอีกเรื่องทั้งหมดจะถูกป่าวประกาศดำเนินคดีตามกฎหมาย...”

บารอนด์กวาดตาไล่อ่านเอกสารสัญญาก่อนจะตะโกนเสียงดังลั่นกลับไป

“สัญญาบ้าบออะไรวะ! นี่มันปล้นกันชัดๆ!”

“ท่านบารอนด์มีแค่สองทางเลือก เซ็นสัญญาเพื่อให้ไม่ตายกับไม่เซ็นเพื่อไปตายกันทั้งครอบครัว แล้วอีกอย่างนะ ท่านจะถูกริบของทุกอย่างที่มี ยังไงซะตระกูลบารอนด์ก็มีช่องทางทำเงินอีกหลายช่องทางอยู่แล้วนิ ท่านไม่หมดตัวง่ายๆ หรอก ถ้าตั้งสติคิดไม่ได้ข้าจะให้นางคนนี้ตบเจ้าจนกว่าเจ้าจะยอมเซ็น”

เคียร่าแสยะยิ้มพร้อมส่งสัญญาณให้โรสตบหน้าบารอนด์อีกครั้ง

เพียะ! เพียะ! เพียะ!

“พอแล้วๆ ขะ ข้ายอมแล้ว ข้าจะเซ็นแล้วส่งมอบเงินให้ อยากได้อะไรก็เอาไปเลย...แต่ก่อนที่ข้าจะเซ็นข้าอยากทราบนามของทะ ท่าน..”

“นักบุญนอกรีต... ชื่อนี้เจ้าคงรู้ถึงตัวตันของข้าบ้างแล้ว ข้าคงไม่ต้องอธิบายอะไรให้เจ้าฟัง”

“นักบุญหญิงนอกรีตที่รักษาผู้คนมาทำเรื่องแบบนี้เนี่ยนะ!!”

เพี๊ย! “หุบปากแล้วรีบประทับตราซะ!” โรสตบหน้าบารอนด์อีกครั้งพร้อมใช้มีดด้ามเล็กกรีดนิ้วของบารอนด์ประทับตราด้วยเลือด พลันเกิดแสงสีขาวเป็นประกายเคลือบกระดาษสัญญา

“อย่าทำหน้าตกใจไป ก็แค่เวทรักษาสัญญา ถ้าท่านผิดสัญญาหัวใจของท่านจะถูกบีบรัดจนกระอักเลือด แต่ถ้าข้าเห็นความซื่อสัตย์จงรักภักดีต่อเจ้านาย ข้าอาจจะเมตตาก็ได้นะ ทำตัวดี ๆ ไว้ละกันบารอนด์วาเลีย...เพราะข้าจะคอยจับตาดูท่าน อย่าคิดตุกติกเชียว...”

“โหดร้ายที่สุด...อึก...” ชายวัยกลางคนก้มหน้าลงกับพื้นพร้อมหยาดน้ำตาไหลอาบลงแก้มอย่างน่าเวทนา...

เฮลิออสซึ่งคอยมองดูอยู่บนต้นไม้ก็เผลอยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจกับความน่ากลัวของหญิงสาวทั้งสองคน

“นักบุญหรือโจรกันแน่ละเนี่ย ก็พอถูกใจใช่เล่นอยู่นะ”

“นั้นสิครับ ผิดจากภาพลักษณ์เดิมมากเลย”

เออร์วินทหารมือขวาคนสนิทเอ่ยกล่าว

“นี่อาจจะเป็นตัวจริงของนางก็ได้ แล้วคิดไม่ถึงเลยว่านางจะมีคนเก่ง ๆ อยู่ข้างกาย”

“ท่านนักบุญกับนักเล่นแร่แปรธาตุเป็นความเข้ากันที่ดูขัดแย้งกันมากเลยพ่ะย่ะค่ะ เออ...ท่านนักบุญให้กระหม่อมมาบอกกับฝ่าบาทด้วยว่าต้องการบ้านหนึ่งหลังไว้สำหรับให้ทาสอาศัยอยู่พ่ะย่ะค่ะ”

“จะเลี้ยงทาสไว้งั้นเหรอ...นึกว่าจะปล่อยตัวไปเฉยๆ เสียอีก ก็สมกับเป็นนักบุญอยู่สักนิดนะ... เออร์วินก็ไปคอยคุ้มกันพวกนางส่งนางกลับบ้านด้วย”

“ฝ่าบาทไม่ไปบอกลาท่านนักบุญหรือ?”

“ข้าแค่จับตาดูนาง ข้าไม่จำเป็นต้องสนใจทำอย่างงั้น”

“อ่อ....”

ไม่สนใจแต่ชวนนางแต่งงานเนี่ยนะ องค์ชายเฮลิออสของข้าช่างขัดแย้งกันจริงๆ

3 วันก่อน

หลังจากกลับมาจากแดนเหนือเป็นเวลามากกว่าหนึ่งเดือนแล้ววันนี้เป็นครั้งแรกที่เฮลิออสได้เข้ามาในราชวังหลักเพื่อเข้าพบองค์จักรพรรดิ

ระหว่างทางเดิน เขาได้เจอกับองค์ชายอาร์มิสโดยบังเอิญ ถึงแม้ทั้งคู่ได้เจอกันซึ่งๆ หน้าครั้งแรก ทว่าน้องชายต่างมารดาของเขากลับมีใบหน้าไร้ความกังวลต่อความไม่รู้ร้อนรู้หนาวเอาเสียเลย

“สวัสดีครับ ท่านพี่เฮลิออส คงเป็นครั้งแรกที่ท่านพี่ได้เจอหน้าผม ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวไว้ด้วยนะครับ”

ใบหน้าอาร์มิสเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มมิตรไมตรี แม้วาจาจะสุภาพแต่ท่าทียังคงหยิ่งผยองสมกับเป็นองค์ชายผู้ไม่เคยต้องก้มหัวให้ใคร

เฮลิออสเลิกคิ้วขึ้น เขาไม่ชอบใจรอยยิ้มของอาร์มิส เพราะว่ามันดูเหมือนคนเสแสร้งตลอดเวลา ช่วงระยะเวลาหนึ่งเขาได้แอบเฝ้าดูอาร์มิสเพื่อศึกษานิสัยของเจ้าตัวอยู่ห่างๆ เฮลิออสมองเห็นว่าอาร์มิสนั้นก็แค่คุณหนูผู้เป็นหุ่นเชิดของจักรพรรดินี ถึงจะรู้เช่นนั้นแต่เขาก็ยังไม่ชอบใจอาร์มิสอยู่ดี

“เรียกเราว่าองค์ชายเฮลิออสคงดีกว่าเรียกแบบนับญาติ เราไม่สนิทชิดเชื่อกันถึงขั้นพี่น้อง” เสียงทุ้มเย็นยะเยือกตอบกลับ นัยน์ตาอเมทิสต์กดสายตามองต่ำ ยิ่งเพิ่มระยะห่างจากความเป็นมิตรไมตรีไปมากโข

อาร์มิสกอดอกลูบคางครุ่นคิด

“มันก็จริงนะครับ ถึงแม้ว่าเราจะมีเลือดเนื้อเชื้อพระวงศ์เหมือนกัน แต่ก็แทบไม่เคยเจอหน้ากันเลย...งั้น! …ไว้วันหลังมาสนิทกันไว้นะครับ”

“หึ” เฮลิออสกระตุกยิ้ม คำว่าสนิทมันคงไม่มีวันสำหรับศัตรู "ถ้าให้เราสนิทกับท่าน เราไปคุยกับต้นไม้ยังดีเสียกว่า"

อาร์มิสยังคงสีหน้ายิ้มแย้มไม่สะทกสะท้านแม้จะถูกหลอกด่าจากพี่ชายต่างมารดา 

"ผมก็ไม่คิดว่าการตอบรับมิตรไมตรีที่ยื่นให้ของผมมันจะถูกองค์ชายผู้ขึ้นชื่อว่านิสัยแข็งกระด้างปฏิเสธ แบบนี้ผมก็ไม่ต้องพูดสุภาพกับองค์ชายแล้วสิ" 

เฮลิออสหัวเราะอย่างขบขันกับการโต้เถียงกลับขององค์ชายที่ภาพลักษณ์ภายนอกเป็นคนอ่อนโยนและใจดี ทว่าคนตรงหน้าก็ถนัดเหน็บแนมเก่งใช่ย่อย

"เราก็ไม่อยากทำตัวสุภาพกับท่านเหมือนกัน เพราะท่านก็ดูไม่น่าเคารพสักเท่าไหร่" เฮลิออสก้าวมาข้างหน้า กวาดตามองสำรวจร่างกายของอาร์มิสพลันก็แสยะยิ้มออกมา "อยู่แต่วังคงสบายจนเคยชิน สภาพแบบนี้คงจะจับดาบไม่ไหว" เขาส่ายหัวไปมาราวกับกำลังดูแคลนชายหนุ่มที่ตัวบางกว่าเขา 

คนที่ถูกดูแคลนก็ยังคลี่ยิ้มกวนประสาทกลับ 

"ผมเน้นใช้สมอง ไม่เน้นใช้แรงเป็นคนป่าเถื่อนเช่นนั้นหรอก"

สายตาของเฮลิออสจ้องเอาเรื่องกับน้องชายต่างมารดา ทว่าก็ถูกขัดจากองครักษ์ข้างหลัง

"ฝ่าบาท...รีบไปเข้าพบจักรพรรดิได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ" เออร์วินกล่าวเตือนสติเจ้านาย เกรงว่าถ้ายังคุยกันต่อคงได้ชักดาบใส่องค์ชายอาร์มิสเป็นแน่

เฮลิออสผ่อนคลายสีหน้าลง 

“เราคงขอตัว อ่า...ก่อนไป...ขอแสดงความยินดีเรื่องคู่หมั้นด้วยนะ หวังว่าองค์ชายอาร์มิสจะทรงดูแลของรักของหวงไว้ให้ดีไปตลอดรอดฝั่ง...”

เฮลิออสเดินสวนอาร์มิส เขารู้สึกว่าอาร์มิสเป็นพวกปากไม่ดีและยั่วโมโหเขาขึ้นได้ง่ายๆ ถ้าเขาคล้อยตามการชักจูง ชื่อเสียงคงแย่ลงกว่าเดิม ทว่าตอนนี้ถ้าเรียงลำดับอำนาจ อาร์มิสผู้เป็นน้องดันมีเสียงมากกว่าเขา เพราะอยู่ในตำแหน่งองค์รัชทายาท แม้จะยังไม่ได้แต่งตั้งเป็นทางการแต่ก็มีสิทธิ์ขึ้นครองบัลลังก์อันชอบธรรม ซึ่งแตกต่างกับเขาเป็นบุตรนอกสมรส แม้จะเกิดก่อนก็ตาม แต่ถึงยังไงเขาก็ยังเป็นองค์ชายและซอร์ดมาสเตอร์ในจักรวรรดิผู้นำทัพชนะสงคราม 

ตอนนี้ตำแหน่งองค์ชายรัชทายาทยังไม่ใช่ของเขา แต่สักวันหนึ่งมันต้องตกเป็นของเขาอย่างแน่นอน 

การพลิกกระดานหมากรุกมันพึ่งเริ่มต้นต่างหาก

พอแผ่นหลังกว้างลับสายตาไป...

เจ้าของนัยน์ตาสีอำพันผมสีบลอนด์สง่าก็ผุดยิ้มขึ้นพร้อมเสียงขบขัน