ตอนที่ 3 ท่องราตรี

 

ร่างกายแสนบอบบางฟุบนอนบนเตียง พลางหวนนึกถึงช่วงเวลาที่เจอชายหนุ่มผมสีน้ำเงิน แม้ว่าตอนแรกจะจำไม่ได้ แต่พอเขาลืมตาจ้องมองด้วยแววตาดุร้ายบวกกับสีตาอันเป็นเอกลักษณ์ เขาคือ องค์ชายเฮลิออส ไซรัส  ผู้มีใบหน้าหล่อร้าย ฉลาดเป็นกรด แถมจิตใจอำหิต ถ้าตามอนาคตในนิยาย เฮลิออสเป็นคนลอบทำร้ายองค์ชายอาร์มิส  เธอต้องการเบี่ยงเบนความสนใจ และหวังว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เธอได้วางเหยื่อล่อไว้แล้ว

โครก โครก เสียงท้องร้องดังกังวาน ความหิวจากการไม่ได้รับสารอาหารครบถ้วนทำให้ร่างกายเริ่มทรมานและหมดแรง เป็นเวลาหลายวันที่ดัชเชสสั่งสาวใช้ไม่ให้ยกอาหารมาเสิร์ฟในตอนเย็นเพื่อต้องการให้เธอมีหุ่นผอมเพรียวเป็นกุลสตรี หรือกลั่นแกล้งกันแน่ก็ไม่อาจเข้าใจได้

ตระกูลคราเรนซ์สืบเชื้อสายมาจากนักเวทรักษาผู้มีพลังคล้ายกับพลังศักดิ์สิทธิ์ซึ่งพระสันตะปาปาจะมอบพรเศษเสี้ยวพลังของพระเจ้าให้ แต่ว่าเวทแสงยังด้อยกว่ามากและอยู่รั้งท้ายของตระกูลอื่น ๆ คนในตระกูลคราเรนซ์เหล่าเครือญาติข้าราชบริพารส่วนมากจึงหันไปเอาดีทางด้านนักบวช อัศวิน ตำแหน่งต่าง ๆ ในวิหารศักดิ์สิทธิ์

ส่วนฟานาตอนนี้เป็นนักบุญฝึกหัดอยู่ที่วิหาร และอัลเบิร์ตเป็นอัศวินศักดิ์สิทธิ์ ช่างน่าแปลกที่คนร้ายกาจพวกนี้มีตำแหน่งและอำนาจมากมาย จิตใจละโมบโหดร้ายแต่ยังคงมีผู้คนเคารพนับถือ เป็นการสร้างภาพได้แยบยลจนไม่มีผู้ใดระแคะระคายเลย

เคียร่าลุกจากเตียงนอนก้มลงหยิบกล่องไม้ใต้เตียง เธอเปลี่ยนเป็นชุดสามัญชนชายซึ่งมีความทะมัดทะแมงพร้อมใส่หน้ากากเพื่อปิดบังใบหน้าและสวมเสื้อคลุมปกปิดเรือนผมสีเงินสะดุดตาอีกชั้น เธอหยิบเหรียญเงินกับเครื่องประดับของขวัญจากอาร์มิสติดมือไว้ในยามฉุกเฉินเผื่อต้องใช้เงินจะได้นำมันไปขาย ส่วนชุดในกล่องไม้ก็ขโมยมาจากเหล่าคนรับใช้อีกทีหนึ่ง

ยามราตรีนี้ทุกคนในตระกูลคงหลับกันหมดแล้ว และเป็นช่วงที่องครักษ์รักษาการของคราเรนซ์ผลัดเปลี่ยนเวรกันพอดี จึงมีช่วงเวลาให้เธอหนีออกจากคฤหาสน์ได้

มือเล็กผลักหน้าต่าง ปรายตามองต้นไม้สูงใหญ่ตรงเบื้องหน้าก่อนจะตัดสินใจกระโดดจับกิ่งไม้และค่อยๆปีนลงมายังพื้นหญ้าอย่างเงียบเชียบที่สุด ลัดเลาะบริเวณสวนคฤหาสน์ด้านหลังวิ่งตรงไปยังคอกม้าของคนงานสามัญชน และแอบขโมยม้าตัวหนึ่ง ขึ้นขี่ควบม้าออกมาตามเส้นทางขนส่งสินค้าของตระกูลคราเรนซ์

……

“แม่ค้า มียาอะไรที่พอเปลี่ยนสีผมได้ไหม”

“มีจ่ะ... น้ำยาเปลี่ยนสีผมชั่วคราว หลังจากดื่มขวดยาตัวนี้ ฤทธิ์ของมันจะอยู่ได้ราว2ชั่วโมงนะแม่หนู อยากเปลี่ยนเป็นสีอะไรเล่า”

หญิงชราหยิบขวดยาหลากสีวางเรียงกัน

“เอาสีดำ 3 ขวด เท่าไหร่เหรอ”

“3 เหรียญเงิน”

หญิงสาวเปิดดูถุงเงินที่นำติดตัวมา ทว่าถ้าจ่ายค่าขวดน้ำยานี้ไปเธอคงหมดตัวเป็นแน่ หางตาเหลือบไปเห็นเลือดที่ซึมอยู่บนผ้าพันแผลหลวมๆตรงแขนของหญิงชรา

“แขนยายบาดเจ็บขนาดนี้ ทำไมถึงไม่ไปรักษาที่วิหาร?”

“สามัญชนแก่ๆอย่างข้าแค่ไปหน้าโบสถ์ก็ถูกขับไล่ออกแล้ว... ดงทุรกันดารเช่นนี้มีเพียงแค่ร้านข้าเนี่ยล่ะที่เป็นร้านยาสมุนไพรให้กับเหล่าสามัญชน ข้าก็เป็นเพียงแม่ค้าหญิงม่ายที่รับของมาจากนักเล่นแร่แปรธาตุและมาขายทอดอีกที เงินค่าส่วยที่ต้องจ่ายให้นักบวชพื้นที่แห่งนี้มันเกินตัวสำหรับคนสามัญชนเช่นข้าแล้วแม่หนู”

“เช่นนั้นเวลาเจ็บไข้ได้ป่วย รักษาที่ใดกัน”

“ก็จากนักเล่นแร่แปรธาตุไง นางมักจะมาขายน้ำยาโพชั่นที่ร้านข้าเป็นประจำ ถึงแม้จะเป็นโพชั่นรักษาอาการเจ็บป่วยภายในเล็กน้อยอย่างเช่นไข้หวัดแต่ก็ช่วยต่อชีวิตสามัญชนยากไร้เฉกเช่นข้าและหลาย ๆ คนได้ ”

“แต่ดูว่าแผลภายนอกคงรักษาไม่หายสินะ งั้นให้ข้ารักษาให้ไหม” ไม่ทันพูดเปล่าเคียร่าได้เอื้อมมือดึงผ้าพันแผลออกพลันสัมผัสแขนของหญิงชรา

ทันใดนั้นออร่าสีทองก็เปล่งแสงขึ้น แผลเหวอะค่อยๆสมานเข้าด้วยกันในพริบตา 

หญิงชราเบิกตาโตตกใจ

“แม่หนูเป็นนักบุญหรอกงั้นหรือ! เหตุใดนักบุญถึงมาที่แห่งนี้...”

“ไม่ต้องตกอกตกใจไปหรอก ข้าเป็นนักบุญนอกรีตน่ะ ยังไม่ได้ขึ้นตรงกับทางวิหาร ไหน ๆ ข้าก็รักษาให้ท่านแล้วงั้นค่าตอบแทนขอเป็นยาสามขวดนี้แล้วกัน ”

หญิงชรายิ้มหัวเราะชอบใจกับทางทีตรงไปตรงมาของผู้ที่เอ่ยตนว่าเป็นนักบุญ

เคียร่าใช้มือสองข้างรวบขวดยาใส่กระเป๋า

“ของแค่นี้เอาไปเลย ยายแกคนนี้รอดตายมาได้ก็เพราะท่านนักบุญ ถ้ามีอะไรต้องการอีกบอกมาได้เลย.. เพื่อเป็นการจดจำต่อผู้มีพระคุณข้าขอทราบนามท่านนักบุญหญิงได้หรือไม่”

เคียร่าครุ่นคิดชื่อนามแฝงของตนเองก่อนจะแย้มยิ้มออกมา

“เรียกนามข้าว่าแคลร์รีน หรือนักบุญนอกรีตแคลร์รีน ข้าจะมาร้านยายในทุกๆ5วันเวลาเดิม ข้าสามารถรักษาได้ทุกโรคภัย ยายจงป่าวประกาศชื่อเสียงเรียงนามของข้าให้กับคนที่เดือดร้อนต้องการรักษาไม่ว่าจะเป็นโรคที่น่าอายหรือต้องการเก็บเป็นความลับก็ตาม ทว่าต้องเตรียมค่าตอบแทนให้ข้าด้วยเล่าและยายก็จะได้ส่วนแบ่งจากข้าที่แนะนำลูกค้าให้ด้วย”

“ท่านนักบุญคงงานเข้าเสียแล้ว ลูกค้าที่มาร้านค้ายายแก่คนนี้ดันมีแต่พวกแปลกๆเสียด้วย”

หญิงชราระบายยิ้มออกมาพร้อมหยิบขวดยาเปลี่ยนสีผมแถมให้อีกหนึ่งขวด เคียร่าเผยยิ้มอ่อนโยนพร้อมรับขวดยาใส่กระเป๋า ก่อนจะออกจากร้านไปเธอได้ถามกับหญิงชราถึงชื่อของนักเล่นแร่แปรธาตุเผื่อไว้

ร้านอาหารยามราตรีของสามัญชนซึ่งขึ้นชื่อเรื่องอาหารรสเด็ดและเบียร์หมักรสเลิศ หญิงสาวผมดำหย่อนกายนั่งเก้าอี้ไม้ เธอสั่งอาหารหลากหลายเมนูจนเต็มโต๊ะ

 ตากลมโตสีแดงเป็นประกายทันทีที่เบียร์หมักแก้วใหญ่ถูกเสิร์ฟฟองฟอด มือหยิบไก่ย่างกัดคำโตพร้อมซดเบียร์ตามไปหลายอึก

อาหารและเบียร์พวกนี้อร่อยยิ่งกว่าอาหารในคฤหาสน์คราเรนซ์เสียอีก!

นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ดื่มด่ำความสุขในการกินอาหารและไม่ต้องรักษามารยาทชนชั้นสูงอีกด้วย

เพล้ง!

เสียงจานตกลงพื้นเรียกความสนใจให้คนในร้านต่างหันไปมอง

ชายฉกรรจ์ร่างใหญ่หน้าตาน่ากลัวกำลังทึ้งผมของเด็กสาวผมน้ำตาลแววตาของเธอแฝงความเกรี้ยวโกรธ

“นี่แกกล้าเอาจานตีหัวข้างั้นรึ! นั่งขี้ข้าหมาเรื้อน! ”

ชายร่างใหญ่เหวี่ยงเด็กสาวลงกับพื้นจนเธอล้มลงไปนอน ขาใหญ่เตะอัดท้องของหญิงสาวไม่มีท่าจะหยุด คนในร้านต่างมองดูราวกับเป็นเรื่องปกติไม่มีใครคิดจะยื่นมือไปช่วยเด็กสาวเลยสักคน

“ยัยขี้ข้าชั้นต่ำยิ่งกว่าสัตว์! นังโรส! แกกล้ากัดข้าหรือ !”

เด็กสาวไม่ยอมโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียว เธอจับขาใหญ่พร้อมใช้ปากกัดน่องเนื้อแน่นไม่ปล่อย ดวงตาฉายแววดุร้ายดั่งลูกหมาป่าที่ต้องการเอาชีวิตรอด

“หยุดก่อน มีเรื่องอันใดกันถึงทำร้ายเด็กสาวไร้ทางสู่เยี่ยงนี้” เสียงหวานแต่แข็งกระด้างเอ่ยขึ้นทำให้เด็กสาวยอมปล่อยขาของชายฉกรรจ์

ชายฉกรรจ์หันไปตามเสียงนั่น ทันทีที่ได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวผมดำสลวยเขาจึงหยุดการกระทำป่าเถื่อนลง

“ยัยผู้นี่มันเป็นหนี้ข้าแล้วมันคิดจะเล่นตุกติกไม่ใช้หนี้แถมยังทำร้ายตีหัวข้าก่อน!”

“ไอ้หมูโสโครก! อย่ามาพูดปลด ! ข้าใช้หนี้ให้แกไม่รู้ไปเท่าไหร่แต่ดอกเบี้ยกลับเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ไม่จบไม่สิ้น ที่ข้าตีหัวเจ้าเพราะคำพูดที่ให้ข้าเป็นนางบำเรอเอาตัวใช้หนี้แทนไม่ใช่หรือไง โดนแค่ตีหัวแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ ไอ้สารเลว!”

เด็กสาวกัดฟันแน่นพลางเอามือจับท้อง เธอคงเจ็บอย่างมากเลยได้แต่นั่งตีวงออยู่บนพื้นไม้

“เด็กสาวติดหนี้เจ้าเท่าไหร่”

“5 เหรียญทอง”

“ข้าเป็นนักบุญนอกรีตนามว่าแคลร์รีน ข้าจะถามเจ้าว่าอยากรักษาแผลบนหัวนั้นหรือไม่หรือจะปล่อยให้มันเลือดท่วม ดูท่าเด็กสาวตีหัวเจ้าแรงใช้ได้ถ้าไม่รีบรักษาเลือดคงไหลออกจนตัวหมด หรือเจ้าจะไปหานักบวชก็ได้นะ ทว่าเพลานี้คงไม่มีนักบวชมาตระเวนดูแลสามัญชนเช่นเจ้า”

 หญิงสาวผมดำเอ่ยเสียงดังให้ทางเลือกกับชายฉกรรจ์จนชายเบื้องหน้าเริ่มหวาดกลัวกับคำพูดมั่นใจของเธอ

“ท่านนักบุญจะรักษาให้ข้าเช่นนั้นหรือ”

“ใช่ แต่หักล้างกับหนี้เด็กสาวคนนั้นแทนนะ ถ้าเจ้าไม่อยากเลือดไหลออกจนตายเสียก่อนก็ตกลงมาซะ”

          เลือดสีแดงเริ่มไหลซึมออกมามากจนชายร่างใหญ่จนเขาเริ่มรู้สึกเจ็บปวดและรู้สึกหน้ามืดคล้ายจะเป็นลม

"ขะ ข้าตกลงแล้ว ข้าจะยกหนี้ให้นางเด็กนั่นและจะไม่ยุ่งกับนางอีก ท่านนักบุญได้โปรดรักษาให้ข้าที ข้าเจ็บจนจะทนไม่ไหวแล้ว..." เสียงแผ่วเบาพลันร่างใหญ่เริ่มทรุดตัวนั่งลง หน้าซีดลงเฉียบจนเหมือนคนป่วยหนักใกล้ตาย

หญิงสาวยกยิ้มมุมปากขึ้นพร้อมรักษาแผลชายที่นอนร่อแร่ท่ามกลางเหล่าสายตาผู้คนในร้าน เสียงซุบซิบเริ่มดังจนเธอก็ได้ยิน

แบบนี้ชื่อข้าก็คงแผ่กระจายเร็ว ดีจริงที่มาร้านนี้

“ชื่อโรส เอวาใช่ไหม ข้าจะรักษาให้เจ้าด้วย”

โรสพยักหน้าเบาๆ

ใบหน้าสวยยิ้มหวานอ่อนโยนให้กับโรส พร้อมรักษาบาดแผลฟกช้ำตามร่างกายของเธอให้หายกลับมาเป็นปกติ

ในสายตาของโรส นักบุญแคร์รีนเธอดูสง่างดงามและอ่อนโยน ไม่เหมือนนักบุญท่านอื่นที่ปฏิบัติกับสามัญด้วยความอคติ

เคียร่าเชิญชวนเด็กสาวรับประทานอาหารร่วมโต๊ะเดียวกัน ด้วยความหิวโซเด็กสาว เธอจึงกินอย่างมูมมามเหมือนคนอดยากมาแล้ววัน

“ท่านักบุญ ทำไมถึงช่วยข้าแถมยังให้กินของอร่อยๆมากมายเช่นนี้อีก ”

โรสเอ่ยถามหลังจากได้ทานอาหารจนอิ่มท้อง

“จะช่วยใครต้องมีเหตุผลด้วยหรือ ข้ารู้สึกถูกชะตากับโรสน่ะ ถ้ามีอะไรที่ข้าพอช่วยเจ้าได้ก็บอกได้นะ”           ใบหน้างดงามคลี่ยิ้มพลันโอบอุ้มมือสากด้านของโรส

เด็กสาวเริ่มมีน้ำตาคลอเล็กน้อย ความรู้สึกเหมือนได้รับการปลอบประโลมจากเทพธิดา มันทำให้ใจรู้สึกปลื้มปริ่ม เธอปาดน้ำตาพร้อมจ้องมองไปยังแววตาสีแดงมรกตด้วยความมุ่งมั่น

“ถ้าข้าขอให้ท่านช่วยข้าอีกสักครั้งได้หรือไม่ หลังจากนั้นข้าจะตอบแทนท่านนักบุญทุกอย่าง ถึงจะเป็นเพียงสามัญชนแต่ข้าก็เป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ และข้าอยากจะรับใช้ท่านต่อจากนี้”

เด็กสาวลุกออกเจ้าเก้าอี้พร้อมคุกเข่าอยู่เบื้องหน้า เคียร่าปรายตามองพลันยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

โรสได้พาเคียร่าไปยังบ้านหลังเล็กทรุดโทรม เธอพาเข้าไปยังในตัวบ้านที่มีชายชรานอนหายใจโรยรินอยู่ตรงใจกลางบ้าน ร่างกายของชายชราดูซูบผอมอีกทั้งตรงขายังเห็นได้ชัดเจนว่ามีผ้าพันแผลพันรอบไปจนถึงเท้า

“พ่อเจ้าไปโดนอะไรมาถึงได้เกิดแผลใหญ่เช่นนี้”

“พ่อต้องเจ็บตัวเพราะข้า... ถ้าข้าไม่ดื้อที่จะเอาของไม่ได้คุณภาพไปขายตระกูลบารอนด์ละก็...คงไม่โดนลอบทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ทั้งที่เป็นน้ำยาโพชั่นแต่กลับถูกหาว่าหลอกลวงเอาของปลอมไปขาย เงินก็ไม่จ่ายแถมยังเอาน้ำยาโพชั่นที่ทำไว้หลายลังริบเอาไปทั้งหมด จนตัวข้าต้องไปกู้เงินกับไอ้อันธพาลหน้าเลือดเพื่อมารักษาพ่อ ทว่าจ่ายส่วยให้กับนักบุญไปตั้งมากมายก็ไม่มีทีท่าว่าแผลของพ่อจะดีขึ้นเลย นานวันพ่อข้าก็ยิ่งอ่อนแอลง”

เด็กสาวน้ำตาคลอพลางเปิดผ้าพันแผลที่มีเลือดสีแดงเต็มผืนผ้า เคียร่าที่เห็นดังนั้นก็ย่อตัวลงพร้อมใช้มือแตะบริเวณขาของชายชรา ดวงตากลมหรี่ตาลงพลันก็เกินแสงสีทองอร่ามค่อย ๆ รักษาบาดแผลใหญ่ให้เล็กลง แต่ก็ไม่ได้หายดีเป็นปกติเนื่องด้วยเธอยังไม่คุ้นชินกับพลังตัวเองและบวกกับช่วงเวลานี้ใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ต่อเนื่องกันเกินไป

พลังศักดิ์สิทธิ์มีหลายระดับด้วยกัน ลำดับชั้นล่างสุดนักบุญฝึกหัด จะสามารถรักษารอยแผลขีดข่วนเล็กน้อยและยามเจ็บไข้ได้ป่วยไม่หนักมาก ส่วนใหญ่นักบุญฝึกหัดจะศึกษาอยู่ที่วิหารและออกกิจรักษาผู้คนบางโอกาส นักบุญฝึกหัดจะถูกมอบหมายให้ดูแลสามัญชนเพียงเท่านั้น ส่วนผู้ที่ได้สำเร็จการศึกษาจะได้รับตำแหน่งเป็นนักบวช ผู้ซึ่งจะรักษาเฉพาะขุนนางชนชั้นสูง

“ข้ารักษาอาการของพ่อเจ้าให้ดีขึ้นแล้ว แต่ดูเหมือนว่าแผลจะเกิดจากการติดเชื้อ อาการพ่อเจ้าเลยดูแย่ลง”

“อะไรคือติดเชื้องั้นหรือ”

“อืม...มันคือสิ่งสกปรกสะสม ถ้าไม่ได้รักษาแผลให้สะอาดสิ่งสกปรกจะเข้าไปอยู่ในแผลและมันจะไม่หายแถมยังจะหนักขึ้นเรื่อย ๆ”

ในยุคสมัยนี้ที่พึ่งพาแต่พลังเวทและพลังศักดิ์สิทธิ์ยังไม่มีผู้มีความรู้ทางด้านวิทยาศาสตร์ แต่สิ่งที่ใกล้เคืองกับวิทยาศาสตร์ก็คงจะเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ และนักเล่นแร่แปรธาตุจะเป็นตัวแปรในแผนการของเคียร่าในอนาคต

“ถึงแม้ว่าแผลจะยังสมานไม่ดีมากนักแต่เท่านี้พ่อเจ้าก็ไม่เป็นอะไรมากแล้ว ใช้น้ำเกลือเช็ดบริเวณแผลก่อนเปลี่ยนผ้าพันแผลก็ได้”

“นำเกลือไปต้มกับน้ำงั้นหรือท่านนักบุญ ข้าเคยใช้มันปรุงแต่อาหารและหมักอาหารไม่ให้มันเน่าเสียเร็วเท่านั้น อ่อ ! หรือเพราะว่าในเกลือมันมีแร่ธาตุที่ยืดอายุการรักษา ทำไมข้าถึงไม่คิดเรื่องนั้นบ้างนะ !”

โรสทำหน้าตื่นตระหนักก่อนจะเดินไปหยิบหินแร่ต่าง ๆ ใส่แก้วน้ำ พร้อมกางกระดาษบนโต๊ะไม้ วาดวงแหวนเวทขึ้นมา เธอหยิบแก้วน้ำวางบนวงแหวนพลันก็เกิดแสงสีม่วงขึ้น มือเล็กยกแก้วน้ำเทลงถ้วยไม้และชิมรสชาติ

“เค็มใช้ได้ ! ข้าทำเสร็จแล้วท่านนักบุญ” ใบหน้ามอมแมมยิ้มเริงร่าก่อนจะจัดการทำแผลให้กับชายชราที่นอนหลับอยู่

เคียร่าเฝ้ามองเด็กสาวอย่างไม่ลดละสายตาใบหน้างดงามยกยิ้มมุมปาก

ความสามารถไม่ธรรมดาเลยแฮะ แถมยังรู้ชอบเองโดยแค่บอกคร่าว ๆ ถ้าได้ฟูมฟักสักหน่อยนางคงเก่งมากแน่ ๆ

“ท่านนักบุญคะ ข้าอยากช่วยเหลือท่านและตามรับใช้ท่าน ได้โปรดอนุญาตด้วยเถอะค่ะ!” เสียงหนักแน่นจากเด็กสาวผอมแห้งซึ่งนั่งคุกเข่าอยู่ตรงเบื้องหน้าหญิงสาวผมดำขลับ 

“โรสแน่ใจแล้วหรือว่าอยากรับใช้ข้า ชีวิตข้าน่ะไม่ง่ายหรอกนะ”

“ข้ามั่นใจว่าข้าจะเป็นประโยชน์กับท่าน เชิญใช้ข้าตามสมควรได้เลยค่ะ” โรสเงยหน้าขึ้นพร้อมแววตาฉายความมุ่งมั่น

“ก็ได้ ข้าอยากให้โรสไปเป็นหญิงรับใช้ส่วนตัวของ เลดี้เคียร่า ลูกสาวบุญธรรมของดยุกคราเรซ์ เข้าไปสมัครด้วยวิธีใดก็ได้ในเร็ววัน แล้วเจ้าจะได้เจอข้าอีกครั้ง ”

          เครื่องประดับที่องค์ชายอาร์มิสให้ไว เธอได้นำมันไปขายก่อนหน้าจะเจอโรส โชคดีที่ขายได้ราคางาม เลยตัดสินใจเสี่ยงดวงหยิบถุงเงินที่ใส่เหรียญทองจำนวนหนึ่ง ยื่นให้เด็กสาว

           “เอาเงินนี้ไปพ่อในยามที่เจ้าได้เข้าไปอยู่ในตระกลูคราเรนซ์ ”

 โรสรับถุงเงินมากอดที่อก พลันหลั่งน้ำตาที่อดกลั้นเอาไว้ “ทำไมท่านนักบุญถึงเมตตาข้าเช่นนี้ ฮือ.. ข้าจะไม่ถามในสิ่งที่ท่านต้องการให้ข้าไปทำ ข้าเชื่อใจคนดี ๆ เช่นท่าน”

เคียร่ายิ้มอ่อนโยนให้ พลันหยิบหน้ากากขึ้นมาใส่และกระชับฮู้ดคลุมตัวปกปิดเรือนผมที่เริ่มจะหมดฤทธิ์กลับไปเป็นสีเดิมแล้ว

“ข้าต้องไปแล้ว แล้วเจอกันในคฤหาสน์คราเรนซ์นะ”