ตอนที่ 7 สุภาพบุรุษผู้ช่วยเหลือ

รถม้าคันหรูประทับตราลวดลายพระอาทิตย์สีทองอร่ามซึ่งเป็นสัญลักษณ์ราชวงศ์ หญิงสาวสวมผ้าคลุมลงมาจากรถม้าพร้อมชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำเงินท่วงท่าภูมิฐาน

ข้ารับใช้ในตระกูลที่เห็นรถม้าตราพระราชวังต่างตื่นตระหนกตกใจรีบวิ่งไปแจ้งดัชเชสคราเรนซ์โดยเร็ว

“องค์ชายอาร์มิสมางั้นรึ!” หญิงสาววัยกลางคนดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟาตัวหรู

“ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ เรือนผมของท่านผู้น้ำเป็นสีน้ำเงินเข้มซึ่งไม่เหมือนองค์ชายอาร์มิสเลยค่ะ” หญิงรับใช้กล่าว

ดัชเชสเดินออกจากประตูห้องนั่งเล่นพร้อมเหล่าข้ารับใช้จำนวนหนึ่ง

ทันทีที่เคียร่าและเฮลิออสเข้ามาในคฤหาสน์ โรสที่ได้เห็นเจ้านายของตนอยู่ในสภาพเสื้อผ้ายับยู่ยี่อีกทั้งยังขาดวิ่น วิ่งกรูเข้ามาด้วยสีหน้าเป็นห่วง

ดัชเชสเหลือบตามองชายสูงโปร่งหน้าถมึงทึงที่ยืนข้างหญิงสาวอ้อนแอ้น มือไม้เริ่มสั่นไหวต่อความน่าเกรงขามเมื่อนัยน์ตาอเมทิสต์จ้องมองดุดันอย่างผู้เหนือกว่าและแผ่ออร่ากดดันมหาศาลใส่เธอ

ดัชเชสย่อตัวทำความเคารพ เธอยังคงพยายามฝืนสีหน้าให้ปกติเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

“มะ หม่อมฉันดัชเชสคราเรนซ์ทำความเคารพแด่องค์ชายเฮลิออสเพคะ... นึกไม่ถึงเลยว่าพระองค์จะกลับมาจากแดนเหนือเร็วกว่ากำหนด ไม่ทราบว่าพระองค์มากับเคียร่าได้อย่างไรเพคะ”

“ข้าบังเอิญเจอนางในระหว่างที่รถม้าของนางเกิดอุบัติเหตุก็เลยให้ความช่วยเหลือ”

“ขะ ขอบพระทัยเพคะองค์ชายเฮลิออส”

ดัชเชสขอบคุณตามมารยาท โดยที่ไม่กล้าสบหน้าชายสุงศักดิ์แม้แต่นิดเดียว

เฮลิออสหันไปหาเคีร่า เรียวนิ้วเกลี่ยไปที่แก้มนุ่มของเธอ รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของชายผู้น่าเกรงขาม เหล่าทหารและข้ารับใช้ต่างเบิกตากว้างตกใจต่อเหตุการณ์แปลกประหลาดตรงหน้า

องค์ชายเฮลิออสผู้มีชื่อเสียงในด้านความโหดเหี้ยมและเย็นชา กำลังส่งมอบรอยยิ้มเอ็นดูให้กับหญิงคนรักของน้องชายตนเอง

“ไว้พบกันใหม่นะเลดี้เคียร่า”

มีเพียงหญิงรับใช้คนเดียวที่สนใจนางกันเนี่ยนะ ช่างแย่กว่าที่คิดไว้เสียอีก

ตั้งแต่เดินเข้ามาในคฤหาสน์คราเรนซ์เฮลิออสจับสังเกตทุกอย่างถึงปฏิกิริยาต่อเหล่าคนรับใช้ ไม่มีใครสักคนที่สนใจเคียร่านอกใจหญิงรับใช้เพียงคนเดียว เธอถูกเมินเฉยจากดัชเชสและข้าบริวารอย่างที่เขาคาดไม่ถึง

ปรอยผมสีเงินชุ่มน้ำสยายพาดอ่างอาบน้ำ ร่างกายบางนอนแช่น้ำอย่างเหนื่อยล้า ผิวขาวซีดของเธอถูกแต้มไปด้วยรอยแดงทั่วเนินอก

“คุณหนูทำไมร่างกายถึงมีรอยแดงตามตัวเยอะขนาดนี้คะ” โรสที่กำลังนั่งนวดแขนผ่อนคลายให้เคียร่าอยู่เอ่ยถามตรงไปตรงมา

“ถ้าข้าบอกว่า ข้าไปทำเรื่องไม่ดีมาโรสจะโกรธไหม”

โรสส่ายหน้าเบาๆ

“ข้าเชื่อใจคุณหนูค่ะ ทุกอย่างที่คุณหนูทำมันคงมีเหตุผล ข้าจะรอวันที่คุณหนูพร้อม ถ้าเรื่องมันหนักมากอย่าเก็บมันไว้คนเดียวเลยนะคะ”

“ขอบคุณนะที่เข้าใจ”

“ถึงข้าจะไม่โกรธแต่ข้าหวงคุณหนูมากนะคะ”

โรสใช้แก้มแนบลงฝ่ามือเล็กของผู้เป็นนาย

“ฮ่า ฮ่า” เสียงหวานหัวเราะขึ้นเล็กน้อย

“นี่โรสชอบข้าขนาดไหนเนี่ย” เคียร่าเกลี่ยแก้มหยอกล้อพลางใช้นิ้วโป้งลูบริมปากโรสอย่างอ่อนโยนจนใบหน้าโรสเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับลูกมะเขือเทศ

“ยะ...อย่าแกล้งข้าแบบนี้สิคะ” เสียงกระอักกระอ่วนจากความเขินอาย เธอเบือนหน้าหลบสายตา “ถึงแม้ข้าจะรับใช้คุณหนูมาแค่หนึ่งเดือน แต่ข้าก็ชอบคุณหนูตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลยนะคะ”

“ข้าก็ถูกชะตากับเจ้าเหมือนกัน”

.

.

.

.

หญิงสาวเรือนผมสีแดงสดท่วงท่ายกน้ำชาดื่มอย่างสง่างามสมกับเป็นเลดี้ชนชั้นสูงในแวดวงผู้นำเหล่าเลดี้อีกทีหนึ่ง โต๊ะน้ำชาเต็มไปด้วยเลดี้หลากหลายตระกูล ทุกคนต่างพูดคุยเยินยอให้กับเลดี้ผมสีแดง

ช่วงเวลาหนึ่งที่เหล่าเลดี้หันมองตาพ้องกันเหมือนว่าต้องการจะถามคำถามที่อยากรู้ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครกล้าเอ่ยออกมา จนกระทั่งเลดี้จากตระกูลบารอนด์วาเลียเป็นคนเปิดบทสนทนาขึ้น

“เลดี้แอมเบอร์คะ พวกเราหลาย ๆ คนต่างเห็นองค์ชายอาร์มิสอยู่กับเลดี้ตระกูลคราเรนซ์บ่อยครั้ง เลดี้แอมเบอร์จะทำอย่างไรต่อหรือคะ”

แอมเบอร์วางแก้วน้ำชาลงพร้อมช้อนตาตามองไปยังเหล่าเลดี้ทั้งหลายซึ่งแลดูตั้งอกตั้งใจฟังคำตอบ

“ข้าคงทำอะไรไม่ได้หรอกค่ะ องค์ชายอาร์มิสก็เพียงแค่นอกลู่นอกทางไปกับดอกไม้ริมทางชั่วครู่...”

“เลดี้ใจดีเกินไปแล้วนะคะ พระองค์เป็นคู่หมั้นของเลดี้แอมเบอร์ ทำไมพวกเราไม่ลองตักเตือนนางดูบางล่ะคะ” เลดี้อีกคนเสริมแทรก

“นั้นสิคะ... แต่เลดี้ตระกูลคราเรนซ์ไม่ค่อยจะออกงานสังคมอะไรเลยนะคะ”

“เพราะนางเป็นลูกบุญธรรม ดยุกคราเรนซ์จึงไม่อยากให้นางออกงานให้ขายหน้าหรือเปล่าคะ เพราะมีอยู่ครั้งหนึ่งที่นางไปร่วมงานเต้นรำแล้วทำเรื่องไร้มารยาทกับเลดี้แอมเบอร์จนเกิดเรื่องขึ้นมากมาย”

“นางดูสวยแค่หน้าแต่ไม่ฉลาดเอาเสียเลยนะคะ”

เสียงพูดคุยกันเจี๊ยวจ๊าวไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แอมเบอร์จึงหยิบช้อนเคาะกับแก้วชาให้ทุกคนเงียบ

“จะเสียบรรยากาศดื่มน้ำชาได้นะคะ ใกล้ถึงวันเกิดเลดี้โมอาแล้วอย่าลืมส่งบัตรเชิญมาให้ข้าด้วยนะ”

แอมเบอร์หันไปมองโมอาพร้อมส่งยิ้มหวาน โมอารู้สึกประหม่าเล็กน้อยเพราะแอมเบอร์โดยปกติจะไม่ค่อยยิ้ม รอยยิ้มของเธอเหมือนเป็นการบอกโดยนัยว่าให้จัดการคนที่ขว้างหูขว้างตานั้นเสีย

“ต้องส่งให้เลดี้แอมเบอร์อยู่แล้วค่ะ! จะเป็นเรื่องยินดีเสียมากกว่าที่เลดี้สละเวลามางานวันเกิด งะ... งั้นเราส่งบัตรเชิญไปให้เลดี้เคียร่า คราเรนซ์ด้วยดีไหมคะ”

โมอารู้สึกเหมือนเหงื่อจะออกตามขมับจากความกดดัน พอได้พูดเรื่องส่งบัตรเชิญให้กับเคียร่า เหล่าเลดี้ทั้งหลายก็เผยยิ้มร้ายออกมากัน

เนื่องด้วยช่วงนี้เป็นช่วงที่ฟานาและอัลเบิร์ตประจำอยู่วิหารศักดิ์สิทธิ์เป็นเวลานาน ดัชเชสคราเรนซ์จึงมักส่งข้าวของจำเป็นและเงินจำนวนมากไปให้ทั้งสองได้ใช้อย่างสุรุ่ยสุร่าย โดยปกติหน้าที่ส่งของจะเป็นของเคียร่า หญิงสาวผู้ไม่มีความละโมบ และว่านอนสอนง่ายจะเป็นคนรับผิดชอบส่งตรงถึงทั้งคู่ อีกทั้งอัลเบิร์ตเป็นคนกำชับให้เคียร่ามาส่ง ดัชเชสจึงไม่อาจโต้เถียงลูกชายคนโตได้

เคียร่าและเหล่าคนรับใช้ 3 คน ถือสัมภาระมายังลานวิหารที่ฝึกซ้อมของอัศวินศักดิ์สิทธิ์ คนที่สามารถเข้าที่นี่ได้ต้องได้รับอนุญาตจากหัวหน้ากองอัศวินศักดิ์สิทธิ์เสียก่อน

เคียร่ากวาดตามองหาอัลเบิร์ตก่อนจะพบว่าเขายืนพูดคุยกับเหล่าอัศวินคนอื่นอยู่ หญิงสาวตัวเล็กเดินไปตรงลานกว้าง สายตาของชายหนุ่มทั้งหลายต่างจับจ้องมาที่เธอ ใบหน้าสวยได้รูป จมูกสันโด่งบวกกับริมฝีปากอมชมพูธรรมชาติ ทรงผมสีเงินบริสุทธิ์ถูกถักเปียกหลวมๆ สองข้างยิ่งทำให้เธอดูน่ารักราวกับนางฟ้าตัวน้อย

“ท่านพี่อัลเบิร์ตคะ”

อัลเบิร์ตหันไปตามเสียงเรียกก็เผยยิ้มขึ้นทันทีเมื่อได้เห็นเคียร่าที่ไม่ได้เจอกันแรมเดือน เขากางแขนขึ้นเล็กน้อย หวังว่าจะให้น้องสาวเข้ามากอด

เคียร่าเดินเข้าไปสวมกอดอัลเบิร์ตด้วยใบหน้ายิ้มสดใส ถึงแม้ในใจจะรังเกียจก็ตาม

“น้องนำของที่จำเป็นมาให้ค่ะ ให้คนรับใช้ขึ้นไปเก็บที่ห้องเลยนะคะ”

“ได้สิ”

“อลันนะครับ เพื่อนอัลเบิร์ต ไม่คิดเลยว่าเลดี้เคียร่าจะเป็นน้องสาวแสนน่ารักของอัลเบิร์ตได้” ชายหนุ่มแทรกแนะนำตัวกับเคียร่า โดยไม่สนใจอัลเบิร์ตที่แผ่ออร่าหึงหวงออกมาอย่างชัดเจน

“สวัสดีค่ะพี่อลัน” เธอส่งยิ้มหวานสดใส ยิ่งทำให้อัศวินทั้งหลาย กรูเข้ามาทำความรู้จัก

“พอได้แล้ว ข้าจะพาน้องไปส่ง”

อัลเบิร์ตดึงแขนเคียร่าแล้วพาเธอออกจากพื้นที่ตรงนั้น เขาลากร่างเล็กจนมาถึงโบสถ์ที่มีรูปปั้นเทพเอสคิวเลเพียซตั้งอยู่ใจกลางโบสถ์

“ท่านพี่ เจ็บนะคะ”

เคียร่าลูบข้อมือตัวเองเบาๆ แรงของอัลเบิร์ตบีบข้อมือเล็กจนขึ้นรอยแดง

“อย่ามาสำออย แค่นี้ยังไม่เท่าที่ท่านพ่อทำเลยด้วยซ้ำ พอไม่ได้โดนเฆี่ยนตีมานานเลยลืมความรู้สึกแบบนั้นไปแล้วเหรอ ทบทวนกันหน่อยไหม เหตุเพราะเจ้ายั่วยวนคนอื่นต่อหน้าข้า”

ใบหน้าแสยะยิ้มชั่วร้ายแววตาหื่นกระหายฉายชัด อัลเบิร์ตปลดเข็มขัดที่ขาดเอวรูดดึงออกมาพร้อมก้าวเดินไปข้างหน้าหญิงสาวซึ่งตัวสั่นเหมือนลูกนก

ขาก้าวถอยหลังเตรียมจะวิ่งหนี ทว่ากลับถูกแขนแกร่งรวบเอวยกตัวเธอจนขาลอยเหนือพื้น

“ท่านพี่! ปล่อยนะ!”

ร่างเล็กพยายามดิ้นสลัดตัวออก อัลเบิร์ตจึงกระซิบข้างหูของเธอแผ่วเบา เมื่อได้ยินคำพูดแสลงหูนั้น สีหน้าเคียร่าก็เผือดซีดลงแววตาเยือกเย็นในชั่วพริบตา ร่างกายหยุดชะงักนิ่งไม่ดิ้นขัดขืน มือหยาบกร้านเลยปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระ

“ถกกระโปรงขึ้น”

เขาแสดงหน้าตาบิดเบี้ยวและแสยะยิ้มด้วยความพึงพอใจกับภาพที่หญิงสาวค่อย ๆ ถกกระโปรงขึ้นเผยให้เห็นน่องขาเรียวยาวขาวเนียนราวปุยฝ้าย ร่างกายบริสุทธิ์ผุดผ่องเมื่อถูกแต้มสีลงไปมันยิ่งทำให้อัลเบิร์ตรู้สึกดีมาก

เขาง้างมือที่จับเข็มขัดหนัง ฟาดลงไปยังเนื้อนุ่มจนน่องขาขึ้นเป็นรอยแดง

เพี๊ยะ!!!

เสียงฟาดตีกระทบผิวหนังดังก้องอยู่ภายในโบสถ์ ชายหนุ่มเรือนผมสีเขียวอมฟ้าราวกับสีน้ำทะเลกำลังนอนหลับใหลอยู่ภายในห้องสารภาพบาปก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียงดังก้อง เขาหยัดกายลุกขึ้นเปิดประตูออกด้วยสภาพงัวเงีย มือยกขึ้นขยี้ตาเพื่อเพ่งมองหาเสียงระคายหู เมื่อสายตาทอดตรงไปเห็นภาพเบื้องหน้า ด้วยสัญชาตญาณเขาร่ายเวทลมโจมตีไปยังชายที่ทำร้ายหญิงสาวตัวเล็กโดยทันที

ลมพายุไต้ฝุ่นขนาดกลางพุ่งออกจากฝ่ามือของผู้ร่ายเวทตรงไปยังชายป่าเถื่อนที่กำลังง้างมือตีหญิงสาว

ปึ้ง!

ร่างกายหนากระแทกเข้ากำแพงอย่างแรงจนผนังโบสถ์เกิดร้อยร้าว

“เซอร์อัลเบิร์ต!! นี่แกกล้าทำร้ายหญิงสาวในที่ศักดิ์สิทธิ์อย่างนี้เชียวหรือ!!”

เสียงทุ้มดังกังวานเปล่งออกด้วยความขุ่นเคือง เขาไม่คิดเลยว่าอัศวินศักดิ์สิทธิ์จะกล้าลงมือกับผู้หญิง

“อัก... เซอร์เซเฟอร์...เจ้าอย่ามายุ่งเรื่องในครอบครัวของข้า! ข้าเพียงแค่ทำโทษน้องสาว คนนอกอย่างเจ้าอย่ามาแส่...” อัลเบิร์ตนั่งตัวงอแผ่นหลังชิดเข้ากำแพง รู้สึกจุกจนแทบขยับตัวลุกขึ้นไม่ไหว เขาพยายามจะใช้เวทฟื้นฟูร่างกายตนเอง ทว่าชายผู้ยืนเหนือกว่าก็กระชากคอเสื้ออัลเบิร์ตให้ยืนขึ้นมาอย่างทุลักทุเล

“เป็นน้องสาวก็ยิ่งทำร้ายร่างกายไม่ได้!”

เซเฟอร์กัดกรามแน่นจนเส้นเลือดขึ้นปูด มือง้างหมัดต่อยอัลเบิร์ตไม่ยั้งจนชายผู้มีเลือดท่วมปากแน่นิ่งไป

ผลัวะ!!

“พอได้แล้วค่ะเซอร์!” เสียงหวานใสตะโกนเรียกสติชายหนุ่มที่อัดคนสลบไปแล้วไม่ยั้งมือ เคียร่าตัดสินใจรวบแขนแกร่งแนบอกเพื่อให้เขาหยุดลง

เซเฟอร์สัมผัสถึงแขนที่แนบชิดผิวนุ่มนิ่ม ใบหน้าก้มลงมองหญิงสาวส่งสายตาอ้อนวอน แพรขนตายาวสีขาวสะอาดมีน้ำใสคลออยู่ ทันทีเมื่อสบตามองแววตาคู่สวย ดวงใจของชายหนุ่มก็เต้นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมา พอทอดสายตาต่ำลง ก็สะดุดกับส่วนนูนขาวอิ่มแนบชิดติดกัน มันกระแทกตาเขาให้อย่างจัง ใบหน้าเซเฟอร์เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

“ขอโทษด้วยครับเลดี้ ที่ให้เห็นอะไรน่ากลัวเกินไป”

เซเฟอร์เหวี่ยงอัลเบิร์ตที่สลบไปแล้วลงพื้นอย่างไม่ไยดี

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ”

“ทะ..ที่ขาค่ะ รู้สึกเหมือนขาจะไม่มีแรงแล้วค่ะ”

“ขอเสียมารยาทหน่อยนะครับ”

ร่างสูงช้อนตัวอุ้มคนตัวเล็กขึ้น ก่อนจะพาเธอไปยังห้องพักในวิหาร

“ขอบคุณมากนะคะ เซอร์...”

“เซเฟอร์ เอลวิสครับ”

ตระกูลเอลวิสหนึ่งใน 6 ตระกูลดยุกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในจักรวรรดิคอสมอสไซรัส ตระกูลที่ไม่ฝักฝ่ายใดเป็นพิเศษ ด้วยความสามารถของพี่น้องทั้ง3คนผู้มีพลังเวทลมสายตรง ความสามารถทั้งการบริหารธุรกิจและความเก่งกาจด้านเวทของพี่น้องในตระกูล ทำให้ไม่มีใครกล้าขัดแข้งกับตระกูลนี้ได้

เซเฟอร์ น้องชายฝาแฝดของดยุกเอลวิส ชายผู้สีผมเขียวอมฟ้า นัยน์ตาสีเทาสว่างไสว เซเฟอร์เป็นคนรักครอบครัวเหนือกว่าสิ่งใด ไม่อาจทนเฉยกับคนที่ทำร้ายร่างกายครอบครัวอย่างทารุณได้ ไม่แปลกใจที่เขาเหมือนสติหลุดเมื่อรู้ว่าอัลเบิร์ตทำร้ายน้องสาวตัวเอง

“ท่านเซอร์เซเฟอร์ ข้าอยากจะขอให้ท่านเก็บเรื่องที่เห็นเมื่อครู่ได้ไหมคะ ข้าไม่อยากให้ท่านพี่เสื่อมเสีย ไม่อยากให้ชื่อตระกูลคราเรนซ์เป็นที่ติฉันนินทาน่ะค่ะ”

“ชายคนนั้นไม่สมควรเป็นพี่ของเลดี้เลยนะครับ ข้าอยากจะสั่งสอนเจ้านั้นให้สาสมไม่ให้มีพื้นที่ในกองอัศวินศักดิ์สิทธิ์เลยด้วยซ้ำ”

ใบหน้างดงามเงยหน้ามองเซเฟอร์ เธอกอบกุมมือของเขาแนบไปที่แก้ม พลันหยดน้ำตาไหลรินอาบลงมายังพวงแก้ม

เสียงใสสะอื้นเล็กน้อยน้ำเสียงที่เอ่ยออกมาล้วนสั่นเครือ

“ขะ...ขอบคุณเซอร์มากๆ นะคะ ฮื้อ..”

เสียงสะอื้นยิ่งน้ำให้เซเฟอร์ใจอ่อนระทวยแม้เธอจะหลั่งร้องไห้ออกมาฟูมฟาย แต่ใบหน้าของเธอก็ยังคงงดงามราวกับนางสวรรค์อยู่ร่ำไป

เซเฟอร์ไม่รู้จะปลอบใจหญิงสาวยังไงจึงสวมกอดลูบหลังเบา ๆ เหมือนที่เคยทำกับน้องสาวของตนเมื่อเธองอแงร้องไห้

“ไม่เป็นไรแล้วนะครับ เดี๋ยวข้าเรียกนักบวชมารักษาแผลให้นะครับ”

“ถ้าเรียกนักบวชมา ข้าเกรงว่ารอยแผลแบบนี้จะเป็นที่น่าสงสัยเอาได้ ใช้สมุนไพรทาบรรเทาไปก่อนก็ได้ค่ะ”

เคียร่าผละออกจากอ้อมกอดเซเฟอร์พลางปาดน้ำตา เซเฟอร์จึงหยิบผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาให้เธออย่างนุ่มนวล

“ก็ได้ครับ ถ้าไม่เสียมารยาทเกินไปข้าขอถามได้ไหมครับว่าเลดี้เคียร่าโดนลงโทษเช่นนี้ตลอดไหม?”

“เรื่องนั้น... คงบอกไม่ได้ค่ะ ข้าอยู่แต่ภายในคฤหาสน์คราเรนซ์ ไม่มีแม้กระทั่งเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน น้องสาวของข้าก็ดูจะห่างเหินกันเกินกว่าจะพูดคุยกันได้ พอได้ออกมาข้างนอกเพื่อนำของมาให้ท่านพี่ ข้าที่ดีใจมากเลยไม่ทันระวังตัวจึงทำให้ท่านพี่โกรธเลยโดนลงโทษเช่นนี้”

“ถ้าเลดี้เหงา หรืออยากมีเพื่อนลองมาคฤหาสน์เอลวิสไหมครับ น้องสาวของข้าน่าจะรุ่นเดียวกับเลดี้นะครับ นางอายุ20ปีน่ะ นางมัวแต่ช่วยดูแลธุรกิจของ ดยุกเลยแทบไม่สนใจออกงานสังคมหรือคบหากับเลดี้คนอื่นเลย ทั้งหัวดื้อซุกซนแต่ก็น่ารักน่าเอ็นดูไม่น้อย”

“ท่านเซอร์ดูท่าจะรักน้องสาวมากเลยนะคะ ข้าอยากเป็นเพื่อนกับน้องสาวของท่านเลยค่ะ ขอบคุณเซอร์มาก ๆ เลย ข้าจะใจจดใจจ่อรอจดหมายเชิญนะคะ”

รอยยิ้มหวานสดใสที่เคียร่าแสดงออกมามันยิ่งทำให้คนที่แพ้ความน่ารักนุ่มนิ่มหวั่นไหวมากเป็นเท่าตัว

เหตุใดเลดี้เคียร่าถึงน่ารักขนาดนี้เนี่ย