ตอนที่10 ตามหาเจ้าบ่าว

ร่างสูงสง่ายังคงยืนทอดอารมณ์อยู่นิ่งๆ รับแสงจันทร์สาดส่องตรงริมหน้าต่างอยู่เงียบๆ

ชั่วจังหวะนั้น สายตาคมปลาบพลันเหลือบไปเห็นเงาสองสายอยู่มุมไกล ใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นชาจึงเคร่งขรึมทันใด

เมื่อเงาหนึ่งในสองที่เห็น เป็นสตรีในชุดสีแดงมงคลกำลังเดินพล่านไปทั่วตำหนักบูรพา

เรือนหลักส่วนตัวของหมิงเฉิงใหญ่โตและมีสองชั้น ตำแหน่งที่ชายหนุ่มยืนอยู่คือชั้นสอง เป็นห้องที่อยู่ในมุมสูงซึ่งมองเห็นบริเวณตำหนักได้รอบทิศทาง

และยามนี้เขาก็เห็นเจ้าสาวที่เป็นพระชายา กำลังเดินไปเดินมา ประหนึ่งแมวป่าออกหากินยามราตรี

ท่าทางเดินไปเดินมาคล้ายกำลังตามหาคนนั่นคืออันใด?

นางควรนั่งอย่างสงบเสงี่ยมอยู่ในเรือนหอมิใช่หรือไร?

เรียวคิ้วคมเข้มพลันขมวดเข้าหากัน ดวงเนตรคมดำหรี่เล็กแคบลงอย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นได้ชัดว่า สตรีในชุดเจ้าสาวกำลังออกตามหาเขาที่เป็นเจ้าบ่าว

ไม่ว่าสตรีนางใด หากเขาไม่พึงใจและไม่เข้าหา ก็ไม่ควรเพ่นพ่านออกมาตามหาเขา

นี่คือกฎ!

จังหวะที่หมิงเฉิงกำลังเพ่งมองพระชายาอย่างเดือดดาล ฉับพลันนั้นนางก็ตวัดสายตาฉับขึ้นมองเขา

ดวงตากลมโตทอประกายวาวระยับล้อแสงจันทรายามสบตาอยู่ชั่วขณะ ปากสีแดงชาดของนางขยับคลี่ยิ้มกว้าง ก่อนจะเปล่งเสียงดังว่า

“นั่น! เจอตัวแล้ว”

“...”

ชายหนุ่มให้นึกแปลกใจ เขายืนอยู่ในห้องมืดสลัวริมหน้าต่างชั้นสองของเรือนใหญ่ แต่นางอยู่ชั้นล่างห่างออกไปกลางทางเดิน

แต่นางกลับรับรู้และมองเห็นเขา!?

เบื้องล่างบนพื้นดินที่ปูทับด้วยศิลาอ่อนสีดำแผ่นใหญ่โรยด้วยหินสีขาวก้อนเล็กเรียงรายเดินสบายเท้า

ท่างกลางความมืดสลัวใต้แสงจันทร์ที่สาดฉาย

โม๋เอ๋อร์ในอาภรณ์สีแดงสดรีบหมุนกายเดินไปอีกทาง ตามประสาทสัมผัสอันฉับไวของตน ที่จับเป้าหมายได้ไม่มีพลาด

“พระชายา โปรดใจเย็นเถิดเพคะ” หยูเสวี่ยเรียกขานอีกฝ่ายได้อย่างแนบเนียนไม่มีตกหล่น ถึงแม้ในใจจะร้อนรุ่มเต็มที

หญิงสาวย่อมรู้จักนิสัยใจคอของคนที่อยู่ด้วยกันตลอดสามปีที่ผ่านมา

โม๋เอ๋อร์เป็นคนน่ารักสดใส ซื่อสัตย์จริงใจ ยึดถือคำสั่งสอนเหนือสิ่งใด แต่ติดตรงที่ใจเร็วไปสักนิด การใคร่ครวญยั้งคิดอยู่ในระดับน่าเป็นห่วง เพราะอย่างนี้ หยูเสวี่ยจึงไม่อาจห่างกายโม๋เอ๋อร์ได้แม้ครึ่งก้าว

“เราควรไปนั่งรอรัชทายาทที่ห้องหออย่างสงบเสงี่ยมนะเพคะ” คุณหนูในชุดสาวใช้เอ่ยย้ำกับเจ้าสาวแห่งค่ำคืนเสียงนุ่ม

โม๋เอ๋อร์ยังคงจ้องมองเงาร่างสูงใหญ่บนชั้นสองของเรือนตรงหน้า ถึงแม้จะค่อนข้างไกลเพราะอยู่สูง และเห็นหน้าตาไม่ชัดเจนสักเท่าไหร่ หากแต่ก็แน่ใจว่าเขาคือเจ้าบ่าวไม่ผิดแน่

บุรุษทั้งสูงใหญ่และหล่อเหลาออกปานนั้น แลดูดำทะมึนแผ่กลิ่นอายสังหารเข้มข้นตลอดเวลา เขาคล้ายบิดาของนางไปทุกส่วน โม๋เอ๋อร์พลันหรี่ตาวิเคราะห์แล้วเอ่ยเสียงเย็น

“มิใช่ว่าเจ้าบ่าวของข้ากำลังพลอดรักกับอนุอีกเรือนหนึ่งอย่างที่ได้ยินจากปากสาวใช้หรอกหรือ พวกเรายังไม่ทันเดินไปทางเรือนอนุเลย เหตุใดเขาจึงยืนเป็นหุ่นศิลาแกร่งอยู่ตรงนั้นเล่า”

หยูเสวี่ยได้ฟังก็งุนงง “อะไรหรือ?”

เป็นความจริงที่ว่า ประสาทสัมผัสและสายตาของโม๋เอ๋อร์ดีเสียยิ่งกว่าดี หยูเสวี่ยจึงไม่เห็นหมิงเฉิงบนชั้นสองที่ห่างออกไป

เรือนของรัชทายาทกับพระชายาอยู่ใกล้กันมาก จึงมิใช่เรื่องแปลก หากจะเดินไม่กี่ก้าว ก็ผ่านมาทางนี้แล้ว

โม๋เอ๋อร์จึงหันมากระซิบบอกหยูเสวี่ย

“รัชทายาทอยู่ที่เรือนหลังนี้” นางวาดนิ้วเรียวชี้ไปยังทิศที่กำลังกล่าว “มิได้อยู่ที่เรือนของอนุใด”

หยูเสวี่ยได้ฟังก็พยักหน้าเข้าใจทันที แล้วช่วยวิเคราะห์

“เช่นนั้นก็คงเป็นแผนการเล่นเล่ห์ของสตรีวังหลังของที่นี่เพื่อข่มขวัญเรา หรือไม่ก็อาจจะเป็นการจงใจของรัชทายาทเอง เพื่อข่มขู่มิให้สกุลโหวเกิดย่ามใจหรือเหิมเกริม”

“อ้อ...” โม๋เอ๋อร์พยักหน้ากระจ่างแจ้งแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

“แน่นอนว่าข้าไม่ย่ามใจหรือเหิมเกริม แต่ความโปรดปรานจากรัชทายาทเป็นสิ่งที่ข้าปรารถนายิ่ง” จบคำก็ยกยิ้มซุกซน

หยูเสวี่ยอดมิได้ที่จะยิ้มตาม

ทั้งสองจึงยืนกระซิบกันไปมา จนลืมเป้าหมายที่กำลังตามหาไปเสียสนิท