ตอนที่11 ชวนเข้าหอ 2

ท่ามกลางแสงจันทร์ลออนวลส่องแสงเรืองรอง ชายหนุ่มและหญิงสาว ผู้เป็นเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวแห่งค่ำคืน กำลังยืนมองหน้ากันเงียบงัน เกิดเป็นภาพงดงามดั่งภาพฝันคล้ายมายาภายใต้เดือนเพ็ญ

ฝ่ายหนึ่งเป็นสตรีงามพิลาศน่ารักสดใสดวงตากลมโตดุจดาราสะท้อนวารี

ส่วนอีกฝ่ายเป็นชายงามรูปร่างสูงใหญ่ แลดูเย็นชาผสานความทรงพลังโหดเหี้ยมดำทมิฬน่ากลัว

หากแต่โม๋เอ๋อร์หาได้ยำเกรงอันใดแม้แต่น้อย นางค่อยๆ เอ่ยเสียงฉ่ำใส กะพริบตาเบาๆ เพื่อร่ายกลอนหวานตามที่ฝึกปรือ

“เพียงแรกพบและสบตา พาดวงใจถวิลหามิขลาดเขลา”

“...”

หญิงสาวร่ายกลอนที่จำได้ขึ้นใจเพื่อบอกรักอีกฝ่ายตามที่ได้ฝึกฝนมาเนิ่นนานตลอดสามเดือน โดยไม่สนใจคนฟังที่ยามนี้หางคิ้วเริ่มกระตุก จากนั้นก็เริ่มเปิดประเด็นถามทันที หมายให้เขาไปเข้าหอแต่โดยดี ห้ามหนีกันไป

“เหตุใดพระองค์ไม่ไปเข้าห้องหอกับหม่อมฉันเล่าเพคะ เราแต่งงานกันแล้วนะเพคะ และคืนนี้ก็คือคืนอันเป็นมหามงคล  มีค่าเทียบเท่ากับทองพันชั่ง อ๊ะ! แล้วเหตุใดจึงใส่ชุดดำเช่นนั้น  ชุดแดงของท่าน ไยไม่ใส่เล่า!”

หญิงสาวถูกขัดเกลาเกี่ยวกับคำพูดจาอย่างรู้กาลเทศะมาแล้วอย่างดีเยี่ยม จึงกล่าวได้อย่างนอบน้อมและถูกต้องทุกคำ หากแต่คำถามตรงไปตรงมาและตรงประเด็นเสียยิ่งกว่าอะไรนั่น ทำเอาทุกชีวิตที่ได้ยินถึงกับเบิกตามอง

หยูเสวี่ยถึงกับกลั้นใจคล้ายจะเป็นลม

หมิงจินบนต้นไม้ยังลืมตัวเบือนหน้าหนีซ่อนรอยยิ้มขบขัน

ใบหน้าคมคายของหมิงเฉิงที่เคร่งขรึมอยู่แต่เดิม พลันมืดครึ้มในฉับพลัน หางคิ้วเข้มกระตุกเพิ่มขึ้น

ความเลอโฉมของสตรีตรงหน้า หาได้นำพาให้หัวใจแกร่งของหมิงเฉิงหวั่นไหวแต่อย่างใด ไม่แม้แต่จะคิดพินิจมองนางให้ละเอียด ว่าเหมือนใครหรือไม่ เพราะสนใจเพียงประโยคที่นางเอ่ย

นั่นคือการบังอาจต่อว่ากันอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นจากสตรีนางใดมาก่อน

“ข้าจักพอใจเข้าหอหรือไม่ มันก็เรื่องของข้า เจ้าไม่มีสิทธิ์ถาม!” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเย็นชา แผ่กลิ่นอายดำทะมึนแลดูทมิฬมากขึ้นทุกที

หากผู้อื่นเห็นเข้า คงรู้สึกถึงแรงกดดันประหนึ่งถูกแช่อยู่ในปักษ์แห่งน้ำค้างแข็งจนขาดอากาศหายใจ เกิดอาการใกล้ตายร่อมร่อเป็นแน่ หากแต่โม๋เอ๋อร์กลับเอียงหน้าน้อยๆ มองตาใส ถามตามสัตย์

“พระองค์ไม่พอใจหม่อมฉันหรือเพคะ? เพราะเหตุใด? แต่หม่อมฉันมั่นใจว่ายังมิได้ทำสิ่งใดผิดนี่นา หม่อมฉันนั่งรอพระองค์อยู่ในห้องหออย่างสงบเสงี่ยมเนิ่นนานแล้ว แต่พระองค์ก็ยังไม่ปรากฏกายเสียที” คำพูดนางยังคงตรงไปตรงมา ทุกสิ่งย่อมมีเหตุผล ทุกคนก็เช่นนี้ จะชั่วจะดีย่อมมีเหตุผลทั้งสิ้น

แต่กระนั้นสิ่งหนึ่งที่โหวฮูหยินสอนสั่งนางจนจำได้ขึ้นใจ ก็คือ สิ่งเดียวในใต้หล้าที่ไร้เหตุผลที่สุด ก็คือบุรุษสูงศักดิ์

โม๋เอ๋อร์จึงหยุดประโยคเพียงเท่านี้ แล้วลอบสังเกตสีหน้าบุรุษสูงศักดิ์ซึ่งขึ้นชื่อว่าไร้เหตุผลที่สุดตรงหน้าแวบหนึ่ง

เพียงแวบเดียวเท่านั้นที่ดวงตากลมโตลอบพินิจ ก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายน่ากลัวบางประการจากร่างแกร่งในชุดสีดำสนิท

แน่นอนว่าโม๋เอ๋อร์มิได้กริ่งเกรง ความกลัวเป็นเช่นไรนางไม่รู้จักหรอก ตรงกันข้ามนางกลับชอบ เพราะเหมือนได้เจอบิดา

หากแต่คำสอนสั่งของผู้อาวุโสเช่นวั่นหรงเป็นสิ่งที่ผู้น้อยต้องเชื่อฟังและทำตามมิให้ขาดตกบกพร่อง การนอบน้อมในวันนี้เพื่อการยั่วยวนได้ในวันหน้า

หญิงสาวจึงเดินเข้าหาร่างสูงสง่าอีกเล็กน้อย เพื่อยอบกายคุกเข่าลงตรงหน้า แล้วกล่าวเสียงแว่วหวานอย่างออดอ้อนสำนึกผิดเต็มที่ว่า

“หากหม่อมฉันทำสิ่งใดผิดพลาดไป ขอพระองค์โปรดอภัยด้วยเพคะ หม่อมฉันมิรู้จริงๆ ว่าทำสิ่งใดผิดกันแน่ แต่การนั่งรอเจ้าบ่าวในคืนเข้าหออย่างเดียวดายอยู่หลายชั่วยาม นับเป็นความทรมานจากการทำโทษที่สมควรแล้วเพคะ”

ไม่พูดเปล่า นางยังบีบน้ำตาเล็กน้อยจนมีน้ำสีใสไหลกลิ้งลงมาตามพวงแก้มนวลนุ่มจนชุ่มชื้น ประหนึ่งเม็ดมุกร่วงหล่นอย่างงดงาม จนใบหน้าแดงก่ำ น่าเวทนายิ่ง

โม๋เอ๋อร์ในยามนี้ คล้ายเทพธิดาสาวจำแลงอยู่ใต้แสงจันทร์งาม แลดูเย้ายวนเป็นที่สุด

ไม่ว่าชายใดได้ยล ต้องใจเต้นระส่ำรุนแรง แทบจะยอบกายลงเพื่อพยุงนางไปปลอบโยน และกระทำการอย่างรักใคร่ทะนุถนอมไม่เสื่อมคลาย ทั้งวันทั้งคืน!

หากแต่หมิงเฉิงได้เห็นเช่นนั้นก็ยิ่งมีสีหน้าดำทะมึน สายตาคมกริบมองนางตรงหน้าอย่างเย็นชา รอบกายแผ่กลิ่นอายเย็นเยียบปานน้ำแข็งยอดภูผาพร้อมถล่มลงมาทับคนตาย

แน่นอนว่าหมิงเฉิงรับรู้ได้ไม่ยากเย็น ว่านางตรงหน้ากำลังร่ายมารยา!

นางกำลังกล่าวโทษเขาผู้เป็นเจ้าบ่าวและบีบบังคับกันเพื่อเข้าหอได้อย่างหน้าไม่อาย!

อีกคราที่หมิงจินซึ่งแอบมองอยู่ต้องเบือนหน้าหนีจนคอแทบหมุน เพื่อกลั้นยิ้มอย่างสุดชีวิต

มิคาดคิดว่าพระชายาจักอาจหาญถึงเพียงนี้

ในขณะที่หยูเสวี่ยรีบคุกเข่าตามโม๋เอ๋อร์ เพราะมิอาจยืนค้ำศีรษะเจ้านายก็ใกล้หมดลมล้มพับไปกับพื้นดินเต็มที

ท่านแม่ของนางช่างสอนสั่งโม๋เอ๋อร์ได้ดีเหลือเกิน...