ตอนที่14 โทสะฝังใจ 2

มีสตรีประมาณสี่คนกำลังนินทาโม๋เอ๋อร์ว่า

“เมื่อคืนรัชทายาทไม่ยอมเข้าห้องหอเพื่อร่วมเรียงเคียงหมอนตามพิธี พระชายาจึงเดินออกจากเรือนหอมาอาละวาดและเกิดมีปากเสียงกับรัชทายาทจนร้องไห้วิ่งกลับเข้าเรือนตนแทบไม่ทัน” จบประโยคก็ได้ยินเสียงหัวเราะแว่วหวานเบาๆ

“ตื่นเช้ามายังได้ข่าวอีกว่า อาหารมงคลเมื่อยามค่ำคืนเหลือเพียงถ้วยเปล่าออกมา”

“เห็นได้ชัดว่า พระชายาเสียใจจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวกินขนมบนโต๊ะจนหมดไม่มีเหลือ ไม่สนใจพิธีการเลย”

“สตรียามเศร้าโศกก็เช่นนี้ การกินเป็นวิธีที่ดีที่สุด”

พวกนางนินทาได้อารมณ์เป็นอย่างมาก ทั้งสมเพชและขบขันผสมผสานอย่างลงตัว

โม๋เอ๋อร์หาได้ใส่ใจว่าสตรีเหล่านี้จะเสแสร้งคุยเรื่องใดกัน หากแต่สิ่งที่นางสนใจในยามนี้นั้น คือน้ำเสียงที่พวกนางใช้ จังหวะในการพูด เส้นเสียงยามเอ่ย กระแสลมหายใจยามหัวเราะ

และมิใช่เพียงเสียงหวานแว่วเจื้อยแจ้วของเหล่าอนุชายาเท่านั้นที่โม๋เอ๋อร์สนใจ

อา...นั่นอย่างไรเล่า! กระแสเสียงเช่นเดียวกับเส้นเสียงกระซิบที่มุมเฉลียงเมื่อคืน

เสียงของบ่าวรับใช้ข้างกายของเหล่าสนมชายาเหล่านั้น โม๋เอ๋อร์ก็จำแนกได้เป็นอย่างดี ว่าเสียงใดที่นางได้ยินเมื่อยามค่ำคืนที่ผ่านมา

หึหึ! ยากเย็นที่ใด?

อีกทางฝั่งหนึ่งของเรือนใหญ่

ห่างออกมาจากเรือนชิงเยว่ของพระชายาในรัชทายาทไม่ไกลนัก

ภาพของสตรีงดงามในชุดสีแดงวิจิตรลวดลายหงส์เหินกำลังยืนหลับตาพิงกำแพงนิ่งๆ ท่าทางประหนึ่งสายลับสำนักมืด โดยมีสาวใช้ใบหน้าหมดจดเกลี้ยงเกลากิริยานุ่มนวลสง่างามยืนอยู่ข้างๆ อย่างสงบ คอยเป็นกุนซือกระซิบให้คำแนะนำ

รอบด้านของพวกนางเต็มไปด้วยบรรยากาศเย็นเยียบอันไร้รูปร่าง ทว่ารู้สึกได้ถึงกลิ่นอายที่ไม่ธรรมดา คล้ายกับนักล่ากำลังจ้องขย้ำเหยื่อ เพื่อเขมือบลงท้องอย่างเลือดเย็นก็ไม่ปาน

ความรู้สึกน่าครั่นคร้ามพรั่นพรึงถูกแผ่รัศมีออกมาจากสตรีชุดแดงลายหงส์เหิน

ส่วนสตรีชุดสีเหลืองนวลธรรมดา กลับแผ่กลิ่นอายเยือกเย็นอันน่ายำเกรงไม่ต่างไป

กระแสร้อนแรงกับกระแสเย็นฉ่ำแผ่ปกคลุมทั้งสองได้อย่างลงตัว

สิ่งที่เห็นและรู้สึกได้เช่นนั้น ทำเอารัชทายาทหมิงเฉิงที่กำลังเดินนำหน้าราชองครักษ์คนสนิทอยู่ตรงริมระเบียงทางเดินอีกฟากหนึ่ง ต่างพากันขมวดคิ้วจ้องมอง

เรือนร่างสูงศักดิ์ของหมิงเฉิงแผ่กลิ่นอายดำทะมึนทันใด เมื่อนึกถึงคำพูดจาสบประมาทเสียดสี  ใส่ร้ายว่าเขาเป็นเจ้าบ่าวไร้ความสามารถในคืนเข้าหอ โทสะพลันปะทุขึ้นมาในแววตาคม

ชายหนุ่มหรี่ตาลงยามมองสตรีชุดแดงอย่างแค้นเคืองไม่สร่างซา เพราะแต่ไหนแต่ไรมา ไม่เคยมีผู้ใดกล้าทำตัวอาจหาญต่อหน้าเขา แม้แต่บุรุษด้วยกัน!

หมิงจินในตำแหน่งองครักษ์ติดตามรัชทายาทก็เห็นสตรีสองนางที่ยืนนิ่งตรงกำแพงห้องโถงเช่นกัน

เขาสังเกตกิริยาแปลกประหลาดของพวกนางอยู่เงียบๆ ไร้วาจาเอื้อนเอ่ย พลันนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน ยามที่ชายาเอกของพี่ชายกล้าร่ายมารยาใส่อย่างอาจหาญซึ่งหน้าเช่นนั้น

การแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ครั้งนี้ เห็นทีคงต้องพิจารณาสกุลโหวใหม่เสียแล้ว

แต่ทว่าเมื่อสังเกตเห็นใบหน้าหล่อเหลาของพี่ชายกำลังเครียดขรึม แผ่กลิ่นอายอันตราย คล้ายกับพร้อมเล่นงานคนทั้งตระกูลให้ตายตกเยี่ยงนั้น หมิงจินจึงจำต้องเปรยออกไป

“เมื่อคืน พระชายาอยู่อย่างสงบในห้องหอแล้ว หากแต่ถูกกระตุ้นให้ออกมาพ่ะย่ะค่ะ รัชทายาท”

เสียงทุ้มนุ่มสุขุมฟังดูเยือกเย็นของหมิงจิน ทำให้หมิงเฉิงต้องปรายหางตามองน้องชายตนในคราบองครักษ์คนสนิท

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร? อาจิน”

เมื่ออยู่นอกห้องส่วนตัว คำเรียกขานของทั้งสองจึงเป็นเช่นนี้

หมิงจินเอ่ยตอบเสียงเรียบตามที่ตนได้ยินสาวใช้นางนั้นเอ่ยกับเจ้านายของนาง

“เมื่อคืนพระชายาได้ยินเสียงเล่นเล่ห์ของใครบางคน    ว่ารัชทายาททรงประทับอยู่กับอนุที่โปรดปราน ละเลยการเข้าหอกับเจ้าสาว ซึ่งเป็นการหยามเกียรติกันซึ่งหน้า ทำให้นางอดรนทนมิได้ ต้องเดินออกมาจากห้องหอเพื่อพิสูจน์ความจริงพ่ะย่ะค่ะ”

เรียวคิ้วคมของหมิงเฉิงขมวดเข้าหากันเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาจึงปรายสายตาคมดำมองไปทางสตรีชุดแดงผู้เป็นพระชายาอีกครา

โทสะในแววตาเจือจางไปไม่น้อย หากแต่ขุมนรกในอกอันเกิดจากคำพูดหยามศักดิ์ศรีว่าไร้น้ำยาแห่งชายชาญเช่นนั้น!

เขาจะระบายออกที่ใด ถ้าไม่ใช่ที่นาง!