ตอนที่18 ไม่ชอบใจ

โม๋เอ๋อร์และหยูเสวี่ยเดินกลับเข้าห้องส่วนตัว เพื่อผลัดเปลี่ยนอาภรณ์สำหรับเข้าวังไปยกน้ำชาตามประเพณี

ทว่าเมื่อประโคมเครื่องแต่งกายเสร็จสรรพ กระทั่งงดงามถูกต้องทุกสิ่งแล้วเปิดประตูเรือนออกมา หลังจากเดินได้หลายก้าวจนเกือบจะถึงเรือนหลัก อันเป็นตำหนักของรัชทายาทที่ตั้งอยู่ใกล้กัน ก็ได้เจอกับขันทีหน้าซื่อท่าทีนอบน้อมยอบกายทำความเคารพแล้วรายงานว่า

“เรียนพระชายา รัชทายาททรงมีประสงค์ให้พระชายาพักผ่อนหลังร่วมหอกับพระองค์เป็นเวลาสามวันพ่ะย่ะค่ะ”

“...!?”

ขันทีผู้นอบน้อมกล่าวจบก็ค้อมกายทำความเคารพอย่างแช่มช้อย แล้วเดินจากไปอย่างแช่มช้า ยักย้ายส่ายสะโพกประหนึ่งสตรีก็ไม่ปาน

ปล่อยให้โม๋เอ๋อร์ที่แบกเครื่องประดับเต็มศีรษะหนักอึ้ง เสื้อผ้ายาวกรุยกรายรุ่มร่าม ทำได้เพียงกะพริบตามองตามด้วยสีหน้าเหลอหลา อึดใจก็หันหน้ามามองหยูเสวี่ยแล้วถามอย่างโง่งม

“เขาหมายความว่าอย่างไรรึ?” นางไม่เข้าใจจริงๆ นะ

หยูเสวี่ยพอจะประเมินได้จึงกระซิบที่ข้างหูโม๋เอ๋อร์เพื่ออธิบาย “รัชทายาทน่าจะให้คนไปแจ้งทางพระราชวังว่าได้เข้าหอกับพระชายาทั้งคืนอย่างหนักหน่วง ทำให้พระชายาผู้บอบบางถึงกับอ่อนแรงลุกไม่ขึ้น จึงไม่อาจเข้าวังไปถวายน้ำชาได้”

โม๋เอ๋อร์ได้ฟังก็ยิ่งไม่เข้าใจ จึงถามกลับตามตรง “แล้วเหตุใดเขาต้องโกหกว่าได้ร่วมรักกับข้าไปแล้วด้วยเล่า แค่มาทำกันจริงๆ ก็สิ้นเรื่อง” นางห่วงอยู่เรื่องเดียว คือการสมสู่ขยายเผ่าพันธุ์ อ้อ...นางยังห่วงอีกเรื่องหนึ่ง คือต้องทำให้รัชทายาทหลงใหลนาง

หยูเสวี่ยยกยิ้มบางเบาอย่างเข้าใจอีกฝ่ายเป็นอย่างดี ก่อนกระซิบตามที่วิเคราะห์อีกคราว่า “หลังจากนี้พระชายาก็เตรียมรับมือกับโทสะของฮองเฮาเถิด”

“หืม?”

เมื่อเห็นโม๋เอ๋อร์ยังไม่เข้าใจ หยูเสวี่ยจึงกระซิบอธิบายอย่างใจเย็น

“ประเพณียกน้ำชานับว่าสำคัญไม่อาจเพิกเฉย หากแต่การร่วมหอก็เป็นหน้าที่พึงกระทำมิอาจละเลย และยิ่งไม่อาจนำมากล่าวอ้างเพื่อละเว้นประเพณีอันสำคัญเยี่ยงนี้ได้”

โม๋เอ๋อร์ได้ฟังก็ขมวดคิ้วแน่น กะพริบตาสองที สีหน้าเคร่งขรึมจริงจังเพราะกำลังทำความเข้าใจอย่างยิ่งยวด

หยูเสวี่ยยังคงเอ่ยเสียงเบา “หากพ้นสามวันนี้ไป ยังต้องเตรียมตัวรับโทสะต่อหน้าพระพักตร์ฐานสำคัญตนผิด ไม่ใส่ใจต่อจารีตประเพณี”

ยิ่งได้ฟัง เรียวคิ้วโค้งงามยิ่งผูกกันเป็นปม โม๋เอ๋อร์เริ่มเข้าใจขึ้นมาไม่น้อย

นางเข้าใจว่า รัชทายาทไม่ชอบนาง และกำลังกีดกันนางจากญาติผู้ใหญ่ มิให้พวกเขาชอบนาง

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ดวงตากลมโตพลันตวัดฉับขึ้นไปมองยังระเบียงชั้นสองของเรือนหลักโดยพลัน

บนนั้นมีเงาร่างสูงใหญ่ของสามีกำลังยืนมองนางอยู่!

โม๋เอ๋อร์แหงนหน้าขึ้นจนคอแทบหัก เพื่อมองไปยังชายรูปงามผู้นั้นอย่างขัดเคือง ส่งเสียง หึ! อยู่ในลำคออย่างไม่ชอบใจนัก

เหนือขึ้นมาจากทางเดินศิลาพื้นดินในระยะสายตาราวสามจั้ง บนเรือนหนึ่งในตำหนักหมิงเสียงกงอันเป็นห้องส่วนตัวของรัชทายาทหนุ่ม

เรือนกายสูงใหญ่สง่างามที่ริมหน้าต่างบนชั้นสองของเรือนใหญ่พลันชะงักงันไปเล็กน้อย เมื่อสายตาคมสบประสานกับสายตากลมใสของสตรีด้านล่าง

นางมองเห็นเขา!?

อีกครั้งที่หมิงเฉิงนึกแปลกใจในตัวพระชายาแห่งตน ผู้ซึ่งสามารถสบตากับเขาในระยะไกลได้ทุกครา

นางมีท่วงท่าที่สูงส่ง ใบหน้างามล้ำมากนัก ทำให้ผู้คนที่ได้ยลโฉม ต้องสูดลมหายใจเข้าลึกโดยไม่รู้ตัว ดวงตาพราวระยับคู่นั้นโดดเด่นเหนือคำบรรยาย ผิวขาวผ่องยามต้องแสงแดดประหนึ่งเกล็ดหิมะล้อแสงตะวันกระนั้น  

รูปโฉมสะคราญขนาดนี้นับเป็นหนึ่งในเมืองหลวงยังได้ ไม่แปลกใจเลยที่จวนโหวเก็บงำนางเอาไว้มิให้ออกมานอกเรือน

สายตาคมดำคล้ายม่านหมึกในทะเลลึกลับเริ่มหรี่เล็กแคบยามจ้องนิ่งที่นางด้านล่างอย่างพิจารณา

หากเป็นชายอื่นแน่นอนว่าคงหลงใหลเพียงแรกพบสบตา ทว่าความงามเหนือใครของนาง หาได้มีผลกับหมิงเฉิงไม่!

หากแต่สิ่งที่ชายหนุ่มสนใจกลับเป็นปฏิกิริยาที่ว่องไวเกินไปของนาง

ในจังหวะที่กายสง่ายืนอิงกับขอบหน้าต่างด้วยท่าทางนิ่งงันเย็นเยียบสีหน้าเคร่งขรึม เสียงสุขุมสายหนึ่งพลันดังเรียบเรื่อย

“รัชทายาทเข้าหอกับชายาเอกจนกายบางระบมไม่อาจเข้าเฝ้ายกน้ำชาหรือ?”

เสียงนั้นเป็นเสียงของหมิงจิน เขาเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าของหมิงเฉิงทางอีกฝั่งหนึ่งของริมหน้าต่าง แล้วเอ่ยอีกหนึ่งประโยคว่า “เห็นได้ชัดว่า นางล่วงรู้จนสิ้นและไม่ชอบใจแผนลวงของท่านเลยแม้แต่น้อย”

ยามเปล่งวาจาเนิบช้า สายตาคมของหมิงจินมองนิ่งที่สาวใช้ผู้กระซิบกระซาบนายสาวจนอีกฝ่ายกระจ่างแจ้ง แล้วเลื่อนสายตาออก เพื่อมองไปทางชายาเอกของพี่ชาย  

เขาเห็นคิ้วเรียวงามที่ผูกปมอยู่แล้วยิ่งผูกปมแน่นขึ้น ริมฝีปากแดงจิ้มลิ้มเม้มเข้าหากันเพื่อขบกราม ดวงเนตรคู่งามเจือไอโทสะทอประกายวาวโรจน์ยามถลึงตาจ้องมอง เห็นได้ชัดว่านางรู้ตัวแล้วว่าถูกกลั่นแกล้ง ชายหนุ่มจึงเอ่ยเย้าพี่ชายเล็กน้อย

“คนงามยามโกรธเคือง ให้พิศอย่างไรก็ยังน่ามอง”

หมิงเฉิงแค่นเสียงหยันในลำคอคราหนึ่ง แต่ยังคงนิ่งเฉยเผยเพียงความเย็นชาออกมาทางแววตาคู่คม

หมิงจินลอบประเมินในใจ

แผนการคำลวงนี้ ใช้ได้ผลกับทุกฝ่ายอย่างเห็นได้ชัด หนึ่งคือกลั่นแกล้งคนของตนเองที่ทำตัวบ้าอำนาจเมื่อเช้า ให้นางแต่งกายเต็มยศแล้วต้องผิดหวังแบกเครื่องประดับหนักอึ้งกลับไป สองได้เห็นปฏิกิริยาของฮ่องเต้ถึงความสัมพันธ์นี้ระหว่างพวกเขา สามเพื่อลวงให้ตระกูลโหวตายใจ ในเรื่องการแต่งงานครั้งนี้

เมื่อวิเคราะห์ได้แล้ว หมิงจินจึงกระแอมหนึ่งทีเพื่อปรับอารมณ์แล้วเริ่มเอ่ยจริงจัง

“คำกล่าวนี้คงทำให้ฝ่าบาททรงแย้มสรวลไม่น้อย ที่ธิดาของอัครเสนาบดีโหวเป็นที่โปรดปรานของรัชทายาท ส่วนคนบ้านโหวคงตั้งโต๊ะเตรียมงานฉลองเลยกระมัง ที่ธิดาของบ้านสามารถผูกใจรัชทายาทเอาไว้ได้ หากแต่กับฮองเฮากลับไม่แน่ว่าจะได้ผล พระนางคงอยากเจอสะใภ้คนนี้ใจแทบขาด”

ครานี้หมิงเฉิงจึงละสายตาออกจากพระชายาคนงามมามองน้องชายในชุดราชองครักษ์

ในฐานะกุนซือประจำตัวรัชทายาท หมิงจินจึงถือวิสาสะวิเคราะห์เรื่องนี้ให้อีกว่า

“ท่านอย่าลืมว่า เมื่อเช้าชายาเอกของท่านคุยเรื่องใดกับเหล่าอนุชายาในห้องโถง”

หมิงเฉิงพลันหรี่ตามองหมิงจินนิ่งๆ อย่างรอฟัง

เขาเชื่อมั่นในวาจาคำของน้องชายผู้นี้เสมอมา

ชายหนุ่มในอาภรณ์องครักษ์จึงประเมินให้ฟังด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยต่อเนื่องว่า

“ท่านกับพระชายา หาได้เข้าหอกันดังคำรายงานไม่ พยานล้วนเป็นเหล่าชายาของท่านเองที่นั่งอยู่เต็มห้องโถงเมื่อเช้า เรื่องนี้ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่เรื่องภายในห้ามเผยสู่ภายนอก หากแต่หูตาของฝ่าบาทย่อมมี ไม่แน่ว่าอาจจะส่งขันทีเฒ่ามาสอดส่องภายในค่ำนี้ก็เป็นได้”

หมิงเฉิงได้ฟังความจากอีกฝ่ายก็นิ่งเงียบไร้วาจา พลางหันไปมองสตรีในอาภรณ์หรูหราเบื้องล่างอีกครา

เห็นนางทำท่าจะเดินเข้ามาในเรือนส่วนตัวของเขาอย่างอุกอาจ คล้ายโจรราคะหมายขืนใจ ทว่ากลับถูกสาวใช้ข้างกายฉุดมือเอาไว้ ก่อนจะพากันเดินจากไปอย่างผิดหวัง

เห็นได้ชัดว่า พระชายาของเขานางนี้ ต้องการปีนเตียงของเขาอย่างยิ่ง

ม่านตาดำของรัชทายาทหนุ่มยิ่งหรี่เล็กแคบ รอบกายสง่าแผ่กลิ่นอายเย็นชามืดครึ้มเพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน เมื่อคิดได้เช่นนั้น