ตอนที่20 บุปผาเคลือบพิษ 2

เวลาล่วงเลยผ่านไปจนเข้ายามอิ่ว[1] ทั้งหมดจึงได้แยกย้ายกลับเรือนตน

คล้อยหลังพระชายาเอกกับสาวใช้คนสนิท อวี่เยียนที่เดินห่างออกมาเล็กน้อยก็ยกยิ้มเย็นเยียบแวบหนึ่ง เสี่ยวเถาเองก็ก้มหน้าหลุบตาเดินตามนายสาวอย่างเยือกเย็นไม่ต่างกัน ทั้งสองลอบส่งสายตาสื่อควายนัยแห่งความเลือดเย็นออกมา

มีเพียงพวกนางเท่านั้นที่เข้าใจกันและกัน

เมื่อถึงเรือนส่วนตัว ลึกเข้าไปในห้องชั้นในที่มีเพียงพวกนางสองนายบ่าว เสียงกระซิบกระซาบพลันบังเกิด

“สำเร็จหรือไม่?”

เส้นเสียงเย็นใสเบาหวิวเอ่ยถามสาวใช้คนสนิททันทีที่เข้าห้องปิดประตูลั่นดาลลงกลอน

“เรียบร้อยเจ้าค่ะ” เสี่ยวเถากระซิบตอบ “บ่าวแอบป้ายยาพิษที่ขอบถ้วยน้ำชาของเสี่ยวโม๋ ยามที่นางลุกขึ้นไปรินน้ำชา ต่อให้หลังเกิดเหตุสลดว่ามีสาวใช้ต้องพิษจนตาย และขนมน้ำชาถูกตรวจสอบจนวุ่นวาย ก็หาได้พบสิ่งใดที่ขอบถ้วยไม่ เพราะยาพิษนี้ถูกน้ำชาชะล้างเข้าปากเสี่ยวโม๋ไปแล้วจนสิ้น และผู้ต้องสงสัยย่อมเป็นเจ้าของชากับขนมเจ้าค่ะ”

“ดีมาก” อวี่เยียนยกยิ้มหวานเปรยอีกว่า “ข้าสังเกตว่าพระชายามิได้มีสมองสักเท่าไหร่ หากแต่สาวใช้ข้างกายกลับดูเฉลียวฉลาดยิ่งนัก ตัดแขนตัดขาพระชายาไปได้เยี่ยงนี้ ที่เหลือก็ไม่ยากนักหรอก ส่วนตระกูลที่ถูกเรียกตรวจสอบ ก็รอผลบาดหมาง หึหึ!” 

เสี่ยวเถาเอ่ยสำทับเสียงหยัน “จริงแท้เจ้าค่ะ” 

มุมปากได้รูปของอวี่เยียนยกยิ้มเย็น ดวงตาคู่งามเผยเพียงความเย็นชาที่ฉาบทับด้วยความสุขุมเย็นใสจนแนบเนียน

ฉากนี้เหนื่อยน้าวคันธนูแค่ครั้งเดียวแต่กลับยิงเหยี่ยวร่วงหลายตัวได้แน่

ทั้งสองพากันมานั่งที่ตั่งยาวริมหน้าต่างเพื่อรับลมเย็นฉ่ำยามพลบค่ำ ฝ่ายนายสาวอ่านหนังสือธรรมะ ส่วนสาวใช้คอยบีบนวดอย่างรู้ใจ บรรยากาศของทั้งสองช่างแสนดีหาใดเปรียบ รอบกายโอบล้อมไปด้วยความนุ่มนวลละมุนละไม ประหนึ่งมิเคยทำเรื่องชั่วร้ายใดๆ เลยในชีวิต

ภายในห้องส่วนตัวชั้นในของเรือนชิงเยว่

โม๋เอ๋อร์นั้นย่อมเป็นจริงดังคำของผู้อื่น นางมักจะมองโลกในแง่ดีเสมอ ซื่อบริสุทธิ์สดใสไร้เดียงสาตลอดมา

หญิงสาวนึกชมชอบอวี่เยียนจากใจจริง

สตรีงดงามในอาภรณ์สีขาวพิสุทธิ์ ให้ความรู้สึกนุ่มละมุนยามสนทนา เปล่งวาจาแต่ละคำให้ความรู้สึกเย็นฉ่ำราวกับได้ลอยตัวอยู่กลางสายน้ำสีใส ให้ความรู้สึกสดชื่นยิ่ง

 ทว่าสิ่งไม่คาดคิดพลันบังเกิด เมื่อเวลาล่วงเลยจนราตรีคลี่คลุม หลังจากสั่งบ่าวไพร่ให้ออกไปจนหมด ด้วยเหตุผลว่า พระชายาว่าต้องการพักผ่อน หยูเสวี่ยก็เริ่มมีอาการผิดปกติ

โม๋เอ๋อร์เห็นอีกฝ่ายรีบรุดเดินเข้าห้องชั้นใน แล้วถอดเสื้อผ้าออกจนสิ้น เหลือเพียงเอี๊ยมตัวบางก่อนจะปีนขึ้นเตียงนอน  

ยังไม่ลืมสั่งเสียงสั่นพร่าว่าให้ตนปิดหน้าต่างกับลงกลอนประตูทุกบาน

หญิงสาวจึงส่งพลังกระแสหนึ่งออกมาเพื่อปิดทุกสิ่งลงพร้อมๆ กันในพริบตา

สิ้นเสียง ปึก ปึก ปึก ไม่ดังจนผิดปกติ และไร้ผู้ใดสังเกต ประตูและหน้าต่างล้วนปิดสนิทไร้ช่องว่าง

บ่าวรับใช้คนอื่นๆ ต่างอยู่แค่ด้านนอกตัวเรือน ไม่มีใครกล้าล่วงล้ำเข้าเขตส่วนตัวถึงห้องชั้นใน หากเจ้านายมิได้เรียกใช้

โม๋เอ๋อร์สังเกตหยูเสวี่ยอยู่อึดใจ เห็นอีกฝ่ายสำลักโลหิตออกมาคำโต ใบหน้าเรียวเล็กบิดเบี้ยวไปหมด ก็รับรู้ได้ไม่ยากว่ากำลังเจ็บปวดทรมาน

พวงแก้มของหยูเสวี่ยแดงก่ำ ดวงตาคู่งามมีเส้นเลือดแดงฉาน เส้นสายโลหิตไหลออกจากริมฝีปากที่บัดนี้ซีดขาวเหลือเกิน ทั้งยังนอนบิดตัวไปมาราวกับว่าร่างทั้งร่างกำลังจะปริแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ร้องครวญครางเสียงแหบพร่า

อาการโดนพิษเล่นงานอย่างไม่ต้องสงสัย