ตอนที่24 พลังหยางเพื่อหยิน 1

มารดาของโม๋เอ๋อร์หาใช่มนุษย์สามัญแต่เป็นถึงมหาเทพปีศาจ ส่วนบิดานั้นเป็นมนุษย์ผู้หนึ่ง โม๋เอ๋อร์จึงเป็นโม๋กุ่ยเสินครึ่งมนุษย์

หลังจากมารดาให้กำเนิดโม๋เอ๋อร์ไม่นาน พลังซ่อนเร้นยามคลอดบุตรจึงมิอาจปิดบัง ในที่สุดก็ถูกเจอตัวจากมหาเทพปีศาจและภูตนรก มารดาจึงถูกจับตัวกลับไปยังสถานที่ที่จากมา

เมื่อคนหนึ่งสิ้นสลาย อีกคนก็ไม่อาจอยู่ได้ สิ้นใจตายด้วยเด็ดเดี่ยวตรอมตรม บิดาของโม๋เอ๋อร์จึงตรอมใจตายตามไปหลังจากนั้นเจ็ดปี ทิ้งโม๋เอ๋อร์ให้อยู่เพียงลำพังในป่าใหญ่ พร้อมคำสั่งเสียเฉียบขาดว่าให้โม๋เอ๋อร์อยู่โลกมนุษย์ต่อไป ด้วยรู้ดีแก่ใจว่าบุตรสาวที่เป็นครึ่งมนุษย์เทพปีศาจมิอาจอยู่ที่ใดได้ ไม่ว่าสวรรค์หรือนรก มีเพียงต้องอยู่บนภพมนุษย์เท่านั้น

โม๋เอ๋อร์ที่เป็นเพียงมนุษย์ครึ่งปีศาจ หาใช่มหาเทพปีศาจเฉกเช่นมารดา หากถูกสูบลงนรกจักต้องสลายหายไปคล้ายหมอกควัน กายหยาบกายทิพอันใดล้วนไม่อาจเป็นได้ทั้งนั้น

และสิ่งสำคัญที่สามารถทำให้โม๋เอ๋อร์ดำเนินชีวิตต่อไปได้ นั่นก็คือห้ามฆ่าใครจนถูกล่วงรู้ตัวตน ผสานอีกสิ่งที่สำคัญเหนือกว่าเพื่อที่นางจะยืนหยัดต่อไปได้ 

นั่นคือพลังหยินหยาง...

โม๋เอ๋อร์ซึ่งเกิดเป็นสตรีมีความอ่อนโยน ความมีน้ำใจ ความเยือกเย็น ละเอียดอ่อน มีพลังหยินเต็มขั้น รูปลักษณ์แท้จริงของนางคือสีดำ เป็นพลังสตรี ให้ความหนาวเย็น มืดมิด อ่อนนุ่ม ชื้นแฉะ ลึกลับ และเปลี่ยนแปลง การที่จะเป็นมนุษย์โดยสมบูรณ์ ไม่เสี่ยงต่อการสลายหายไป พลังหยินเช่นโม๋เอ๋อร์ย่อมต้องได้รับพลังหยางมาช่วยปรับสมดุล

ความเป็นชาย ความแข็งแกร่ง ลักษณะร้อนกว่าความเป็นหยิน คือสิ่งที่โม๋เอ๋อร์ยึดเหนี่ยว

คือสิ่งเดียวที่ทำให้นางในวัยสิบสองปีตัดสินใจออกมาจากป่าแห่งนั้น

ในเมื่อหยางคือพลังบุรุษ อบอุ่น สว่างไสว มั่นคง สดใส เช่น ดวงอาทิตย์ ดวงไฟ สามารถส่องสว่างความเย็นเยียบมืดดำเช่นนาง

มีเพียงต้องสมสู่คู่ยวนยาง สืบสานทายาทผสานสายพันธุ์เท่านั้น จึงจะยืนหยัดเป็นโม๋เอ๋อร์ได้ตลอดไป

ภายในห้องชั้นนอกของเรือนชิงเยว่

ขันทีและบ่าวรับใช้ยอบกายอย่างนอบน้อมอยู่ทั่วห้อง  ทั้งที่ก่อนหน้าพวกเขาต่างถูกไล่ให้กลับไปพักผ่อนแล้ว เหตุที่ต้องกลับมานั่งด้วยใบหน้าเหลอหลา เนื่องจากรัชทายาทหมิงเฉิงทรงเสด็จมากะทันหันนั่นเอง

ไร้การแจ้งล่วงหน้าจากขันทีเรือนหลัก ไร้แสงโคมมงคลสาดส่องเป็นสัญญาณ น่าแปลกยิ่ง!

แต่กระนั้นความสงสัยทั้งหลายล้วนถูกกักเก็บเอาไว้อย่างมิดชิดอยู่ในโสตประสาทของเหล่าข้ารับใช้

ใครจักใจกล้าบ้าบิ่นคิดถามเล่า!

ตามกฎระเบียบภายในพระราชวัง ผู้น้อยไม่อาจมองหน้าของผู้สูงศักดิ์ตรงๆ ได้ ทว่าบ่าวรับใช้ทุกคนที่ควรทำได้เพียงก้มหน้าหลุบตาลงต่ำกระทั่งหัวแทบจรดพื้นห้องอยู่ร่อมร่อ กลับต้องลอบชำเลืองมองสตรีตรงหน้าด้วยหัวใจเต้นตึกตัก เพราะความงดงามเฉิดฉันของพระชายาช่างแสบตายิ่ง

ถึงแม้ว่าเรือนร่างสูงสง่าของรัชทายาทยังคงนิ่งเฉย สายตาคมกริบยังคงราบเรียบไร้คลื่นเสน่หา ไร้ซึ่งท่าทีเกินเลย แต่ผู้ใดจักกล้าคิดไปล่วงหน้าว่าจะไม่เกิดฉากรักใดๆ ในเมื่อพระชายาช่างงดงามเกินห้ามใจถึงเพียงนั้น นางนับเป็นโฉมสะคราญที่สวรรค์สรรค์สร้างมาโดยแท้...

รัชทายาทหมิงเฉิงต้องอดใจไม่ไหวในอีกไม่นานเป็นแน่!

และแล้วก็เป็นดังคาด เมื่อบุรุษสูงศักดิ์ที่แต่เดิมมีเพียงความเย็นชาในสายตา ท่าทางเรียบเฉยไม่เผยอารมณ์ เริ่มปรากฏรอยหยักลึกตรงมุมปาก จนกลายเป็นการยกยิ้มในที่สุด พาใบหน้าที่คมคายเฉยชาพลันหล่อเหลาเปล่งประกายเจิดจ้า เหล่าบ่าวไพร่ถึงกับเหม่อมองจนตาพร่า ลืมจนสิ้นว่าผู้น้อย ไม่บังควรมองใบหน้าผู้สูงศักดิ์

แม้แต่โม๋เอ๋อร์ก็ไม่ละเว้น

ทันทีที่เห็นริมฝีปากสีแดงได้รูป จู่ๆ ก็เกิดรอยยิ้มหยักลึกประดับบนใบหน้าหล่อเหลาของชายผู้เป็นสามี ในใจก็ให้นึกยินดีเหลือคณาพร้อมประโยคที่คิดว่า ได้เข้าหอแน่แล้ว…

ดังก้องไปทั่วในโสตประสาท

อึดใจต่อมา หมิงเฉิงกลับขยับเท้าเข้าหาโม๋เอ๋อร์แล้วถอดชุดคลุมกันลมบนบ่ากว้างของตนออก ก่อนจะคลุมไหล่กลมมนของนางอย่างทะนุถนอม เอ่ยเสียงทุ้มนุ่มน่าฟังว่า

“คืนนี้อากาศเย็นนัก ข้าเกรงพระชายาจะต้องลมเย็นไม่สบายเอาได้”

ยามที่ความอบอุ่นแผ่ซ่านออกจากร่างแกร่งเมื่อวงแขนและฝ่ามือหนาโอบรอบไหล่ ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใด โม๋เอ๋อร์ไม่รู้สึกถึงความเป็นห่วงเป็นใยดั่งวาจาจากสามีสักนิดเลย

เพราะทันทีที่เสื้อคลุมห่มไหล่ จนปกปิดเสน่หานวลนางอันแสนจะเลิศล้ำแห่งเนินอกอวบอิ่มจนสิ้น หญิงสาวก็รู้สึกได้ว่ากำลังถูกอีกฝ่ายตำหนิอย่างรุนแรง

ทั้งยังบอกเป็นนัยว่าความงามของนางใช้ไม่ได้ผลกับเขา จงเก็บไปเสียอย่างเปลืองแรงเลย

โม๋เอ๋อร์ถึงกับหมดความมั่นใจ เงยหน้ากะพริบตามองเจ้าของวงแขนและฝ่ามืออุ่นที่กำลังตบเบาๆ ที่ไหล่ตน ตามด้วยบีบเน้นๆ จนเจ็บไปถึงกระดูก

นั่นย่อมเป็นสัญญาณเตือนว่าห้ามคิดการณ์ไกล

เมื่อคลุมไหล่ให้สาวงามจนมิดชิดไม่เห็นเนินเนื้อวาบหวิวหรือผิวขาวผ่องวาบหวามรบกวนสายตาอันใดอีก หมิงเฉิงก็หมุนกายสูงใหญ่สะบัดชายอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มเสียงดังพรึบ จนเกิดสายลมเย็นจัด โชยผ่านผู้อยู่ใกล้ แล้วกล่าวเสียงทุ้มต่ำค่อนไปทางนุ่มนวลกว่าที่เคย แต่ในนั้นกลับเจือแววหมางเมินชนิดหนึ่งว่า

“ตามข้ามา”

กล่าวจบก็เดินนำหน้าออกนอกเรือนไป

โม๋เอ๋อร์ถึงกับทำหน้าเหลอหลา

เขามิได้มาเข้าหอกับนางหรอกหรือ?