ตอนที่27 ลักหลับ 2

ร่างสูงย่างกรายก้าวเท้าจากขอบบ่อ ท่อนขาลดต่ำ กดบั้นท้ายแกร่งลงน้ำ ชั่วครู่ก็เหลือเพียงกล้ามหน้าอกหนาแน่นงดงามที่โผล่พ้นผิวน้ำ ใต้คิ้วเรียวยาว ดวงตาดำขลับคมกริบค่อยๆ ซ่อนเอาไว้ใต้เปลือกตา

หมิงเฉิงกดตัวเองให้จมดิ่งลงน้ำจนมิดศีรษะ ซึมซับไออุ่นเกือบร้อนของน้ำพุให้โอบรอบกายกำยำ กำซ่านแสงจันทร์งามผ่านม่านน้ำเสมือนมายา เพื่อระลึกถึงแน่งน้อยปริศนาเหมือนที่ชอบทำ

ทว่าเพียงลืมตาใต้น้ำ แววตาคมปลาบพลันตะลึง ในบ่อน้ำมิใช่มีเพียงเขาหนึ่งเดียว เบื้องหน้ายังมีเงาร่างอรชร ดำน้ำอยู่ในระยะสายตา

แม้มีม่านน้ำกางกั้น ทั้งยังมืดสลัว ทว่ายังเห็นความงามพิลาศล้ำ ผิวขาวนวลผ่องส่องประกายเจิดจ้า คล้ายเรืองแสงสีทองรำไร

สีทองเรืองรองกระนั้นหรือ?

ก้อนเนื้อในอกแกร่งพลันเต้นตึกตัก นึกตระหนกตกใจ แววตื่นตะลึงฉายวาบผ่านม่านตาดำ

หมิงเฉิงลุกพรวดขึ้นผิวน้ำ จับจ้องไปเบื้องหน้าไม่วางตา เป็นจังหวะเดียวกับสตรีอีกคน ก็ทะลึ่งพรวดขึ้นมาเช่นกัน

“เจ้า! ไยยังอยู่?”

“ท่าน! ไยไม่หลับแล้ว?”

“...”

ทั้งสองตกอยู่ในภาวะตะลึงงัน ดวงตาสองคู่จ้องเขม็ง ปราศจากความสนใจเรือนร่างเปลือยเปล่าเปิดเผยทุกสิ่งของตนเองและอีกฝ่าย

โม๋เอ๋อร์อุทานในใจว่า แย่แล้ว...

นางคิดว่าเขาเมาก็เลยพาเข้ามาในห้อง หมายย่ำยีให้ได้เป็นสามี จึงลอบขับปราณเย็นบางเบาทำให้เขาหลับใหลไร้สติ แล้วลงมือกับเขาอย่างย่ามใจ ทั้งหอมแก้ม ทั้งกดจูบ และไล้เลียตามภาพในตำรา

ทว่าเมื่อลูบคลำไปเนิ่นนาน ก็รู้สึกว่าไม่สนุกอย่างที่คิด ไม่เห็นมีอะไรที่เป็นแท่งประหลาดโผล่ออกมาตามภาพวาดวสันต์ที่เคยได้ดู ทั้งยังไม่รู้ว่าขั้นต่อไปต้องทำอย่างไรจึงจะได้สมสู่ ก็เลิกทำแล้วคิดจากมา

มิคาดว่าจะเห็นความงดงามหรูหราและยิ่งใหญ่ทั่วห้องที่ยวนตา ถัดมายังเห็นบ่อน้ำร้อนธรรมชาติที่ชมชอบในห้องปีกขวาที่ยวนใจ

ท่ามกลางแสงจันทร์สีนวลเร้นดาราในคืนเดือนเพ็ญ   นางจึงรีบเปลื้องผ้าลงแช่น้ำอย่างรวดเร็ว ขโมยชื่นชมสมบัติของผู้อื่นประหนึ่งเป็นของตน

ไม่คิดว่าจะถูกเจ้าของพบเห็นเสียแล้ว…

หญิงสาวพลันยิ้มแห้ง เอ่ยเสียงอ่อน “ท่านควรพักผ่อน”

ประกายตื่นเต้นระคนดีใจกับภาพเหลือเชื่อเพียงพริบตาก่อนหน้า พลันอันตรธานหายไปจนสิ้นจากแววตาคม เมื่อเห็นชัดเจนว่านางตรงหน้าเป็นใคร นางหาใช้แน่งน้อยผู้นั้นไม่!

ใบหน้าหล่อเหลาของหมิงเฉิงพลันเครียดขรึมเย็นชา ความผิดหวังบางเบาวาบผ่าน

คืนนี้เขาตาฝาดเป็นครั้งที่สองอย่างไม่น่าให้อภัย!

“เจ้าไม่มีสิทธิ์เข้ามาที่นี่” เสียงเย็นเยียบแข็งกระด้างถูกปล่อยออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูป

ละครตบตาหวานเลี่ยนไม่จำเป็นอีกต่อไป ยามนี้หมิงเฉิงแผ่กำจายประกายอำมหิตออกมาได้อย่างเข้มข้นถึงจุดเดือด

รังสีสังหารในครั้งนี้ทำให้โม๋เอ๋อร์แปลกใจไม่น้อย ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าเขาอ่อนโยนใจดีปานนั้น

ดวงเนตรใสพิสุทธิ์ดุจวารีมองอีกฝ่ายอย่างฉงนในรังสีอำมหิตที่กำลังแผ่นซ่านออกมาทั่วร่างหนา ความรู้สึกผิดมหันต์พลันตกไป นางไม่เข้าใจว่า เหตุใดภรรยาจะเข้าห้องสามีมิได้ 

โม๋เอ๋อร์เอียงคอมองหมิงเฉิงตาปริบๆ อย่างใสซื่อ ใบหน้าจิ้มลิ้มเผยรอยยิ้มพริ้มเพราแต่หมางเมิน ไม่สนใจแววตาคมกริบราวกับจะมีมีดบินออกมาของเขา นอกจากไร้ซึ่งความหวาดกลัว นางยังกดลำตัวระหงเปลือยเปล่าลงน้ำไปอีกครา   

ปราศจากท่าทางหวั่นเกรง ไร้ซึ่งท่าทียั่วยวน มีเพียงความดื้อรั้นในกิริยา

นางอยากแช่น้ำให้นานกว่านี้อีกสักนิด ลงมายังไม่ทันไรจะให้ขึ้นเสียแล้ว ไม่มีทางหรอก!

ใบหน้าของหมิงเฉิงพลันชะงักงัน หางคิ้วกระตุกไม่หยุด กล้ามเนื้อขมวดเกร็ง กลิ่นอายโทสะยิ่งแผ่ซ่านอย่างอำมหิตไปทั่วร่างหนา

พยัคฆ์ร้ายฉายาปีศาจทมิฬ ที่ใครๆ เพียงมองตา ก็พากันครั่นคร้ามหวั่นเกรง กำลังถูกสตรีหน้าไม่อายทำใจกล้าท้าทายต่อหน้าต่อตา

นางยกยิ้มล่อลวงแล้วกดร่างลงน้ำไป ไร้ซึ่งการขออภัยต่อเจ้าของบ่อ ทั้งยังช่วงชิงค่ำคืนที่เขาหวงแหน

แน่นอนว่าการฆ่าเป็นเรื่องง่าย แต่มิใช่กับชายาเอกพระราชทานที่มีสกุลใหญ่คุ้มหัว แต่การกำราบกันยังต้องมี

ร่างสง่านิ่งขรึม สายตาคมดำลึกล้ำไร้ก้นบึ้งจ้องผิวน้ำเงียบงัน รอเพียงนางโผล่ขึ้นมา เพื่อจัดการมิให้เหิมเกริม

ทว่าเนิ่นนานผ่านไป... 

หนึ่งเค่อ... 

...สองเค่อ

แต่เหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์ในความรู้สึก

ผิวน้ำไร้การเคลื่อนไหว ไม่แม้แต่จะมีระลอกคลื่นก่อเกิด

เรียวคิ้วเริ่มขมวด สีหน้าเย็นชาเผยแววแปลกใจไหลผ่าน

มันนานเกินไป...

“บัดซบ!”

หมิงเฉิงแค่นเสียงสบถคำหนึ่ง ก่อนผลุบลงน้ำ ควานหาร่างงามของชายา