ตอนที่28 พันธนาการปริศนา 3

เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม...

โม๋เอ๋อร์ในอาภรณ์แสนวิจิตรก็เยื้องกรายออกจากห้องบรรทมส่วนพระองค์ของรัชทายาท นางเดินนวยนาดแช่มช้อยมาตามทาง กิริยานุ่มนวลสูงส่ง ยกยิ้มปลื้มปริ่มตลอดเวลา

เมื่อพ้นหัวมุมเฉลียงก็เห็นเป็นด้านหน้าตำหนักโล่งกว้าง ในครรลองสายตาจึงปรากฏร่างสูงงามสง่าในอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มปักลายมังกรทองอันน่าเกรงขามของรัชทายาทหมิงเฉิง

เขากำลังยืนสนทนากับมหาขันทีเฒ่าหวังกงกง ผู้ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องทั้งคืน ไม่หลับไม่นอน

และทันทีที่เขาผินใบหน้าอันหล่อเหลามามองนาง รอยยิ้มอ่อนโยนพลันปรากฏในครรลองสายตา โม๋เอ๋อร์ถึงกับตาพร่าในบัดดล คนอะไรรูปงามปานศิลาดำ ทั้งทรงพลังแลดูทมิฬตรึงใจเหลือเกิน

เมื่อเดินมาถึงร่างสูง มือหนาพลันยื่นส่งให้ตรงหน้า หญิงสาวพลันเบิกตาโตมองเหม่อที่ฝ่ามือเขา ชั่วภาวะตะลึงนั้น นางรับรู้เพียงมือนุ่มของตนถูกกอบกุมด้วยมืออุ่นของเขา

ชั่วครู่ต่อมาชายผู้เป็นสามีก็พานางเดินไปด้วยกันตามทางเดินแผ่นศิลาอย่างแช่มช้า แสงแดดยามเช้าช่างสว่างเจิดจ้า พาม่านตามองเห็นทุกสิ่งเจิดจรัสยิ่งนัก ร่างระหงจึงคล้ายกับล่องลอยอยู่กลางสายหมอก ภาพที่เห็นเบื้องหน้าคือม่านมายาพรางใจ จริงเท็จเท่าใดล้วนไม่สำคัญ

สามปีที่ผันผ่านนับจากมีระดูและออกจากป่า หญิงสาวมักจะซึมซับการเลี้ยงดูที่เปี่ยมน้ำใจของวั่นหรงอยู่ตลอด ซาบซึ้งในมิตรไมตรีของหยูเสวี่ยอยู่เสมอ จึงต้องการตอบแทนคนทั้งสองอย่างเต็มที่ ตามเป้าหมายทั้งหมดที่ทั้งสองมีให้นาง

ทว่าในยามนี้ นางกำลังตรึงใจกับสามีตรงหน้ายิ่งนัก

จากสองคนที่นางจักต้องตอบแทนและปกป้อง กลับเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนที่นางจักต้องดูแลเขาเป็นอย่างดี

หมิงเฉิง...

เจ้าของนามพลันรู้สึกเสมือนถูกเรียกขานจากแดนไกล ในความรู้สึกคล้ายมีกระแสไอเย็นวาบผ่าน ปราณเย็นชนิดนี้ที่ตราตรึงเขามาเนิ่นนาน แม้เพียงชั่วขณะเดียวยังสัมผัสได้ชัดเจน

เรียวคิ้วเข้มขมวดทันใด ดวงตาคมปลาบพลันหรี่แคบลง รอยยิ้มเสแสร้งพลันจางหาย หมิงเฉิงพลันเบนใบหน้าหันไปมองสตรีข้างกาย รอยยิ้มพริ้มเพราบนใบหน้าจิ้มลิ้มพลันตรึงสายตา สิ่งที่กำลังกระทำการหลอกลวงว่ารักใคร่ชายาพลันตกไป

หมิงเฉิงไม่แน่ใจว่าคืออันใด? หากแต่เขากลับไม่อาจไม่มองนางให้เต็มตา ทั้งยังไม่อาจทนเสแสร้งได้อีกต่อไป

ภายใต้ดวงตะวันสาดส่องโปรยแสงแดดยามเช้าอ่อนจาง ท่ามกลางมวลบุปผางามสะพรั่งผลัดกลีบโรยร่วงพร่างพราวล้อสายลมบางเบา บนทางเท้าทอดยาวศิลาดำ ร่างสูงสง่าชะงักงันนิ่งขึง ผินหน้ามองคนงามอย่างชิดใกล้ ตรึงดวงเนตรคมกริบพินิศมองเพียงชายาตนตรงหน้า

ม่านมายาปริศนาไร้ที่มาพลันบังเกิด คล้ายม่านหมอกแผ่นบางแสนลึกลับเกาะกุมใจ มีสัญชาตญาณบางอย่างบอกแก่หมิงเฉิง

ว่าให้จับตาดูนางเอาไว้ให้ดี...

ชั่วขณะภาวะนิ่งขึงคล้ายถูกตรึงด้วยพันธนาการปริศนา

หมิงเฉิงให้รู้สึกว่าคนงามตรงหน้ากำลังใกล้เข้ามา      

นางยืดตัวขึ้นหาเขา ยื่นใบหน้าพร้อมรอยยิ้มละมุนตา

แน่นอนว่าเขาถอยห่างได้ หลีกหนีได้ ทว่าเขากลับไม่คิดถอยหรือหลีกห่าง

ร่างแกร่งเกิดการรอคอยอย่างไร้เหตุผล กระทั่งจมูกเล็กเชิดรั้นของนางเป่าลมร้อนหอมกรุ่นแนบชิดที่สันกราม ตามด้วยหอมแก้มเขาไปฟอดหนึ่ง

“...!?”

ชายหนุ่มให้นึกแปลกใจ 

ไยเขารู้สึกดี!