ตอนที่31 หงุดหงิด 1

ภายในรถม้าที่มีเพียงสองสามีภรรยานั่งบนตั่งคนละมุมประหนึ่งเป็นศัตรูกัน

โม๋เอ๋อร์ย่อมรู้กาลเทศะไม่คิดรบกวน หากอีกฝ่ายทำกิริยาห่างเหินเช่นนั้น

นางจึงหันไปสนใจขนมน่ากินและน้ำชาร้อนกรุ่นมากกว่าสามีผู้หล่อเหลา

หญิงสาวนั่งกินขนมและจิบชาอยู่เงียบๆ บางครายังแอบเปิดผ้าม่านตรงหน้าต่างรถม้าเพื่อมองดูทิวทัศน์ด้านนอก

ทันทีที่ภาพเบื้องหน้าเข้าสู่ครรลองสายตา โม๋เอ๋อร์พลันตื่นตะลึง พระราชวังต้าหมิงแห่งนี้นับได้ว่าใหญ่โตยิ่งนัก งดงามมากด้วย อลังการเหลือเกิน มีตำหนักมากมายปลูกสร้างเอาไว้อย่างประณีตและวิจิตรตระการตา ประหนึ่งดั่งกำลังเดินทางท่ามกลางสรวงสวรรค์ชั้นฟ้ากระนั้น

โม๋เอ๋อร์กำลังรู้สึกตื่นเต้นยิ่งนักที่ได้ออกมาข้างนอก ได้เปิดหูเปิดตาให้กว้างขวาง ได้เห็นอะไรๆ งดงามละลานตา

เนื่องจากตลอดเวลาที่อยู่จวนโหว นางต้องอยู่แต่ในเรือน ถูกซุกซ่อนเก็บตัวประหนึ่งไข่ในหิน ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะได้เห็นอะไรเช่นนี้

สาวน้อยเบิกตากลมโตสดใส ทอประกายพร่างพราวราวดวงดาวระยิบระยับ นางสูดปากจิจ๊ะชอบใจส่งเสียงเสียวซ่านแปลกประหลาดเร้าใจคนฟังโดยไม่รู้ตัว

เท่านั้นยังไม่พอ ร่างระหงนุ่มนิ่มยังยักย้ายบั้นท้ายไปมา เพื่อเอื้อมมือเปิดผ้าม่านระหว่างรถม้าทั้งสองด้านทั้งซ้ายและขวา

ยังผลให้กายอ้อนแอ้นบดเบียดกายแกร่งอย่างซุกซน จนใครบางคนแทบจะทนไม่ได้

บางจังหวะที่บั้นท้ายกลมกลึงยังเสียดสีท่อนขาแข็งขึง และท่อนแขนนวลเสลายังเฉียดไปมากับท่อนแขนล่ำสัน ยังมีเนินอกหยุ่นนุ่มชิดใกล้เบาๆ กับแผงอกหนา กรุ่นกลิ่นเนื้อนวลนางหอมระรื่นชื่นใจไม่เบา ทำเอาพยัคฆ์ในที่ลับยากหลับใหลในบัดดล ยามนี้วงคิ้วพาดเฉียงราวกระบี่ของหมิงเฉิงเกือบจะกลายเป็นเชือกที่คดตัวกันได้แล้ว

เมื่อเพ่งพิศชื่นชมจนพอใจ โม๋เอ๋อร์จึงปิดผ้าม่านแล้วนั่งกินขนมต่ออยู่เงียบๆ มิให้เป็นการรบกวนสามีที่กำลังนั่งหลับตา ทำสีหน้าเย็นชาขมวดคิ้วเคร่งขรึมประหนึ่งกำลังปวดท้องอยากปลดปล่อยอะไรบางอย่าง

นางช่างไม่รู้ตัวเลยสักนิด ว่ารบกวนทุกสิ่งในร่างกายเขาอย่างยิ่งยวด

หญิงสาวพยายามจิบชาให้เงียบที่สุด เคี้ยวขนมยังไร้สำเนียงเสียงใด

ชั่วจังหวะที่กำลังกินอย่างระมัดระวัง พลางนึกไปถึงขนมผสมยาพิษในคืนเข้าหอ

โม๋เอ๋อร์จึงคิดได้ว่า มีบางอย่างที่นางไม่อาจไม่พูดออกไป

“นี่ๆ สามี”

“...”

หญิงสาวเรียกชายหนุ่มข้างกายด้วยคำนี้โดยมิได้นัดหมายและไม่ถามความเห็นของผู้ถูกเรียกเลยแม้ครึ่งคำ ยังผลให้ผู้ที่ถูกเรียกเช่นนั้นหางคิ้วกระตุกโดยพลัน

เมื่อได้ยินคำเรียกขานชวนขนลุกซ่าน หมิงเฉิงจึงลืมตา พินิจมองนางผู้เป็นภรรยาด้วยสีหน้าเคร่งขรึมดำทะมึนมากกว่าเดิมหลายส่วน

เห็นนางยังกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยโดยไม่สนใจสีหน้าคนฟังว่า

“ภรรยาคิดว่าสามีกำลังตกอยู่ในอันตรายนะ อาหารมงคลของพวกเรามียาพิษเต็มไปหมด” จบคำก็กินขนมดื่มน้ำชาต่อประหนึ่งคุยเรื่องทั่วไป หาใช่เรื่องคอขาดบาดตายไม่

 “เจ้ารู้ได้อย่างไร? ว่าขนมมียาพิษ”

หมิงเฉิงหรี่ตาถามเสียงเย็นเยียบ ใบหน้าคมเข้มเรียบนิ่ง คล้ายหยั่งเชิง คล้ายไม่เชื่อถือ เพราะอาหารทุกอย่างล้วนได้รับพระราชทานและถูกตรวจสอบเป็นอย่างดี

โม๋เอ๋อร์เอามือเท้าคางด้วยท่าทางสบายๆ หาได้ตระหนก

“อืม...ข้ามีหนูน้อยตัวเล็กๆ ที่เลี้ยงเอาไว้ดูเล่นหลายตัวแล้วนำมาด้วยในคืนเข้าหอ พวกมันแย่งขนมข้ากิน แล้วก็ชักกระตุกก่อนแน่นิ่งสิ้นใจจนหมดเลย” นางโกหกหน้าตายได้อย่างชาญฉลาดเหลือร้าย

เรียวคิ้วคมเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าคมคายบึ้งตึงทันที

ถึงแม้จะนึกตะขิดตะขวงใจไม่เบาที่พระชายาของตนเลี้ยงตัวประหลาด ดำๆ น่าเกลียดๆ แทนที่จะเลี้ยงนกเลี้ยงปลาหรือเลี้ยงแมวน่ารักเหมือนคุณหนูบ้านอื่น

หากแต่หมิงเฉิงยังฉุกคิดว่าเรื่องขนมผสมยาพิษเช่นนี้ย่อมต้องการสังหารเขาและพระชายาสกุลโหวให้ตายตกพร้อมกัน หาไม่ก็คงต้องการให้สตรีสกุลโหวตายฝ่ายเดียว แล้วหาทางเล่นงานเขาให้แตกหักกับตระกูลใหญ่

ใครกัน!?

รัชทายาทหนุ่มวิเคราะห์ได้อย่างลึกซึ้ง คิดสืบสาวให้ถึงที่สุด ทว่ากลับไม่รู้เลยสักนิดว่าพระชายาแห่งเขาได้กระทำการปิดปากคนวางยาไปแล้วเรียบร้อยโดยไม่รู้ตัว

หากจะสืบความคงยากเสียแล้ว…

โม๋เอ๋อร์มองเหม่อหมิงเฉิง นางกำลังรู้สึกเป็นห่วงเขาขึ้นมา จึงพึมพำเสียงเบาได้ยินเพียงตนเองว่า

“สามีเติบโตมาเช่นนี้ ท่ามกลางอันตรายทุกวัน ภรรยาจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก”

ช่างน่าแปลกยิ่งนัก ที่เสียงพึมพำคล้ายสายลมแว่วนั้น หมิงเฉิงได้ยินทั้งหมด เกิดความรู้สึกอุ่นวาบแปลกประหลาดทันที แต่ทว่าชายชาตินักรบเยี่ยงเขา จักให้พระชายาเป็นฝ่ายปกป้องคงไม่ดี จึงแย้งเสียงต่ำว่า “ข้าย่อมดูแลตัวเองและทุกคนได้”

นิสัยของหมิงเฉิงพร้อมปกป้องคนในครอบครัว เขาเอ่ยอีกประโยคว่า “หากเจ้าทำตัวดีๆ ย่อมเป็นคนของข้าโดยสมบูรณ์”