ตอนที่34 ลงดาบ 2

หมิงเฉิงยิ่งสะกดสายตาคมดำที่พระชายาอย่างลึกล้ำ  ฝ่ามือหนารีบจับกระชับมือบางเอาไว้โดยพลัน พลางใช้ท้องนิ้วเขี่ยไล้คลึงเล่นคล้ายหยอกเย้า ทำนางสะดุ้งชะงักงันไปชั่วอึดใจ ทว่าก็ยังพอตั้งสติได้ หญิงสาวค่อยๆ ลงจากรถม้าอย่างนุ่มนวล ระงับอาการสั่นไหวหวาดระแวง จากนั้นก็พยายามบิดมือเพื่อออกจากการเกาะกุม หมายผละไปให้ไกลห่างอย่างแนบเนียนที่สุด

การกระทำแค่นี้ มีหรือหมิงเฉิงจะยอม เขายิ่งกุมมือนางเอาไว้แน่น ไม่คิดปล่อย

โม๋เอ๋อร์ก็มิใช่ด้อย นางจึงเปลี่ยนจากซับเหงื่อเป็นซับน้ำตาแทน ใบหน้าเรียวเล็กเอียงหลบซ้ายขวา พร้อมผ้าเช็ดหน้าอำพรางดวงตา แล้วทำตัวสั่นเบาๆ เปลี่ยนท่าทีเป็นกลั้นสะอื้นไห้เยี่ยงสตรีอ่อนแอบอบบางผู้กลัวเกรงสามีอย่างที่สุด ให้ใครก็ได้มาหยุดบุรุษผู้มีนิสัยดุร้าย แล้วช่วยนางออกไปที

ครานี้เป็นฝ่ายชายหนุ่มบ้างที่ชะงักนิ่ง ด้วยคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะลื่นไหลเหลือเกิน ฝ่ามือหนาจึงจับฝ่ามือนางเอาไว้มั่นแล้วบีบแรงๆ ประหนึ่งคีบเหล็ก พลางก้มหน้าลงต่ำแล้วกระซิบดุดันลากเสียงยาวชวนเสียววาบไปถึงกระดูก

“เป็นอะไรไป? หืม...”

หมิงเฉิงก้มหน้าลงกระซิบใส่โม๋เอ๋อร์อย่างเย็นชา นัยน์ตาคู่เรียวเฉียบคมจ้องนางใกล้ๆ จับพิรุธทุกกิริยา

ปลายจมูกโด่งสันบนใบหน้าหล่อเหลาหายใจเข้าเอากลิ่นหอมกรุ่นจากกายนาง ริมฝีปากได้รูปพ่นลมร้อนใส่ใบหูขาว ทุกสัมผัสไล้แผ่วสะกิดใจในกายสาวให้เต้นตึกตักหนักกว่าเดิม

โม๋เอ๋อร์ผู้ไม่เคยพลาดท่าเสียทีให้ผู้ใด กลับสิ้นไร้เรี่ยวแรงต่อกรกับบุรุษผู้เป็นสามี

ในยามนี้นางทำได้แค่ก้มหน้าหลับตาแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าปิดเอาไว้ พยายามบิดมือที่ถูกกุมเบาๆ เบี่ยงกายหนีอย่างแช่มช้า

ทุกกิริยาล้วนต้องสะกดพลังซ่อนเร้นเอาไว้ให้ลึกสุดใจ ทำได้แค่เพียงเป็นสตรีบอบบางนุ่มนิ่มเท่านั้น ด้วยกลัวเหลือเกินว่าตัวตนจะถูกเปิดเผย จนผิดแผนไปหมด และนางย่อมถูกจับไปเผาไฟบูชาเทพมรณะ ฮือ...แย่แล้ว

“สามีปล่อยภรรยานะ” หญิงสาวสะอื้นไห้บอกกล่าวเจ้าของคีบเหล็กร้อนผ่าวตรงฝ่ามืออย่างน่าสงสาร

เสียงทุ้มต่ำตอบกลับอย่างเผด็จการ “ไม่มีทาง”

“...”

โม๋เอ๋อร์จึงก้มหน้าร่ำไห้ต่อไปอย่างอับจำปัญญาในความผิดพลาดของตนในแบบที่ไม่เคยเป็นกับใคร หมิงเฉิงก็รุกฆาตต่อไปอย่างฮึกเหิมบนความสงสัยในแบบที่ไม่เคยเป็นกับใคร

ทั้งสองจึงยื้อยุดฉุดกระชากกันไปมาอยู่หน้ารถม้า ในท่วงท่าหมิ่นเหม่ระหว่างสามีภรรยา

โดยฝ่ายสตรีกำลังก้มหน้าซับน้ำตาด้วยกิริยาร่ำไห้เยี่ยงคนขลาดเขลาราวกับถูกขืนใจมา

ส่วนฝ่ายบุรุษจับตรึงนางอย่างดุดัน หมายข่มเหงกันต่อหน้าธารกำนัลไม่มีผ่อนปรน

เกิดเป็นภาพสามีรังแกภรรยาชัดเจน

หยูเสวี่ยที่อดใจก้มหน้าเอาไว้ไม่ไหว จึงแอบเงยหน้ามองโม๋เอ๋อร์อย่างห่วงใย อยากจะพุ่งตัวไปขัดขวางเหลือเกิน แต่ก็ไม่อาจจะกระทำได้

ส่วนหมิงจินที่เงยหน้าอยู่ก่อนแล้วยังต้องขมวดคิ้วสงสัย ว่าพี่ชายกำลังเล่นสนุกอันใด เพราะเขาเห็นมุมปากของพี่ชายลอบยกโค้งบางเบา คล้ายกับกำลังเจอเรื่องตื่นเต้นบางอย่าง

ซึ่งกิริยาเช่นนี้ พี่ชายไม่เคยทำกับสตรีนางใด

รอบด้านของทุกคนคือภายในตำหนักเหยียนซีกงขององค์จักรพรรดิต้าหมิง เหล่าข้าราชบริพารล้วนเป็นคนของตำหนักแห่งนี้ และทันทีที่ขบวนรถม้าส่วนพระองค์ของรัชทายาทมาถึง ฮ่องเต้หมิงเฮ่าไถโซ่วก็เสด็จดำเนินจากท้องพระโรงกลับเข้ามาตามเส้นทางอีกด้านหนึ่งพอดี ซึ่งเส้นทางนี้คือหน้าตำหนักที่พระองค์สามารถทอดพระเนตรได้เป็นบริเวณกว้างแม้จะทรงยืนอยู่ในระยะไกล

ภาพทุกอย่างระหว่างรัชทายาทหมิงเฉิงกับพระชายาเอกจากสกุลโหวจึงถูกเจ้าแห่งแผ่นดินประเมินโดยละเอียด

ภายใต้ม่านทองระย้า เพียงเห็นพระพักตร์ขององค์จักรพรรดิรำไร ทว่ากลับรู้สึกได้ถึงศักดานุภาพแผ่ซ่านออกมา ยังผลให้บรรยากาศทั้งบริเวณเคร่งขรึม

“ต้นยามเฉิน[1]วันก่อน หวังกงกงกลับมารายงานเรา ว่ารัชทายาทกับพระชายารักใคร่กันดี ร่วมเรียงเคียงหมอนทั้งคืน ใช่หรือไม่?”

สุรเสียงเย็นเยียบของหมิงเฮ่าไถโซ่วฮ่องเต้ตรัสถามให้ได้ยินเพียงแค่มหาขันทีคนสนิท พร้อมแผ่กำจายกลิ่นอายเย็นเฉียบปานศิลาน้ำแข็ง

ทำเอาหวังกงกงที่ได้ยินคำถามต้องลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

เหล่าข้าราชบริพารติดตามเป็นขบวนที่ด้านหลังทำได้เพียงก้มหน้ายืนห่างออกไป ไม่มีผู้ใดกล้าเงยหน้าทั้งนั้น มีเพียงหวังกงกงที่จำต้องเงยหน้าสู้พระพักตร์ขององค์จักรพรรดิแต่เพียงผู้เดียว ก่อนจะก้มหน้าหลุบตาแล้วกราบทูลเสียงเบาว่า

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท เมื่อคืนกระหม่อมยืนเฝ้าทั้งคืน เห็นทั้งสองพระองค์ทรงทำดีต่อกันมาก หวานชื่นหนักหนา ยามรุ่งสางนางกำนัลยังยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่าพระชายานอนบนเตียงในห้องส่วนพระองค์ของรัชทายาทอย่างสิ้นไร้เรี่ยวแรง ปราศจากอาภรณ์”

ฮ่องเต้หมิงเฮ่าไถโซ่วหรี่พระเนตรลงเล็กน้อยทว่าสาดประกายเฉียบคมชัดแจ้ง