ตอนที่38 คนงามไม่เข้าใจ 1

“ภรรยาอยากรู้ว่าสามีพกพาสิ่งใด ไยรบกวนจิตใจให้รู้สึกเยี่ยงนี้ ทั้งแข็งทั้งร้อนถึงเพียงนั้น”

“...”

โม๋เอ๋อร์ยังไม่หยุด ทุกความสงสัยควรได้รับความกระจ่าง ดวงตากลมโตจึงจับจ้องที่เอวของหมิงเฉิง ความนัยสายตาที่สื่อออกมา คือพร้อมกระตุกดึงสายรัดเอวของเขาออกทุกเมื่อ

“ท่านพกแท่งไฟมาหรือไร? ไยร้อนทะลุทะลวงกางเกงชั้นในเหลือเกิน”

“...”

ชั่วจังหวะที่เรียวคิ้วดุจกระบี่กระตุกไม่หยุด ฝ่ามือน้อยๆ ของคนงามตรงหน้าก็ยกขึ้นมาตามความหมายทางสายตา หมิงเฉิงย่อมเข้าใจ ฝ่ามือใหญ่จึงรีบเอื้อมขึ้นมาจับมือเล็กนุ่มของนางเอาไว้อย่างแน่นหนา เพื่อขัดขวางทุกความคิดนาง

ในใจเพียรย้ำตนเองให้ใจเย็น เพราะที่นี่คืออุทยานหลวง หาใช่ห้องนอนส่วนตัวที่จะปล่อยให้นางกระทำได้

“รอกลับเข้าเรือนก่อนมิได้หรือไร?” เขาถามเสียงต่ำ ความหมายชัดเจน คือให้ดูแน่แต่ต้องรอก่อน

“หื้อ!” โม๋เอ๋อร์ให้นึกขัดใจ อยากดูเดี๋ยวนี้เลยมิได้หรือไร? ไยเล่นตัว!

ภาพชายหญิงแนบชิด พร้อมประโยคชวนวาบหวิวเช่นนั้น ทำผู้คนต้องขนอ่อนลุกชันไปทั้งร่างอย่างไม่อาจควบคุม

ถึงแม้กู่โหยว่หลันจะเคยถูกเกี้ยวมาหลายครา แต่ทว่ายังไม่เคยเจอคำพูดเช่นนี้ และด้วยเพราะเป็นเพียงสาวน้อยแรกรุ่นที่เพิ่งปักปิ่นได้ไม่นาน นางจึงแตกตื่นในใจ ประหนึ่งถูกทิ่มเสียเอง สาวน้อยถึงกับหน้ามืดคล้ายจะเป็นลม ลำตัวระหงอ่อนแรงทันที

“อ๊ะ!” หมิงเยว่ชิงอุทานเสียงหนึ่งเมื่อเห็นญาติผู้น้องทำท่าซวนเซคล้ายจะล้มพับลงไป จึงเอื้อมมือขึ้นมา ทว่ามิได้คิดช่วยเหลือ หากแต่พยายามดันแผ่นหลังอีกฝ่ายให้เดินขึ้นหน้าอีกเล็กน้อย จะได้ถึงตัวพี่สามของนางพอดี

ถึงแม้ใกล้จะเป็นลมจริงๆ หากแต่กู่โหยว่หลันยังคงมีสติครบครัน การโปรยเสน่ห์ใส่กันย่อมต้องทำ ร่างระหงที่กำลังอ่อนแรงจึงเดินหน้าอีกสามก้าวใหญ่ แล้วทำท่าจะร่วงลงสู่พื้นหญ้าอ่อนนุ่มอย่างสวยงาม กลายร่างเป็นสาวน้อยผู้บอบบางน่าทะนุถนอมต่อหน้าผู้กล้า

เมื่อมีบุคคลอื่นแทรกบทสนทนาระหว่างสามีภรรยา ร่างสูงของรัชทายาทหนุ่มจึงจำต้องปล่อยมือพระชายา แล้วยืนนิ่งเคร่งขรึม มองสตรีผู้แสร้งเป็นลมอย่างเย็นชา สายตาคมปลาบสาดประกายข่มขวัญสายหนึ่ง ใบหน้าคมคายไร้ซึ่งอารมณ์อันใด เขาไม่ใส่ใจคนงามที่กำลังจะเป็นลมตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย

ส่วนโม๋เอ๋อร์นั้น กำลังหมกมุ่นอย่างที่สุด ใส่ใจมุ่งมั่นอยู่เรื่องเดียวคืออาวุธของสามีจนไม่สนใจเรื่องอื่นใด จึงมิได้ยื่นมือช่วยเหลือสตรีเป็นลม เพียงยืนเอียงหน้ามองเอวสามีอย่างใคร่รู้บางอย่าง

เมื่อปรากฏว่าแผนที่จะเรียกร้องความสนใจ ให้รัชทายาทเข้ารับตัวยามล้มลงไม่เป็นดังคาด กู่โหยว่หลันจึงล้มลงอย่างสิ้นท่า กระแทกพื้นหญ้าที่คิดว่านุ่มเสียงดังพลั่ก ความรู้สึกชาหนึบเกิดขึ้นเพียงครู่ ตามด้วยเจ็บแปลบแล่นริ้วขึ้นมาถึงสันหลัง ดวงตางามพลันรื้อน้ำใสฉ่ำชื้นเอ่อคลอก่อนจะหยาดหยดลงชุ่มแก้มนุ่ม ยังผลให้ใบหน้าสาวน้อยแลดูงดงามน่าสงสารจับใจ

หมิงเยว่ชิงลอบยกยิ้มยินดี เมื่อเห็นญาติผู้น้องทำตัวอ้อนแอ้นน่าทะนุถนอมยิ่งนัก

อาภรณ์สีชมพูอ่อนลายกลีบบัวขาวแผ่สยายออกจนเต็มพื้นหญ้าเขียวชอุ่ม ทำให้กู่โหยว่หลันคล้ายกับเทพธิดาดอกบัว ผู้อ่อนหวานที่ตกลงมาจากฟากฟ้า งดงามไร้ที่ติเกินพรรณนา หากชายใดได้เห็น ไม่ใจอ่อนยวบให้มันรู้ไป

หมิงเยว่ชิงไม่เว้นจังหวะดีๆ ให้หลุดมือ นางรีบสืบเท้าเข้ามาใกล้พี่ชายแล้วแสร้งตกใจ

“อา...แย่แล้ว น้องโหยว่หลัน เจ็บมากหรือไม่?” กล่าวพลางช้อนตามองหมิงเฉิงเพื่อร้องขอความช่วยเหลือ “พี่สามช่วยพยุงน้องโหยว่หลันเถิดเพคะ ท่าทางน้องคงเจ็บมาก น่าเห็นใจเหลือเกิน”

ขณะเอ่ยยังทำตาแดงๆ ออดอ้อนพี่ชายเต็มที่ พลางจับกระชับท่อนแขนล่ำสันของพี่ชายให้ออกห่างจากสตรีอีกคนซึ่งได้ชื่อว่าเป็นพระชายาของเขา

ทว่าผู้ถูกพึ่งพากลับมองอย่างเย็นชาหาใดเปรียบ ประเมินงิ้วตรงหน้านิ่งๆ ใบหน้าหล่อเหลายังคงไร้ซึ่งความรู้สึกใด

หากแต่หมิงเยว่ชิงยังคงฉุดแขนหมิงเฉิงให้ห่างออกมาเรื่อยๆ อย่างหน้าไม่อาย เพื่อจะชักนำพี่ชายให้ญาติผู้น้องได้ถนัดถนี่

โม๋เอ๋อร์เห็นสามีถูกดึงห่างออกไปจึงได้สติเลิกหมกมุ่นทันที หางตาพลันเหลือบเห็นสตรีผู้อ่อนระทวยแสร้งร่ำไห้ปล่อยน้ำตาหยาดรินอย่างจงใจอยู่ตรงพื้นหญ้าเบื้องหน้า พลางนึกไปถึงคำพร่ำบ่นของหยูเสวี่ยที่ว่า

คุณหนูบางคนจ้องจะเข้ามาเพิ่มสมาชิกในตำหนักบูรพา โดยมีองค์หญิงให้ท้าย...