ตอนที่40 สหายที่ดีย่อมไม่ทิ้งกัน

ตำหนักฉีหยางกงอันเป็นที่ประทับของเจียงฮองเฮา

หมิงเฉิงพาพระชายาของตนเดินเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผย เบื้องหลังมีองครักษ์คนสนิทที่ได้รับสิทธิ์ให้เข้ามาได้เพียงหนึ่งคน ส่วนบ่าวไพร่คนอื่นๆ ที่ไม่สำคัญ ต้องถูกรั้งให้รอได้เพียงแค่ด้านนอกตำหนักเท่านั้น

ตามกฎของพระราชวังต้าหมิง หากเป็นอาณาเขตของเชื้อพระวงศ์ชั้นสูง และยิ่งเป็นตำหนักส่วนพระองค์ของมารดาแห่งแผ่นดิน ทุกคนต้องอยู่ลานกว้าง ต้องยืนก้มหน้าอย่างสงบ ตากแดดแผดเผา ตากลมเหน็บหนาว

ห้ามเดินเพ่นพ่านและห้ามนั่งเด็ดขาด!

โม๋เอ๋อร์เห็นหยูเสวี่ยถูกกันเอาไว้เช่นนั้นก็ให้นึกขัดเคืองยิ่งนัก ดวงหน้างามพลันบึ้งตึง ดวงตากลมโตถูกฉาบทับด้วยความเย็นเยียบทันที กิริยาน่ารักสดใสพลันอึมครึมทันใด

หญิงสาวจึงเอ่ยเสียงเครียดไปทางหมิงเฉิง “คนสนิทของท่านเข้ามาได้ แล้วเหตุใดคนของข้าจึงเข้ามามิได้”

สรรพนามที่ใช้เรียกสามีของภรรยาเปลี่ยนไปจนสิ้น เหลือเพียงความห่างเหิน เย็นชา 

น้ำเสียงเจือโทสะที่เผยออกมาเช่นนั้น ทำเอาหมิงเฉิงกับหมิงจินต้องลอบพิจารณาพร้อมกัน เห็นใบหน้างามแสดงออกว่าไม่พอใจเป็นอย่างมาก นี่คือเรื่องร้ายแรงยิ่ง ก็ให้นึกแปลกใจ

โม๋เอ๋อร์แค่นเสียงคำหนึ่ง กล่าวด้วยสีหน้าราบเรียบแต่แววตาแข็งกระด้าง “หากนางมิได้เข้ามา ข้าก็จะไม่เข้าไป”

หญิงสาวมักเป็นเช่นนี้ หากใจให้ความสำคัญกับผู้ใดแล้ว คนผู้นั้นย่อมไม่ควรถูกทิ้งขว้าง และนางก็จะไม่ทิ้งไป

โม๋เอ๋อร์หมุนกายระหงทำท่าจะเดินออกนอกตำหนักทันที มีกิริยาแง่งอนอย่างมาก

นางเม้มปากแก้มป่องมองค้อนหมิงเฉิงอย่างแค้นเคือง ปราศจากท่าทางใสซื่อหยอกล้อเช่นก่อนหน้านี้ชัดเจน

ท่าทางเฉียบขาดปราศจากเยื่อใย ทำเอารัชทายาทหนุ่มรู้สึกขนลุกไม่ทราบสาเหตุ ลางสังหรณ์จากที่ใดไม่แน่ชัด บอกเขาว่าไม่ควรอย่างยิ่ง เขาไม่ควรทำให้นางโกรธ...

ปฏิกิริยาของหมิงเฉิงรวดเร็วมาก เขาเอื้อมฝ่ามือแกร่งไปจับมือนุ่มนิ่มของสตรีผู้โกรธกรุ่นรุนแรงเอาไว้ทันที แล้วส่งสัญญาณทางสายตาให้หมิงจินที่ด้านหลัง ว่าให้ออกไปพาคนสนิทของพระชายาเข้ามาเดี๋ยวนี้

หมิงจินเองก็ไม่รอช้า เขารีบหมุนกายสูงสง่าเดินออกไปหาหยูเสวี่ยทันใด ในใจให้นึกขันพี่ชายเหลือเกิน

สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้ ไม่เคยมีมาก่อนแน่นอน ความลนลานเมื่อถูกคนงามแง่งอนคืออันใด?

ภายในห้องโถงของตำหนักฉีหยางกงกว้างขวางโออ่า ประดับประดาด้วยเครื่องเรือนล้ำค่า องค์ประกอบทุกสิ่งล้วนงดงามละลานตา

บนแท่นประทับทองคำ เจียงฮองเฮาทรงประทับนั่งรออยู่แล้วเป็นนาน

พระนางทอดพระเนตรเห็นปฏิกิริยาทั้งหมดของโอรสทั้งสองเป็นอย่างดี แม้จะมีพระชนมพรรษาล่วงเข้าเลขสี่แล้วเช่นนี้ หากแต่สายพระเนตรงดงามยังคงแจ่มชัดทั้งยังเฉียบคมหนักหนา

ที่หน้าห้องโถง ...หมิงเฉิงลากพระชายาเข้าตำหนักมา  ถูกต้อง! เขาลากนางที่จู่ๆ ก็ดื้อรั้นด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องให้เข้าตำหนักมาหาองค์ฮองเฮาอย่างยากลำบาก

ชายหนุ่มจับมือหญิงสาวแล้วดึงให้เข้าตำหนักมาด้วยกัน ท่วงท่าคล้ายจะอุ้มอีกฝ่ายด้วยซ้ำ แต่จนใจที่ไม่อาจกระทำได้

เดิมทีเขาควรพานางเดินเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผย เคียงข้างกันมาอย่างสูงส่งงดงาม เพื่อมิให้เป็นที่เคืองพระทัย

แต่ดูนางเถิด...

หมิงเฉิงให้รู้สึกขัดใจ แต่กลับทำได้เพียงตามใจอีกฝ่าย เพื่อมิให้พระมารดาทรงกังวล

สตรีหลายคนที่แต่งเป็นชายาให้เขา ล้วนไม่เคยมีใครได้เข้ามาถวายน้ำชาต่อพระพักตร์ มีเพียงสตรีสกุลโหวนางนี้เท่านั้น ที่ได้รับอภิสิทธิ์เหนือผู้ใด ทว่านางกลับเอาแต่ใจ นี่มิใช่กำลังรื้อสะพานข้ามแม่น้ำทั้งที่ยังสร้างไม่เสร็จหรอกหรือไร?

หมิงเฉิงฉุดดึงมือนุ่มนิ่มของโม๋เอ๋อร์ให้เดินตามเข้ามาด้านในอย่างดุดันเผด็จการ “เดินดีๆ”

โม๋เอ๋อร์ขัดขืนอย่างดื้อรั้น “ไยท่านไม่สนใจความรู้สึกข้า”

“มันใช่เวลามาแง่งอนหรือไม่?”

“อันใดคือแง่งอน?” โม๋เอ๋อร์ไม่รู้จักอาการที่ว่าจริงๆ

หมิงเฉิงขมวดคิ้วกล่าวเสียงเข้มขรึม “พูดมาก!”

“ข้าจะพูด!”

“...”

นางดื้อเกินไปแล้วจริงๆ หมิงเฉิงให้นึกแปลกใจ ว่าเหตุใด หมิงจินไม่พาคนสนิทของนางเข้ามาเสียที สตรีนางนี้จะได้หยุดกิริยาน่าตีให้สิ้น

ชายหนุ่มไม่รู้ตัวเลยสักนิด ว่าเขาควรโกรธที่นางดื้อรั้น มากกว่าเรื่องอื่นใด

โม๋เอ๋อร์ดึงดันไม่ยอมความอยู่ครู่หนึ่งก็เดินตามหมิงเฉิงแต่โดยดี เพราะเห็นแล้วว่าหยูเสวี่ยได้องครักษ์จินออกไปรับตัว

หยูเสวี่ยแอบส่งสายตาให้โม๋เอ๋อร์ สื่อความนัยว่าขอบคุณจากหัวใจ เพราะตัวนางที่เป็นคุณหนูสูงศักดิ์ถูกประคบประหงมมาโดยตลอด ไหนเลยจักยืนต้านลมทนแดดได้  

แน่นอนว่าความผูกพันระหว่างมิตรสหายล้วนเป็นเหตุ และหยูเสวี่ยก็ห่วงใยในตัวโม๋เอ๋อร์มาก จึงทำให้หยูเสวี่ยไม่อาจตัดใจละทิ้งไปโดยง่าย ทว่าการเป็นบ่าวรับใช้ก็ไม่ง่ายเช่นกัน

หากให้ยืนตากแดดตากลม นางต้องล้มแน่ๆ