ตอนที่37 เรียกร้องความสนใจ

พฤกษายืนต้นออกดอกบานสะพรั่ง ลมเย็นพัดโชยพากลีบดอกร่วงโรยพลิ้วตัวลงมาที่ใต้ต้นอย่างสวยงาม

สีสันละลานตาของกลีบบุปผา พากันปลิดปลิวทิ้งตัวลงมาโอบล้อมรอบเรือนกายของสองชายหญิงใต้ต้น จนเกิดเป็นภาพชวนมอง ดุจมายาแห่งดอกไม้บนชั้นฟ้า

โม๋เอ๋อร์ยังคงพยายามบิดตัวออกจากวงแขนร้อนผ่าวของหมิงเฉิงอย่างนุ่มนวลแนบเนียน ผนึกปราณเย็นซ่อนเร้นปราณเทพและไม่คิดออกแรงให้มากกว่าที่ควร จนอาจผิดสังเกต

ในขณะที่หมิงเฉิงก็ก้มหน้าประชิดนางไม่ห่างไป ดวงตาเรียวคมจับจ้องดวงเนตรงามในระยะที่ใกล้กันมาก วงแขนที่รัดรึงยิ่งรัดแน่นไม่คิดคลายออก

ร่างระหงนุ่มนิ่มจึงฝังแน่นตรงแผงอกหนา ยังผลให้ลมหายใจกรุ่นร้อนจากปลายจมูกโด่งสันเป่ารดใบหน้านวลเนียนตลอดเวลา

หญิงสาวจึงร้อนวูบวาบไปหมด รู้สึกตื่นเต้นแปลกประหลาดในแบบที่ไม่เคยเป็นตลอดเวลาเช่นกัน

อุทยานหลวงนับเป็นอาณาเขตส่วนพระองค์ของราชนิกุล รอบด้านพวกเขามีนางกำนัลเดินก้มหน้า ขันทีเดินไปมาไม่มีใครกล้าเงยหน้ามอง นั่นจึงทำให้หมิงเฉิงยิ่งย่ามใจ และเมื่อได้สัมผัสความอ่อนนุ่มและกลิ่นหอมกรุ่นใกล้ๆ ยิ่งพึงใจ

และที่สำคัญ นัยน์ตาของนางมีสีเขียววูบขึ้นมาแวบหนึ่งสลับกับสีดำขลับถึงสองครั้ง และเขาก็มองทัน!

มุมปากบนใบหน้าหล่อเหลาลอบยกโค้งบางเบาอย่างชั่วร้ายมาก ในขณะที่กลีบปากจิ้มลิ้มของคนงามต้องเม้มแน่นจนแก้มป่อง

“ปล่อยข้าได้แล้ว” โม๋เอ๋อร์เริ่มมีโทสะ เพราะว่านางกำลังรู้สึกอึดอัดอย่างยิ่งยวด การถูกกอดรัดเช่นนี้ เคยมีที่ใด

“ไม่ปล่อย” หมิงเฉิงเริ่มยียวน การกระทำต่อสตรีเยี่ยงนี้เคยมีที่ใด

หญิงสาวจึงต้องออกแรงบิดตัวไปมาให้มากกว่าเดิม  ชายหนุ่มยิ่งกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ตรึงมือนางเอาไว้ด้านล่างจนแนบลำตัว เพื่อมิให้อีกฝ่ายยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดบังดวงตา  

ความทรงพลังของสามียามนี้ ทำให้ภรรยาอย่างโม๋เอ๋อร์ได้เปิดหูเปิดตายิ่งนัก นางจึงเอื้อมปลายนิ้วไปหยิกเขาหนึ่งที

ทว่าเพราะแขนถูกตรึงแนบลำตัว ตำแหน่งที่หยิกได้จึงเป็นเอวสอบบริเวณท้องน้อยของอีกฝ่าย ยังผลให้กล้ามเนื้อของคนตัวใหญ่กระตุกเบาๆ ความเสียวซ่านแล่นพล่านลงต่ำไปยังส่วนสงวนที่อยู่ใกล้เคียงในทันที

อาวุธร้ายแรงแข็งๆ ร้อนๆ พลันปรากฏ โม๋เอ๋อร์รู้สึกว่าหน้าท้องของตนกำลังจะถูกทิ่มแทงอีกแล้ว

ครานี้หมิงเฉิงถึงกับขบกราม ใบหน้าหล่อเหลาเครียดตึง

นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าสตรีนางนี้จักยั่วเขาให้ตื่นผงาดได้ตลอด แม้กระทั่งกลางอุทยาน

“สามีเลิกเอาของแข็งทิ่มแทงภรรยาเสียที จะได้หรือไม่?” หญิงสาวกล่าวเสียงลอดไรฟัน ลำตัวชะงักงัน รู้สึกร้อนวูบอุ่นวาบลามถึงดวงตา

“ข้าจะทิ่ม เจ้าจะทำไม?” หมิงเฉิงยังคงยียวน ด้วยนิสัยเย่อหยิ่งทะนงตนไม่เคยยอมใคร การยอมรับไยมิใช่ดีกว่าปฏิเสธ

รอเขาพิสูจน์สิ่งที่คาใจได้ก่อนเถิด รับรองว่านางต้องถูกทิ่มแทงทุกวัน

ชั่วขณะนั้น ประโยคต่อคำของสองสามีภรรยากลับนำพาให้อีกสองสตรีที่เดินมาใกล้เมื่อใดมิทราบได้ พวกนางถึงกับยืนนิ่งแข็งค้าง ดวงตาเบิกกว้าง ราวกับเจอสิ่งไม่คาดฝัน

ใบหน้าของหมิงเย่วชิงกับกู่โหยว่หลันแดงก่ำลามไปถึงลำคอ เมื่อได้ฟังประโยคชวนวาบหวาม แข็งๆ ร้อนๆ ทิ่มแล้วก็แทง

“พี่สาม!”

หญิงสาวในอาภรณ์สวยหรูดุจนางสวรรค์จำแลงผู้เป็นถึงองค์หญิง หลุดเสียงแหลมประหนึ่งนักแสดงร้องงิ้ว นางเรียกพี่ชายตนเองอย่างตกใจ

“พวกท่านทำสิ่งใดกันรึ!?”

นางส่งเสียงดัง เรียกร้องความสนใจเต็มที่

สองสามีภรรยาพลันชะงัก โม๋เอ๋อร์หันมาเห็นพอดี จึงได้จังหวะสลัดหลุดออกจากอ้อมกอดได้สำเร็จ เนื่องจากหมิงเฉิงยอมคลายวงแขนออกในจังหวะนั้นเช่นกัน

ชายหนุ่มหาใช่บุรุษที่เพิกเฉยต่อความเป็นสุภาพชนอันพึงมีกับสตรีในสถานที่โล่งแจ้ง แม้จะมิใคร่อยากจะเป็นสักเท่าไหร่ เพราะในสายตาเขาไม่เคยมีสตรีใดที่เขาต้องใส่ใจ

หากแต่ยามนี้คล้ายจะมีแล้วคนหนึ่ง!

รัชทายาทหนุ่มหรี่ตามองเพียงพระชายาข้างกาย หาได้สนใจใครอื่นไม่

ในขณะที่โม๋เอ๋อร์ทำได้เพียงยืนนิ่งอยู่กับที่ นางหาได้เขินอายที่ถูกกอด แต่กำลังกลอกตาวิเคราะห์ถึงความรู้สึกร้อนวูบวาบ ใจเต้นตึกตัก เพราะมันไม่มีอธิบายในตำราที่เคยอ่าน

เอ๊ะ! หรือว่ามี แต่นางอ่านไม่เข้าใจเอง

เมื่อสงสัย ไยมิใช่หาคำตอบจากตัวต้นเหตุ หญิงสาวนับเป็นปุถุชนใฝ่รู้ผู้หนึ่ง การเป็นมนุษย์ย่อมเป็นเช่นนี้ ต้องหมั่นหาความรู้ใส่ตัว นางจึงตัดสินใจถามทันทีไม่มีรั้งรอ “นี่ๆ สามี”

เรียวนิ้วเสลายกขึ้นสะกิดชายเสื้ออีกฝ่ายยิกๆ ยังผลให้เรียวคิ้วคมเข้มต้องเลิกขึ้นสูง เอียงคอมองนางอย่างรอคอย

โม๋เอ๋อร์ถามอย่างใสซื่อ

“ภรรยาอยากรู้ว่าสามีพกพาสิ่งใด ไยรบกวนจิตใจผู้อื่นให้รู้สึกเยี่ยงนี้ ทั้งแข็งทั้งร้อนถึงเพียงนั้น”

“...”

ทั้งสองยังคงสนใจเพียงกันและกัน หาได้เห็นใครอื่นใด!