ตอนที่27 ลักหลับ 1

ห่างออกมาจากศาลาริมสระบัว

ลึกเข้าไปภายในห้องพักของราชองครักษ์คนสนิทของรัชทายาทหมิงเฉิง

หมิงจินอาศัยความมืดแห่งราตรี อุ้มร่างระหงที่หมดสติเข้ามาในห้องพักของตนเองโดยสัญชาตญาณ ด้วยไม่อาจอุ้มนางออกไปด้านหน้าเรือนพระชายาจนถูกพบเห็น ซึ่งย่อมจะนำความเสื่อมเสียให้นาง

หยูเสวี่ยตกอยู่ในอ้อมแขนอุ่นสบายจึงหลับใหลไปโดยไม่รู้ตัว นางแค่ชอบความอบอุ่นนี้ก็เท่านั้น

เมื่อถึงเตียงนอน หมิงจินก็วางร่างอรชรลงอย่างแผ่วเบา เห็นนางหลับตาพริ้มอย่างน่าเอ็นดูก็แค่นั่งเฝ้า จับชีพจรให้นางบางครา เห็นนางมีสัญญาณชีพปกติดีก็เบาใจ

ผ่านไปครึ่งค่อนคืน หมิงจินจึงมีโอกาสได้พิจารณา

สตรีนางนี้ให้พิศมองอย่างไร ก็น่าค้นหา

ผิวพรรณของนางมีสีขาวบริสุทธิ์ทอประกายผุดผาดราวหิมะ นุ่มเนียนละเอียดดุจหยกขาวสลักเนื้อดี สัมผัสที่ได้โอบกอดอ่อนละมุน ทั้งเย็นสบายอย่างประหลาด

ผิวแก้มนางก็อ่อนนุ่มมาก ทั้งนวลเนียน ทั้งอิ่มน้ำ ยามไล้ปลายนิ้วให้ความรู้สึกดีเหลือเกิน

ยิ่งได้จับมือยิ่งให้รู้สึกนุ่มนิ่มไม่หยาบกร้านเลยสักนิด มองมุมใดไม่คล้ายสาวใช้เลยแม้แต่น้อย

ฝ่ามือแกร่งไล่สำรวจคนงามบนเตียงนอนอย่างเผลอไผล หมิงจินไม่รู้ตัวเลยว่า เขากำลังล่วงเกินหยูเสวี่ยอย่างลืมตัวไป

สายตาคมจับจ้องนางไม่วางตายังไม่พอ ยังเอื้อมปลายนิ้วเรียวของตนขึ้นมาลูบไล้พวงแก้มนางครั้งแล้วครั้งเล่า ละเลียดชิมเนื้อนวลนางทางสายตาอย่างเคลิบเคลิ้ม

หากมากกว่านี้อีกเล็กน้อย เกรงว่าคงเข้าขั้นขืนใจคนงามเสียแล้ว...

ฤทธิ์ของสุราพระราชทานจากจักรพรรดิในคืนนี้ช่างรุนแรงยิ่งนัก

หรือว่าบางที เสด็จพ่ออาจจะหวาดระแวงสัมพันธ์ของเขากับชายาเอกจากตระกูลใหญ่นางนี้ ที่จะส่งผลกระทบโดยตรงกับอำนาจที่พระองค์ทรงวางเอาไว้ จึงทรงใส่อะไรบางอย่างลงไปในเหยือกสุราทองคำล้ำค่า

หมิงเฉิงคิดว่าคงเป็นเพราะในสุราทั้งเหยือกมีฤทธิ์ของยาโฉมสะคราญรัญจวนกระมัง ที่ทำให้เขาคล้ายกับตาฝาดไป ถึงทำให้เขามองคุณหนูในห้องหอที่ไม่เคยออกจากเรือนชั้นในนางนี้ คล้ายกับสตรีในดวงใจผู้ปรากฏกายในป่าลึกนางนั้นไปเสียได้

แต่จะเป็นไปได้อย่างไร

คุณหนูชั้นสูงในห้องหับ กับแน่งน้อยผู้เร้นลับในป่าใหญ่

ในห้วงพลั้งเผลอครุ่นคิดตรึกตรอง สองไหล่กว้างพลันถูกสองมือนุ่มจับกดลงบนเตียง ตามด้วยจมูกน้อยๆ กลีบปากนิ่มๆ ตามลงมาประทับสันกรามอย่างเงอะงะ

หมิงเฉิงที่กำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์เผลอไผลจึงรู้สึกว่าตัวเองเมามายจนเกินไปพลันได้สติขึ้นมา

ทว่าทันทีที่ลืมตา สตรีผู้ถือวิสาสะลวนลามเขาอย่างหื่นกระหายกลับหายตัวไป

หมิงเฉิงให้รู้สึกมึนงง ความสับสนไม่เข้าใจไหลวาบในแววตา เขาไม่เคยไม่ระวังตัว และยิ่งไม่เคยเพลี่ยงพล้ำให้สตรีนางใดจับกดลงที่นอน

แต่นาง...

ร่างใหญ่นอนนิ่งบนเตียงกว้าง หรี่ตาเรียวคมลงอย่างใช้ความคิด เนิ่นนานผ่านไปยังคงปราศจากคำต่อท้ายให้พระชายา

ผ่านไปราวครึ่งก้านธูป รัชทายาทหนุ่มจึงปลดความเคลือบแคลงในตนเอง นานสองนานค่อยกระแอมกระอั่กกระอ่วนอย่างระมัดระวังแล้วลุกขึ้นนั่ง

คิดในใจเพียงว่าเขาคงเมาเหล้าจริงๆ  

มิเช่นนั้นจะมานอนเหยียดยาวอย่างง่ายดายได้อย่างไร? กระทั่งนางหายไปทางใดเมื่อใดก็ยังไม่เห็น เป็นไปได้ว่านางจากไปแล้วอย่างมีมารยาท ปราศจากความคิดต่ำช้ากับเขา

เพราะหากเป็นสตรีอื่นนั้น ต่อให้เขามิได้ทำสิ่งใด แน่นอนว่าไม่มีทางผละไป คงรีบเปลื้องผ้าเขาแล้วทำทีเป็นนอนร่ำไห้สะอึกสะอื้นออดอ้อนน่ารำคาญ

หมิงเฉิงไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังคิดถึงพระชายาเอกในแง่ดี

ยามนี้ยังคงเป็นราตรีอันยาวนาน ท้องฟ้านอกชายคา ยังคงมีแสงจันทราประกาศกล้าไปทั่วนภากว้าง หมิงเฉิงจึงไม่คิดจะหลับใหลโดยไม่คิดถึงนางในดวงใจ

ชายหนุ่มค่อยๆ ลุกขึ้นออกจากเตียงนอน พาร่างสูงสง่าเดินอย่างเฉื่อยชาทว่ามั่นคง ไปทางปีกทางขวาของห้องชั้นใน

ภายในห้องส่วนตัวกว้างขวางหรูหราบนชั้นสองของเรือนหลักในตำหนักแห่งนี้ ปีกทางซ้ายเป็นห้องหนังสือ ปีกทางขวาเป็นห้องอาบน้ำ

ถัดออกไปนอกชายคามีทางต่างระดับให้เดินลงไปยังชั้นล่างของพื้นดิน ทว่ากลับลึกลับน่าค้นหา ไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้ามา เพราะสถานที่นี้ยิ่งมาใกล้ยิ่งงามตา มีไม้ดอกไม้ประดับประหนึ่งธรรมชาติสรรค์สร้าง คล้ายป่าใหญ่แต่ไม่รกทึบ ตรงกลางลานกว้างเป็นบ่อน้ำพุร้อนใหญ่โต ผิวน้ำสะท้อนแสงจันทร์เย้ายวนตา

ยามปลายเท้าใหญ่ของหมิงเฉิงเดินมาหยุดที่ขอบบ่อน้ำ ปลายนิ้วแกร่งก็ปลดสายคาดเอว รั้งชุดที่สวมอยู่ให้ติดมือแล้วเหวี่ยงออกไปอย่างไม่ไยดี

อึดใจจึงเผยแผงอกบึกบึนมีริ้วรอยแผลเป็นลากยาวเป็นสายราวประติมากรรมชั้นยอด ไม่ว่าจะเป็นรอยแผลจากคมดาบหรือริ้วรอยเขี้ยวหมาป่า ผิวเนียนละเอียด แม้คร้ามแดดไปบ้างหากแต่ยังคงความขาวกระจ่างดั่งผู้สูงศักดิ์เอาไว้ ช่วงไหล่ผึ่งผาย ช่วงแขนล่ำสัน เครื่องหน้าคมคาย ทุกสัดส่วนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ไม่มีส่วนใดไม่สง่างาม

ทั่วกายขาวเนียนเปลือยเปล่าพลันกระทบถูกแสงสีนวลของจันทร์งาม อาบไล้ไปทั่วร่างแกร่ง ยิ่งส่งให้เห็นถึงความหยิ่งทะนงตน เปี่ยมราศีเหนือหมู่มวล