ตอนที่24 พลังหยางเพื่อหยิน 2

หญิงสาวรีบขยับกายระเหิดระหงเดินตามแผ่นหลังกว้างด้วยใจไม่คิดจะยอมแพ้ ไม่สนใจกระทั่งบ่าวรับใช้ที่เดินขบวนติดตามเป็นพรวน

“ท่านควรเข้าหอกับข้าได้แล้ว”

นางกระซิบกระซาบเสียงเบาอยู่ตรงแผ่นหลังผู้เป็นสามี ก่อนจะรีบสืบเท้าขึ้นเคียงข้างไหล่หนา พร้อมส่งสายตากดดันเข้มข้น จนเรียวคิ้วเข้มของผู้ฟังถึงกับกระตุกเล็กน้อย

ปลายเท้าใหญ่ของหมิงเฉิงหยุดกึกทันใด สายตาคมดำหรี่เล็กแคบยามปรายมองผู้พูดด้วยประกายสังหารแวบหนึ่ง

เมื่อคนตัวโตหยุดเดิน คนตัวเล็กจึงหยุดตาม ยังผลให้รูปขบวนบริวารหยุดเท้ากันทั้งหมด

บรรดาบ่าวไพร่เอาแต่ก้มหน้าหลุบตามองเม็ดดินใต้แสงจันทร์เพ็ญไม่กล้าเงยเลยสักคน

มีเพียงหยูเสวี่ยที่แอบเดินตามมาในระยะสายตา ต้องลอบชำเลืองมองโม๋เอ๋อร์อย่างเป็นห่วงเหลือเกิน

พระชายาโปรดเก็บอาการหน่อยเพคะ!

หมิงเฉิงอยากจะหัวเราะเย้ยหยันให้เต็มเสียงสักครา

ชายหนุ่มไม่คาดคิดว่าพระชายานางนี้จะอยากขึ้นเตียงกับเขาจนไม่อาจเก็บข่มอารมณ์อันใด มิอาจเก็บได้กระทั่งอาการกะสันด้วยการเปล่งวาจาน่าอาย

แน่นอนว่าหมิงเฉิงเจอมามากมายนัก กับสตรีที่ต้องการปีนเตียงของเขา และสตรีทุกนางล้วนแล้วแต่ร่ายมารยาเพื่อหวังจะมัดใจเขาให้ลุ่มหลงต่างๆ นานา

เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวของเหล่าสตรีมิใช่ว่ารัชทายาทหนุ่มจะไม่เคยเจอ แต่ตรงกันข้าม เขาเจอมาแล้วจนนับไม่ถ้วน ตั้งแต่ยังไม่ทันแตกเนื้อหนุ่มด้วยซ้ำ จักนับประสาอันใดกับสตรี   ผู้เป็นพระชายาที่พยายามโปรยเสน่ห์ให้เขาอย่างเต็มที่ในยามนี้

ทว่าสายตาคมพลันปรากฏแววชะงักงันวูบผ่าน เมื่อคนงามสะกิดแขนยิกๆ กระซิบอีกประโยคว่า

“ข้าอยากเข้าหอกับท่านใจจะขาดแล้ว”

ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาแฝงแววเยาะหยันผุดวูบหนึ่ง  

วาจากดดันให้เข้าหอแบบตรงไปตรงมาคืออันใด?

หมิงเฉิงหมุนกายสูงเข้าหาพระชายาของตนช้าๆ แล้วเอื้อมมือกระชับเสื้อคลุมที่ลำคอนางด้วยท่าทางนุ่มนวลใส่ใจ

แต่สายตากลับจ้องมองด้วยความหมายพร้อมสังหารพลางก้มหน้าคล้ายจะหอมแก้มนุ่มแต่กลับกระซิบเสียงต่ำว่า

หากพูดอีกประโยคเดียว ข้าจะบีบคอเจ้าให้ตายเสีย...

อีกคราที่โม๋เอ๋อร์ต้องเงยหน้ามองสามีตาปริบๆ รู้สึกร้อนวาบที่แก้มตน แต่กระนั้นก็ยังเข้าใจความนัยทางสายตาคมกล้าได้ไม่ยาก เพราะเขาจับเชือกที่ลำคอนางแล้วกระชับเสียแรงประหนึ่งจะผูกคอนางให้แดดิ้นเสียตรงนี้

มิคาดว่าสามีจะหยอกล้อภรรยาได้รุนแรงเหลือเกิน...

เมื่อคิดเช่นนั้น รอยยิ้มงดงามพลันปรากฏ โม๋เอ๋อร์เหยียดมุมปากยกโค้งอย่างนึกสนุก ดวงตากลมโตสุกใสส่องประกายแวววาวดุจดวงดาวบนฟากฟ้าในคืนเดือนมืด แม้แต่แสงจันทร์ในยามนี้ยังไม่อาจสุกสกาวเทียบเท่าได้

อีกครั้งที่หางคิ้วของหมิงเฉิงต้องกระตุกวูบ รู้สึกแสบตาวาบโดยไม่คาดคิด ด้วยเสน่หาปานมนตราไร้สิ้นสุดของอีกฝ่าย

โม๋เอ๋อร์ยืดตัวขึ้นแล้วกระซิบกระซาบที่ข้างหูของชายตรงหน้า พ่นลมอุ่นร้อนหอมกรุ่นใส่ติ่งหูเฉียดใบหน้าสามีว่า

“ข้าอยากสร้างทายาทกับท่าน”

“...”

หญิงสาวแจ้งความมุ่งมาดปรารถนาของตนออกไปตามตรงอย่างใสซื่อไร้เดียงสา นางบอกเขาอย่างบริสุทธิ์ใจ รอยยิ้มที่ส่งให้ก็สัตย์ซื่อเช่นกัน

ถึงแม้จะรู้สึกเสียวซ่านเกินยับยั้ง เมื่อคนงามพ่นลมร้อนใส่ใบหูซึ่งเป็นจุดอ่อนไหว ทว่าหมิงเฉิงกลับยกมุมปากเหยียดหยันที่ฉาบทับด้วยรอยยิ้มอบอุ่นละมุนละไม ก้มหน้าถามนางเสียงทุ้มเบาว่า

“อยากเข้าหอกับข้าปานนั้นเชียว”

โม๋เอ๋อร์พยักหน้ายอมรับ ช้อนตามองหยาดเยิ้มชวนเคลิบเคลิ้มยิ่ง

หมิงเฉิงคลี่ยิ้มกว้างแล้วก้มหน้าต่ำอีกนิดกระซิบเสียงเบา

“ฝันไปเถิด”

“...”

หญิงสาวหุบยิ้มโดยพลันแล้วทำปากยื่นหน้ายู่ยับย่น รู้สึกผิดหวังยิ่งนัก

บ่มเพาะก็แล้ว แต่งงานก็แล้ว เหตุใดการสมสู่กับสามีถึงได้ยากเย็นเหลือเกิน หนทางการเป็นมนุษย์เพศเมียช่างยากเย็น

นางบ่นยาวเหยียดในใจ ปล่อยสีหน้าตามธรรมชาติได้น่ารักเป็นอย่างมาก

ท่ามกลางแสงสีนวลของดวงจันทร์ที่สาดส่อง ตรงกลางทางเดินระหว่างตำหนัก รัชทายาทหนุ่มจ้องมองคนงามผู้เป็นชายาด้วยสายตาฉงน

เรียวคิ้วคมถึงกับขมวดเข้าหากันแน่น เมื่อนางตรงหน้าทำกิริยาคล้ายเด็กน้อย ความอ่อนใสไร้เดียงสาแผ่ซ่านไปทั่วร่างนางให้ได้เห็น เสน่ห์รัญจวนใจผสานความสดใสตามธรรมชาติได้อย่างลงตัว

หมิงเฉิงจึงหรี่ตา คิดในใจว่าควรทำข้อตกลงกับนาง อย่างน้อยต้องสวมเสื้อผ้าให้มิดชิดกว่านี้

และต้องไม่ทำกิริยาน่ารักเด็ดขาด! 

“สำรวมหน่อย” เขาเตือนเสียงต่ำหรี่ตามองอย่างตำหนิ ทว่าในหัวใจกลับคันยุบยิบอย่างไม่อาจควบคุม

บรรดาบ่าวรับใช้แม้จะก้มหน้าทว่าสายตายังแอบชำเลืองมองและเงี่ยหูฟังเจ้านายคุยกันอย่างใคร่รู้เป็นที่สุด ประหนึ่งไม่กลัวโทษทัณฑ์แม้แต่น้อย

โม๋เอ๋อร์รับรู้ได้ไม่ยากถึงสายตาประหนึ่งสายลับคอยจับผิดของเหล่าข้าราชบริพาร นางย่อมเชื่อฟัง รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ยืดตัวเชิดคางเล็กน้อยตามจริตที่พึงมี

หญิงสาวหาใช้สตรีดื้อดึงหรือหัวรั้น แต่ตรงกันข้าม นางเป็นคนหัวอ่อน ยากหาใครเปรียบ

ชั่วขณะนั้น หมิงเฉิงรู้สึกพึงพอใจขึ้นมาบางเบา เมื่อมองเห็นกิริยาว่าง่ายของคนงามผู้เป็นชายา จึงเอื้อมวงแขนโอบรอบไหล่บาง แล้วพาเดินไปตามทางเกล็ดศิลาด้วยท่าทางรักใคร่โปรดปรานเป็นอย่างมากต่อสายตาบริวารรายรอบ

ผู้ถูกความร้อนอุ่นโอบล้อมรอบกายพลันเบิกตากว้าง รู้สึกแปลกประหลาดไม่ทราบอาการ ยิ่งถูกฝ่ามือใหญ่วงแขนแกร่งเสื้อผ้าเสียดสีเนื้อสัมผัสเนื้อผ่านอาภรณ์ชั้นดี ยิ่งสร้างความรู้สึกอุ่นซ่านแล่นพล่านไปทั่วร่างบาง 

ไยนางรู้สึกดี?

โม๋เอ๋อร์เดินตามเจ้าของกล้ามแขนอย่างเหม่อลอย

ยามนี้นางถูกมนุษย์เพศผู้ล่อลวงเข้าให้แล้ว...