ตอนที่21 เกิดอะไรขึ้น 1

คืนนี้จันทรางามเด่น สุกสกาวสว่างไสวไปทั่วนภาพาแสงสีขาวนวลสาดส่องไปทั่วตำหนักบูรพา

ทว่าเงาดำวูบไวประหนึ่งสายลมวูบผ่านเพียงเสี้ยวเวลา กลับนำความหนาวเหน็บประหนึ่งเป็นคืนเดือนมืดกลางเหมันต์กระนั้น

ทหารยามที่เดินตรวจตราโดยรอบพลันชะงักเท้าเล็กน้อย รู้สึกขนหัวลุกอย่างไม่ทราบสาเหตุ เมื่อแหงนมองท้องฟ้าก็เห็นดวงจันทร์เร้นดารางดงามดี ดวงโตกลมนวล ตราตรึงยิ่ง!

ชื่นชมจันทราเสร็จก็ก้มหน้าเดินยามต่อไป รอบกายล้วนปกติดีทุกอย่าง ไม่มีสิ่งใดผิดสังเกตเลยแม้แต่น้อย แสงนวลจากฟากฟ้าช่วยให้การเดินยามสะดวกดีเหลือเกิน เห็นทุกสิ่งรอบด้านชัดเจนไปหมด

ด้านนอกหน้าต่างของเรือนชายาสามนามอวี่เยียน

ทั้งทหารยามและบ่าวไพร่ทั้งหลายเดินทำงานกันตามปกติ ยามนี้ยังไม่ดึกมากนัก หลายคนยังไม่มีสิทธิ์ได้นอนหลับพักผ่อนแต่อย่างใด

เจ้าของเรือนนั่งอ่านหนังสือธรรมะด้วยท่าทีสงบปรานีอยู่บนตั่งตัวยาว

ในจังหวะนั้นเสี่ยวเถาก็รีบรุดเข้าห้องมาแล้วลงกลอนประตูอย่างแน่นหนา ก่อนจะเดินมาปิดหน้าต่างทุกบาน จนไร้ช่องว่างใดภายในห้องส่วนตัวด้านในของเรือน

“เป็นอย่างไรบ้าง?” อวี่เยี่ยนถามเสียงเย็นไปทางสาวใช้คนสนิทถึงเรื่องที่ให้อีกฝ่ายไปสืบความเคลื่อนไหวในเรือนชิงเยว่

“พระชายาปิดห้องส่วนตัว มิให้ผู้ใดย่างกรายเข้าไปเลยแม้แต่คนเดียวเจ้าค่ะ ส่วนสาวใช้คนสนิทนามเสี่ยวโม๋ก็มิได้เดินออกมาจากห้องด้านในแม้ครึ่งก้าว” เสี่ยวเถารายงานเสียงเบา ใบหน้าระรื่น ดวงตาทอประกายยินดีมิอาจซ่อนเร้น

อวี่เยียนได้ยินเช่นนั้นก็ยกยิ้มเย็นชา เปรยเรียบเรื่อยว่า “หงส์ถูกเด็ดปีก ดูเถิดว่ายังจะบินได้หรือไม่?”

เสี่ยวเถาได้ฟังก็ตอบรับอย่างรู้ใจ “นอกจากบินมิได้ ยังถูกเด็ดหัวโดยง่ายเจ้าค่ะ”

สิ้นเสียงสาวใช้ เจ้านายก็แสยะยิ้มเย็นเยียบส่งให้ ทั้งสองหัวเราะในลำคอแผ่วเบา ก่อนจะทำตัวเป็นปกติ มีสีหน้าเมตตา กิริยานุ่มนวล ท่าทีอ่อนโยน ท่าทางงดงามอ่อนหวานดั่งเช่นทุกวัน แบ่งปันขนมและร่วมดื่มน้ำชาเหมือนที่เคยเป็นมาอย่างสนิทสนม

เรื่องยาพิษในวันนี้ ความผิดย่อมพ้นตัวอวี่เยียนได้อย่างงดงาม เพราะคนที่ถูกพิษเป็นเพียงบ่าวชั้นต่ำไร้ค่า และที่ถูกกระทำก็หาใช่พระชายาผู้สูงศักดิ์ไม่

หรือต่อให้นางถูกเรียกสอบสวนเพราะร่วมกินของว่างกับพระชายาก็หาได้พบหลักฐานอันใดแม้แต่น้อย

เนื่องจากขนมที่กินล้วนมาจากโรงครัวโดยพ่อครัวคนสำคัญของรัชทายาทซึ่งคุมโดยตระกูลอู๋ที่มีเส้นสายอยู่เบื้องหลังตระกูลเจียงของฮองเฮา

น้ำชายังเป็นชาที่ได้รับพระราชทานมาจากพระราชวัง ผู้ดูแลยังเป็นคนของตระกูลหลิว เป็นญาติกับพระสนมหลิวเฟย มารดาขององค์ชายรอง

หากหมิงเฉิงเกิดพลาดพลั้งจนถูกสั่นคลอน องค์ชายรองผู้นี้ก็มีสิทธิในตำแหน่งรัชทายาทยิ่งนัก

ผู้คนทั้งหมดนั้น หากถูกสอบสวนหรือถูกสืบสาวอย่างเคลือบแคลงสงสัย อำนาจหลายขั้วที่แข็งแกร่งย่อมต้องอ่อนไหว ตัวนางเพียงรอเก็บเกี่ยวผลประโยชน์อยู่เงียบๆ

หากเจียงฮองเฮากับรัชทายาทหมิงเฉิงเกิดระหองระแหงกันขึ้นมา พระนางก็ไม่อาจแทรกแซงการตัดสินใจของหมิงเฉิงได้ ตัวนางก็จะได้ทำอะไรได้สะดวก จักหาวิธีผูกมัดใจหมิงเฉิงให้ดิ้นไม่หลุด กระทั่งส่งเสริมนางให้นั่งยังตำแหน่งสูงส่ง โดยไม่สนใจคำทัดทานจากฮองเฮา ส่วนองค์ชายรอง หากว่าถูกโค่นลงมาเสีย หมิงเฉิงก็จะเป็นรัชทายาทอย่างมั่นคงต่อไป เพื่อที่นางจะได้เลื่อนขึ้นเป็นพระชายาให้เขา ผู้เป็นบุรุษหล่อเหลาและเปี่ยมอำนาจของนาง 

ตระกูลชิงก็จะรุ่งโรจน์สืบไปไร้ที่สิ้นสุด

สำหรับพระชายาโหวหยูเสวี่ย...

หึ! ไม่นับว่าเป็นตัวอะไรทั้งนั้น!

ตระกูลโหวแม้ยิ่งใหญ่ แต่หากเกิดเรื่องวุ่นวายมากมายในตำหนักบูรพาหลังแต่งงานได้เพียงหนึ่งวัน

ดูเถิดว่า พวกบ้านโหวยังจะผงาดได้อีกหรือไม่!

อวี่เยียนคิดการณ์ทุกอย่างด้วยใบหน้าเปี่ยมเมตตา มีรอยยิ้มละมุนประดับตรงมุมปาก นางเป็นสตรีหลงตัวเองมาก ถึงแม้ที่ผ่านมาหมิงเฉิงจะไม่เคยชายตาแลนางเลยสักครั้ง

นางก็ไม่สน!

เสี่ยวเถาที่นั่งยกยิ้มเย็นเยียบไม่ต่างจากนายสาวรีบถามประจบอีกคราว่า “แล้วคุณหนูจะจัดการเรื่องนี้ต่ออย่างไรเจ้าคะ เพื่อปกปิดช่องโหว่ เรื่องที่เราร่วมดื่มชากินขนมกับสองคนนั้น หากแต่คนถูกพิษกลับมีเพียงสาวใช้ของพระชายา”

สิ้นคำถามนั้น อวี่เยียนเพียงยิ้มบางแล้วตอบเสียงเนือย

“เรื่องนี้ไม่ยาก เพราะสาวใช้คนสนิทของข้า ก็ถูกวางยาเช่นกัน ทำให้ข้าเสียใจยิ่งนัก จำต้องสืบสาวให้ถึงที่สุด”

เมื่อได้ยินคำตอบ เสี่ยวเถาถึงกับงุนงง แต่ครู่เดียวเท่านั้น ก็พลันกระจ่างแจ้งในใจ เมื่อร่างกายเริ่มรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ