ตอนที่22 เชื่อฟังบิดา 1

อวี่เยียนและเสี่ยวเถากะพริบตาจนเจ็บร้าว แล้วร่ำร้องแบบไร้เสียงอีกคราว่า

ปีศาจ!

พวกนางทำได้เพียงกรีดร้องในใจอย่างบ้าคลั่ง ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงเปล่งเสียงออกมามิได้

โม๋เอ๋อร์ค่อยๆ เยื้องกรายเข้าหาสตรีตีสองหน้าช้าๆ

นางยกยิ้มเย็นชาแผ่กลิ่นอายเย็นยะเยือกชวนหนาวเหน็บถึงขั้วกระดูกออกมา ดวงเนตรสีเขียวคู่งามเย็นเยียบราวน้ำแข็งตกผลึก พร้อมฝังลึกในครรลองสายตาผู้พบเห็น

ผู้ได้จับจ้อง เป็นต้องจดจำไปจนวันตายอย่างทรมาน

รอบกายสีทองเรืองรองแผ่กลิ่นสาบสางน่าสะอิดสะเอียนชวนสะท้านพรั่นพรึงตลบอบอวลไปทั่วห้อง ร่างบอบบางสีแดงเพลิงแผ่กลิ่นอายดำทะมึนราวกับหลุดออกมาจากขุมนรกอเวจีของหลุมที่ลึกที่สุด

โม๋เอ๋อร์ในยามนี้ หาใช้พระชายาผู้งดงามอีกต่อไป หากแต่เป็นรูปกายอีกแบบหนึ่ง ซึ่งไม่มีผู้ใดรู้จักทั้งนั้น

เส้นเสียงเยียบเย็นลากยาวชวนผวาราวหิมะพันปีบนยอดเขาแทงทะลุเมฆาค่อยๆ ดังออกมาจากริมฝีปากจิ้มลิ้ม

“ข้ามิได้ชื่นชอบการฆ่าใคร...”

ความหมายของรูปประโยคและการกระทำช่างขัดแย้งกันเหลือเกิน โม๋เอ๋อร์กล่าวจบยังยกยิ้มบริสุทธิ์อ่อนหวานแลดูน่ารัก ทว่ากลับมองแล้วให้ความรู้สึกน่าขนหัวลุกชวนสะพรึงยิ่งนัก

อวี่เยียนและเสี่ยวเถายิ่งเบิกตาโพลงจนเบ้าตาแทบฉีก หากแต่ก็ยังไม่สามารถเปล่งเสียงใดๆ ได้

ลิ้นของพวกนางคับแน่นไปหมด หายใจยังลำบาก ติดขัดจุกอก อยากตัดลิ้นออกจากปากเสียเหลือเกิน

ทันใดนั้น สตรีทั้งสองรู้สึกได้ถึงของเหลวชนิดหนึ่งที่ไหลออกจากส่วนสงวนของตนเอง พวกนางถ่ายเบาอย่างไม่อาจควบคุมร่างกายตน

ทั้งสองตกใจกลัวถึงเพียงนี้ แต่ก็ไม่สามารถกรีดร้องได้!

พื้นห้องเจิ่งนองไปด้วยน้ำสีเหลืองเหม็นฉุน น่ารังเกียจยิ่ง

อึดใจเสี่ยวเถาก็พิษกำเริบขึ้นมาอีกครั้ง นางปวดร้าวจนนอนดิ้นเร่าๆ อยู่ที่พื้น อวัยวะภายในแหลกเหลวใกล้สลายเต็มที

ทว่าต่อมาพิษก็คล้ายกับถูกระงับ ความเจ็บปวดค่อยๆ หายไป พิษร้ายในกายหายไปไม่มีเหลือ แทนที่ด้วยอาการชาหนึบเช่นเดิม พูดมิได้ดังเดิม

ในขณะที่อวี่เยียนนั้นกลับผิดปกติเป็นอย่างมาก

ก่อนหน้านี้นางถูกดึงขึ้นไปแขวนคอจนลิ้นจุกปาก จากนั้นก็ตกกระแทกพื้นจนเจ็บไปหมด ความงามงอนกลมกลึงคล้ายแตกดังโพละ บั้นท้ายระบมไม่มีเหลือ ประหนึ่งใกล้แหลกเหลวเต็มที กระดูกภายในทรวงอกราวกับทิ่มแทงกันไปมา และบัดนี้ริมฝีปากของนางค่อยๆ อ้ากว้างออก ก่อนจะได้ยินเสียงดังกร๊อบที่สันกราม

เสี่ยวเถาเห็นเช่นนั้นพลันเบิกตาโพลงตกใจแทบสิ้นสติ นางเห็นกรามของอวี่เยียนค่อยๆ แยกออกจากกัน แล้วเลื่อนหลุดลงจรดปลายคาง มิได้อยู่ในตำแหน่งปกติ

อวี่เยียนเจ็บจนน้ำตาไหลพราก ปากนางค่อยๆ แยกออกจากกันจนน้ำลายไหลยืดผสมโลหิตสีแดงฉานค่อยๆ ซึมและไหลออกมาเป็นทางอย่างไม่อาจห้ามได้ กรามของนางค่อยๆ หลุดและบิดเบี้ยว ใบหน้าก็ผิดรูปเหยเกจนน่าเกลียด ความเจ็บร้าวทวีความรุนแรง แม้แต่ผู้จ้องมองยังรู้สึกปวดแทน

ทว่าอึดใจ กรามของนางก็ค่อยๆ กลับเข้าสู่ภาวะปกติ ร่างกายที่ฉีกขาดผสานกลับที่เดิม ริ้วรอยบาดแผลกระทั่งรอยแดงที่ลำคอยามถูกผ้ารัดก็หายไป หากแต่ความเจ็บปวดก็ยังคงอยู่ มิได้จางหาย ความทรมานยังคงแทรกซึมไปทั่วสรรพางค์กาย

นายบ่าวทั้งสองร่ำไห้แบบไร้เสียง น้ำตานองหน้าประหนึ่งน้ำป่าไหลเชี่ยวจนน่าขัน

พวกนางต่างหวาดกลัวจนตัวสั่น ต้องคลานเข่าเข้าหากันแล้วกอดกันจนแน่นไม่คิดปล่อย

ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้กำลังจะเข่นฆ่ากันเอง!

ความน่าสะพรึงเช่นนี้ แน่นอนว่าพวกนางไม่เคยเห็น

ชั่วชีวิตนี้สาบานได้เลยว่าไม่เคยเจอ!

โฮ...

โม๋เอ๋อร์ไร้ความสนใจอาการสติหลุดจนน่าเกลียดเช่นนั้นของสตรีตรงหน้าไม่ และยิ่งปราศจากความเห็นใจใดๆ

นางยังคงมอบความเจ็บปวดทรมานเจียนตายให้ทั้งสองอย่างสาสม ให้เทียบเท่ากับความเจ็บร้าวที่หยูเสวี่ยได้รับเมื่อครู่

หญิงสาวปล่อยให้พวกนางร้องไห้โหยหวนแบบไร้เสียงอยู่อึดใจ แล้วเริ่มต้นทรมานอีกครั้งอย่างใจเย็น

นางกำลังเจอของเล่น รื่นรมย์ยิ่ง!

เมื่อความเจ็บปวดระลอกใหม่เข้าถาโถม จนแสบร้อนไปทั่วร่าง อวี่เยียนและเสี่ยวเถาที่คุกเข่ากอดกัน ถึงกับผลักอีกฝ่ายจนกระเด็นออกห่างอย่างไม่ไยดีกันและกัน ก่อนจะนอนบิดตัวเร่าๆ คล้ายงูดินเลื้อยอยู่บนพื้นห้อง

ใบหน้าของพวกนางบิดเบี้ยวจนน่าเกลียดเพราะความเจ็บร้าวราวกับถูกแล่เนื้อเถือหนังเลาะกระดูกออกมาอย่างไรอย่างนั้น

สตรีทั้งสองมีสภาพไม่ต่างกัน คือแขนขาคดงอบิดเบี้ยวเสียรูปทรง เดินมิได้ นั่งมิได้ นอนได้อย่างเดียว ใบหน้ายังบวมแดงปานจะปริแตกกำลังมีเลือดซึมออกจากผิวหนัง ดวงตาเหลือกถลนแดงก่ำ ริมฝีปากอ้าค้างอึกอัก เรียวลิ้นกำลังละลายกลายเป็นของเหลวหายเข้าไปในโพรงปาก จมูกแสบร้อนหายใจลำบาก ลำคอแห้งผาก เลือดลมติดขัด เรือนร่างที่เคยงามระหงบอกได้คำเดียวว่าดูไม่ได้ คำว่าน่าเกลียดยังน้อยไป ความน่าเวทนายิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง พวกนางไม่น่าสงสารเลยสักนิด

โม๋เอ๋อร์มองสตรีน่าสมเพชตรงหน้าอย่างเย็นชา สายตาคู่งามคล้ายกับถักทอด้วยหิมะที่ไม่มีวันละลาย มันเย็นเยียบจับขั้วหัวใจคนมองอย่างยิ่ง