ตอนที่17 น่าสงสัย 3

ถัดมาอีกเรือนหนึ่ง ซึ่งเป็นเรือนของชายาสามคนงาม

ชายานางนี้ มีนามว่าอวี่เยียน

ภายในห้องส่วนตัวหรูหรา ท่ามกลางกลิ่นหอมจรุงใจคละคลุ้งไปทั่ว มีเพียงสองนายบ่าวนั่งคุยกันแบบกระซิบกระซาบ

“เจ้าแน่ใจหรือเสี่ยวเถา ว่าอาหารมงคลถูกพระชายากินไปจนหมด”

เส้นเสียงแว่วหวานของผู้เป็นนายเอ่ยถามไปทางสาวใช้คนสนิทที่นั่งแนบชิดอยู่ข้างเก้าอี้ นัยน์ตาของนางซ่อนแววชั่วร้ายเอาไว้ได้ยากเย็น

“บ่าวแน่ใจเจ้าค่ะ นางกำนัลห้องเครื่องมาเก็บถ้วยเปล่าไปเมื่อรุ่งสางนี้เจ้าค่ะ บ่าวเห็นกับตา”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น นายสาวก็นิ่งเงียบครุ่นคิดครู่หนึ่ง

เสียงสาวใช้ยังเอ่ยอีกว่า “ดีเหลือเกินที่เมื่อคืนรัชทายาทไม่เข้าหอ บ่าวให้รู้สึกโล่งใจนัก มิเช่นนั้นหากพระองค์ทรงกินอาหารมงคลเข้าไปมิรู้ได้ว่า...”

คนหนึ่งยังเอ่ยไม่ทันจบประโยค ก็ถูกเสียงของเจ้านายปรามเอาไว้ “เรื่องนี้ข้าย่อมมั่นใจ เพราะแต่ไหนแต่ไรมา ไม่ว่า   รัชทายาทจะแต่งชายาเข้าตำหนักบูรพามากี่นาง พระองค์ก็ไม่เคยร่วมหอชายาคนใดอยู่แล้ว มอบเพียงความใส่ใจดูแลเป็นอย่างดีก็เท่านั้น ดูอย่างข้านี่ปะไร!”

กล่าวจบก็มองภายในของตนที่เต็มไปด้วยเครื่องเรือนหรูหรา เสื้อผ้าแพรพรรณล้ำค่า เครื่องประดับงดงามละลานตา

สำหรับบุรุษแล้ว สตรีคือทรัพย์สินของพวกเขา

พวกเขามอบตำแหน่งมีเกียรติและเลี้ยงดูอย่างดี

แต่ทว่า...

อวี่เยียนหรี่ตาเล็กน้อยเผยความขัดเคืองมากนัก เพราะว่านางแต่งเป็นอนุชายามาก่อนแล้วเป็นนาน ยังไม่เคยเลยสักครั้งที่จะได้ร่วมหอกับรัชทายาท แม้แต่โอกาสได้รินน้ำชาถวายยังไม่เคย 

ที่ได้จากรัชทายาทคือการกินดีอยู่ดี สงบสุขไปวันๆ คนในตระกูลชื่นมื่นถ้วนหน้าก็เท่านั้น

ซึ่งนางมิได้ต้องการ!

สิ่งที่นางต้องการคือการเป็นที่หนึ่งแห่งตำหนักบูรพา

นางต้องการเป็นพระชายาเอกของรัชทายาท

และต้องการเป็นฮองเฮาในภายภาคหน้า เห็นหงส์บินสูงเหนือน่านฟ้าที่ยิ่งใหญ่

เปลวเพลิงขุมหนึ่งเกิดขึ้นในจิตใจ จนสว่างวาบในแววตาของอวี่เยียน

เรื่องอาหารมงคลอาบยาพิษในคืนเข้าหอเป็นหนึ่งในแผนการอันซับซ้อนของวังหลวง หมายขจัดเส้นสายตระกูลใหญ่ บั่นทอนอำนาจที่ซ้อนทับก็เท่านั้น

อาหารมงคลของรัชทายาทกับพระชายาล้วนมาจากพระราชวังด้วยกรมพิธีการ ขุนนางที่ดูแลคือคนของตระกูลเฉียนเป็นพันธมิตรกับตระกูลโหวมาช้านาน

เมื่อนำเข้ามายังตำหนักบูรพายังได้หัวหน้าพ่อครัวใหญ่ตระกูลอู๋ ผู้เป็นที่ไว้วางใจจากรัชทายาทหมิงเฉิง

หากเรื่องขนมผสมยาพิษเมื่อคืนสร้างความวุ่นวายอย่างที่วางแผนเอาไว้ สามตระกูลที่ยิ่งใหญ่ล้วนถูกกำจัดได้คืนเดียว อีกทั้งยังสังหารธิดาบ้านโหว มิให้ได้เป็นพระชายา ตำแหน่งนี้ก็จะว่างเว้นเอาไว้ รอเพียงนางกรุยทางสำเร็จทีละขั้นแล้วขึ้นนั่งแทน

เปลวเพลิงในแววตาของอวี่เยียนยิ่งเข้มข้น นางเอ่ยต่อด้วยเสียงหวานแผ่วว่า

“ยาพิษชนิดนี้ร้ายแรงถึงเพียงนั้น หากกินเข้าไปอย่างไรก็ต้องตายภายในหนึ่งชั่วยาม แต่พระชายากินขนมไปแล้วยังปลอดภัยดี เป็นไปได้ว่านางอาจระแคะระคายแล้วแอบเทขนมทิ้งจนหมด จากนั้นก็แอบอ้างว่ากินเข้าไป หมายล่อเหยื่อให้ติดบ่วง คงอยากหลอกให้ผู้ร้ายปรากฏตัววางยาอีกคราเพื่อแก้มือ เห็นได้ชัดว่านางฉลาดมากนัก ปราดเปรื่องเกินไป หรืออีกนัยหนึ่ง เจ้าพ่อครัวใหญ่แซ่อู๋นั่น อาจจะล่วงรู้แผนการแล้วลอบสลับสับเปลี่ยนขนมจนสิ้น”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สาวใช้พลันตกใจเอ่ยเสียงสั่น “พวกเราคงจะไม่ถูกสงสัยใช่ไหมเจ้าคะ?”

ชายาคนงามยิ่งหรี่ตาเผยความอำมหิตออกมาก่อนเอ่ยเสียงเย็น

“เจ้าอย่าเผยพิรุธไป...ช่วงนี้เงียบไว้ก่อนเป็นดี หากว่าพระสนมชิงเรียกพบ ก็แจ้งไปตามตรงว่างานครานี้มิได้ผล อาจเกิดเหตุไม่คาดฝัน โปรดหาวิธีเล่นงานให้แนบเนียนยิ่งกว่าเดิม แต่ถ้ามีโอกาสงามๆ ก็เร่งจัดการเสีย หากปล่อยเอาไว้อาจไม่ทันการณ์”

แต่สาวใช้กลับแย้งว่า “แต่คุณหนูเจ้าขา” นางรับใช้อีกฝ่ายมาตั้งแต่อยู่ตระกูลเก่า กระทั่งเป็นสินเจ้าสาวติดตัวมา จึงเรียกขานกันตามเดิมไม่เคยเปลี่ยน

“บ่าวขอเตือนคุณหนูของบ่าวสักประโยคเถิด”

ผู้เป็นนายสะบัดเสียงถาม “อันใด?”

“เห็นได้ชัดว่าพระสนมต้องการเล่นงานรัชทายาทให้ตายตกไปด้วย คุณหนูทำงานให้เช่นนี้ บ่าวกลัวเหลือเกินเจ้าค่ะ หากรัชทายาทหมิงเฉิงเป็นอะไรไป เรามิขาดหลักประกันหรือเจ้าคะ”

นายสาวได้ฟังอย่างนั้น ก็ทำได้แค่นเสียงต่ำ “หึ! คนอย่างรัชทายาทหมิงเฉิงไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอก ฉายาเขามิใช่ได้มากับสายลมหรอกนะ ขนาดสมรภูมิรบกองทัพนับแสนเขายังรอดกลับมาได้ ไม่นับว่าเป็นอันใด เขายังเป็นเกราะชั้นดีให้ข้าได้เสวยสุขอีกนาน”

สิ้นเสียงเจ้านาย บ่าวข้างกายก็แสยะยิ้มส่งให้ ทั้งสองหัวเราะในลำคอแผ่วเบา ก่อนจะทำตัวเป็นปกติ สีหน้ามีเมตตา กิริยานุ่มนวล ท่าทีอ่อนโยน โดยการพากันเดินออกนอกเรือนไปชมดอกไม้ในสวนสวย ด้วยท่าทางงดงามอ่อนหวานดั่งเช่นทุกวัน