ตอนที่17 น่าสงสัย 2

ด้านนอกห้องโถงห่างจากประตูออกไปตรงมุมลับตา

หมิงจินยืนนิ่งจ้องมองสองสตรีไม่วางตา เมื่อได้ยินคำสนทนาของพวกนางทั้งหมด ความรู้สึกหนึ่งพลันรับรู้ได้อย่างไร้เหตุผล เสมือนเล่ห์กลระหว่างเขากับพี่ชาย

พยัคฆ์ร้ายมังกรซ่อน หลั่งเลือดเพื่อเจ้า มั่นคงเพื่อข้า

มิรู้ได้ว่าเพราะเหตุใด เขาจึงนึกถึงประโยคนี้ ที่พี่ชายเคยเอ่ยกับเขา

ถึงแม้สตรีในห้องโถงทั้งสอง จะมิได้มีอันใดผิดปกติเลยแม้แต่น้อย กิริยาของพระชายาเอกในรัชทายาทสูงส่งดั่งนางพญา ยามเจรจามีกลิ่นอายเย็นเยียบแฝงอำนาจสั่งการเฉียบขาด

ทว่าลับหลังอาจจะมีนิสัยแท้จริงซุกซนไปบ้าง ก็ไม่นับว่าเป็นอะไร ขอเพียงต่อหน้าธารกำนัลไร้ที่ติเช่นนั้น ก็เหมาะสมแล้วกับตำแหน่งนี้

หากแต่สาวใช้ข้างกายพระชายากลับให้ความรู้สึกแปลกประหลาดสำหรับเขา

หมิงจินกำลังยอมรับว่า เมื่อคืนเขาเพียงนึกแปลกใจในตัวสาวใช้ข้างกายพระชายาเอกของพี่ชาย หากแต่ยามนี้เขาไม่อาจไม่ยอมรับว่า เขากำลังสนใจนางเป็นอย่างมาก

ในความเรียบร้อยของนางมีความสุขุมเยือกเย็น

ในความอ่อนน้อมนุ่มนวลของฐานะเพียงสาวใช้ กลับแฝงกลิ่นอายสง่างามแห่งความเป็นผู้นำเหนือหมู่มวลหาใดเปรียบ ยามพินิจมอง ให้ความรู้สึกสบายตาและน่ายำเกรงในที

มิรู้ได้ว่า หากได้อยู่ใกล้กัน จะสบายใจด้วยหรือไม่?

ชายหนุ่มมักจะทำหน้าที่ลอบสืบข่าวลับล้วงข่าวเชิงลึกอยู่เป็นนิตย์ ด้วยอุปนิสัยช่างสังเกตและสงสัยไปทุกสรรพสิ่ง หาใช่เพราะมีคำสั่งใดจากรัชทายาทไม่

เขามีฝีมือเชิงยุทธ์ไม่น้อย สามารถกักเก็บลมหายใจเอาไว้ได้อย่างดี เสียงใดๆ ไม่อาจเล็ดลอดออกไปได้

ไม่ว่าใครหากถูกเขาสงสัยย่อมไม่อาจหลุดมือไปได้

อึดใจสตรีทั้งสองก็พากันเดินออกนอกประตูห้องโถงมา หมิงจินจึงเร้นกายหายไปอย่างรวดเร็ว ไร้เงาในบัดดล

ห่างออกมาจากห้องโถง ลึกไปทางหลังวัง ถัดจากเรือนของชายารองทั้งหลาย เป็นเรือนหนึ่งของอนุชายาฉีซิ่ว

หญิงสาวกำลังนั่งงุนงงกับริ้วรอยคล้ายฝากรักตรงลำคออยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

นางคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก ว่ารอยนี้ได้มาอย่างไร?

ทันใดนั้นสาวใช้ก็เดินเข้ามาแล้วรายงานเสียงสั่น “คุณหนูเจ้าขา ขันทีคนสนิทของรัชทายาทมาขอพบเจ้าค่ะ”

ฉีซิ่วพลันขมวดคิ้วแน่นแล้วลุกขึ้นเดินไปหาขันทีหน้าห้องทันทีก่อนถามเสียงห้วน

“มีเรื่องใด?”

ขันทีรีบค้อมศีรษะเล็กน้อยแล้วตอบเสียงเนือย

“มีคำสั่งจากรัชทายาทให้อนุชายาฉีอยู่แต่ในเรือน จนกว่าริ้วรอยที่ลำคอจะหายไปพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีซิ่วได้ยินก็ตกใจนัก “หา! ว่าอย่างไรนะ?”

ขันทีตีหน้าซื่อเอ่ยปากว่า “เมื่อคืนรัชทายาททรงอยู่ในห้องหนังสือทั้งคืน พ่ะย่ะค่ะ”

ประโยคนี้เป็นหมิงเฉิงให้ขันทีมาบอกกล่าว ซึ่งฉีซิ่วได้ยินก็ถึงกับตระหนกแข้งขาอ่อนในทันที

นางพลันเข้าใจได้ไม่ยากว่า รัชทายาทปฏิเสธเรื่องที่นางกล่าวอ้างในห้องโถงต่อหน้าพระชายา

หากแต่รอยที่ลำคอเช่นนี้ ก็เป็นความผิดมากพอให้นางถูกขังเอาไว้ในเรือนตลอดไป

อา...มิใช่ว่ารัชทายาททรงเข้าใจผิดคิดว่านางลอบคบชู้หรอกหรือไร?

ไม่นะ!!!