ตอนที่16 เด็ดบุปผาเล่น 1

บนตำแหน่งประธานในห้องโถง

ยังคงมีสตรีงามพิลาศเลิศล้ำในอาภรณ์สีแดงหงส์เหิน  นั่งอยู่ด้วยสีหน้าหยิ่งยโสบ้าอำนาจ นัยน์ตาเย็นเยียบกดข่มผู้คน

“อ้อ...” โม๋เอ๋อร์ลากเสียงยาวชวนเสียวไส้ แล้วเอ่ยอีกหนึ่งประโยคว่า

“เมื่อคืนข้าได้ยินจากปากบ่าวไพร่ว่า รัชทายาททรงไปค้างที่เรือนอนุชายานางหนึ่ง จึงเป็นเหตุให้การเข้าหอเมื่อคืน...”

นางหยุดวาจาแค่นั้นแล้วไล่สายตาไปหยุดอยู่ที่สตรีงดงามในอาภรณ์สีชมพูสดใสท่าทางอ่อนหวานมากนางหนึ่ง ซึ่งมีสาวใช้เจ้าของกระแสเสียงกระซิบเมื่อคืนยอบกายอยู่ข้างๆ

โม๋เอ๋อร์มองไปทางสตรีผู้นั้นนิ่งๆ แล้วเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “คงเป็นเรือนพี่สาวท่านนี้สินะ! ริ้วรอยฝากรักตรงลำคอ ช่างงดงามยิ่ง!”

ทุกคนในห้องโถงพลันมองตามสายตาของพระชายาเป็นตาเดียวกัน สตรีชุดชมพูถึงกับตกใจ

นางมีนามว่าฉีซิ่ว เข้ามาในวังแห่งนี้เมื่อสามปีที่แล้ว   นับเป็นระยะเวลาถึงหนึ่งพันเก้าสิบห้าราตรี แต่เคยมีโอกาสได้ปรนนิบัติรัชทายาทครั้งหนึ่ง เพียงคืนแรกคืนเดียวที่เข้ามาในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยาม

ฉีซิ่วเป็นสตรีที่งดงามมาก วงหน้าละมุนตากิริยาละมุนใจ ผิวพรรณเนียนละเอียดลออ เนื้อตัวหอมกรุ่นเป็นเอกลักษณ์ ท่วงท่ามีจริตแช่มช้อยอ่อนหวาน ทั้งเนื้อทั้งตัวน่าทะนุถนอมยิ่ง

อดีตนางเป็นถึงคุณหนูตระกูลใหญ่ ทว่าเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ทำให้ตระกูลล่มสลาย ตัวนางถูกขายให้หอเซียงเจิน

นางถูกไถ่ตัวมาจากหอคณิกาด้วยการประมูลคืนแรกโดยใต้เท้าเฉียน ผู้เป็นอาจารย์ทางด้านศิลปะกามารมณ์[1] ของรัชทายาทหมิงเฉิง จึงลำพองตนผิดๆ ว่าเป็นที่โปรดปราน และเกรงจะเสียความโปรดปรานไป จึงใช้แผนคำลวงเพื่อข่มขวัญเช่นนั้นกับพระชายาเอก ผู้เป็นเจ้าสาวเมื่อคืนที่ผ่านมา

และมันก็เป็นเพียงแผนการเท่านั้นหาใช่เรื่องจริงไม่!

แต่ประโยคที่พระชายาเอ่ยเมื่อครู่คืออันใด?

ริ้วรอยฝากรักอะไร?

ฉีซิ่วมองตามสายตาของอนุชายาแต่ละนางที่มองมาตรงลำคอตนอย่างฉงนเป็นที่สุด

อึดใจก็มีเสียงของชายาที่นั่งฝั่งซ้ายมือเอ่ยเสียงดังว่า “เมื่อคืนรัชทายาทมิได้ไปที่เรือนเจ้านี่นา” สตรีนางนี้อยู่ในเรือนใกล้ๆ กับฉีซิ่ว จึงเอ่ยอย่างมั่นใจยิ่ง นางไม่เห็นรัชทายาทเดินมาจริงๆ เพราะนางจ้องของนางอยู่ทุกคืน

อึดใจก็มีอีกเสียงดังมาว่า “เมื่อคืนข้าเห็นรัชทายาทอยู่ที่เรือนหลัก หาได้เดินไปทางเรือนใดไม่ แล้วเหตุใด...”

วาจานั้นหยุดเมื่อสายตาสะดุดกับริ้วรอยที่ลำคออีกฝ่าย นางมักจะชอบเดินมาแอบมองรัชทายาทอยู่บ่อยๆ จึงเห็นว่าพระองค์อยู่ในเรือนหลัก มิได้ไปที่เรือนใดจริงๆ

เมื่อสิ้นประโยคนี้ ทุกสายตาที่มองมาพลันจ้องเขม็งที่ลำคอระหงขาวผ่องของฉีซิ่ว ที่บัดนี้มีริ้วรอยคล้ายกับถูกฝากรักเอาไว้จริงๆ

“แล้วรอยที่คอของอนุฉีได้แต่ใดมา?”

คำถามนั้นจะว่าเบาก็เบา จะว่าดังก็ดัง ทำเอาฉีซิ่วสั่นสะท้านไปทั้งสรรพางค์กาย

“ระ...รอยอะไร?” นางถามเสียงแผ่ว

มีอนุใจดีผู้หนึ่ง ซึ่งชมชอบการพกคันฉ่องพอดีมือเป็นชีวิตจิตใจ นางจึงล้วงเข้าไปในแขนเสื้อ แล้วนำออกมาให้ฉีซิ่วได้มองเงาสะท้อนจากลำคอของตนเอง

ฉีซิ่วรับคันฉ่องมาอย่างจำใจ สายตาตวัดอย่างเย่อหยิ่งแทนคำขอบคุณ

เจ้าของคันฉ่องกลอกตาเบะปากส่งเสียง ชิ เบาๆ

ฉีซิ่วหาได้สนใจ นางเอียงหน้ายืดคอส่องคันฉ่องอย่างแช่มช้อย

เมื่อได้เห็นภาพสะท้อนจากกระจกเงา ว่าที่ลำคอตนมีริ้วรอยสีชมพูอมม่วงสองสาย คล้ายกับถูกบุรุษดูดดันขบเม้มอย่างรุนแรง ใบหน้ากลมเล็กนวลผ่องถึงกับซีดเผือดไร้สีเลือดในบัดดล

อะ...อะไรกัน!

ถึงแม้จะรู้ดีแก่ใจ ว่าเมื่อคืนรัชทายาทมิได้มาหาตนที่เรือน ทว่าการปฏิเสธริ้วรอยอันไร้ที่มาตรงลำคอในยามนี้ มิใช่เรื่องที่ดีแน่ ข้อหาลอบคบชู้หาใช่เรื่องเล็กไม่!

ฉีซิ่วคิดเช่นนั้นจึงเอ่ยอย่างขวยเขินเส้นเสียงแตกพร่าว่า “ยามถูกเรียกไปปรนนิบัติถึงเรือนหลัก ย่อมมีริ้วรอยพวกนี้กลับมาบ้างเป็นธรรมดามิใช่หรือไร?”