ตอนที่12 หนีหาย

ท่ามกลางม่านมืดจากนภาแผ่ปกคลุมไปทั่วบริเวณ

กลิ่นอายดำทะมึนเย็นยะเยือกจากร่างแกร่งยิ่งเข้มข้นขึ้นทุกขณะ เพิ่มความหนาวเหน็บราวเกล็ดน้ำแข็งฉาบทับด้วยหิมะ เย็นเสียยิ่งกว่าเย็นทุกขณะจิต

ครั้งแรกในชีวิตของชายหนุ่มอย่างหมิงเฉิง ผู้ได้รับฉายาว่ารัชทายาททมิฬผู้น่าทรงพลังน่ากลัวไปทุกหย่อมหญ้า ใครเห็นเป็นต้องหลบตา ทุกคนต่างพากันหวาดผวาครั่นคร้ามยำเกรง

แต่ยามนี้กลับถูกสตรีแน่งน้อยนางหนึ่งกล่าวโทษได้อย่างน่าอาย!

เจ้าสาวบอกเจ้าบ่าวว่ากำลังถูกทำโทษให้รอการเข้าหอหลายชั่วยามอย่างทรมาน อันเป็นการทำโทษที่ไร้ความผิด

ซึ่งนั่นย่อมหมายถึงว่า เจ้าบ่าวไร้ความรับผิดชอบต่อการเข้าหอในคืนแต่งงาน แต่กลับโยนความผิดให้เจ้าสาวอย่างไม่น่าให้อภัย

เรียกได้ว่าเป็นบุรุษที่ใจคอคับแคบอย่างที่สุด

เมื่อหมิงเฉิงได้ยินคำตัดพ้อโยนความผิดใส่หน้าอย่างไม่กลัวตายของสตรีน่าตายตรงหน้าในยามนี้ โทสะพลันปะทุสุมอก ไอสังหารพลันพวยพุ่งอัดแน่นไปทุกอณู

เขาสามารถจับกระชากแน่งน้อยไร้ยางอายตรงหน้าให้ลอยกระเด็นไปไกลเพียงแค่พลิกฝ่ามือ หากนางเอ่ยวาจาสามหาวอีกเพียงประโยคเดียว

ทันใดนั้น แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาบนร่างระหงของโฉมสะคราญที่คุกเข่าร่ายมารยาอยู่บนพื้นแผ่นศิลา เผยให้เห็นว่านางเริ่มตัวเกร็งเล็กน้อย พลันลมหายใจนางก็เริ่มหอบหนักและถี่รัว เรียวคิ้วดั่งคันศรเริ่มขมวดพันกัน เม็ดเหงื่อเริ่มผุดพรายตรงหน้าผากนูนสวย

โม๋เอ๋อร์พลันตระหนักหาได้ตระหนกในบางสิ่ง

นางจึงผุดลุกขึ้นอย่างพยายามที่จะให้แช่มช้อยตามกิริยาที่ฝึกฝน แต่ใบหน้ายังก้มต่ำหลุบตาลง กล่าวเสียงเย็นเยียบว่า

“หากรัชทายาทไร้ความสามารถที่จะเข้าหอในคืนนี้ หม่อมฉันไม่รบกวนแล้วเพคะ”

“...”

กล่าวจบก็พยายามเหลือเกินที่จะเยื้องกรายเดินอย่างงามสง่าไม่มีตกหล่น เพื่อกลับไปทางเดิมที่เดินมาคราแรก โดยไม่หันหน้าไปมองผู้ใดอีกเลย

หยูเสวี่ยเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกงุนงงไม่น้อย แต่ยังคงรักษากิริยาท่าทีสงบนิ่งได้ตามวิสัย

นางลุกขึ้นยืนแล้วยอบกายทำความเคารพบุรุษสูงศักดิ์ เจ้าของร่างใหญ่ดำทะมึนอย่างอ่อนโยน กล่าวลาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน แล้วเดินจากไปอย่างสง่างามนุ่มนวลเป็นธรรมชาติ  หาได้ปรุงแต่งแม้แต่น้อย

หญิงสาวเดินตามโม๋เอ๋อร์จนร่างบางกลืนหายไปกับความมืดสลัวพร้อมกัน

สายตาคมปลาบของหมิงเฉิงมองตามสตรีชุดแดงไม่วางตา ใบหน้าหล่อเหลามีแต่ความเย็นชาเครียดขรึมขัดเคือง

ในขณะที่รัชทายาทหนุ่มกำลังโกรธกรุ่นจนบดกราม   หมิงจินในชุดองครักษ์ภายใต้เงามืดยังคงลอบสังเกตสตรีทั้งสองไม่วางตาเช่นเดิม

เขารู้สึกพอใจขึ้นมา ที่สตรีตรงหน้ารัชทายาทตัวสั่นงันงกคล้ายหวาดกลัวกันเช่นนั้น

นับว่านางฉลาดไม่เบา ที่รู้จักเอาตัวรอดรีบหนีไปก่อนที่รัชทายาทจะระเบิดโทสะใส่

แต่ประโยคที่ทิ้งเอาไว้นั่น ย่อมถูกชำระความแน่!

ทว่าน่าแปลกนักที่สายตาของเขาไม่อาจละจากสาวใช้นางนั้นได้เลย!

บนทางเดินมืดสลัวเห็นโคมแดงมงคลอยู่ไม่ไกล

โม๋เอ๋อร์รีบก้าวเท้าเดินอย่างเร็วรี่ นางพยายามเหลือเกินที่จะไม่ใช้พลังลอยตัววูบไว แบบที่ชอบทำเมื่อครั้งยังอยู่ในป่า

แต่นางก็ไม่อาจเดินให้ช้าลงกว่านี้ได้อีกแล้ว

เมื่อถึงเรือนใหญ่อันเป็นเรือนหอ โม๋เอ๋อร์จึงไม่รอช้ารีบหายตัวเข้าไปทางประตูทันที

หยูเสวี่ยรีบเดินกึ่งวิ่งตามมาติดๆ อย่างฉงนไม่เข้าใจเลยสักนิด

แต่กระนั้นนางก็ยังไม่ลืมหันหลังกลับไปมองรอบทิศนอกเรือน ก่อนจะปิดประตูลั่นกลอนอย่างแน่นหนา

เมื่อเดินตามโม๋เอ๋อร์เข้ามาถึงห้องชั้นใน ก็ยังดูแลปิดประตูหน้าต่างทุกบานเป็นอย่างดี

ภายในห้องสีแดงมงคล...

โม๋เอ๋อร์รีบเดินปรี่ไปอย่างเร็ว พลางปลดเครื่องประดับบนศีรษะและถอดชุดรุ่มร่ามออกจนสิ้น ก่อนจะปีนขึ้นเตียงนอนอย่างเร่งรีบ แล้วนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงนอน

ก่อนหน้าที่นางรีบผละจากรัชทายาทมานั้น นางหาได้รู้สึกหวาดหวั่นต่อกลิ่นอายคล้ายปีศาจของชายผู้เป็นเจ้าบ่าวตรงหน้าไม่

หากแต่ร่างกายในยามนี้กำลังผิดปกติบางประการ อวัยวะภายในเริ่มปั่นป่วนเจ็บปวดและแสบร้อน คล้ายกับมีเปลวเพลิงขุมหนึ่งสาดซัดโหมกระพือไปทั่ว ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายรู้สึกบีบรัดจนแน่นคับอกไปหมด

หญิงสาวรู้สึกทรมานยิ่งนัก ใบหน้างดงามผุดผ่อง บัดนี้ซีดเซียวขาวซีด บิดเบี้ยวเพราะกำลังข่มกลั้นความเจ็บปวด ตามเนื้อตัวเกิดเป็นริ้วรอยสีแดงอมม่วงเป็นจ้ำๆ และดำคล้ำขึ้นเรื่อยๆ

นางกระอักเลือดออกมาคำโตจากปากจิ้มลิ้มจนเกิดสีแดงฉานไปทั่ว ไหลเป็นทางยาวแลดูน่ากลัว

เรียวคิ้วงามขมวดพันกันแน่น โม๋เอ๋อร์บดฟันกรามด้วยความเจ็บร้าวไปทั่วสรรพางค์กาย

หญิงสาวรีบนั่งนิ่งๆ โคจรพลังปราณเย็นยะเยือกสายหนึ่ง เกิดเป็นแสงสีทองเรืองรองห่อหุ้มร่างบาง นัยน์ตาสีเขียวมรกตเปล่งประกายเจิดจ้าเข้มข้น ริมฝีปากมีเลือดสีแดงฉานสายหนึ่งไหลเป็นทางไม่หยุด

หยูเสวี่ยที่เดินตามเข้ามาเห็นเช่นนั้นก็ตกใจนัก!