ตอนที่13 ตัวตนนาง 2

นางกับโม๋เอ๋อร์กินนอนด้วยกันมาตลอดสามปี ทุกสิ่งคือตัวตนที่แท้จริง หาได้เสแสร้งไม่ แต่การพลั้งเผลอย่อมต้องมี

แรกเริ่มอาหารที่ปนเปื้อน โม๋เอ๋อร์ก็มักจะกินได้อย่างมีความสุข บอกว่ารสชาติดี

แม้แต่อาหารที่มีแมลงตกใส่ โม๋เอ๋อร์ยังกินได้หน้าตาเฉย ทั้งยังบอกอีกว่ากินบ่อยตอนอยู่ในป่าใหญ่

หลายคราผ่านมา นางที่ถูกแกล้งจนล้มป่วยนอนซม

โม๋เอ๋อร์ก็แอบมุดมาใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันเพื่อลอบปล่อยกระแสปราณเย็นช่วยนางยามหลับใหล

หลายครั้งเข้า นางก็เริ่มรู้ตัวและเริ่มสงสัยจึงตัดสินใจแกล้งป่วย ทำทีเป็นหลับสนิท เพื่อให้โม๋เอ๋อร์ช่วยเหลือ

ในจังหวะที่โม๋เอ๋อร์ไม่ทันตั้งตัวนางตื่นขึ้นมาแล้วถามตามตรงมิให้หลบเลี่ยง และก็ได้คำตอบตามตรงเช่นกัน

โม๋เอ๋อร์คือโม๋กุ่ยเสิน เทพปีศาจครึ่งมนุษย์

มารดาเป็นเทพปีศาจ ส่วนบิดาเป็นมนุษย์ธรรมดา

ประวัติความเป็นมาเกี่ยวกับความรักของทั้งสอง โม๋เอ๋อร์ล้วนเล่าให้นางฟังโดยไม่ปิดบังว่า

มารดาถูกกฎสวรรค์ดึงตัวแยกวิญญาณกลับสู่นรกภูมิ สิ้นสลายหายไปกลายเป็นหมอกควันเมื่อครั้งที่ให้กำเนิดโม๋เอ๋อร์

ส่วนบิดานั้นกัดฟันเลี้ยงดูโม๋เอ๋อร์ได้เพียงเจ็ดปีก็ตรอมใจสิ้นชีพไปด้วยคิดถึงหญิงคนรัก

โม๋เอ๋อร์จึงอยู่เพียงลำพังกลางป่าใหญ่อย่างเดียวดายท่ามกลางสัตว์ร้ายมากมาย

นี่คืออีกเหตุผลหนึ่งที่นางยินยอมผลักดันให้โม๋เอ๋อร์ได้ตำแหน่งพระชายาไปครอบครอง

เพราะหากว่าตัวนางได้ตำแหน่งพระชายาเสียเอง ก็ไม่แน่ว่าจะปกป้องโม๋เอ๋อร์ได้

แต่ถ้าโม๋เอ๋อร์สูงส่งด้วยตนเอง ย่อมต้องดีกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย คงไม่มีผู้ใดกล้ารังแกเชื้อพระวงศ์หญิงแน่นอน

และถ้าหากว่าได้รับความรักความโปรดปราณจากรัชทายาทหมิงเฉิง ผู้ได้รับสมญานามว่าโหดเหี้ยมไม่ไว้หน้าใคร นางก็จะหมดห่วงต่อโม๋เอ๋อร์ได้อย่างเต็มที่

มิรู้ได้ว่าเพราะเหตุใด นางถึงรู้สึกได้ว่า รัชทายาทผู้นี้จะปกป้องโม๋เอ๋อร์ได้ตลอดไป...

เวลาผ่านไปราวสองเค่อ ในที่สุดผ้าม่านคลุมเตียงก็เปิดออก

โม๋เอ๋อร์กลับมาเป็นปกติ ดวงตาสีดำขลับและเส้นผมสีดำสนิทเรียบลื่นเหมือนเก่า เห็นได้ชัดว่าอาการปางตายเมื่อครู่ได้รับการรักษาเรียบร้อยแล้วด้วยพลังเหนือธรรมชาติที่นางมี

หญิงสาวนั่งนิ่งๆ บ่นอุบอิบ

“อาหารที่นี่ช่างร้ายเหลือ”

หยูเสวี่ยได้ยินเช่นนั้นก็คลี่ยิ้มออกมา แล้วเอ่ยเสียงเย้า

“ดียิ่งนักที่ข้ามิได้กินด้วย”

“อืม...หากคุณหนูกินด้วยมีหวังไส้ขาด อวัยวะภายแหลกเหลวป่นปี้เป็นแน่แท้”

โม๋เอ๋อร์กล่าวพลางถอดชุดเปื้อนเลือดออกไปให้พ้นตัว คงเหลือเพียงเอี๊ยมสีแดงชั้นใน เผยผิวขาวผ่องนวลเนียนละเอียดลออไร้ริ้วรอยแม้แต่น้อย

“ยาพิษนี้ร้ายแรงมากหรือ?” หยูเสวี่ยถามอย่างเป็นกังวล พลางลุกไปหาอีกฝ่ายแล้วมองสำรวจเรือนร่างอย่างห่วงใย

“ร้ายน่าดูชมเชียวล่ะ หากคุณหนูกินเข้าไป ไม่เกินเค่อได้ตายตาไม่หลับแน่”

“แต่เมื่อครู่เจ้ายังอยู่ได้ตั้งนาน ทั้งยังเดินออกไปข้างนอกเกือบชั่วยาม”

“ก็เพราะว่าเป็นข้าอย่างไรเล่า”

โม๋เอ๋อร์เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ จนหยูเสวี่ยต้องส่ายหน้าไปมา

“หากข้าคาดเดาไม่ผิด ยาพิษชนิดนี้คงไม่แคล้วเป็นผงสลายร่าง มนุษย์ธรรมดา หากกลืนกิน อวัยวะภายในอาจกลายเป็นของเหลวในพริบตา”

“โอว...น่ากลัวปานนั้นเชียว”

“ย่อมเป็นเช่นนั้น”

ทั้งสองคุยกันประหนึ่งคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ คล้ายกับว่าเมื่อครู่ไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้น ก่อนจะช่วยกันเช็ดคราบเลือดที่เนื้อตัวจนสะอาด เก็บเครื่องประดับที่กระจัดกระจายและซ่อนผ้าเปื้อนเลือดเอาไว้อย่างมิดชิด แล้วพากันนอนบนเตียงเดียวกันเหมือนที่เคยเป็นมา

โม๋เอ๋อร์กับหยูเสวี่ยมักจะนอนด้วยกันอย่างนี้มาโดยตลอด ไม่เคยแยกชนชั้นว่าข้าเป็นนายเจ้าเป็นบ่าว

ถึงแม้ว่าคืนนี้จะเป็นคืนแต่งงานก็ตาม แต่ในเมื่อเจ้าบ่าวไม่มาเข้าหอ เช่นนั้นแล้วเตียงนอนกว้างขวาง ย่อมเป็นของพวกนางทั้งสองได้นอนคุยเล่นกันทั้งคืน...