ตอนที่11 ชวนเข้าหอ 1

ท่ามกลางราตรีกาลอันเงียบเชียบ ใต้แสงจันทราสีนวลบางเบา

บนต้นไม้ข้างเรือนหลักห่างออกไปไม่ไกลนัก บุรุษหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งนั่งชันเข่าหนึ่งข้าง พิงแผ่นหลังกว้างกับลำต้นของไม้ใหญ่ ในมือมีเหยือกหยกเนื้อดีบรรจุเหล้ารสล้ำ เขายกขึ้นดื่มทั้งเหยือกโดยไม่ใช้จอก ร่างแกร่งในอาภรณ์ราชองครักษ์รู้สึกร้อนวาบยามเหล้าเข้าปากแล้วไหลลงท้อง รสชาติไม่เลว... เขากำลังดื่มด่ำกับค่ำคืนมงคลของพี่ชายที่ได้แต่งพระชายา

ทว่าชั่วจังหวะที่เขากำลังปล่อยใจไปกับราตรีเดือนเพ็ญ ก็บังเอิญได้เห็นและได้ยินสตรีสองคนที่เบื้องล่างชัดเจน

หมิงจินคือบุรุษบนต้นไม้ มองเห็นทั้งสองจากมุมลับตาและสังเกตพวกนางมาครู่หนึ่งแล้ว

คนหนึ่งหัวเราะคิกคักท่าทางสนุกสนานซุกซนร่าเริง

ส่วนอีกคนท่าทางสุขุมนุ่มนวลไว้เชิง

สิ่งที่หมิงจินรับรู้ได้ไม่ยากเย็น คือคุณหนูผู้เป็นเจ้าสาวมีรูปโฉมงดงามมาก

นางมีใบหน้าเรียวเล็ก ดวงตากลมโตกระจ่างใสภายใต้แพขนตางามงอน ริมฝีปากแต้มสีชาดเล็กบางแต่อวบอิ่มแลดูเย้ายวนใจ ผิวพรรณขาวเนียนดังหยกสลักชั้นดี ท่าทียามเยื้องกรายสง่างามไปทุกส่วน งดงามไร้ที่ติ ไม่ว่าผู้ใดได้ยลย่อมหายใจผิดไปหนึ่งจังหวะ

แน่นอนว่ารูปลักษณ์เช่นนี้ นับว่าไม่แปลกอันใดสำหรับคุณหนูสูงส่งในห้องหอ

ซึ่งเขาก็พอได้ข่าวมาบ้างว่า คุณหนูรองแห่งจวนโหวไม่เคยออกจากห้องไปที่ใด วันๆ เอาแต่เก็บตัวอยู่ในเรือน งานเลี้ยงใดก็มิใคร่เผยโฉมเลยสักครา

จึงนับว่าไม่แปลก หากความงามโดดเด่นเช่นนี้ จักไม่เคยมีใครได้ยลจนกล่าวถึงไปทั่วเมือง

สายตาคมปลาบยังคงพินิจมองฝ่าความมืดสลัวไปทางสตรีบ้านโหวอยู่นิ่งๆ

สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจคือสาวใช้ข้างกายคุณหนูรองผู้นี้

หากว่าคุณหนูมีรูปร่างหน้าตางดงามกิริยาสูงส่งแล้ว สาวใช้ข้างกายกลับไม่แตกต่าง แม้ใบหน้าอาจจะไม่โดดเด่นเทียบเท่า หากแต่ก็จัดอยู่ในระดับที่ดี เป็นโฉมสะคราญผู้หนึ่ง

ดวงหน้าเรียวมนของนาง มีดวงตาอบอุ่นอ่อนโยนคู่หนึ่ง ให้ความรู้สึกราบเรียบเย็นฉ่ำ ฉายแววเฉลียวฉลาดรู้เท่าทันคน    สีหน้าสงบนิ่งนุ่มนวล ดูสุภาพสง่างามยิ่ง กิริยาเรียบร้อยชดช้อยอ่อนหวาน น้ำเสียงนุ่มละมุนดังสายธาราเย็นใส ผิวพรรณเนียนละเอียดลออ ไม่แตกต่างจากคุณหนูของนางสักเท่าไหร่ แต่เมื่อมองอีกทีจะเห็นว่าผิวของนางมีน้ำมีนวลมาก ขาวดั่งนมสดประหนึ่งว่าอาจจะเค้นเอาน้ำนมออกมาจากผิวของนางได้

ยิ่งได้ฟังบทสนทนาที่ฝ่ายสาวใช้เอ่ยปากวิเคราะห์เช่นนั้น ยิ่งน่าสงสัยเสียนี่กระไร

สายตาคมกริบพลันหรี่เล็กแคบลง ยามพินิจให้ถึงแก่นแท้ตามวิสัย

นี่คือตัวตนของหมิงจิน

ชายหนุ่มมักจะวิเคราะห์ผู้คนได้เพียงปราดเดียวมาแต่ไหนแต่ไร เขาจึงเป็นกุนซือในเงามืดให้หมิงเฉิงเสมอมา 

และในฐานะโอรสแห่งมังกรผู้หนึ่ง ที่จักต้องปกครองแผ่นดินในภายภาคหน้า ทุกสิ่งที่มีโอกาสได้ผ่านสายตาเขา จึงมิอาจรอดพ้นความเฉียบคมของเขาไปได้ สิ่งนี้เปรียบประหนึ่งคมกริชวิบวับตัดฉับตีแผ่ทุกสิ่งให้ประจักษ์ได้ดังใจมาแต่ไหนแต่ไร

ในขณะที่หมิงจินกำลังทำตัวเป็นเงามืดคล้ายรอเปิดโปงไส้ศึกอยู่นั้น หมิงเฉิงก็พาเงาร่างสูงใหญ่ดำทะมึนเดินผ่านวูบไป อึดใจเสียงห้าวห้วนทรงเสน่ห์ของเขาก็ดังขึ้น

“เจ้าควรอยู่อย่างสงบในเรือนตน ไม่ควรเดินไปทั่วเช่นนี้”

เสียงนั้นทำสองสตรีหยุดหัวเราะทันที

โม๋เอ๋อร์เงยขึ้นเพื่อมองเจ้าบ่าวของตนทันใด เผยโฉมหน้าอันโดดเด่นล้อแสงจันทราได้อย่างงดงาม

นางเห็นชายหนุ่มที่มีรูปโฉมตรึงสายตา รูปร่างสูงใหญ่ ท่าทางองอาจ เฉกเช่นชายชาตินักรบ มีเสน่ห์แห่งบุรุษเพศเข้มข้นและเย้ายวนใจเป็นที่สุด เขาหล่อเหลามากทีเดียว กร้าวแกร่งทรงพลังเหลือคณา

เขาคือสามีของนาง...

“รัชทายาทมาแล้ว!” โม๋เอ๋อร์เรียกชายผู้เป็นสามีทันทีที่เห็นเขาชัดเจน

หญิงสาวตะลึงเล็กน้อยกับความสง่างามของเขา และรู้สึกคุ้นหน้าไม่เบา ก่อนจะรีบพาร่างระหงในชุดเจ้าสาวสีแดงมงคลเดินปรี่เข้าหาชายหนุ่มทันควัน

โม๋เอ๋อร์ยืนใกล้หมิงเฉิงในระยะประชิดระดับแผงอกเขา แล้วช้อนตาขึ้นประจันหน้าไม่มีไหวหวั่น

หมิงเฉิงก้มหน้ามองเจ้าสาวแห่งตนนิ่งนาน ปราศจากวาจา สายตาเย็นชา ใบหน้าไร้อารมณ์