บทที่ 6 มันจะต้องเป็นความลับของครอบครัวเราตลอดไป

บทที่ 6 มันจะต้องเป็นความลับของครอบครัวเราตลอดไป

“สะใภ้สามเธอทำได้อย่างไร!!!!”

น้ำเสียงที่เอ่ยออกไปนั้นสั่นเทาด้วยความตกใจและตื่นตะลึง

วันนี้คุณแม่หยางเม่ยตื่นขึ้นมาแต่เช้า เมื่อเดินมาใกล้ห้องครัวเธอได้ยินเสียงของลูกสะใภ้คุยกันที่ห้องครัวเรื่องการทำอาหาร เลยคิดจะออกไปเก็บไข่มาเพิ่มให้พวกเขาเสียหน่อยเพราะจากที่ได้ยินแว่วๆ รายการอาหารนั้นไม่มีเนื้อสัตว์หรือไข่เลย ไหนๆ วันนี้เธอก็เห็นว่าลูกสะใภ้สามนั้นลุกจากเตียงมาได้แล้ว เธอก็อยากจะให้ลูกสะใภ้สามได้กินของดีเสียหน่อย เพราะหลายวันที่ผ่านมานั้นสะใภ้สามนอนป่วยมาตลอดกินได้น้อยด้วย ยิ่งเธอเป็นคนขี้โรคเอะอะอะไรนิดหน่อยก็ปวดหัว ก็เป็นไข้ หยางเม่ยจึงอยากจะให้เธอได้กินไข่บำรุงร่างกาย ความรู้สึกเอ็นดูลูกสะใภ้ของหยางเม่ยนั้นมีที่มาจากอดีตอันขมขื่นของเธอเอง เมื่อครั้งยังสาวเธอถูกครอบครัวขายให้กับตาเฒ่าหยางของเธอ ความรู้สึกถูกทอดทิ้งและความเจ็บปวดจากอดีตได้ฝังรากลึกอยู่ในใจของเธอ

ถึงแม้ว่าเมื่อเธอมาอยู่ที่ตระกูลหยางพวกเขาจะดูแลเธออย่างดี แต่ความฝังใจมันก็ยากที่จะสลัดให้หลุดได้ง่ายๆ ดังนั้นเมื่อมีลูกสะใภ้แต่งเข้ามาเธอจึงดูแลเอาใจใส่พวกเธอทั้งสามมาก มากกว่าลูกชายของตัวเองก็ว่าได้ เพราะเธอยังหวังให้เหล่าลูกสะใภ้เหล่านี้คลอดหลานสาวมาให้เธออยู่ดังนั้นเธอจำเป็นต้องบำรุงเหล่าลูกสะใภ้ทุกคนให้ สำหรับลูกสะใภ้ทั้งสามคนของเธอนั้น นับว่าเธอเป็นคนที่โชคดีมากคนหนึ่งที่ได้สะใภ้ดีทุกคน แม้ว่าพวกเธอที่แต่งเข้ามาโดยไม่มีสินเดิมติดตัวมาเลยสักคน แต่ว่าพวกเธอแต่ละคนไม่มีใครเห็นแก่ตัว และเอาเปรียบกันเลย ไหนจะดูแลบ้านเรือนได้อย่างดี จนแบ่งเบาภาระของเธอลงได้มากจริงๆ เธอเห็นถึงความอ่อนโยน ความอดทน และความรักที่พวกเธอมีให้กับครอบครัวหยาง คุณแม่หยางเม่ยอยากให้ลูกสะใภ้ของเธอมีความสุขในครอบครัวนี้จริงๆ เธอจึงมักจะหาโอกาสดูแลเอาใจใส่พวกเธออยู่เสมอ โดยเฉพาะเรื่องอาหารการกิน เธอจะคอยสังเกตว่าลูกสะใภ้แต่ละคนชอบทานอะไร และพยายามหาอาหารบำรุงร่างกายมาให้พวกเธอทานอยู่เสมอเท่าที่ความสามารถในการหาอาหารของพวกผู้ชายในบ้านของเธอจะทำได้

วันนี้เธอจึงลุกขึ้นจากเตียงอย่างกระฉับกระเฉง เธอเดินไปยังเล้าไก่หลังบ้านอย่างรวดเร็ว ด้วยความตั้งใจที่จะเก็บไข่สดๆ มาเพิ่มให้ลูกสะใภ้ได้นำไปปรุงอาหาร ‘ลูกสะใภ้สามเพิ่งจะแต่งงานมาได้ไม่นาน ยังต้องบำรุงร่างกายให้แข็งแรง’ หยางเม่ยคิดในใจพลางหยิบตะกร้าใส่ไข่ขึ้นมา ไข่สดๆ สักฟองคงจะช่วยบำรุงร่างกายของลูกสะใภ้ได้บ้าง คุณแม่หยางเม่ยคิดเพราะความหวังที่จะมีหลานสาวสักคนเป็นแรงผลักดันให้หยางเม่ยดูแลเอาใจใส่ลูกสะใภ้ทั้งสามเป็นอย่างดี เธอเชื่อว่าหากลูกสะใภ้มีสุขภาพแข็งแรงและมีความสุข ก็จะสามารถให้กำเนิดลูกสาวที่น่ารักมาเป็นแก้วตาแก้วใจของเธอได้

"ฉันจะไม่ยอมให้ลูกสะใภ้ของฉันต้องลำบากเหมือนที่ฉันเคยเป็นมาเด็ดขาด"

หยางเม่ยกล่าวกับตัวเองอย่างมั่นใจ ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านพร้อมกับตะกร้าไข่ที่เก็บมาได้ ความสัมพันธ์ภายในครอบครัวหยางอาจจะดูแปลกประหลาดในสายตาของคนภายนอก เพราะอย่างที่ทราบกันว่าในสังคมชนบท หรือสังคมยุคนั้นพวกเขาจะให้ความสำคัญกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิง แต่สำหรับคุณแม่หยางเม่ยแล้ว นี่คือครอบครัวที่เธอเลือกที่จะสร้างขึ้นมาด้วยความรักและความผูกพัน แม้ว่าความรักของเธอจะไม่ได้มอบให้กับลูกชายโดยตรง แต่เธอก็ได้มอบให้กับลูกสะใภ้ทั้งสามอย่างเต็มเปี่ยม

หยางเม่ยเดินถือไข่ไก่สดๆ ยิ้มแย้มแจ่มใสมาตามทาง เมื่อเห็นลูกสะใภ้สามกำลังเดินตรงไปยังแปลงผัก เธอยกมือขึ้นเพื่อจะทักทายลูกสะใภ้สามตามปกติ แต่ก่อนที่เธอจะได้เอ่ยอะไรออกไป ดวงตาก็เบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งที่หยางซีซีทำอยู่ ลูกสะใภ้สามของเธอไม่ได้กำลังเก็บผักอย่างที่เธอคิด แต่เธอกำลังยื่นมือออกไปสัมผัสต้นผักแต่ละต้นราวกับจะส่งพลังบางอย่างให้พวกมันแต่แล้วสายตาก็สะดุดเข้ากับภาพที่ทำให้เธอถึงกับอ้าปากค้าง ตะกร้าใส่ไข่ที่ถืออยู่ก็ร่วงหลุดจากมือของเธอทันที

หยางซีซี ยืนอยู่ท่ามกลางแปลงผักที่ดูราวกับสวนสวรรค์ ฝ่ามือของหล่อนวางอยู่บนใบผักกาดขาว ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความสุขและความสงบ ราวกับกำลังถ่ายทอดพลังบางอย่างให้กับพืชผัก พืชผักทุกต้นดูมีชีวิตชีวา ส่องประกายระยิบระยับราวกับมีดวงจันทร์น้อยๆ ส่องแสงอยู่ภายใน

หยางเม่ยรู้สึกว่ากับเห็นวิญญาณ เธอถึงกับถอยหลัง 2-3 ก้าวทีเดียว ตั้งแต่เกิดมาจนเธออายุ 50 กว่าปีเธอไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน พืชผักที่เคยดูเหี่ยวเฉา กลับดูสดใสและมีชีวิตชีวาเกินกว่าที่พืชพรรณใดที่เธอเคยพบเห็นมาก่อน ทำให้ขาทั้งสองข้างของหยางเม่ยราวกับถูกปักไว้กับพื้น เธอใจสั่นระรัว หายใจไม่ทั่วท้อง ความรู้สึกตื่นตกใจและสงสัยผสมปนกันไปหมด เธอพยายามจะเข้าใจในสิ่งที่เห็น แต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบได้

หลังจากตั้งสติได้สักพัก หยางเม่ยแม้ว่าจะมีทั้งความตกตะลึง สังสัยและในนั้นมีความหวาดกลัวปนเปอยู่เล็กน้อย แต่เธอก็ค่อยๆ เดินเข้าไปหาหยางซีซีอย่างเงียบๆ เธอสังเกตดูแปลงผักอย่างละเอียด พืชผักทุกต้นดูมีชีวิตชีวาผิดจากเดิม ใบไม้สีเขียวเข้มดูมันวาว ฟักทองจากที่ยังไม่ออกลูก ตอนนี้ลูกของมันพองเหมือนกับลูกโป่งที่ถูกสูบลมเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น มันโตเต็มที่และสมบูรณ์แบบราวกับถูกโอบอุ้มด้วยแสงสว่างสีทองลูกใหญ่มากจนแม้กระทั่งเธอก็คงจะไม่สามารถที่จะอุ้มขึ้นมาได้แน่

หยางเม่ยรู้สึกใจสั่นคลอน เธอไม่เคยเห็นสิ่งใดที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้มาก่อน เธอค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้แปลงผักทีละก้าว สายตาก็ยังคงจับจ้องไปที่ลูกสะใภ้สามที่กำลังยืนอยู่ท่ามกลางความมหัศจรรย์นี้

“นี่มัน... นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่สะใภ้สาม ทำไมลูกถึงทำให้ผักมันงามแบบนี้ได้”

มือของคุณแม่หยางเม่ยสั่นสะท้านขณะที่เธอเดินไปดูฟักทองยักษ์ที่ออกลูกเกือบ 50 ลูก กองเต็มสวนก็ว่าได้ จากนั้นเธอก็ก้มลงเพื่อดูหัวใช่เท่าที่น่าจะใหญ่กว่าขาของเธออีก...

"แม่...แม่เห็นหมดเลยเหรอคะ?"

เสียงของหยางซีซีสั่นเบาๆ เธอเองก็ตกใจเช่นกันที่อยู่แม่สามีก็มายืนอยู่ด้านหลังและเห็นสิ่งที่เธอทำจนหมด ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นฮองเฮามาก่อนแต่เมื่อถูกจับได้ในระยะเผาขนแบบนี้เธอก็หาคำอธิบายไม่ถูกไปไม่เป็นเหมือนกัน จึงได้แต่ เออ อ่า อยู่แบบนั้นเป็นนานจึงได้ สามารถเอ่ยทักทายแม่สามีออกมาได้

"สะใภ้สาม ละ..ลูกทำได้อย่างไรกัน"

แม่หยางเม่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือไม่แพ้กัน เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าลูกสะใภ้ขี้โรค ที่ลูกชายของเธอเก็บขึ้นมาได้จากแม่น้ำจะมีพลังวิเศษเช่นนี้ แบบนี้หากว่ามีใครรู้เข้าลูกสะใภ้สามของเธอต้องไม่ปลอดภัยแน่นอน...

"คือ... คือ เออ คือว่า ฉัน..."

หยางซีซีอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะเริ่มอธิบายอย่างไรดี หากว่าเธอบอกแม่สามีว่าเธอมีมีอที่มีพลังพิเศษ แบบนั้นแม่สามีจะไม่กลัวเธอหรือเอาเธอไปถ่วงน้ำหรือ!!! เอาอย่างไรดี หยางซีซีคิดสับสนวุ่นวายหาคำอธิบายดีๆ อยู่

"มะ...ไม่เป็นไรลูก ไม่ต้องกลัว...แม่..แม่จะไม่บอกใคร"

ด้วยความเป็นคนที่เข้มแข็งที่สุดในบ้าน แม้ว่าจะบอกลูกสะใภ้ของตัวเองว่าไม่ให้กลัวแต่ว่าตัวของเธอก็ยังไม่กล้าจะเข้าไปใกล้ตัวของลูกสะใภ้สามเท่าไหร่…เออ คือ..มันก็ยังไม่มั่นใจเท่าไหร่นะสิ…

คุณแม่หยางเม่ยเห็นท่าทางที่ไปไม่เป็นของเธอก็อดที่จะสงสารไม่ได้ เธอค่อยๆ เดินมาหาและพยายามที่จะยิ้มให้ลูกสะใภ้สามเพื่อเป็นการบอกว่าสถานการณ์ที่พวกเธอกำลังเผชิญอยู่นั้นไม่ได้ร้ายแรงมาก เพียงแต่ว่า พยายามอย่างไรรอยยิ้มที่คุณแม่หยางส่งมามันก็เหยเกเหลือเกิน หากมองดูดีๆ จะเป็นว่าริมฝีปากของเธอนั้นสั่นเล็กๆ อยู่เลย

“เข้าไปข้างในกันเถอะแล้วค่อยเล่าให้แม่ฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เห็นลูกสะใภ้สามหาคำตอบไม่ได้ เธอก็เลยชวนให้หยางซีซีเข้าไปในบ้านก่อน

หยางซีซีนั้นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปมองแปลงผักที่อลังการงานสร้างขนาดนั้นหากจะปิดมันจะมิดได้อย่างไร ดังนั้นเมื่อทำอะไรไม่ได้เธอจำเป็นต้องบอกแม่สามารถเกี่ยวกับมือวิเศษของตัวเองแล้วหละ..เธอจึงพยักหน้าเบาๆ

ตัดมาที่ห้องครัว สะใภ้ใหญ่เมื่อเห็นว่าหยางซีซีเดินออกมานานแล้วแต่ยังไม่เอาผักกาดขาวเข้าไปให้เธอสักที เธอกลัวว่าน้องสะใภ้สามที่เพิ่งจะหายป่วยไข้เกิดไม่สบายขึ้นมาอีก เธอจึงเดินมาที่แปลงผักหลังบ้านและเห็นแม่สามีกับน้องสะใภ้สามกำลังยืนหันหน้าเข้าหากันอยู่ขณะที่เธอกำลังจะเอ่ยทักสายตาของเธอก็สาดไปที่แปลงผักหลังบ้านทันที จากนั้นดวงตาของเธอก็เบิกกว้างจนแม่สามีกลัวว่ามันจะหลุดออกจากเบ้า ปากอ้ากว้างจนหากว่ามีแมลงวันมันก็คงจะบินเข้าไปได้แน่นอน จากนั้นก็ยกมือสั่นๆ ชี้ไปที่แปลงผักของครอบครัวทันที

คุณแม่หยางเม่ยเห็นปฎิกิริยาของสะใภ้ใหญ่เข้า เธอรีบเดินมาปิดปากของลูกสะใภ้ใหญ่ทันทีเพราะกลัวว่าลูกสะใภ้ใหญ่จะกรีดร้องออกมาและทำให้ชาวบ้านรู้เรื่องราวตอนนี้ เธอต้องใช้เวลาครู่หนึ่งจึงได้ดึงสติของสะใภ้ใหญ่ให้กลับมาได้ เพราะยิ่งตอนที่ลูกสะใภ้ของเธอมองไปที่ฟักทองดูเหมือนว่าตาของเธอจะเหลือก เหมือนจะเป็นลมอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อในที่สุดสะใภ้ใหญ่ก็เริ่มกลับมาเป็นตัวเองได้อีกครั้ง ตอนนี้เธอให้คุณแม่หยางเอามือที่เพิ่งเก็บไข่ไก่จากเล้ามาออกจากปากของเธอได้แล้ว คุณหยางจึงเอามือออกและเอ่ยขึ้นมาเสียงเบาแต่หนักแน่นกับเธอว่า

“รีบเข้าไปในบ้านและปลุกทุกคนขึ้นมา เร็วเข้า”

สะใภ้ใหญ่ดูเหมือนว่าเริ่มจะเข้าใจว่านี้เป็นสถานการณ์ที่ไม่ปกติแล้วสำหรับครอบครัวหยางเธอจึงพยักหลายครั้งและรีบไปเคาะแต่ละห้องทันที คุณแม่หยางและหยางซีซีเดินมารอพวกเขาอยู่ที่ห้องโถงแล้วเมื่อทุกคนเปิดประตูออกมาจากห้องด้วยความงวยงง ..พวกเขาเห็นคุณแม่และสะใภ้สามยืนรออยู่กลางห้อง 

จากนั้นเหตุการณ์เหมือนที่เกิดขึ้นกับคุณแม่หยางและสะใภ้ใหญ่ก็วนลูปไปสำหรับทุกคน เมื่อทุกคนเห็น มอง และมีวิ่งไปจับต้นผักต่าง โดยเฉพาะฟักทองนั้นจนพอใจแล้ว ตอนนี้พวกเขาต่างก็หันมาจ้องมองที่มือของหยางซีซีกันทั้งหมดโดยไม่ได้นัดหมาย หยางซีซีเห็นสายตาของพวกเขาที่มองมาเธอจึงค่อยๆ เอามือซ้อนไว้ด้านหลังและก้มหน้าลงเล็กน้อย ขณะนั้นเองคุณแม่หยางที่อายุมากที่สุดในบ้านหลังนี่จึงได้เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเข้มงวดว่า

" นี้เป็นเรื่องใหญ่แล้วครอบครัวตระกูลหยางที่มีเทพธิดาปรากฎตัวขึ้นมาแล้ว เรื่องนี้จะให้คนนอกรู้ไม่ได้เด็ดขาดเรื่องนี้จะต้องเป็นความลับของครอบครัวตระกูลหยางตลอดไป ทุกคนห้ามพูดเรื่องนี้ออกไปอย่างเด็ดขาดเข้าใจหรือไม่ สะใภ้ใหญ่สะใภ้รอง แม้แต่ครอบครัวของพวกเธอก็ห้ามบอกออกไปเป็นอันขาดเข้าใจหรือไม่ หากว่าใครไม่ยอมเชื่อฟังละก็ฉันจะให้ลูกชายของฉันหย่าขาดกับพวกเธอทันที…..พวกเธอก็น่าจะรู้นะว่าบ้านนี้ คำพูดของฉันยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว" 

…เมื่อพูดเสร็จเธอก็ค่อยๆ หันไปมองตาเฒ่าหยางที่ยืนตะลึงอยู่ไกลสุด แต่เขาได้ยินประโยคท้ายของเมียแก่ของเขาได้ชัดเจนมาก เขาเพียงเหล่ตามองไปทางเธอเล็กน้อยจากนั้นก็รีบเก็บสายตากลับทันที และรีบเดินไปดูฟักทองยักษ์อีกครั้งพลางคิดว่าเขาจะ เขาคนเดียวจะอุ้มมันขึ้นหรือเปล่าน่า!!!!

**** นี้คือสัญญาณที่บ่งบอกว่า พ่อเฒ่าหยางกลัวแม่หรือเปล่าน่า!!*****