สายแข็ง

       ก่อนที่เหล่านักฆ่าจะได้ทำตามที่หัวหน้าสั่ง  พวกเขาต้องตกใจกับพลังกดดันที่เตียวหย่งไจ้ปล่อยออกมาด้วยความโกรธ

“หึ พวกเจ้ากล้ามากที่เข้ามาฆ่าคนกลางวันแสก ๆ แถมฆ่าใครไม่ฆ่า กล้ามาฆ่าครอบครัวหลานเขยข้าเหรอ  หาที่ตาย!”

อั่ก!

       นักฆ่าปลายแถวบางคนทนแรงกดดันไม่ไหวกระอักเลือดออกมา ชิวเพ่ยเพ่ยเห็นท่านตาโกรธก็กลัวจะเสียสุขภาพ  นางรีบยัดเจ้าตัวเล็กเข้าอ้อมกอดสามีแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปหาท่านตา

“ท่านตาเจ้าขา อย่าโกรธ เดี๋ยวจะเสียสุขภาพนะเจ้าคะ ยาบำรุงข้ายังไม่ได้ปรุงใหม่เลย” ชิวเพ่ยเพ่ยลูบแขนท่านตาของนางอย่างออดอ้อน

“เฮ่อ เจ้าจะไม่ให้ตาโกรธได้อย่างไร  เจ้าดูพวกมันพูดสิ มันพูดเหมือนกับว่าข้าตายไปแล้วเสียอย่างนั้น บัดซบจริง ๆ เลย” เตียวหย่งไจ้พูดด้วยใบหน้างอง้ำ  เขาเองก็อยากหายโกรธอยู่หรอ  แต่พอมองเห็นพวกโง่ที่รนหาที่ตายตรงหน้าก็อารมณ์ขึ้นมาอีกรอบ

“โธ่ ท่านตา คนพวกนี้แค่อยากตายเท่านั้น  ท่านจะโกรธเคืองเรื่องอันใดเล่า อย่างมากก็แค่หาคนมาเก็บศพไปทิ้งที่ป่าให้หมากินโน่น ข้าพูดถูกไหมเจ้าคะ?” ชิวเพ่ยเพ่ยยังมีรอยยิ้มให้ท่านตานางเสียอีก  นี่ขนาดว่ากำลังพูดเรื่องฆ่าแกงกันนะ

       เสียงของนางที่เปล่งออกมาไม่เบานัก  ทุกคนที่ได้ยินต่างมองมาทางชิวเพ่ยเพ่ยเป็นตาเดียวกัน  พวกเขาไม่คิดว่าหญิงสาวหน้าตาน่ารักเรียบร้อยจะพูดเรื่องโหดร้ายอย่างหน้าตาเฉยเช่นนี้  อ่า  คนพวกนี้เป็นยังไงกันหนอ

       นักฆ่าที่คิดว่าตัวเองเก่งกาจหลายคนพอฟังแล้วก็กำดาบในมือแน่น  พวกเขาอยากสับปากนังหนูนี่ให้เละเทะจนจำไม่ได้เสียจริง ๆ

“ปากดีจริงนะนังหนู  ใกล้จะตายอยู่แล้วยังกล้าหยิ่งยโสถึงขนาดนี้  ข้าอยากจะรู้จริง ๆ ว่าถ้าเจ้าอยู่ใต้ร่างข้า เจ้าจะยังปากดีแบบนี้อยู่หรือเปล่า ฮ่า ฮ่า” นักฆ่าคนหนึ่งที่ไม่กลัวตาย เห็นรูปร่างนางน่าฟัดไม่น้อยจึงเอ่ยออกมาอย่างย่ามใจ

       เฟยหยุนที่กำลังอุ้มบุตรชายรีบส่งเขาให้ท่านแม่ยายทันที  เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างว่องไว พร้อมใช้วิชาตัวเบาเหินบินเข้าไปตบปากคนที่เอ่ยวาจาจาบจ้วงภรรยารักของเขา

เพี๊ยะ!!!

อ่อก!

       เสียงตบดังมา ตามด้วยเสียงกระอักเลือดของนักฆ่าไม่รู้จักที่ตายคนนั้น  ทำเอาขุนนางอ่อนแอในงานเลี้ยงต่างขนลุกชูชันจากความหวาดกลัว อา แม่ทัพใจโฉดยังคงโหดร้ายเช่นเดิม  ข้าก็นึกว่าเขาจะอ่อนโยนขึ้นหลังจากแต่งภรรยา  อั้ยหยา  ข้าต้องรีบเตือนคนในเรือนแล้วว่าอย่าไปยั่วยุคนบ้าคนนี้

       นักฆ่าคนข้าง ๆ แทบมองไม่เห็นว่าเฟยหยุนมาถึงตรงนี้ได้ยังไง  เขาไม่คิดว่าคนในจวนโหวจะมีฝีมือดีถึงขนาดนี้  ไหนคนว่าจ้างบอกว่าครอบครัวโหวมีแค่สี่คน  เป็นแม่ทัพวัยกลางคนกับภรรยา และบุตรชายกับลูกสะใภ้อ่อนแอ  แต่นี่อะไรกัน  ตาเฒ่าผู้นั้นมีพลังปราณสูงส่งกว่าเขาเสียอีก  แถมเจ้าหนุ่มคนนี้ก็ไม่น่าจะมีฝีมือด้อยกว่าเขา  แล้วแบบนี้เขาจะรอดกลับไปใช้เงินได้อยู่ไหม?

       หัวหน้านักฆ่าเห็นคนในกลุ่มถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตาก็ชักจะเลือดเดือด  เขารีบออกคำสั่งให้ฆ่าเฟยหยุนเสียที  เนื่องจากเสียเวลากันมากเกินไปแล้ว  หากทางการรู้เข้าแล้วมาล้อมปราบพวกเขาแล้วจะทำอย่างไร  ต่อให้มีปีกก็คงจะบินหนีไม่พ้นแน่

       องค์ชายสามส่งองครักษ์ไปแจ้งฮ่องเต้ก่อนหน้าแล้ว  พอเขาเห็นสหายกำลังจะถูกกลุ้มรุมก็ทนไม่ไหว รีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาเฟยหยุนที่ด้านข้าง  เขาเองก็มีฝีมือไม่ด้อยกว่าสหายหรอกหนา

“หึ พวกเจ้านี่มันรนหาที่ตายกันจริง ๆ เจ้าคิดว่าแคว้นหนานอ่อนแอขนาดนั้นเลยเหรอ  ถึงคิดจะฆ่าใครก็ได้น่ะ” องค์ชายสามผู้เย่อหยิ่งมาตลอดชีวิต เขามีหรือจะกลัวคนพวกนี้

“เจ้าเป็นใคร?” หัวหน้านักฆ่าเริ่มงงงัน  ทำไมคนที่ไม่ใช่เป้าหมายออกมามากมายแบบนี้วะเนี่ย

“ข้าองค์ชายสามแคว้นหนาน  เจ้ากลัวหรือยัง?” องค์ชายสามเชิดหน้าใส่พร้อมรอยยิ้มกวนอวัยวะเบื้องล่างยิ่งนัก

“ฮ่า ข้าหรือจะกลัวองค์ชายผู้ไร้ประโยชน์อย่างเจ้า ฝันไปเถอะ!” นักฆ่าคนหนึ่งเอ่ยคำแทนหัวหน้ากลุ่ม เขาเคยได้ยินชื่อเสียงเลวร้ายขององค์ชายผู้นี้มาไม่น้อย  จึงไม่เคยคิดว่าองค์ชายสามจะมีแรงแม้แต่จะฆ่าไก่

       องค์ชายสามเห็นคนดูถูกเขาต่อหน้าคนมากมาย  ความอับอายกลายเป็นโกรธ  เขาเหินบินเข้าไปเตะคนพูดจนปลิวกระเด็นไปชนต้นไม้หักครึ่งเลยในเท้าเดียว

เปรี้ยง! เปรี๊ยะ! โครม!!!

       เหล่านักฆ่าเห็นคนตรงหน้าเตะคนของพวกเขาทีเดียวเท่านั้น  แต่นักฆ่าที่ถูกเตะกลับปางตายแล้วตอนนี้  อา  นี่พวกเขามาทำอะไรกัน? ทำไมที่นี่มีแต่สายแข็งทั้งนั้นหนอ  แล้วแบบนี้พวกเขายังจะมีชีวิตรอดไหม?