หวงฝูชิ่งนำหวงเหวินจิ่น และคนใต้อำนาจออกจากห้องนั่งพิเศษภายใต้สายตาที่ยุ่งเหยิงของกู้เจี้ยนหมิน และคนอื่น ๆ หลังเดินจากมาไกลแล้ว หวงเหวินจิ่นก็ถามด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “ท่านประธาน เด็กคนนั้นคือ...” เพียะ! เสียงตบหน้าอย่างชัดเจน หวงฝูชิ่งตหวงเหวินจิ่นด้วยหลังมือ “เขาเป็นอาจารย์ของฉัน คราวหน้าถ้าพบเจออีกก็ต้องแสดงความนับถืออย่างยิ่ง ตามสถานะรุ่นแล้วนั่นคืออาจารย์อาวุโสของแก!” หวงเหวินจิ่นทรุดตัวลงอย่างสมบูรณ์ ด้วยสองประโยคนี้ ตัวเองที่เป็นถึงเสือแห่งเมืองฮั่น กลายเป็นหลานชายของชายหนุ่มคนนั้น! “บอกหวู่เต้าเหวินจัดการเปิดห้องพิเศษใหม่ คราวหน้าถ้าพบเจออาจารย์ของฉัน รู้แล้วใช่ไหมว่าต้องทำยังไง?” หวงฝูชิ่งถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ทราบแล้วครับ นับจากนี้ไปเขาจะเป็นปู่แท้ ๆ ของผม” หวงเหวินจิ่นพูดด้วยเสียงอู้อี้ หวงฝูชิ่งพยักหน้าด้วยความพึงพอใจแล้วนำผู้คนออกไป ภายในห้องนั่งพิเศษ กู้เจี้ยนหมิน ฮั่วเจี้ยนเฟิง และคนอื่น ๆ ต่างมองดูหลี่โม่อย่างเงียบ ๆ และใช้เวลานานกว่าจะกลับมารู้สึกตัว แม้ว่าวิกฤตจะถูกจัดการด้วยวิธีแปลก ๆ แต่ในใจทุกคนต่างก็รู้สึกว่ามันผิดแปลก หวงฝูชิ่งกลัวหลี่โม่?
ทุกคนต่างประณามและตำหนิ คนส่วนมากลืมไปแล้วว่าคือหลี่โม่เองที่ออกมาช่วยเหลือทุกคน ตอนนี้พวกเขาถือว่าเป็นเพราะหวงฝูชิ่งต่างหากที่ไม่เอาเรื่อง และมองข้ามการมีอยู่ของหลี่โม่ไป ฮั๋วเจียนเฟิงถูกตบถึงสองครั้ง ตอนนี้กลายเป็นหัวหมูไปแล้ว เมื่อสัมผัสความแดงบวมบนใบหน้า ฮั๋วเจี้ยนเฟิงก็นับความแค้นทุกอย่างกับหลี่โม่ ในใจรู้สึกเกลียดหลี่โม่ทำไมเขาไม่พูดให้เร็วกว่านี้ ทำไมต้องรอจนกว่าตัวเขาถูกตบสองครั้งถึงค่อยพูด! นั่นแสดงว่าหลี่โม่อยากดูเรื่องตลกของฉันฮั๋วเจี้ยนเฟิง! “หลี่โม่ เมื่อกี้นายก็ใจร้ายเกินไปแล้ว ในช่วงเวลาวิกฤติขนาดนั้นนายยังคิดที่จะดูเรื่องตลกของฉันอีก ฉันถูกคนตบแล้ว นายก็รู้สึกมีความสุขใช่ไหม? หยุนหลาน หลี่โม่คนนี้เป็นเพียงตนต่ำต้อย เธอต้องระวังเขาไว้!” ฮั๋วเจี้ยนเฟิงใช้โอกาสนี้เพื่อยั่วยุ เพียงแค่ให้กู้หยุนหลานเลิกรากับหลี่โม่ นั่นก็ถือฮั๋วเจี้ยนเฟิงประสบความสำเร็จแล้ว และเรื่องถูกตบถึงสองครั้งก็จะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม มันคือตบของหวงเหวินจิ่น พูดออกไปก็ไม่ขายหน้า! หลี่โม่ยิ้มอย่างเย็นชา หลับตาและไม่พูดอะไร ใครชอบพูดอะไรก็พูดต่อไปเถอะ พวกคุณไม่มีทางเข้าใจโลกของฉ
แอ๊ด ประตูห้องส่วนตัวถูกผลักเปิดออกอย่างช้า ๆ ในขณะนั้นเอง กู้เจี้ยนหมินและคนอื่น ๆ ต่างก็หยุดหายใจ รู้สึกว่าประตูที่ถูกผลักเปิดออกอย่างช้า ๆ นั้นไม่ใช่ประตูห้องส่วนตัวแต่เป็นประตูสู่นรก “จบแล้ว จบแล้ว ถ้าเกิดว่าหวงเหวินจิ่นกลับมาล่ะก็ คงจะจบสิ้นกันทั้งหมด” กู้ซิ่งเหว่ยบ่นพึมพำและสั่นไปทั้งตัว เสื้อผ้าด้านหลังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ฮั๋วเจี้ยนเฟิงที่แก้มแดงและบวมก็ชักกระตุกขึ้นมาในเวลานี้ เมื่อนึกถึงฉากที่หวงเหวินจิ่นจัดการ ในใจของฮั๋วเจี้ยนเฟิงก็เต็มไปด้วยความกลัว หลี่โม่นั่งนิ่งใจเย็นท่ามกลางวิกฤตแล้วมองไปที่ประตูที่ถูกผลักเปิดออกอย่างสนใจ มองดูพนักงานเสิร์ฟที่แต่งตัวดีด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์หลังประตู หลี่โม่ก็อดหัวเราะไม่ได้ “ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นพนักงานเสิร์ฟน่ะ ทุกคนอย่าประหม่าไปเลย” เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของหลี่โม่ ทุกคนต่างก็รู้สึกเกรี้ยวกราดอย่างมาก และรู้สึกว่าเสียงหัวเราะของหลี่โม่ล้วนเป็นการเยาะเย้ยพวกเขา “ใครประหม่า! ไอ้โง่! ที่นี่แกไม่มีสิทธิ์พูด หากแกพูดอีกล่ะก็ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!” กู้ซิ่งเหว่ยแสร้งทำเป็นร้ายกาจเพื่อปกปิดความตื่นตระหนกในใจ แววตาของฮั๋วเจี้ยน
พนักงานเสิร์ฟยิ้มแล้วโค้งคำนับและพูดว่า “นี่คือสิ่งที่ผู้จัดการหวู่ของเราสั่ง ผู้จัดการหวู่ของเราจะมาถึงในไม่ช้า หากคุณมีคำถามอะไร คุณสามารถถามผู้จัดการหวู่ได้” ผู้จัดการหวู่ของภัตตาคารอาหารหรู นอกจากหวู่เต้าเหวินแล้วจะเป็นใครไปได้อีก? แน่นอนว่าเป็นใครอื่นไม่ได้เลย เมื่อได้ยินว่าหวู่เต้าเหวินกำลังมา ในใจกู้เจี้ยนหมินก็สั่น และรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ในบรรดาของตัวเองไม่มีใครเคยข้องเกี่ยวกับหวู่เต้าเหวิน อย่างดีที่สุดก็เพียงเคยได้ยินเรื่องเล่าของหวู่เต้าเหวินเท่านั้น “หวู่เต้าเหวินจะมาได้ยังไง แถมยังเตรียมอาหารไว้มากมายขนาดนี้ เกรงว่าอาหารจานเหล่านี้จะไม่เพียงแค่สี่สิบหรือห้าสิบล้านเท่านั้นน่ะสิ” กู้เจี้ยนหมินกล่าวด้วยความสงสัย และสายตากวาดมองไปที่ทุกคน “ถ้านับไวน์ด้วยล่ะก็เกินสี่สิบล้านแน่นอน” ฮั๋วเจี้ยนเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่โอหัง กู้ชิงหลินเหลือบมองหลี่โม่ แล้วพูดอย่างเกลียดชังว่า “ท่านประธานหวงต้องเป็นคนจัดเตรียมไว้แน่ ๆ ! เขาต้องการหลอกให้เราจ่ายบิลเพราะรู้ว่าเราไม่สามารถจ่ายไหว เลยยืมมือหวู่เต้าเหวินเพื่อมาจัดการเราอีกครั้ง!” “ซี้ด!” กู้เจี้ยนหมินและคนอื่น
คุณหลี่อย่างนั้นเหรอ?ทุกคนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เริ่มสงสัยว่าในห้องนี้มีใครนามสกุลหลี่ยังคิดไม่ทันไร คนแรกที่ทุกคนนึกถึงก็คือหลี่โม่ทุกคนอึ้ง!พร้อมกับมองหลี่โม่ด้วยสายตาที่ตกตะลึง พวกเขาทุกคนรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องกันเลยทีเดียว!วันนี้พวกคนใหญ่คนโตเป็นบ้าอะไรกัน พวกเขามีอะไรบางอย่างเกี่ยวข้องกับหลี่โม่เหรอ“โต๊ะนี้สำหรับหลี่โม่เหรอครับ? ประธานหวู่ คุณคงไม่ได้ล้อเล่นหรอกนะครับ? หลี่โม่น่ะเหรอ เขา มีดีอะไรถึวทำให้ประธานหวู่จัดเลี้ยงให้แบบนี้ได้กัน”กู้เจี้ยนหมินถามด้วยอาการแก้มกระตุก เขาสงสัยว่า หลี่โม่กำลังตบตาอะไรบางอย่างจากพวกเขาอยู่หลี่โม่เหลือบมองหวู่เต้าเหวิน เขากะพริบตาแค่ครั้งเดียว หวู่เต้าเหวินก็เข้าใจทันทีว่า เขาควรออกไปจากตรงนี้ ถ้าไม่ไป เกรงว่าในอนาคตหลี่โม่ต้องกลืนเขาทั้งเป็นแน่นอน“ผมไม่ได้ล้อเล่นจริง ๆ นะครับ เอ่อ… พอดีผมยังมีเรื่องต้องทำ ขอตัวก่อนครับ เชิญพวกคุณตามสบายนะครับ”หวู่เต้าเหวินโค้งคำนับเล็กน้อย แล้วออกจากห้องไป เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากเดินออกจากห้องไปประมาณ 10 เมตรเมื่อกี้ที่เขาโดนสายตาของหลี่โม่จ้องมอง หวู่เต้าเหวินถึงกับหายใจไม่ทั
หลังจากพูดจบ หลี่โม่ก็มองไปรอบ ๆ และเห็นว่าทุกคนเงียบ เหมือนกลัวที่จะขยับตะเกียบอย่างไรอย่างนั้น ดังนั้นเขาจึงหยิบตะเกียบขึ้นมาและคีบหอยเป๋าฮื้อขึ้นมาหนึ่งชิ้น แล้ววางลงบนจานของกู้หยุนหลาน“คุณภรรยารีบกินตอนที่กำลังร้อน ๆ จะอร่อยกว่านะ หอยเป๋าฮื้อที่นี่อย่างดีเลย”กู้หยุนหลานกำลังจะขยับริมฝีปาก แต่ในที่สุดเธอก็ต้องเก็บสิ่งที่ต้องการจะพูดเอาไว้ในใจจากการอธิบายของหลี่โม่ กู้หยุนหลานไม่มีทางเชื่อแน่นอนไม่ใช่แค่กู้หยุนหลานที่ไม่เชื่อ แต่ทุกคนตรงนั้นก็ไม่มีใครเชื่อสักคนแม้หวงฝูชิ่งจะเป็นคนเที่ยงตรงและมีเกียรติ ก็เหมาะสมแล้วที่เขาไม่เอาห้องส่วนตัวไป เรื่องว่าจะเลี้ยงอาหารสี่สิบล้านเพื่อนเป็นเกียรติแก่การเป็นลูกศิษย์นั้นมันไม่น่าเชื่อเลยสักนิดแต่ถ้าไม่เชื่อเหตุผลนี้ อย่างนั้นต่อให้คิดให้ตายก็คิดเหตุผลอื่นไม่ออกแล้วแม้ว่าในใจของกู้เจี้ยนหมินจะโกรธมาก แต่เขาก็ทำได้เพียงเก็บความโกรธนั้นไว้ในใจ ขณะเดียวกันนั้นหลี่โม่ก็กำลังกินอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อยหวู่เต้าเหวินอจัดอาหารมาให้ขนาดนี้แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะคืนมัน ถ้าไม่กินอะไรเลย มันจะยิ่งเหมือนกับหักหน้าหวู่เต้าเหวิน ดังนั้นไม่ว่า
ในขณะนี้กู้ชิงหลินมองหลี่โม่ด้วยสายตาที่จองหอง!เมื่อเห็นหลี่โม่โผล่มาที่ที่งานเลี้ยงวันเกิด กู้ชิงหลินจะปล่อยเขาไปง่าย ๆ ได้อย่างไรยิ่งไปกว่านั้น เมื่อดูท่าที่การแสดงความเคารพของหวงฝูชิ่งที่มีต่อหลี่โม่แล้ว กู้ชิงหลินก็รู้สึกโกรธมากขึ้น และอยากจะเหยียบหลี่โม่อย่างอธิบายไม่ถูกตอนนี้ดูเหมือนว่าสิ่งเดียวที่จะดูถูกหลี่โม่ได้คือ แฟชั่นจีวองชี่รุ่นลิมิเต็ดเลียนแบบของเขาเท่านั้นเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของกู้ชิงหลิน ฮั๋วเจี้ยนเฟิงและกู้ซิ่งเหว่ยก็หยุดชะงัก ทั้งคู่มองหลี่โม่ด้วยสายตาที่ไม่ค่อยดีนักกู้ซิ่งเหว่ยเฝ้าดูด้วยความตื่นเต้น งานเลี้ยงเมื่อสักครู่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ตอนนี้จึงได้เวลาเหยียบหลี่โม่แล้วล่ะสิ เขาควรชดเชยที่สร้างความกลัวให้ทุกคนฮั๋วเจี้ยนเฟิงมีความคิดอื่น เห็นได้ชัดว่า การเดิมพันครั้งก่อนของหวังฟางกับหลี่โม่เกี่ยวข้องกับการหย่าร้างหากตรวจสอบแล้ว พบว่าเสื้อผ้าของหลี่โม่เป็นของปลอม หลี่โม่กับกู้หยุนหลานก็ต้องหย่ากันเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ การหายใจของฮั๋วเจี้ยนเฟิงก็ฮึดขึ้น ดวงตาของเขาเป็นประกายเจิดจ้าทีเดียวหวังฟางยืนตรงข้ามหลี่โม่และพูดเยาะเย้ย “หลี่โม่ ไปที่เคาน์เตอร์
ระหว่างทางเมื่อสักครู่นี้ ฮั๋วเจี้ยนเฟิงส่งข้อความถึงผู้จัดการของจีวองชี่ หากเขาแค่ขยับปากและบอกว่าจีวองชี่ที่หลี่โม่ใส่อยู่เป็นของปลอม เขาจะตกรางวัลให้หนึ่งแสนบาทแค่ขยับปากก็ได้เงินหนึ่งแสนบาท สำหรับผู้จัดการร้านแล้ว มันเหมือนกับได้เงินจากฟ้าอย่างไรอย่างนั้น ดังนั้นจึงต้องทำเป็นธรรมดากู้หยุนหลานยืนขึ้น พร้อมกับมองหลี่โม่ด้วยท่าทางกังวล เธอต้องการออกไปกับหลี่โม่ตอนนี้แต่หลี่โม่ดันก้าวไปข้างหน้าแล้ว และรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา“หลี่โม่ ทำไมมาช้าจัง แกทำให้ทุกคนเสียเวลานะ รีบเอาเสื้อผ้าให้ผู้จัดการร้านดูสิ เพราะเจี้ยนเฟิงเลยนะ ผู้จัดการร้านจึงรอแกเนี่ย” หวังฟางดุหลี่โม่ด้วยใบหน้าที่หงุดหงิดสีหน้าของกู้เจี้ยนหมินดูไม่ค่อยสู้ดีนัก เขามองหลี่โม่ แล้วหันหน้าไปทางอื่น เขารู้สึกว่างานเลี้ยงวันเกิดของเขาถูกผู้ชายคนนี้ทำเสียเรื่อง และแสงดาวเด่นของเจ้าของวันเกิดก็หายไปอย่างสิ้นเชิงฮั๋วเจี้ยนเฟิงพาผู้จัดการร้านมาหาหลี่โม่ และขณะเดินมา ก็พูดว่า “นี่ครับ คนไร้ค่าที่ว่า พอดีเราเห็นเขาสวมชุดลิมิเต็ดของจีวองชี่น่ะ เราทุกคนก็เลยประหลาดใจและคิดว่าเขาใส่ของปลอมน่ะครับ”“แต่เขายืนยันว่า
คังหย่งอันกดหมายเลขของคังหย่งเฉียน แล้วพูดเสียงเข้ม "หย่งเฉียน ฉันได้ยินมาว่า แกกับเหวินซินมีปัญหากันเรื่องวิลล่าบนยอดเขาเหรอ?" “พี่ใหญ่ มีปัญหากันน่ะสิ ศิษย์พี่เกิ่งยังถูกทำร้ายจนเข่าหักแล้ว! ศิษย์พี่เกิ่งติดต่อกับอาจารย์โอวหยางไปแล้ว เรื่องนี้อภัยให้ไม่ได้แน่นอน!” คังหย่งเฉียนโกรธแค้นคังเหวินซิน ถ้าไม่ใช่เพราะคังเหวินซินพาหลี่โม่ไปที่นั่น เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น แต่ในเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว คังหย่งเฉียนเองก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ทำได้เพียงเอาความโมโหไปลงที่คังเหวินซินเท่านั้น “หย่งเฉียน ไม่ว่ายังไงก็ตาม แกต้องรับรองความปลอดภัยของเหวินซิน ฉันไม่สนว่า อาจารย์โอวหยางพวกเขาจะทำอะไรกับเพื่อนของเหวินซิน แต่พวกเขาจะทำร้ายเหวินซินไม่ได้เด็ดขาด!” “พี่ใหญ่ ฉันไม่กล้ารับประกันหรอก รับประกันได้แค่ลูกชายของพี่จะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงตายเท่านั้น ถ้าอาจารย์โอวหยางต้องการลงโทษลูกชายของพี่จริง ๆ ฉันจะไปขวางได้ยังไง ฉันขวางไม่ได้หรอก ไม่กล้าขวางด้วย!" คังหย่งอันขมวดคิ้วแน่น หากคังหย่งเฉียนอยู่ต่อหน้าคังหย่งอันในตอนนี้ คังหย่งอันจะต้องตบเขาให้ตายคามือแน่นอน “หย่งเฉียน! แกเป็นอาข
“ไอ้บัดซบเอ๊ย! ใครกล้ามาต่อกรกับฉันโอวหยางจื้อ มันผู้นั้นจะต้องตาย!” โอวหยางจื้อพึมพำอย่างด้วยความอาฆาตแค้น แล้วสั่งให้ลูกศิษย์ไปจองตั๋วเครื่องบิน ...... คังเหวินซินมาส่งหลี่โม่และคนอื่น ๆ ที่บ้าน หลังจากมองดูทั้งสามเดินเข้าไปข้างในแล้ว จึงสตาร์ทรถและขับออกไปอย่างช้า ๆ “อาเล็กถูกจัดการจนหมดท่าแล้ว ต้องบอกพ่อสักคำไหมนะ อาเล็กจะได้ไปตีไข่ใส่สีอีก” หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง คังเหวินซินก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดหมายเลขพ่อของเขาคังหย่งอัน “ฮัลโหล พ่อครับ ผมเพิ่งจะขายวิลล่าบนยอดเขาที่สวนหนานชุ่ยให้เพื่อผมไป ขายราคาต้นทุนน่ะครับ” คังหย่งอันขมวดคิ้ว "นั่นเป็นวิลล่าที่อาเล็กของแกจะเอาไม่ใช่เหรอ แกเอาไปให้เพื่อนได้ยังไง? ผู้จัดการฝ่ายขายว่ายังไงบ้าง?" คังเหวินซินอึ้งครู่หนึ่ง รู้สึกถึงความผิดปกติในคำพูดของคังหย่งอัน "พ่อ พ่อรู้ได้ยังไงว่าอาเล็กอยากได้วิลล่านั่น?” “อาเล็กของแกเคยบอกพ่อว่า วิลล่าหลังนั้นเป็นของขวัญที่เขาจะเก็บไว้ให้กับปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ในต่างประเทศโอวหยางจื้อ แกคงเคยได้ยินเกี่ยวกับโอวหยางจื้อมาบ้างใช่ไหม? เขาเคยรับหน้าที่เป็นผู้กำกับฉากแอ็คชั่นให้กับภาพย
ในแผนกดูแลพิเศษของโรงพยาบาล คังหย่งเฉียนและคนอื่น ๆ นั่งล้อมรอบเตียง มองดูพี่เกิ่งค่อย ๆ ฟื้นคืนสติ เข่าที่หักของพี่เกิ่งได้รับการผ่าตัดแล้ว แต่หลังการผ่าตัด พี่เกิ่งจะได้แต่นั่งอยู่บนรถเข็นเท่านั้น “ซี๊ด ขากับเข่าฉันเป็นยังไงบ้าง?” พี่เกิ่งถามอย่างร้อนใจ “ศิษย์พี่ไม่ต้องกังวล ผ่าตัดเสร็จแล้ว เพียงแต่ระดับการรักษาของที่นี่ยังต่ำไปหน่อย หลังจากฟื้นตัวแล้วพี่ต้องนั่งรถเข็น” คังหย่งเฉียนพูดเสียงเบาหวิว “ไอ้บัดซบ! ฉันไม่อยากนั่งรถเข็น! ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้!” พี่เกิ่งคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว รู้สึกเลวร้ายไปทั้งร่างกาย ชีวิตบนรถเข็น ไม่ใช่ชีวิตที่พี่เกิ่งต้องการเลย ถ้าต้องนั่งรถเข็นแล้ว ต่อไปจะฝึกศิลปะการต่อสู้ หรือออกไปรังแกคนอื่นอย่างไร แล้วจะไปจีบสาว ๆ ได้อย่างไร! “ฉันจะย้ายโรงพยาบาล ฉันจะไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลที่ดีที่สุด!” “พี่เกิ่งอย่าเพิ่งตื่นตูม หมอบอกว่า รอพี่ฟื้นตัวดีแล้ว ก็สามารถทำการผ่าตัดครั้งที่สองในโรงพยาบาลที่ดีกว่านี้เพื่อเปลี่ยนข้อต่อเทียมได้” คังหย่งเฉียนปลอบใจพี่เกิ่งไปพลางก็ขยิบตาให้กับพวกพี่น้องคนอื่น ๆ ส่งสัญญาณให้พวกเขารีบมาช่วยกันโน้มน้าว ศิษย์พี่ห
พี่เกิ่งร้องโหยหวนออกมา รู้สึกว่าขาซ้ายพลิกกลับไปด้านหลัง พลันสูญเสียการทรงตัวและล้มหงายไปข้างหลังทันที พลั่ก พี่เกิ่งล้มหงายลงกับพื้น ปากก็ร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนา คังหย่งเฉียนถูกกระตุ้นด้วยเสียงร้องของพี่เกิ่งจนตัวสั่นไปทั้งตัว เสียงวิ้ง ๆ ที่ดังอยู่ในหัวยิ่งชัดเจนขึ้นมาทันใด คังหย่งเฉียนกุมใบหน้าที่บวมแดงไปครึ่งหนึ่งมองไปทางศิษย์พี่เกิ่ง ดวงตาของคังหย่งเฉียนก็แทบจะหลุดออกจากเบ้า ศิษย์พี่เกิ่งที่คังหย่งเฉียนเคยคิดว่า แข็งแกร่งไร้เทียมทานนั้น ตอนนี้กำลังร้องคร่ำครวญราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังจะตาย เมื่อมองขาขวาของพี่เกิ่งหักงอในองศาที่ผิดธรรมชาติ คังหย่งเฉียนก็รู้สึกว่า เลือดทั่วร่างกายเย็นเฉียบขึ้นมา นี่เป็นเรื่องที่มนุษย์สามารถทำได้อย่างนั้นเหรอ? นี่เป็นผลลัพธ์ที่สามารถใช้กำปั้นทำได้เหรอ? นี่มันซูเปอร์ไซย่าในตำนานหรืออย่างไรกัน?! พวกศิษย์น้องของพี่เกิ่งหลายคนต่างหวาดกลัวกับความเผด็จการของหลี่โม่ ทั้งกลุ่มพลันหมดความโอหังไปโดยสิ้นเชิง พวกเขาลากพี่เกิ่งขึ้นมาจากพื้นแล้ววิ่งตะบึงออกไปข้างนอกอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่คำพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในที่นี้คือศิษย์
คังเหวินซินรออยู่สามวินาที แต่ละวินาทีราวกับยาวนานเป็นปี รออยู่นานฝ่ามือของพี่เกิ่งก็ยังไม่ตบลงมาสักที คังเหวินซินจึงลืมตาขึ้น เมื่อเอียงหน้ามองเห็นฝ่ามือของพี่เกิ่งอยู่ห่างจากหน้าตนแค่เฉียดฉิว หัวใจของคังเหวินซินแทบจะกระโดดออกมาจากปาก หลังจากที่เห็นข้อมือของพี่เกิ่งถูกหลี่โม่คว้าไว้ คังเหวินซินถึงได้รู้สึกว่า หัวใจของตัวเองกลับเข้าที่ได้แล้ว คังเหวินซินที่สงบลงแล้ว รีบถอยไปหลบด้านหลังหลี่โม่ แล้วร้องตะโกนด้วยน้ำตาแห่งความซาบซึ้ง "อาจารย์!" “นายอย่าร้องไห้น่าสมเพชนักสิ มันทำฉันขายหน้านะ” หลี่โม่พูดด้วยรอยยิ้ม คังเหวินซินตะลีตะลานเช็ดเบ้าตา ไม่ยอมให้ตัวเองร้องไห้ออกมา พี่เกิ่งจ้องมองหลี่โม่อย่างโมโห แอบพยายามดึงข้อมือของตัวเองกลับมาอย่างลับ ๆ แต่ไม่ว่าพี่เกิ่งจะพยายามออกแรงแค่ไหน มือของหลี่โม่ก็ราวกับคีมปากเสือหนีบข้อมือของพี่เกิ่งเอาไว้แน่น จนข้อมือของพี่เกิ่งไม่มีทางสลัดหลุดได้เลย “ปล่อยมือฉัน!” พี่เกิ่งตวาดด้วยความโกรธเกรี้ยว “แกบอกให้ปล่อยก็ต้องปล่อยเหรอ? แกน่าจะอธิบายเรื่องที่จะลงไม้ลงมือกับลูกศิษย์ฉันเมื่อกี้นี้มาสักหน่อยไหม?” หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา คังเหวินซินส
กู้หยุนหลานมองไปยังหลี่โม่อย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นหลี่โม่ขยิบตาให้ เธอจึงไม่พูดอะไรและเก็บความสงสัยไว้ในใจ ผู้จัดการหวังโบกมือให้พนักงานขายสาว พนักงานสาวที่ถือสัญญาอยู่แล้วเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว “ผู้จัดการหวัง นี่เป็นสัญญาของวิลล่ายอดเขาค่ะ แต่ราคานี้มัน…” สีหน้าของพนักงานสาวดูบูดเบี้ยวเล็กน้อย ถ้าขายวิลล่านี้ออกไปในราคาต้นทุน เธอคงไม่ได้รับค่าคอมมิชชั่นเลยสักแดง! ที่ผ่านมาเศรษฐีในเมืองฮั่นจำนวนมากต่างก็ถูกใจวิลล่าแห่งนี้ แต่เพราะมีการปิดกั้นการซื้อขาย เลยไม่ได้ขายอย่างเป็นทางการ เดิมทีพวกพนักงานสาวนั้นเตรียมพร้อมที่จะทำกำไรมหาศาลด้วยการขายวิลล่าหลังนี้หลังจากที่เปิดการขายแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ความฝันของพวกเธอกำลังจะมลายหายไปซะแล้ว “พวกเธอมีสิทธิ์พูดงั้นเหรอ? นี่คือการตัดสินใจของคุณชายใหญ่!” ผู้จัดการหวังตำหนิพนักงานขายสาว พนักงานสาวหดคอและปิดปากเงียบไม่กล้าพูดอีก ผู้จัดการหวังเปิดสัญญาตรวจดู หลังจากยืนยันความถูกต้องแล้ว เขาก็ถือสัญญาเดินไปหาหลี่โม่ “อ่านสัญญาดูก่อนนะครับ หากไม่มีปัญหาอะไร เราจะไปเซ็นสัญญาที่สำนักงานของผมกัน ผมไม่สามารถนำตราประทับอะไรพวกนั้นพกติดต
“คุณชาย อย่ามาขู่ผมเลยครับ ผมไม่กลัวหรอกนะ สิ่งที่ผมพูดไปเมื่อครู่ล้วนมีเหตุมีผล หากไม่เชื่อก็ถามซินแสที่มาดูฮวงจุ้ยให้ได้เลยครับ คำพูดพวกนี้เขาเป็นคนพูดเองกับปากทั้งนั้น” ผู้จัดการหวังแข็งขืน ไม่ยอมถอยแม้แต่น้อย หลี่โม่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม "เหวินซิน อย่าหุนหันพลันแล่น ผู้จัดการหวังพูดถูกแล้ว คนที่โชคชะตาบารมีไม่ถึง ไม่มีทางข่มพลังฮวงจุ้ยอันยอดเยี่ยมได้แน่นอน” คังเหวินซินพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "อาจารย์พูดถูกแล้วครับ แต่ด้วยบารมีของอาจารย์ จะต้องสามารถข่มมันได้อย่างแน่นอน พวกเรามาดูกันดีกว่า ที่นี่ล้วนได้รับการตกแต่งอย่างดี คุณหิ้วกระเป๋าเข้ามาอยู่ได้เลย เหลือแค่ดูว่าวิลล่าหลังนี้ถูกใจคุณหรือเปล่าก็พอครับ” เมื่อเห็นคังเหวินซินพยายามเอาอกเอาใจหลี่โม่ ผู้จัดการหวังก็เกิดความสงสัยเล็กน้อย หรือว่าตนจะมองผิดไป? ผู้ชายที่สวมเสื้อผ้าแผงลอยทั้งตัวคนนี้ เป็นคุณชายเศรษฐีที่มาลองสัมผัสประสบการณ์ชีวิตงั้นเหรอ? ไม่อย่างนั้นทำไมคุณชายของตนถึงได้ไปประจบเอาใจเขาขนาดนี้กัน? “คุณชาย ท่านนี้คืออาจารย์ของคุณเหรอครับ?” ผู้จัดการหวังถามอย่างสงสัย “นี่คืออาจารย์ของฉันหลี่โม่ นายสุภาพกับอาจารย์ของฉัน
“ไอ้สารเลวคนไหนไม่ดูตาม้าตาเรือ กล้ามาแย่งวิลล่าของอาจารย์ พวกแกยังมัวแต่กินอะไรกันอีก ไปดูด้วยกัน จัดการไอ้พวกสารเลวนั่นซะ” “ศิษย์พี่เกิ่งพูดถูก พวกเราทุกคนต้องไปดูด้วยกัน บ้านของอาจารย์ต้องดีที่สุดเท่านั้น จะผิดพลาดไม่ได้แม้แต่นิดเดียว” ศิษย์พี่เกิ่งและคนอื่น ๆ พากันลุกขึ้นทีละคน เมื่อเห็นเช่นนี้คังหย่งเฉียนก็เรียกให้พนักงานคิดเงินทันที แล้วจึงพาพวกของศิษย์พี่เกิ่งมุ่งตรงไปยังสวนหนานชุ่ย ... รถเมอร์เซเดสเบนซ์ขับเข้าไปในสวนหนานชุ่ย และขับตรงไปตามทางขึ้นยอดเขา ใกล้กับยอดเขาของเขาหนานชุ่ยนั้นมีที่ราบอยู่บริเวณหนึ่ง ที่ราบนี้ถูกนำมาใช้สร้างวิลล่า พร้อมทั้งปลูกต้นไม้พืชพรรณเขียวชอุ่มรอบ ๆ วิลล่าอีกด้วย ด้านหน้าวิลล่ายังมีลำธารที่ไหลมาจากยอดเขา ทำให้ฮวงจุ้ยของวิลล่านี้ยอดเยี่ยมมากไร้ที่ติ หน้าน้ำหลังเขา ตำแหน่งปากมังกรจัดวางฮวงจุ้ยอย่างดี ทำให้วิลล่าบนยอดเขาหลังนี้เลิศล้ำไม่มีใครเทียม รถเมอร์เซเดสเบนซ์จอดสนิทหน้าประตูวิลล่ายอดเขา ผู้จัดการหวังและพนักงานขายสาวสองคนยืนรอที่ประตูวิลล่าอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นรถเบนซ์จอดนิ่ง ผู้จัดการหวังก็รีบวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปช่วยเปิดประตูรถ
ผู้จัดการหวังหยิบบุหรี่ออกมาคาบที่มุมปาก เตรียมจะสูบบุหรี่เพื่อสงบสติอารมณ์ คำขอของคังเหวินซินทำให้ผู้จัดการหวังตั้งตัวไม่ติด การจะดูบ้านมันไม่มีปัญหาหรอก แต่ถ้าอีกฝ่ายถูกใจขึ้นมาจริง ๆ จะทำอย่างไรล่ะ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เรื่องราคาต้นทุนหรือเปล่า ถ้าคังหย่งเฉียนเข้ามาครอบครองวิลล่าหลังนี้ เขาก็คงไม่ได้เงินเลยสักแดงเดียว พอนึกถึงคังหย่งเฉียนขึ้นมาผู้จัดการหวังรู้สึกปวดจี๊ด ๆ ขึ้นมา เจ้านั่นเป็นปีศาจเจ้าสำราญแห่งตระกูลคัง วัน ๆ เอาแต่เกียจคร้าน กินดื่มเที่ยวเล่น ยิ่งกว่านั้นยังคบค้ากับพวกอันธพาล ก่อนหน้านี้ผู้อาวุโสตระกูลคังก็ยังถูกคังหย่งเฉียนยั่วโมโหจนเส้นเลือดในสมองตีบ แทบทุกคนในตระกูลคังล้วนทำเป็นไม่สนใจคังหย่งเฉียน ตราบใดที่คังหย่งเฉียนไม่ได้ก่อปัญหา ก็ไม่มีใครสนใจว่า คังหย่งเฉียนจะทำอะไร ถ้าหากยกวิลล่าให้เพื่อนของคังเหวินซินจริง ๆ คังหย่งเฉียนคงจะพาคนมาสับเขาเป็นชิ้น ๆ ถึงที่แน่ หลังจากสูบบุหรี่หมดมวน ผู้จัดการหวังก็ขยี้ก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ รู้สึกว่ายังไงก็ควรแจ้งให้คังหย่งเฉียนรู้สักหน่อย ส่วนคังหย่งเฉียนจะต่อสู้กับคังเหวินซินอย่างไรนั้นก็เป็นเรื่องระหว่างพวกเขา